De dood is niets,
ik ben maar aan de andere kant.
Ik ben mezelf,  jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren,
dat zijn we nog altijd.
Noem me zoals je me
steeds genoemd hebt.
Spreek tot me zoals weleer.
Op dezelfde toon,
niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen
heeft doen lachen.
Bid, glimlach.
Denk aan mij.  Bid met mij.

12-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Oud worden
schoon oud worden...
Het is zachtjes aan rijp worden
vooraleer je op jouw beurt
zoals het koren gemaaid wordt.
Het is leren luisteren.
Het is geven,
in plaats van ontvangen
en dan stil uit de wereld verdwijnen...

11-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Je heengaan is iets anders
dan... het huis uitgaan,
zacht de deur dichtrekken achter je bestaan
en... niet meer terugkeren.

We zullen je missen... elke dag
in zovele kleine, eenvoudige dingen.
Maar voor ons blijf jij iemand
aan wie altijd zal worden gedacht,
op wie altijd zal worden gewacht !

10-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik ben niet dood.
Ik ben gewoon naar de andere oever.

Het leven verandert.
Het wordt ruimer, voller, inniger ;
geen begrenzing en geen beperking meer,
geen duisternis en geen droefheid meer.

Er is alleen de eeuwige levensdroom
waarin ik zacht en zalig onderga.

Phil Bosmans

09-11-2007 om 11:48 geschreven door André & Ida

Vergeet de mooie dagen niet !
Als je moe bent,
als je geen raad meer weet
en je diep ongelukkig voelt,
denk dan even terug
aan de mooie dagen,
dat je lachte en danste
en dat je tegen iedereen vriendelijk was
als een kind zonder zorgen !

Vergeet de mooie dagen niet !
Vul je hoofd met blijde gedachten,
je hart met vergevingsgezindheid,
tederheid en liefde
en je mond met een lach
en alles wordt weer goed.

08-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

We zullen je missen
elke dag
in kleine,
 eenvoudige dingen,
maar in ons hart
zul je met ons
samenblijven.

"Want leven en dood
zijn één
zoals de rivier en de zee
één zijn".

K. Gibran

07-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen en verpakken
in goede gedachten der herinneringen...

is verwijlen
bij een brok leven
en stilstaan
op de plekken
van pijn en vreugd...

Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
om niet te vergeten...

is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag
der belevenissen loskomen
en achterlaten
en niet kunnen vergeten.

Ward Bruyninckx

06-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik wou dat ik een vogel was
met zachte witte veren
en dat ik vliegen kon
heel hoog naar jou
om nooit meer terug te keren.

05-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Nooit meer je stem
nooit meer je lach
nooit meer samen genieten
van een mooie dag.
Niets is meer hetzelfde
in ons leven
maar het houden van jou
is altijd gebleven.

04-11-2007 om 23:39 geschreven door André & Ida

Ik ben op reis
al weet ik niet waarheen
maar ergens stond geschreven
dat ik deze weg moest gaan
en al aarzel ik soms even
langs die eindeloze baan

                    Toch weet ik
                    iemand ging me voor
                    en daarom ga ik door...

03-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Lieve vader...

Duizend woorden zijn te weinig
om te zeggen hoe je was.

Duizend woorden zijn te weinig
voor de omvang van de wanhoop
toen je lichaam niet genas.

Duizend woorden zijn te weinig
voor de grootte van jouw moed
vanaf het begin tot aan je afscheidsgroet.

Bedankt voor zovele mooie dingen
die we van jou mochten leren...

02-11-2007 om 20:09 geschreven door André & Ida

De bomen laten hun laatste blaren los,
het graan ligt in de schuren
eenjaar ging voorbij,
het is november geworden.
Met armen vol chrysanten
gaan we naar het kerkhof
en tooien het als een verrijzenistuin.
Kinderen hebben verdriet
bij het graf van hun ouders,
ouders verbijten tranen bij het kruis
waar hun kind begraven ligt.
Familie, vrienden en kennissen
liggen in lange rijen.
Zijn deze kille stenen dan het einde ?

01-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik zie je handen voor me liggen
eens zo vaardig, nu zo stil
duizend dingen, duizend zaken
die ik nu opeeens nog weten wil.

Ik wil met je praten,
je horen vertellen,
ik weet, het kan niet meer.


In mijn gedachten
zal je altijd bij me blijven,
ik zal je missen,
elke dag weer...

31-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

De laatste uren voor het einde,
dan wordt die grote wereld klein,
is plotseling alles onbeduidend,
tot aan het laatste beetje pijn.

Wat wij zo indrukwekkend vonden,
verliest zijn glans, verliest zijn zin,
maar achter de gesloten ogen,
glanst een gigantisch groot begin.

Toon Hermans

30-10-2007 om 11:05 geschreven door André & Ida

Langzaam ben je moe gestreden
stilletjes van ons heengegaan
nu is nog het verdriet om 't heden
maar de dankbare herinnering
zal blijven bestaan.
*
Naast het levensgroot gemis,
wat er dag aan dag weer is
zijn er de goede herinneringen
die ons altijd weer omringen.
Deze dingen houden ons op de been
want zoals jij was er maar één.

29-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik kon niet zeggen wat ik voelde
ik heb het ook niet uitgelegd
maar toch wist jij wat ik bedoelde
de stilte had het al gezegd.

Als ik je kuste of griefde
in blijheid of in droefenis
de liefde is pas échte liefde
als de stilte taal geworden is.

Toon Hermans

28-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik misse u waar ik heen ga
of waar ik heen keer.
De morgenstond, de dageraad rond
en d'avonden nog meer.
Wanneer alleen ik tranen ween
't zij droevig, 't zij blij.
Ik missen u, ik misse u zo,
ik misse u nevens mij.

G. Gezelle

27-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

We zijn nog niet vergeten
de dingen die gebeuren
er komen nieuwe kleuren
er komt een nieuwe dag
maar jij, onze liefste jij.

Jij hebt ons van jouw leven
het mooiste stuk gegeven
want jij, onze liefste schat
jij gaf ons zoveel dingen,
het sterke en het broze
de glimlach in je ogen
en blije en je dromen
de hoge regenbogen
Jij hebt ons leren zingen
ik heb het leven lief.

Toon Hermans

26-10-2007 om 12:11 geschreven door André & Ida

Ik ben niet meer alleen.
Een vreemde siddering
vaart door mee heen
als ik de dingen aanraak
die gij hebt bemind.

Ik dool geluidloos in de morgenwind
door dit welluidend land,
door bossen en door dalen,
de koele lovers langs
waarin de nachtegalen
de dieren dromen doen
van hun betoverend lied.

Ik ben niet meer alleen
in dit van droom en eeuwigheid
doorstraald gebied
waar dood en leven
naast elkander schrijden.
...
Waarom loopt gij nu zwijgend
aan mijn zijde ?

P.G. Buckinx

25-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Je werd ouder
en wist niet altijd meer waar je was.
Je zag mensen
maar je herkende ze niet echt.

Toch bleef je strijden
om bij ons te leven,
hoewel het soms moeilijk was,
want je was zo moe.
We wilden niet dat je ging,
maar dan zagen we je gelaat
en wisten we,
het was tijd om afscheid te nemen.
We hopen echt dat je nu
de rust is gegeven.

24-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida