Vorige week woensdag zat ik 's middags in de tuin van het zonnetje te genieten met een fris drankje bij een zalige 25°. Ik denk niet dat we dat straks kunnen herhalen of het weer zou al heel plots moeten omslaan ! Deze morgen zag het buiten voor de tweede dag op rij wit. 0.5°C en zo'n 5 cm verse sneeuw. Da's nu al de tweede keer dit voorjaar dat we op een week tijd temperatuursverschillen van zo'n 20-25° meemaken ! Toeval ? Het leverde wel een paar mooie fotootjes op.
Aurikeltjes, auricula's of Primula auricula hebben een zeer rijke geschiedenis vol drama en eigenzinnige verhalen.
De plant is een relict uit de laatste ijstijd en afkomstig uit het Tiroler Gschnitztal. Carolus Clusius beschreef de plant al in de zestiende eeuw.
Primula auricula is de eerste 'bloemistenplant'. De term 'bloemist' komt trouwens van de verzorgers van deze zeldzame planten.
Ze werden honderden jaren geleden in Engeland als eerste 'potplant' gekweekt. In de 17de en 18de eeuw had haast elk Luiks gezin aurikels in de tuin, zowel de rijke notabelen als de arme mijnwerkers. Die mijnwerkers trokken met hun plantentheaters vol aurikels zelfs naar de jaarmarkten van Parijs en Londen...
Deze plantjes zijn volledig winterhard maar worden niet zo graag kletsnat als ze in bloei staan. Je kan ze dan ook in een onverwarmde serre houden. Zo kan je de vochtigheid onder controle houden.
Wat hebben deze dwergtulpjes met Pasen te maken ? Het antwoord is eigenlijk "niets", ze komen alleen toevallig nu met Pasen in bloei ! Ze zijn nog geen 10 cm hoog zodat ze bijna geen wind vangen. Dat zal morgen een voordeel blijken te zijn. Dat belet niet dat ik de kleur ervan heel mooi vind. Met al dat gewoel en gewroet in de tropenborder zou een mens bijna vergeten van ook eens elders in de tuin rond te kijken. Nu heb ik wel de luxe dat je heel de tuin niet in één oogopslag kan overzien. Als je alles wil bekijken moet je moeite doen om eens rond te wandelen !
Het was met momenten best hard werken. De bedoeling was de nieuwe tropenborder tegen Pasen af te krijgen. En het is gelukt!
Uiteraard moeten er tussenin nog vaste planten gezet worden. maar Crocosmia's, Kniphofia & Co staan nog niet boven de grond. Dat wil zeggen; de bestaande populatie die er al jaren staat in de prairieborder komt al wel piepen maar als je in het tuincentrum gaat kijken is het nog veel te vroeg op het seizoen. Ofwel staat er nog niets ofwel vind je potjes waarvan dan later wel zal blijken of er een levend plantje inzit of niet. En ik ben van nature een beetje achterdochtig, dus nog effe wachten. Om de ingegraven potranden te maskeren wordt er nog een dek van houtsnippers voorzien.
De exoten gaan straks terug de serre in voor de volgende paar weken. Ik had ze er uitgehaald om een zicht te krijgen wie waar moest terechtkomen wel wetende dat er waarschijnlijk nog nachtvorst zat aan te komen. En die nachtvorst komt ! Vanaf morgen neemt de lente wat gas terug. Maximum temperatuur overdag 4-5° en flinke aprilse grillen. Vergeleken met de 22-23° van enkele dagen geleden niet echt grote vooruitgang ! Die voorspelde regen en stofhagel is overigens welgekomen want de grond is nu al redelijk droog. Dat belooft weer voor de komende zomer ! We zullen de pomp binnenkort weer nodig hebben ! En als het weer de volgende dagen te slecht is om buiten bezig te zijn hebben we tenminste tijd om rustig onze paaseitjes op te eten!
Iberis sempervirens of in het Nederlands Scheefbloem is een leuke witbloeiende bodembedekker. De plant ontleent zijn naam aan de aparte opbouw van de kroonbladeren: twee grote en twee kleine waardoor de bloem een beetje scheef lijkt te groeien.
Iberis verwijst naar het Iberisch schiereiland waar ze oorspronkelijk vandaan komen en sempervirens betekent ‘altijd groen’.
