Attendorn...het stadje waar ik als kind opgroeide, waar ik school liep, waar ik mijn man leerde kennen! Mijn schoonouders wonen daar nog steeds en door deze webcam, kan ik altijd even kijken hoe het weer bij hun is!
Wat een plezier is het om jou als mijn speciale online vriendin te hebben Iemand aan wie ik mijn geheimen vertel Al mijn gedachten zend ik aan jou.
Het schijnt dat je er altijd bent Wanneer ik je nodig heb Je maakt me altijd aan het lachen Op de dagen dat ik in de put zit.
Voor het geval dat je niet weet Hoeveel je voor me betekent Zend ik je dit kleine versje Zo dat je niet hoeft te twijfelen zie je!
Ik dank je voor je vriendelijkheid En de lieve woordjes die je zegt En ik hoop dat alle goede dingen Hun weg vinden naar jou vandaag.
Wolven en de natuur inspireren me om te schrijven. Ik meng ze met eigen gevoelens en zo ontstaan vele van mijn gedachten-gedichten.
Wolvengehuil.
Niemand hoort het gehuil Omdat niemand het weet De wolf in hem, is muisstil De wolvin in haar, kan de stilte niet meer doorbreken
Ooit braken ze samen deze stilte Doorkruiste een ongetemde wildernis Ze joegen achter het verboden wild aan Namen ongekende vrijheid Die niet voor hen bestemd was
De jacht op hen is open Zij kan even niet volgen Blijft alleen achter, de glans in haar ogen verdwijnt Hij vervolgt zelfbewust en fier zijn weg Maar ook zijn ogen, zonder glans Hoort zijn wolvin huilen Maar zijn besluit staat vast
Zij vervolgt een andere weg Na het pad van”herinneringen” doorkruist te hebben en “uitgehuild” te zijn Vervolgt ze zelfbewust haar weg Een terug gevonden weg naar haar”roedel” Waar alleen maar”echte liefde” telt En nooit eerder hadden haar ogen een dergelijke glans.
S.Ingrid Augustus 2003
Beoordeel dit blog
Het mooiste geschenk dat je iemand kunt geven is tijd. Herman Hesse
De tijd gaat voorbij zeggen ze. Maar we vergissen ons: de tijd blijft en wij zijn het die voorbij gaan.
Na het wassen...even "zwieren" ;-)
Weekend 08-07-2005 Naar Bochum, waar Hartmut me stond op te wachten. Lekker gaan eten bij een Argentijn... en nadien gaan shoppen in stad Bochum. Tussendoor...even een ijsje smullen! :-)
Duits mijnbouwmuseum De 68 meter hoge schachttoren!
Tegen 21 uur arriveerden we in Attendorn! Wandelen aan de Biggeseetalsperre... staat telkens weer op onze planning. Zijn het geen "schatjes"... mijn twee mannen ;-)
"Je hoofd boven water houden..." is dat geen spreekwoord? ;-)
BiBi's blog
Welkom
30-05-2005
Waar Brabant trots op is
Waar Brabant trots op is Wie kent de reclame van de televisie niet? PALM gekenmerkt door de oersterke Brabander. Prachtige paarden, waarvan er enkele in onze buurt vertoeven. Als eigenaar moet men toch gewoonweg trots op zon dier zijn. Wat er op een maandag in februari95, nog geen 100 meter verderop gebeurde is zeker niet om trots op te zijn. Het doet me rillen en ik weet dat ik zeker niet de enige ben. Ik klaag niemand aan, zoiets zou een dierliefhebbende rechter moeten doen. Namen noemen, heeft geen zin, Zou misschien alleen nog last krijgen wegenslaster of zo. Maar mijn hart voor dieren, respect voor al wat leeft en wat menselijke gevoelens zou moeten heten, geven mij wel het recht dit op papier te zetten, het is mijn manier van verwerken! Een Brabander, eens zo sterk en mooi, was oud. Zij lag in de weide en kwam niet meer overeind. Of er een dierenarts gebeld is, weet ik niet zeker. Sommigen zeggennee andere weerja. Er werd verteld, dat de dierenarts alleen iets wou doen, als het Vilbeluik verwittigd was om hetkadaver te komen ophalen. Die hadden hun toer al gedaan en haalden niets meer op. Gevolg: dierenarts keek ook niet meer om! De Brabander lag in het nat en in haar uitwerpselen, stilletjes en alleen weg te kwijnen. Sommige mensen uit de buurt, met een hart voor dieren, kwamen met handdoeken het paard afdrogen. Een andere vrouw bracht zelfs een bedsprei en legde ze over het paard. Iemand anders bracht hooi naar haar muil en zij at iets. Er vielen woorden zoals:hij moest hier liggen Een ander zei:had ik maar een pistool of geweer, kon ik dat arme dier deze nacht verlossen en rust geven De nacht kwam en het paard bleef liggen. Ze had pech, zelfs de dood liet haar in de steek. Het dier werd aan haar lot overgelaten. De dag brak aan. Er kwamen verscheidene telefoons bij de politie en rijkswacht binnen. Ook de dierenbescherming werd gebeld. Tussen 12u30 en 13u30 werd het zware dier aan haar benen vastgebonden en werd ze met een tractor uit, wat eens haar lievelingsweide was geweest, getrokken, bij levende lijve en als een waardeloos stuk roest op een vrachtwagen gedeponeerd. Geen waardig afscheid, geen lieve en geruststellende woorden, geen streling over haar hoofd, van de mensen die eens zo fier met haar voor de huifkar door het dorp trokken. Wie weet hoe lang de verlossing uit haar lijden nog duurde? Hoeveel pijn en op welke manier werd ze dan uiteindelijkgedood? Het nadeel van sterk en robuust te zijn. Waar waren op dat ogenblik haarvrienden? Waarom vielen de woordenik zou 20.000Bfr. geven, als iemand haar uit haar lijden verlost??? Hoe komt het dan, dat ze nu nog 2500Bfr.opbracht? Levend natuurlijk. Hoe kan men zo harteloos zijn, het geld ontvangen, op de fiets stappen en weg rijden, zonder om te kijken! De mensenpraat:maar hij is altijd goed voor zijn dieren! Geeft hem dat het recht een dier zo af te geven? Nog mensenpraat:als u voor uw oude roestige wagen 2500Bfr.kunt krijgen, gaat u die dan naar het autokerkhof brengen of het geld aannemen? Sorry hoor, maar ik vind niet dat men een roestige auto met een levend wezen mag vergelijken. Er waren heel wat mensen verontwaardigd en roddelden zich te pletter. Andere zagen toe en zwegen. Deze beelden en nog veel vreselijker zijn alledaags. Lees maar de artikels over het verkeerd houden van dieren, de dierentransporten, het handelen met dieren, laboratoriumonderzoeken met dieren, noem maar op een lijst zonder einde! De televisiebeelden erbij maken er de reinste horror van. Ik vind het barbaars gedrag van de mens ondraaglijk. Beschaamd soms een mens te zijn. Het zijn beelden die me bijblijven, die me triest maken en me zo machteloos doen voelen. Als er iets na de dood bestaat, als we als iets mogen terugkomen, dan zou ik graag als machtige beschermengel van al de dieren willen terugkomen. Op zon moment vind ik alleen troost bij mijn eigen dieren thuis. De eerlijkheid en vriendschap die ik van hen krijg, doen me heel even het leed van alle andere dieren, veroorzaakt door de mensheid, vergeten. Ik aai mijn lieve hond, die op mijn voeten ligt te slapen, terwijl ik schrijf en denk aan die arme, eens zo trotse Brabander, die ik niet heb kunnen helpen, waardig en trots, zonder lijden te sterven. Vergeef me. Met het schrijven van deze gebeurtenis, wil ik tot nadenken aansporen of het wel gerechtvaardigd is hoe de mensen met dieren omgaan en tot nagedachtenis van één BRABANDER.
Reacties op bericht (3)
05-06-2005
goed zo!
Bibi, ik ben je artikel nog eens beginnen lezen maar geraak niet verder, doet me teveel pijn. Goed zo dat je het hier heel mooi en ontroerend beschrijft.. mensen kunnen soms "onmenselijk" zijn. Gelukkig maar zijn er ook velen zoals jij! zonneke
05-06-2005 om 18:25
geschreven door zonneke
goed zo!
