Boven de phloxen torenen nu ook de rode bloemaren van de Persicaria op. Deze duizendknopen zijn (gelukkig) slechts verre familie van de woekeraars zoals de gevreesde Japanse duizendknoop. Het zijn gemakkelijke, langbloeiende (eind juni tot vorst) vaste planten die het vrijwel goed doen op elke grondsoort. Belangrijk is niet te droge grond. Ze houden van neutrale tot kalkrijke bodem (meest voorkomende tuinbodems) die goed doorlatend zijn maar zelfs hier, op de zure zandgrond schijnen ze het naar hun zin te hebben. Op zandgrond is het aangewezen om regelmatig kompost toe te voegen, ingewerkt of als mulchlaag.
De Himalaya als herkomst verraadt al dat ze het goed doen in onze contreien. Bloemkleuren zijn er van wit over roze naar rood, donkerrood en mauve. Hun verticale bloeiwijzen zijn zeer dankbaar te gebruiken in de bloemborder. De hoogte variëert van 45cm tot ergens 150cm. De bladmassa bedekt goed de bodem zodat ze kunnen fungeren als bodembedekker met weinig onderhoud. Hier staan ze wat verder uit mekaar om de phloxen niet te verdringen. Slakken schijnen het blad gelukkig niet te lusten. In een warm voorjaar gevolgd door een strenge ochtendvorst kunnen de bladeren vorstschade oplopen maar dit heeft nauwelijks verdere gevolgen. Ze doen het goed in de zon maar ook in de halfschaduw lijken ze gelukkig.

En terwijl ik gisterenmorgen op fotosafari was had het jonge hondenvolkje het blijkbaar ook naar hun zin.