Iberis sempervirens is erg geschikt als randbeplanting vooraan in uw border of in rotstuinen; hoogteverschillen zorgen voor afhangende bloemen. Het blad blijft ’s winters gedeeltelijk aan de plant; Iberis sempervirens staat liefst in de zon of halfschaduw op een vrij droge bodem. Een kalkrijke grond heeft de voorkeur. Lichte klei, löss of zavelgrond is daarom het meest ideaal maar ook op zandgrond wil deze plant goed groeien. Geef eventueel jaarlijks wat extra kalk in februari/maart. Sproeien is alleen nodig bij de aanplant omdat de plant eenmaal geworteld goed bestand is tegen drogere omstandigheden. In strenge winters kunnen zorgen voor gedeeltelijk afvriezen wat resulteert in kalere takken. Dit kan bijgesnoeid worden. Snoeien mag ook na de bloei zodat de plant vanaf augustus een tweede keer bloeit.
Buiten het feit dat ik ze mooi vind is er nog een tweede reden om ze aan te planten. Het zijn namelijk waardplanten voor, je raadt het nooit, het scheefbloemwitje. Deze verre neven van onze koolwitjes zijn de laatste jaren vanuit het zuiden de Lage landen aan het veroveren. Nog steeds niet overtuigd dat er iets met ons klimaat aan het gebeuren is ?
Na de grote Miscanthus opruimactie wordt het tijd om iets nieuw te voorzien op de vrijgekomen plek. Dat wordt dan de tropenborder. Hier worden een aantal soms nieuwe, soms stekelige, vriendjes, geplant. Niet dat het allemaal nieuwe planten zijn. Een aantal stonden de vorige jaren 's zomers in de prairieborder. Die prairieborder blijft maar dan wel met wat minder exoten ertussen. Dat klinkt een beetje gek want zo'n prairieborder is per definitie ook exotisch. Het verschil met de tropenborder is dat de prairieborder wel 100% winterhard is !
Op de foto's zie je stilaan hoe het zal worden. De potten worden ingegraven, dat oogt natuurlijker en de planten waaien niet om. Zo'n pot komt in een andere pot te staan zodat het heel makkelijk wordt om planten uit te wisselen. In de winter zie je dan de ingegraven "buitenpot" wat niet zo mooi is. Dat kan je oplossen door vanaf november bvb. tulpenbollen in potten tijdelijk op die plaats te zetten. Tijdens de winter kan je gerust boven de tulpen viooltjes planten. In de zomer verhuizen die tulpenpotten dan ergens achteraan de tuin op een schaduwrijk plekje.
Nu ongeveer vastligt waar de palmen, yucca's en andere stekelvriendjes zullen komen kunnen we daartussen gaan opvullen met bvb. crocosmia, (winterharde) agapanthus, ... .
Uiteraard volgt er nog een laagje schors om het onkruid wat te onderdrukken en uitdrogen te voorkomen. Ik ben zelf ook benieuwd hoe het er volgende zomer allemaal gaat uitzien.
Zalig weertje de voorbije dagen. En we krijgen vandaag en morgen nog meer van dat. We gaan ons nog even niks aantrekken van volgende weekend. Dat geluk hebben we tegenwoordig. Vroeger dikwijls meegemaakt dat het een ganse week mooi weer was als we moesten werken. Tegen dat het dan weekend werd was het mooie liedje meestal uit ! Dat probleem is nu van de baan. De honden hebben er ook met volle teugen van genoten en geef ze eens ongelijk !
De kikkers krijgen ook zin om paartjes te vormen. Zo'n kikkerhuwelijk houdt niet lang stand. Er zijn constant kapers op de kust en iedereen doet het met iedereen ! De sterkste genen worden doorgegeven en dan zou je verwachten dat er mooie kindjes van komen. Maar nee hoor, het zijn allemaal dikkopjes !
Gisteren zijn we naar een tuincentrum gereden dat gespecialiseerd is in (sub)tropische planten waarvan er een aantal zelfs de winter bij ons overleven mits enkele voorzorgen te nemen.
Eerste op het lijstje was een Dasylirion texanum. die zoals de naam al doet vermoeden inheems is in Texas en Chihuahua (Mexico). Deze soort heeft lichtgroene bladeren en een korte stam, en spectaculaire bloemstelen van 2.70 m tot wel 4.50 m hoog. De bladeren hebben gevaarlijke scherpe tanden langs de zijkanten, zodat ze beter niet langs een pad geplant moeten worden. Zoals alle Dasylirions, hebben ze goed drainerende grond nodig en volle zon om te groeien. Afhankelijk van de bron zijn ze koudebestendig tot -15°C, bescherm ze als ze nog klein zijn wel tegen strenge vorst. Hier zullen ze de eerste jaren overwinteren in de koude onverwarmde muurserre. Hier vriest het ook maar we hebben de vochtigheid onder controle. Zoals met alle planten in dit genre doet nat meer kwaad dan wat kou !
