We groeiden samen op,
onze vriendschap was op en op top.
Samen beleefde we onze kindertijd,
groeide samen op naar onze pubertijd.

Zo opeens was het daar,
jouw ziekte zo ongelooflijk maar waar.
Samen vechten, lachen en huilen
samen bij elkaar schuilen.

Genezing was er niet meer,
we verloren al onze hoop keer op keer.
Tranen van verdriet die niemand ziet
Tranen van onmacht en boosheid.

Ik ben bij je gebleven wilde je alles geven,
jou te moeten laten gaan sloeg een diep gat
in mijn onzekere bestaan.
Afscheid nemen doet heel veel pijn,
lieve Ingrid kon je nog maar even bij me zijn.

Jouw leven moest ik loslaten
missen doe ik je nog steeds, elke dag weer
doen gedachten aan jou
ongelooflijk zeer.
Je zus