|
Toen ik vanmiddag even aan vader dacht en zijn laatste traan die ik zag enkel uren voor zijn heengaan,heb ik dit gedichtje gemaakt.
De laatste traan.
Toen vader van ons heenging,
liet hij een aller laatste traan.
Het was als een parel dat ding,
waar kwam die toch vandaan.
Die traan viel toen op de grond,
recht in een zeer klein doosje.
Daaruit groeide plots terstond,
een zeer klein rood roosje.
Ik ga regelmatig naar de strooiwijde,
met in mijn hand een rood roosje.
Dat ik op de grond leg terzijde,
en bezin ik mij daar een poosje.
Die laatste traan weggevloeid,
zit nu verankerd in mijn hart.
Waar ook dat roosje verder bloeit,
en mij spaart van pijn en smart.
big ietie
|
