Op de foto's zie je twee kleuren van Aurikeltjes. Op zich niks speciaals zou je denken maar daar ben je dan toch een beetje mis. Het is namelijk zo dat de lila en de gele bloempjes aan dezelfde plant hangen. En dat maakt het - in mijn ogen dan toch - wel een beetje speciaal ! Of dit verschijnsel dikwijls voorkomt weet ik ook niet en al evenmin of er een speciale naam voor bestaat. Wie het weet mag me altijd een seintje geven.
Ik was gisteren de over de rand van het gazon groeiende, uitgebloeide bloemtrossen van Helleborus aan het afknippen. De volgende stap was met de grasmaaier de rand van het gazon fatsoeneren zodat we binnenkort de robotmaaier kunnen indienst nemen. Uit gewoonte kijk ik altijd eens eerst tussen de takjes en blaadjes toen mijn oog op iets zwart viel. Het waren twee jonge salamanders die zich daar schuilhielden tegen de toch wel frisse NO wind. Snel, snel het fototoestel gaan halen en het duo op een veiliger plaats gezet want de honden waren ondertussen ook komen kijken wat er aan de hand was. Omdat het redelijk koud was waren onze salamandertjes nogal traag wat uiteraard voor mij een voordeel was. Na enkele minuten uit de wind en in het zonnetje begonnen ze actiever te worden en kort daarop verdwenen ze tussen de begroeiïng.
Het bleken twee nog jonge vrouwtjes van de zeldzame kamsalamander te zijn. De Kamsalamander (grote watersalamander of waterdraak) is onze grootste inheemse watersalamander. Volwassen vrouwtjes worden tot 18 cm lang, mannetjes blijven iets kleiner (tot 16 cm). Deze twee waren nog beduidend kleiner. Hun buikjes zijn opvallend geel tot oranjerood met een onregelmatig patroon van grote zwarte vlekken. De kop, rug, flanken, staart en bovenzijde van de poten zijn donker. Typisch zijn de talrijke witte stippen op de flanken en de zijkanten van de kop. Tijdens de paartijd hebben de mannetjes een hoge rugkam, met onregelmatige en diepe insnijdingen, die duidelijk gescheiden is van de staartkam. In die periode vertonen de zijkanten van de staart een opvallende (zilver)witte tot blauwachtige streep. De vrouwtjes en de onvolwassen dieren hebben geen rug of staartkam. Deze kleine beestjes kunnen tot 27 jaar oud worden.
Tenslotte een waarschuwing voor mensen met slechte ideeën: hier lopen twee heel gevaarlijke bloeddorstige Berners rond die alle indringers verscheuren die op illegale amfibieënjacht zouden komen.
Deze plant uit Z-Afrika zag je vroeger in elke woonkamer staan. Nu zijn ze totaal uit de mode geraakt. Het is nochtans een makkelijke plant die rond deze tijd van het jaar rijkelijk bloeit als je hem de juiste condities geeft.
Vijftig jaar geleden hadden de meeste huizen geen centrale verwarming waardoor het er in de winter afkoelde naar 10-15°. Dat was ideaal voor onze Clivia, die heeft immers graag een koudere rustperiode tijdens dewelke de bloemknoppen gevormd worden. De plant moet op dat moment zeer droog gehouden worden. Pas als de bloemknoppen beginnen te vormen mag je terug meer water geven.
Voorts gaat de plant hier na de IJsheiligen in mei de tuin in. Een schaduwplekje wordt op prijs gesteld en dan heeft de plant wel graag redelijk wat water. In november gaat ie dan terug de veranda in waar het 's winters 10-15° is. De beloning is elk voorjaar een rijkelijke bloei.
Als je deze plant het hele jaar in een droge warme woonkamer zet met constante temperatuur zit de kans er dik in dat je weinig of geen bloemen zal zien.
En in of uit de mode, het blijft een mooie plant. Dahlia's waren een paar jaar geleden ook "passé" en kijk nu, hotter dan hot !!!
