Dat gevoel dat je hele leven in elkaar stort. Verdriet dat je voelt zonder te weten waarom dat verdriet er is. De pijn in een uitzichtloze situatie. Willen helpen maar niet kunnen. Omdat je woorden in een andere taal voelen die de ander niet begrijpt of anders interpreteert. Of niet kan horen, niet kan begrijpen.
Verdriet. Om dat wat je voelt als onheus. Alsof je aan de andere kant van de rivier staat en je woorden vervormd worden door de stroming, de wind, het geritsel van de bladeren.
Verdriet, om die ander die fungeert als een soort zondebok, geen krediet ontvangt, omdat de gever niet ziet, niet voelt, wat ik zie en voel.
Verdriet. Het leven en relaties zijn zo ingewikkeld zo vatbaar vaak voor misverstanden.
Ik ben zo moe van de voortdurende verwijten. De conflicten oplossen, wat zou ik dat graag kunnen. Ik verlies de laatste restjes levensvreugde met telkens weer nieuwe bommen die er gegooid worden. Het komt nooit goed. Telkens is er weer hoop, dat het goed komt. Er wordt zoveel ingevuld wat ik niet doe, ben, ... 'het is alsof je van ons verwacht dat...' Als ik laat weten dat ik dat helemaal niet verwachtte... dan wordt er een nieuwe bom gedropt. 'Ja, maar jij eiste wel verontschuldigingen van mij'. Ik eiste helemaal geen verontschuldigingen van haar. Dat was zijzelf, het werd toevallig nog opgenomen ook omdat hun telefoon nog openstond. Daarin hoorde je haar duidelijk zeggen 'dat ik me moest verontschuldigen'. Ik kreeg eerder ook dit verwijt, dat het wel leek alsof er niets was gebeurd... . Jazeker was er allerlei gebeurd, ik wenste alleen geen ruzie meer, ik wenste niet mee te gaan in het welles nietes spel. Ik voelde me moe, ontgoocheld en er was een berg verdriet.
Wat was ik opgelucht en blij toen ze op bezoek waren en het nieuwe huisdiertje goed onthaald bleek. Want hoe gek hoe ze ook het vorige dier in huis afkeurden terwijl zij zich nergens hoefden om te bekommeren wat dat diertje betrof. Ze woonden toch niet meer hier?
Erna begon het, 'waarom ik weer een huisdier had gekocht, want nu kon ik niet meer naar daar, naar ginder enz... ' Daar had ik toch zelf over nagedacht? En wat dacht ik nu, dat zij dit en dat gingen doen nu ik een nieuw huisdier had... .
Neen, dat dacht ik niet. Het ging zo maar door.
Ik 'verdedigde me'. Uit ervaring weet ik dat dit niet helpt. Het is slechts een aanloop naar nieuwe verwijten en/of argumenten.
En dat ik nu nooit naar ze luisterde, altijd mijn eigen zin deed.
Hoezo moest ik toestemming vragen als een kind aan mijn kinderen om een huisdier te nemen? Moest ik leven zoals zij wilden dat ik leefde?
Was het dan niet goed dat ik mijn eenzaamheid hierdoor trachtte op te vangen?
Was het niet goed dat ik me door het huisdier beter voelde?
Het voelt alsof mijn leven slechts geleefd mag worden op een manier die 'slechts voor hen' goed uitkomt. Het voelt of ik niet aanvaard word als het wezen dat ik ben, geen spaander blijft heel, ik lijk voor geen millimeter te deugen.
Zo vaak wil ik eruit vluchten, uit die eeuwige pijn. Maar dan wijs ik mezelf erop dat ik dat niet mag, dat ik die me wel aanvaarden en me een warm hart toe dragen niet dat verdriet mag geven.
Maar ik ben moe. En mijn energie en moed slinkt elke keer zoiets gebeurt, en vaak is wat ik net won opnieuw verwoest. Mijn nieuwe blijheid door iets telkens weer de grond in geboord.
Ik probeer het me niet aan te trekken maar dan komt het in de vorm van nachtmerries, ik ga ermee slapen, ik sta ermee op. Telkens voel ik me gesloopt.
Het heeft een enorme impact op zowel mijn psychische als mijn lichamelijke gezondheid.
Er wordt me soms aangeraden dat relaties die je vergiftigen best verbroken worden. Maar ik kan het niet.
Ik wou dat ik de poorten van mijn brein kon sluiten. En van mijn voelen.
Alles doet pijn in me. Voortdurend alert zijn om gedachten te verjagen die kwellen, onzeker maken, me innerlijk doen schreeuwen van angst.
Wat is er veranderd? Waarom wordt er niet meer gereageerd op een berichtje van me?
Ik wil de angst niet meer om iets 'verkeerds' te doen of gedaan te hebben.
Wat mis ik vrienden die eerlijk zijn, oprecht, geen dubbele agenda hebben, niet zwijgend veroordelen.
Er wordt iets beloofd, straks komt ze dat brengen. Maar wanneer is straks? Ik blijf lange tijd in de woonkamer zodat ik de deurbel goed kan horen. Ondertussen werk ik wat klusjes af.