Hesperoyucca whipplei (chaparral yucca, our Lord's candle,Spanish bayonet) is een soort die zeer nauw verwant is aan de yucca familie. Ze komen oorspronkelijk uit Z-Californië en Baja California (Mexico). Ze komen daar voor in zeer droge streken op hoogten tussen 0 en 2500m boven zeeniveau. Ze groeien daar zeer snel uit en na een jaar of vijf komen ze in bloei, de bloeistengel kan tot 5m hoog worden, daarna sterft de plant af. Naar het schijnt zijn het buiten hun natuurlijke habitat nogal lastige klanten. We zien wel. Winterhardheid ergens tussen -7 en -10°C mits droog. Nog een klant voor de koude serre dus.
Op de horizontale balken van het tuinpaviljoentje groeien korstmossen. Op zich is dat een goed teken want korstmossen groeien (meestal) alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit goed is. Korstmossen zijn er in vele vormen. Eén van de bekendste is misschien rendiermos (IJslands mos) dat in arctische gebieden het voornaamste voedsel is voor ... rendieren. Dat rendiermos komt ook in onze streken voor, in mijn jonge jaren wist ik een plekje op de Kalmthoutse heide waar je het kon vinden. Of het er nu ook nog voorkomt is me onbekend.
Het mosje op de foto is naar alle waarschijnlijkheid het "Klein dooiermos". Wist je dat een korstmos eigenlijk uit 2 organismen bestaat die in symbiose samenleven: met name een schimmel en een alg of een blauwwier. Met mos hebben ze dus eigenlijk niks te maken. Beide organismen hebben mekaar nodig om te kunnen overleven. Wat dat overleven betreft : het zijn taaie wezentjes. Men heeft korstmossen meegenomen naar het ISS en ze daar twee weken blootgesteld aan zeer hoge UV bestraling en onder vacuüm. Ze gaven geen krimp en na de terugkeer op aarde deden ze gewoon verder alsof er niks was gebeurd.
De tuinschermen hebben vorig weekend een nieuw likje tuinbeits gekregen, de bank nog niet maar dat komt nog wel. Alles op zijn tijd ! Papa neemt af en toe ook eens tijd om van een fris drankje te genieten. Kwestie van het niet af te leren tegen dat ooit misschien de terrassen weer open gaan en het leven terug normaal wordt !
Op mijn leeftijd begin ik er niet meer aan om nu nog een nieuw nestje te maken. Onze fladderende vriendjes denken er deze tijd van het jaar anders over. Getuige daarvan zijn deze eenden eitjes. Daarstraks was ik de laatste 2 grote Miscanthus aan het uitspitten, op een moeilijk bereikbare plaats tussen de vijverrand en een kruipende sierden, toen het onheil geschiedde. Zonder het te weten zaten we midden in het legsel van de familie Kwak. Resultaat was 3x omelet en nog 4 eieren onbeschadigd. Ze terugleggen was geen optie want zonder de Miscanthus hebben ze niks bescherming tegen de eksters of kraaien die altijd wel een eitje lusten. Ze zelf verder uitbroeden vond ik nogal omslachtig, komt daarbij dat zo'n eendje het eerste levend wezen dat het ziet als het uit z'n ei komt voor mama of papa aanziet.
Dit jaar dus geen baby eendjes zoals vorig jaar en een misnoegde eendenfamilie. Je kan toch nooit goed doen voor iedereen !
Wie wel blij was <as de familie woef. De Berners vinden zalig om met zulk weer een ganse middag in de tuin te spelen. Hier komt de jongste eens kijken of ik er nog wel ben !
't Was een heerlijke lentedag gisteren. Met een weliswaar koude start maar een uitbundig zonnetje en niet te veel wind was het genieten. Dat genieten wil niet zeggen dat we heel de dag op onze luie krent hebben gezeten. Verre van ! We hebben de tuinschutting een vers likje beits begeven nu ze nog goed bereikbaar was. Dan kunnen we eerstdaags het plekje waar o.a. de Fatsia heeft gestaan opnieuw beplanten. Dit keer met meer zonneminnende planten want door het verdwijnen van de sparren bij de buurman is hier een totale nieuwe situatie ontstaan. Van schaduwtuin naar volop zon tuin. De Fatsia hebben we met pijn in het hart naar de GFT bak doorverwezen. Hij zag er al niet meer uit nadat er een boom was op gevallen deze winter en verplanten was geen optie. Hij zat met z'n wortels onder de klinkers van de tuinbank en de kabel naar een tuinlamp.