Verzwolgen door een twee meter hoge zee van siergras was Rosa "Lavender Blue" het afgelopen jaar zoek geraakt. Ik had dan ook niet veel hoop meer om nog wat van deze doorbloeiende roosjes te kunnen recupereren. Maar kijk, ik had het weer mis ! Sommige planten zijn gewoonweg niet kapot te krijgen ! Het heeft geloond om voorzichtig alle siergras rond elk struikje voorzichtig te verwijderen en ze tegelijkertijd een hoognodige snoei te geven. Toen bleek al dat het mee zou kunnen vallen met onze roosjes. Nu zijn we ondertussen een week of twee later en blijkt elke struikje "alive and kicking" te zijn. Ze zijn allemaal aan het uitlopen; hetzij vanuit de hoofdtakken, hetzij rechtstreeks vanuit het wortelstel (da's een voordeel bij niet geënte rozen). Dat is dus veel beter dan ik had durven hopen. We gaan ze, nu de grond goed vochtig is, nog eens vertroetelen met wat rozenmeststof en dan moeten ze de rest zelf doen. En met de rest bedoel ik een ganse zomer bloeien met trosjes roze bloemetjes waar de bijen gek van zijn. Want R. "Lavender Blue" heeft een vrij open structuur waardoor de bijtjes en hommels overal goed aankunnen. En voor ik het vergeet : ze ruiken heerlijk (al heb ik daar zelf wat problemen mee door een defectje in mijn hersenpan).
Let the Show begin !
En hopelijk krijgen we veel van dit te zien vanaf juni tot de eerste nachtvorst invalt volgende winter !
Volgens sommigen gaan oranjegeel en roze niet samen maar daar trekt de natuur zich niks van aan. En ik eigenlijk ook niet want ik vind deze spontane mix eigenlijk wel best mooi. En diegenen die het toch aartslelijk vinden: die scrollen maar even door !
Laat het gras maar groeien, ... . Van mij mag het, maar niet te snel weliswaar. Afgelopen vrijdag heeft ons gazonnetje zijn jaarlijks feestmaal van traagwerkende gazonmeststof gekregen. Het leek me een goed moment; de kalk was grotendeels opgelost en er was (veel) regen voorspeld voor het weekend. Die regen was overigens zeer welgekomen want de grond was weeral redelijk droog aan het worden.
En de weergoden hebben goed werk afgeleverd. Geen stortbuien maar heerlijk malse regen die alle tijd kreeg om de grond in te trekken, perfect. Als het nu nog wat warmer wil worden kunnen we hier en daar waar nodig nog wat gazon bij inzaaien. Het moet dan overdag wel warmer dan 10° worden want anders gebeurt er niet veel.
De merels waren blijkbaar ook blij met de regen. Gisterenavond was het hier het merelconcert van het jaar.
Natuurlijk zijn er ook (kleine) nadeeltjes aan de regen. De zonnewijzer staat er beteuterd bij, we zullen een andere manier moeten zoeken om te weten hoe laat het is ! De GSM doet het gelukkig nog wel !
En als we teveel dorst krijgen gaan wel vanzelf naar binnen op de klok kijken.
Je moet niet gaan denken dat ik een gespleten persoonlijkheid heb gekregen of zoiets, maar ik ben officieel 2 keer 1 persoon. kan je nog volgen ? Een paar weken geleden kreeg ik keurig op tijd het aprilnummer van een gekend tuinmagazine waarop ik geabonneerd ben met de post thuis gestuurd. Twee dagen later gevolgd door een briefje van datzelfde tijdschrift. Daarin betreurden ze dat ik reeds geruime tijd geleden mijn abonnement had beëindigd en of ik het niet zag zitten terug abonnee te worden. Ik heb een mailtje gestuurd met de vraag of ze teveel paaseitjes met likeur hadden gegeten. Toen kreeg ik antwoord dat ik twee keer in hun bestand zat : éénmaal met mijn huidig abonnement en nog éénmaal met een beëindigd abonneenummer waarvan ik niets weet. Dus wat hen betrof was alles perfect normaal ! Voor mij niet gelaten maar ik vind het toch nogal vreemd. Ik hoop als ze ooit een grote gratis actie lanceren ze mij dan ook twee keer laten genieten! We zien wel. Met alle onnozeliteiten zou een mens nog bijna vergeten dat het leven in de echte tuin ook doorgaat. En het was me het weekje wel.
Afgelopen week was het Pasen maar het weer had meer de allures van Kerstmis. Woensdagmorgen lag alles onder een 5cm dik sneeuwtapijtje.
Ergens onder dat sneeuwtapijtje bedolven waren de elfenbloemetjes (Epimedium). Ze lijken ontzettend teer maar in werkelijkheid zijn ze ijzersterk. 's Middags was de sneeuw weg en stonden ze al terug te schitteren alsof er niks gebeurd was. Het zijn echte taaie (bos)plantjes die dus niet graag in de volle zon staan. Voor de rest heb je er geen omzien naar al heb ik ze vorige zomer een paar keer extra water heb moeten geven; ze wortelen niet heel diep en onze zandgrond droogt snel uit. Er zijn verschillende leuke soorten redelijk makkelijk te verkrijgen. De rest van het jaar zijn ze vrij onopvallend maar nu is het "showtime".
Vorige week woensdag zat ik 's middags in de tuin van het zonnetje te genieten met een fris drankje bij een zalige 25°. Ik denk niet dat we dat straks kunnen herhalen of het weer zou al heel plots moeten omslaan ! Deze morgen zag het buiten voor de tweede dag op rij wit. 0.5°C en zo'n 5 cm verse sneeuw. Da's nu al de tweede keer dit voorjaar dat we op een week tijd temperatuursverschillen van zo'n 20-25° meemaken ! Toeval ? Het leverde wel een paar mooie fotootjes op.
Aurikeltjes, auricula's of Primula auricula hebben een zeer rijke geschiedenis vol drama en eigenzinnige verhalen.
De plant is een relict uit de laatste ijstijd en afkomstig uit het Tiroler Gschnitztal. Carolus Clusius beschreef de plant al in de zestiende eeuw.
Primula auricula is de eerste 'bloemistenplant'. De term 'bloemist' komt trouwens van de verzorgers van deze zeldzame planten.
Ze werden honderden jaren geleden in Engeland als eerste 'potplant' gekweekt. In de 17de en 18de eeuw had haast elk Luiks gezin aurikels in de tuin, zowel de rijke notabelen als de arme mijnwerkers. Die mijnwerkers trokken met hun plantentheaters vol aurikels zelfs naar de jaarmarkten van Parijs en Londen...
Deze plantjes zijn volledig winterhard maar worden niet zo graag kletsnat als ze in bloei staan. Je kan ze dan ook in een onverwarmde serre houden. Zo kan je de vochtigheid onder controle houden.
Wat hebben deze dwergtulpjes met Pasen te maken ? Het antwoord is eigenlijk "niets", ze komen alleen toevallig nu met Pasen in bloei ! Ze zijn nog geen 10 cm hoog zodat ze bijna geen wind vangen. Dat zal morgen een voordeel blijken te zijn. Dat belet niet dat ik de kleur ervan heel mooi vind. Met al dat gewoel en gewroet in de tropenborder zou een mens bijna vergeten van ook eens elders in de tuin rond te kijken. Nu heb ik wel de luxe dat je heel de tuin niet in één oogopslag kan overzien. Als je alles wil bekijken moet je moeite doen om eens rond te wandelen !
Het was met momenten best hard werken. De bedoeling was de nieuwe tropenborder tegen Pasen af te krijgen. En het is gelukt!