Bibi, ik ben je artikel nog eens beginnen lezen maar geraak niet verder, doet me teveel pijn. Goed zo dat je het hier heel mooi en ontroerend beschrijft.. mensen kunnen soms "onmenselijk" zijn. Gelukkig maar zijn er ook velen zoals jij! zonneke
05-06-2005 om 18:24
geschreven door zonneke
goed zo!
Bibi, ik ben je artikel nog eens beginnen lezen maar geraak niet verder, doet me teveel pijn. Goed zo dat je het hier heel mooi en ontroerend beschrijft.. mensen kunnen soms "onmenselijk" zijn. Gelukkig maar zijn er ook velen zoals jij! zonneke
Kom je even langs in mijn GBje?
Graag verras ik je dan met een "tegenbezoekje"
:-)
Moonlight
Telkens weer kom je uit het donker tevoorschijn Beetje bij beetje groeit je macht Je begluurt me waar ik ook ben Telkens weer weet je me te vinden Ik wil je niet zien want samen met jou komt weer die onrust Toch blijft mijn blik op jou gericht Je betovert me je boeit me Je houdt me in de gaten overal waar ik ga voel ik jouw aanwezigheid Een wolk neemt jou het zicht je roept de wind tot hulp en je zicht is weer vrij Je laat de wolven huilen en ik kan niet slapen Je straalt ondeugend en laat mijn schaduw schrikken Jouw geheimen goed verborgen jouw licht onthult de mijne De kleuren laat je verdwijnen de wereld slaapt onder een raadselachtig licht De onrust die je brengt maakt me bang Nog even en je macht neemt af Je volle maangezicht verdwijnt en de rust keert weer Tot volgende maand volle maan
Zalig, gewekt worden door het zonneke en het ontbijt tot ons nemen in de tuin. Dat zijn de dingen, die ons laten voelen als "een koning en koningin" De vogeltjes begroeten ons met een "ochtend-serenade" Aan de vijver zijn ze druk bezig met hun morgend-toilette. We hebben de mooiste voliére die er is... geen gevangenschap, vrij als een vogeltje, komen ze ons dagelijks bezoeken en mogen we genieten van hun mooiste gezang. Het eten had ik de avond van te voore al voorbereid. De hapjes voor het aperitief, deden we even samen, ook dit kon buiten gebeuren. Kerstomaatjes in de helft snijden, stukje mozarrella en een blaadje basilicum op een tandenstoker, begin en einde een half kerstomaatje. Erg lekker! Worteltjes in smalle reepjes met een dipsausje. Blokjes kaas versierd met augurkjes en druifjes...olijfjes, borrelnootjes! Het aperitieven is al een feestijn :-) Stipt om 18 uur arriveerden onze kids en konden we "papa's verjaardag" vieren. Hartmut kreeg een GROOT plat pak in zijn handen gedrukt! Ooooh...een klein rond tafeltje...nu nog twee bijpassende stoeltjes en we hebben ons "bistro-stelletje" wat we al zo lang wilden! Dochterlief lacht en loopt terug naar de garages en brengt twee stoeltjes :-) Leuke cadeau, eentje waar we allebei plezier zullen aan beleven! Als het niet zo warm is, gaan we in onze tuin altijd het zonneke achterna. Maar de zware houten tuinmeubelen zijn erg onpraktisch en te zwaar om te verplaatsen. Zij staan op ons terras onder het afdak, maar daar hebben we maar tot een uur of 12 het zonneke. Ze vinden het altijd leuk, een cadeautje te kopen voor ons samen, omdat we zo dicht achter elkaar verjaren. In ieder geval...was het een geslaagd geschenk ;-) We aten "Duvel-Fricassee" ooit in de BB gelezen hier op SN ;-) Onze gezellige avond duurde tot 23u45 en heel de tijd konden we buiten blijven zitten. Toen was het weer afscheid nemen, want Mandy moet zondags werken! En zo eindigde weer een heel gezellige avond, samen met onze kids.