Ik weet het, alles is doenbaar maar al dat werk voor een reeds zwaar beschadigde plant zag ik niet zitten. Er komt sowieso een nieuwe Fatsia een paar meter verder naar achter in de tuin waar nog wel schaduw is.
Vandaag lijkt me bijvoorbeeld een leuke dag om op plantenjacht te gaan. Maar eerst even dit op de site zetten en met de Berner familie gaan wandelen. En dan nog even langs ons vader en daar met de bulldog gaan wandelen. Wie durfde ooit beweren dat gepensioneerden veel tijd hebben en zich vervelen ?
Er is de afgelopen week redelijk wat gebeurd op Bernerhof. Het gat in de haag is gecamoufleerd met een conifeer. Als je stalker ambities hebt kan je er nog steeds doorkijken maar het probleem is voor 90% opgelost. Die conifeer komt van een andere plek in de tuin waar hij veel te dicht bij een Japanse eik stond. Beiden groeiden zo vlot dat er op termijn iets moest gebeuren. We hebben ons conifeertje met zoveel mogelijk wortelkluit uitgegraven en direct op z'n nieuwe plek gezet. Om een goede start te verzekeren werd er flink wat compost in het plantgat ingewerkt en werd rijkelijk water gegeven na de ingreep. Voor de specialisten: ons conifeerje is een Chamaerops lawsonia "Little Spire". Deze gaat vooral de hoogte in maar blijft vrij smal en je kan er met wat moeite doorheen kijken.
Als afsluiter nog een fotootje van de stermagnolia in de voortuin . Twee weekjes geleden was ie net aan de vrieskou ontsnapt. Afgelopen nacht was het ook koud (-2°) maar we hebben er ondertussen toch ons plezier aan gehad.
Een tijdje geleden ging buurman z'n haag laten toppen. Hij had het op voorhand laten weten zoals goede buren dat doen. De haag zou zo'n 170-180 cm hoog worden zodat hij niet meer op de ladder moest staan om de haag te knippen. Groot was mijn verbazing toen ik 's middags thuis kwam en er plotseling een gat in de haag zichtbaar werd op zo'n 1.20 meter boven de grond.
Mislukt experimentje ? Neen, het bleek plots de bedoeling dat de ganse haag op die hoogte moest komen omwille van later gebruiksgemak bij het snoeien. Dat er van wat privacy niet veel meer overblijft en dat er aan de andere kant van de haag ook mensen wonen was blijkbaar ondergeschikt. Persoonlijk ben ik aan die privacy wel vrij gehecht. De buren hoeven niet te weten wat er op mijn bord ligt als ik 's zomers in de tuin wil gaan eten !
Nu wonen we in een gemeente met redelijke forse tarieven voor het recyclagepark. Toen buurman hoorde dat dit serieus wat kon gaan kosten om die massa aan snoeisel af te voeren werd heel het idee snel op "hold" gezet. Gevolg is nu een gat van zo'n metertje breed. Nu loopt Taxus gelukkig wel terug uit maar voor dit ooit dichtgroeit zijn we wel een aantal jaartjes verder.
Dus ben ik nu een aantal heesters aan het verplanten en de grootste komt voor het gat te staan. Anders had ik me weer heel de week zitten vervelen en nu heb ik tenminste weer wat om handen.
Benieuwd wat de toekomst nog allemaal te bieden heeft ?
Pulsatilla vulgaris (wildemanskruid), is een bladverliezende polvormende vaste plant met zeer fijn gedeelde, zilverbehaarde, gevederde lichtgroene bladeren. De plant bloeit van maart tot mei met grote klokvormige paarse bloemen, later gevolgd door attractieve bloempluizen zoals bij clematis. Pulsatilla vulgaris houdt van een standplaats in de volle zon en een kalkrijke en humusrijke grondsoort.
Vroeger kon je Wildemanskruid in de vrije natuur tegenkomen vooral op (kalk) graslanden. De planten die je nu tegenkomt zijn gecultiveerd voor onze tuinen en zijn er ook in verschillende kleuren. naast paars vind je nu ook witte en rozerode exemplaren. Wildemanskruid is goed winterhard, redelijk droogtetolerant, verdraagt zeewind, heeft weinig last van ziektes en ongedierte.
Deze zijn nieuw aangeplant naast de vijver op een zonnige plaats waar we de voorbije weken Miscanthus hebben verwijderd. Vroeger stonden ze hier ook tot ze het moesten afleggen tegen de 2 meter hoge Miscanthus. Nu hebben ze het gezelschap van een ander siergras : de altijd zilvergroene Festuca glauca die slechts 10 cm hoog wordt ! Later op het seizoen komen daar verschillende soorten doorlevende geraniums bij die nu al aarzelend boven de grond komen kijken wat er allemaal gebeurd is.