Uiteraard moeten er tussenin nog vaste planten gezet worden. maar Crocosmia's, Kniphofia & Co staan nog niet boven de grond. Dat wil zeggen; de bestaande populatie die er al jaren staat in de prairieborder komt al wel piepen maar als je in het tuincentrum gaat kijken is het nog veel te vroeg op het seizoen. Ofwel staat er nog niets ofwel vind je potjes waarvan dan later wel zal blijken of er een levend plantje inzit of niet. En ik ben van nature een beetje achterdochtig, dus nog effe wachten. Om de ingegraven potranden te maskeren wordt er nog een dek van houtsnippers voorzien.
De exoten gaan straks terug de serre in voor de volgende paar weken. Ik had ze er uitgehaald om een zicht te krijgen wie waar moest terechtkomen wel wetende dat er waarschijnlijk nog nachtvorst zat aan te komen. En die nachtvorst komt ! Vanaf morgen neemt de lente wat gas terug. Maximum temperatuur overdag 4-5° en flinke aprilse grillen. Vergeleken met de 22-23° van enkele dagen geleden niet echt grote vooruitgang ! Die voorspelde regen en stofhagel is overigens welgekomen want de grond is nu al redelijk droog. Dat belooft weer voor de komende zomer ! We zullen de pomp binnenkort weer nodig hebben ! En als het weer de volgende dagen te slecht is om buiten bezig te zijn hebben we tenminste tijd om rustig onze paaseitjes op te eten!
Iberis sempervirens of in het Nederlands Scheefbloem is een leuke witbloeiende bodembedekker. De plant ontleent zijn naam aan de aparte opbouw van de kroonbladeren: twee grote en twee kleine waardoor de bloem een beetje scheef lijkt te groeien.
Iberis verwijst naar het Iberisch schiereiland waar ze oorspronkelijk vandaan komen en sempervirens betekent ‘altijd groen’.
Iberis sempervirens is erg geschikt als randbeplanting vooraan in uw border of in rotstuinen; hoogteverschillen zorgen voor afhangende bloemen. Het blad blijft ’s winters gedeeltelijk aan de plant; Iberis sempervirens staat liefst in de zon of halfschaduw op een vrij droge bodem. Een kalkrijke grond heeft de voorkeur. Lichte klei, löss of zavelgrond is daarom het meest ideaal maar ook op zandgrond wil deze plant goed groeien. Geef eventueel jaarlijks wat extra kalk in februari/maart. Sproeien is alleen nodig bij de aanplant omdat de plant eenmaal geworteld goed bestand is tegen drogere omstandigheden. In strenge winters kunnen zorgen voor gedeeltelijk afvriezen wat resulteert in kalere takken. Dit kan bijgesnoeid worden. Snoeien mag ook na de bloei zodat de plant vanaf augustus een tweede keer bloeit.
Buiten het feit dat ik ze mooi vind is er nog een tweede reden om ze aan te planten. Het zijn namelijk waardplanten voor, je raadt het nooit, het scheefbloemwitje. Deze verre neven van onze koolwitjes zijn de laatste jaren vanuit het zuiden de Lage landen aan het veroveren. Nog steeds niet overtuigd dat er iets met ons klimaat aan het gebeuren is ?
Na de grote Miscanthus opruimactie wordt het tijd om iets nieuw te voorzien op de vrijgekomen plek. Dat wordt dan de tropenborder. Hier worden een aantal soms nieuwe, soms stekelige, vriendjes, geplant. Niet dat het allemaal nieuwe planten zijn. Een aantal stonden de vorige jaren 's zomers in de prairieborder. Die prairieborder blijft maar dan wel met wat minder exoten ertussen. Dat klinkt een beetje gek want zo'n prairieborder is per definitie ook exotisch. Het verschil met de tropenborder is dat de prairieborder wel 100% winterhard is !
Op de foto's zie je stilaan hoe het zal worden. De potten worden ingegraven, dat oogt natuurlijker en de planten waaien niet om. Zo'n pot komt in een andere pot te staan zodat het heel makkelijk wordt om planten uit te wisselen. In de winter zie je dan de ingegraven "buitenpot" wat niet zo mooi is. Dat kan je oplossen door vanaf november bvb. tulpenbollen in potten tijdelijk op die plaats te zetten. Tijdens de winter kan je gerust boven de tulpen viooltjes planten. In de zomer verhuizen die tulpenpotten dan ergens achteraan de tuin op een schaduwrijk plekje.
Nu ongeveer vastligt waar de palmen, yucca's en andere stekelvriendjes zullen komen kunnen we daartussen gaan opvullen met bvb. crocosmia, (winterharde) agapanthus, ... .
Uiteraard volgt er nog een laagje schors om het onkruid wat te onderdrukken en uitdrogen te voorkomen. Ik ben zelf ook benieuwd hoe het er volgende zomer allemaal gaat uitzien.
Zalig weertje de voorbije dagen. En we krijgen vandaag en morgen nog meer van dat. We gaan ons nog even niks aantrekken van volgende weekend. Dat geluk hebben we tegenwoordig. Vroeger dikwijls meegemaakt dat het een ganse week mooi weer was als we moesten werken. Tegen dat het dan weekend werd was het mooie liedje meestal uit ! Dat probleem is nu van de baan. De honden hebben er ook met volle teugen van genoten en geef ze eens ongelijk !
De kikkers krijgen ook zin om paartjes te vormen. Zo'n kikkerhuwelijk houdt niet lang stand. Er zijn constant kapers op de kust en iedereen doet het met iedereen ! De sterkste genen worden doorgegeven en dan zou je verwachten dat er mooie kindjes van komen. Maar nee hoor, het zijn allemaal dikkopjes !
Gisteren zijn we naar een tuincentrum gereden dat gespecialiseerd is in (sub)tropische planten waarvan er een aantal zelfs de winter bij ons overleven mits enkele voorzorgen te nemen.
Eerste op het lijstje was een Dasylirion texanum. die zoals de naam al doet vermoeden inheems is in Texas en Chihuahua (Mexico). Deze soort heeft lichtgroene bladeren en een korte stam, en spectaculaire bloemstelen van 2.70 m tot wel 4.50 m hoog. De bladeren hebben gevaarlijke scherpe tanden langs de zijkanten, zodat ze beter niet langs een pad geplant moeten worden. Zoals alle Dasylirions, hebben ze goed drainerende grond nodig en volle zon om te groeien. Afhankelijk van de bron zijn ze koudebestendig tot -15°C, bescherm ze als ze nog klein zijn wel tegen strenge vorst. Hier zullen ze de eerste jaren overwinteren in de koude onverwarmde muurserre. Hier vriest het ook maar we hebben de vochtigheid onder controle. Zoals met alle planten in dit genre doet nat meer kwaad dan wat kou !
Hesperoyucca whipplei (chaparral yucca, our Lord's candle,Spanish bayonet) is een soort die zeer nauw verwant is aan de yucca familie. Ze komen oorspronkelijk uit Z-Californië en Baja California (Mexico). Ze komen daar voor in zeer droge streken op hoogten tussen 0 en 2500m boven zeeniveau. Ze groeien daar zeer snel uit en na een jaar of vijf komen ze in bloei, de bloeistengel kan tot 5m hoog worden, daarna sterft de plant af. Naar het schijnt zijn het buiten hun natuurlijke habitat nogal lastige klanten. We zien wel. Winterhardheid ergens tussen -7 en -10°C mits droog. Nog een klant voor de koude serre dus.
Op de horizontale balken van het tuinpaviljoentje groeien korstmossen. Op zich is dat een goed teken want korstmossen groeien (meestal) alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit goed is. Korstmossen zijn er in vele vormen. Eén van de bekendste is misschien rendiermos (IJslands mos) dat in arctische gebieden het voornaamste voedsel is voor ... rendieren. Dat rendiermos komt ook in onze streken voor, in mijn jonge jaren wist ik een plekje op de Kalmthoutse heide waar je het kon vinden. Of het er nu ook nog voorkomt is me onbekend.
Het mosje op de foto is naar alle waarschijnlijkheid het "Klein dooiermos". Wist je dat een korstmos eigenlijk uit 2 organismen bestaat die in symbiose samenleven: met name een schimmel en een alg of een blauwwier. Met mos hebben ze dus eigenlijk niks te maken. Beide organismen hebben mekaar nodig om te kunnen overleven. Wat dat overleven betreft : het zijn taaie wezentjes. Men heeft korstmossen meegenomen naar het ISS en ze daar twee weken blootgesteld aan zeer hoge UV bestraling en onder vacuüm. Ze gaven geen krimp en na de terugkeer op aarde deden ze gewoon verder alsof er niks was gebeurd.
De tuinschermen hebben vorig weekend een nieuw likje tuinbeits gekregen, de bank nog niet maar dat komt nog wel. Alles op zijn tijd ! Papa neemt af en toe ook eens tijd om van een fris drankje te genieten. Kwestie van het niet af te leren tegen dat ooit misschien de terrassen weer open gaan en het leven terug normaal wordt !
Op mijn leeftijd begin ik er niet meer aan om nu nog een nieuw nestje te maken. Onze fladderende vriendjes denken er deze tijd van het jaar anders over. Getuige daarvan zijn deze eenden eitjes. Daarstraks was ik de laatste 2 grote Miscanthus aan het uitspitten, op een moeilijk bereikbare plaats tussen de vijverrand en een kruipende sierden, toen het onheil geschiedde. Zonder het te weten zaten we midden in het legsel van de familie Kwak. Resultaat was 3x omelet en nog 4 eieren onbeschadigd. Ze terugleggen was geen optie want zonder de Miscanthus hebben ze niks bescherming tegen de eksters of kraaien die altijd wel een eitje lusten. Ze zelf verder uitbroeden vond ik nogal omslachtig, komt daarbij dat zo'n eendje het eerste levend wezen dat het ziet als het uit z'n ei komt voor mama of papa aanziet.
Dit jaar dus geen baby eendjes zoals vorig jaar en een misnoegde eendenfamilie. Je kan toch nooit goed doen voor iedereen !
Wie wel blij was <as de familie woef. De Berners vinden zalig om met zulk weer een ganse middag in de tuin te spelen. Hier komt de jongste eens kijken of ik er nog wel ben !
't Was een heerlijke lentedag gisteren. Met een weliswaar koude start maar een uitbundig zonnetje en niet te veel wind was het genieten. Dat genieten wil niet zeggen dat we heel de dag op onze luie krent hebben gezeten. Verre van ! We hebben de tuinschutting een vers likje beits begeven nu ze nog goed bereikbaar was. Dan kunnen we eerstdaags het plekje waar o.a. de Fatsia heeft gestaan opnieuw beplanten. Dit keer met meer zonneminnende planten want door het verdwijnen van de sparren bij de buurman is hier een totale nieuwe situatie ontstaan. Van schaduwtuin naar volop zon tuin. De Fatsia hebben we met pijn in het hart naar de GFT bak doorverwezen. Hij zag er al niet meer uit nadat er een boom was op gevallen deze winter en verplanten was geen optie. Hij zat met z'n wortels onder de klinkers van de tuinbank en de kabel naar een tuinlamp.
Ik weet het, alles is doenbaar maar al dat werk voor een reeds zwaar beschadigde plant zag ik niet zitten. Er komt sowieso een nieuwe Fatsia een paar meter verder naar achter in de tuin waar nog wel schaduw is.
Vandaag lijkt me bijvoorbeeld een leuke dag om op plantenjacht te gaan. Maar eerst even dit op de site zetten en met de Berner familie gaan wandelen. En dan nog even langs ons vader en daar met de bulldog gaan wandelen. Wie durfde ooit beweren dat gepensioneerden veel tijd hebben en zich vervelen ?
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