Ribes sanguineum, ook wel rode ribes genoemd, is een middelgrote bladverliezende struik met een bossige, compacte, opgaande vorm. Ze komen oorspronkelijk voor aan de westkust van de VS. Rond deze tijd verschijnen de rozerode bloemen in hangende trosjes, gevolgd in de zomer door blauwzwarte eetbare bessen. Of die bessen lekker zijn is me onbekend want de vogels zijn me telkens te vlug af. Ribes houdt van een standplaats in de volle zon, maar tolereert goed halfschaduw. Op de Kempense zandgrond die snel opwarmt en uitdroogt vermoed ik dat ze zelfs beter af zijn met een beetje lichte schaduw. De plant is niet veeleisend qua bodem zolang deze maar goed doorlatend is . De plant is zeer winterhard.
Je kan deze heester goed snoeien, sterker nog, je kan ze zelfs als haag gebruiken. Ze bloeien op tweejarig hout. Snoei ze dus best direct na de bloei om volgend jaar terug bloemen te hebben.
De eerste knoppen van de Camelia staan klaar om open te ploppen. Zoek je een wintergroene plant die in februari-maart uitbundig bloeit en die je nooit moet snoeien dan zit je bij Camelia japonica goed. Om goed te bloeien zijn er enkele aandachtspunten. Als je daar rekening mee houdt is zo'n Camelia heel makkelijk.
Camelia"s houden net zoals Rododendron van een lichtjes zure bodem. Ze hebben graag wat zon maar niet de hele dag! Halfschaduw is eigenlijk ideaal.
Sommige mensen klagen dat de bloemknoppen bruin worden nog voor ze openen. Dat is meestal te wijten aan vorstschade. Omdat ze zo vroeg in het seizoen in bloei komen is er vooral 's morgens kans op vorst. Staat de plant op dat moment in de schaduw is er niks aan de hand ! Als de plant echter ochtendzon heeft loopt het mis. Doordat de sapstroom naar de bloem tijdelijk onderbroken is en er door de zon veel water verdampt wordt drogen de bloemen vlug uit en worden bruin. De bladeren hebben daar veel minder last van want die zijn bekleed met een laagje dat verdamping tegengaat, vandaar de glans op het blad.
Zet je Camelia op een plekje uit de ochtendzon en het probleem is opgelost.
Camelia japonica heeft ook nog een neefje : Camelia chinensis. Die wordt niet gekweekt voor de bloemen maar wel voor de blaadjes, die worden geplukt, gedroogd en gebruikt als thee !
De vijverborder werd de voorbije jaren meer en meer ingepalmd door Micanthus. Dit siergras waar, op zich, niks mis mee is begon zich een beetje te uitbundig uit te zaaien op allerlei plekken. Gevolg was dat de vijver zelf nog amper zichtbaar was. Daarom werden nu de grove middelen ingezet. Niet alle Miscanthus moet weg maar wel de overgrote meerderheid. Van de oorspronkelijke 5 pollen mogen er 3 blijven. De rest, zo'n 20 stuks, ligt nu in de container. Enkele krijgen een tweede leven in de tuin bij de buren. Wat er allemaal in de plaats komt blijft nog even een mysterie. Een klein tipje: er komen o.a terug enkele siergrassen maar dan een maatje kleiner. Daarbij wordt gedacht aan bvb. Stipa's.
Alle werkzaamheden werden uitgevoerd onder het alziend en goedkeurend oog van de familie Kwak die hier de laatste week bijna constant aanwezig is.
t' Is weer bibberen en beven, en niet alleen van de kou ! De stermagnolia staat op het punt in bloei te gaan. Met het mooie warme weer van de voorbije week zag je de knoppen elke dag zwellen en nu is het zover. Net op het moment dat het kwik hier in de Kempen 's nachts wegduikt naar -5°C. Onze struik zelf is perfect winterhard, de bloemen echter alles behalve ! De foto's zijn van gisteren. Deze morgen was er nog niks van schade te zien maar binnen enkele uren zal dat waarschijnlijk wel zichtbaar worden. De bloemen verwelken en hangen er als slappe bruine schotelvodjes bij.
Het is elk jaar een beetje gokken met een stermagnolia, de laatste jaren ging het goed en nu wordt het bang afwachten. De bloei duurt niet lang, bij optimaal weer zo'n weekje en dan is het gedaan. Maar o zo mooi,...!
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