Na een lange tijd, besluit ik in de tuin te werken. Als ik de bel niet hoor, zal ze wel een berichtje sturen, stel ik mezelf gerust. Als ik terug naar binnen ga, kijk ik op mijn mobieltje, geen bericht. Het lijkt wel of ik tegelijk de gekwelde binnenkant verzorg, opruim... .
Nog steeds geen berichtje. Wellicht waren ze op stap.
De verdere avond, geen deurbel, geen berichtje.
Natuurlijk kon ik zelf informeren... maar ik wil me niet meer als een angsthaas gedragen, ik wil die onzekerheid niet meer. Die houding van achter ze aan te lopen, maakt me ziek.
Hoeveel wordt vergeten... en dat is best... maar wat niet langer goed voelt, is dat dit zo'n impact heeft op me. Geen fijne impact. Ik wil dit loslaten en er niet meer zo om geven... .
Dat is moeilijk maar ik wil af van die pijn telkens, van dat verdriet. Van het ambivalente in die houding, wat me net zo onzeker maakt en bang.
Het is stil in mijn hoofd. Er is pijn, verdriet. Maar ik hou het stil in mijn hoofd. Zodat niet alles stil wordt in me.
Er is iets veranderd in me. Een omhulsel. Een muur... of een houten schutting, een strohut... ik weet het niet... maar het houdt heel wat buiten... . Ik doe... en wil niet voortdurend beducht zijn op die anderen die hun ongenoegen laten blijken op alle manieren behalve de geruststellende... namelijk : praten, vragen, spreken, communiceren. Het maakt me bang... en dat wil ik niet meer. Ik sluit me af voor hun ongenoegen, als dat er zou zijn... . Als het er zou zijn, dan spreken ze het liefst uit. Ik wens me niet meer als een bange haas te gedragen, me niet langer in zowat onmogeljke bochten te wringen. Het is nog pijnlijker wanneer ik dan geconfronteerd wordt met hun eigen verregaande nonchalance, of het duidelijk 'weinig of geen' rekening houden met hun omgeving. En natuurlijk word je dan een soort van 'lastpak', als je niet op die akelige zwijgende manier maar met vriendelijke woorden, ze erop wijst, of verzoekt om... .
Mijn besluit: laat ze hun gang maar gaan. Ik sluit er me voor af. En ik probeer mijn leven te leven, met sterkere grenzen om me heen. Ook innerlijke barelen, zodat allerlei kwetsende houdingen me niet meer omtoveren in een wrak.
Helemaal verdoofd. De balans is nu helemaal die ene kant uitgegaan. Met een luide bons kwam die ene schaal naar beneden.
Ik red het wel hoor. Op overlevingsstatus. Voel me doodmoe helemaal.
Alsof ik midden in een oorlog zit en er geen mogelijkheid is om te vluchten, me te verschuilen, tot rust te komen. Al die mogelijkheden worden gesaboteerd. Toch blijf ik proberen.
Geen uitlaatklep sinds weken maakt alles nog moeilijker. Het enige wat me behoedt voor nog meer ravage is mezelf 'doodhouden', verdoofd dus.
De auto-immuunziekte, de hele corona-ellende, depressie en op deze twee maanden acht weken niet naar de hulpverlener kunnen. De spanningen in mijn buurt, de gemelijkheid van die ik meende te kunnen vertrouwen, de afschuwelijke aanval van een ander persoon. Zoveel maskers vallen af deze tijden.
Ik ben het moe, ik kan niet meer.
Ik voel me hoe langer hoe minder in staat om me af te schermen van allerlei soorten gemenigheid, wreedheid, gestoordheid. Wil al die negativiteit niet langer zo intens voelen.
Het moet veranderen, mijn leven voelt ondergraven... .
Geen respect voor de anderen hier, of weinig... dat amper nog iemand kunnen vertrouwen in mijn onmiddelijke buurt, het nekt me.
Ik moet alvast ophouden met de angst die er weer is gekomen... waardoor je speelbal wordt van anderen hun frustraties, jaloezie, machtspelletjes.
Speel muziek op een normaal niveau, ga niet als een haas de trappen af maar stap gewoon, haal je regenscherm tevoorschijn als er nog eens matten worden uitgeklopt vanuit de hoogte en de viezigheid jouw terras of was bereikt . En ga er niet telkens dood van als je ziet dat je gezien werd maar er toch vlug weggedraaid wordt... of als je die reikhalzend ziet kijken vanop dat terras naar wat je doet in je tuin... maar als je kijkt, alweer doet of je er niet bent.
Wat vind ik dat vreselijk allemaal. Er wordt niet echt gecommuniceerd, het is zo vaak gemelijk, ontkennen, doen alsof de neus bloedt. Dus ik stop met dat blindelings vertrouwen in mensen, ik stop met me te laten beschuldigen voor zaken waar ik niets mee te maken heb... ik stop met mezelf weg te moffelen daardoor. Ik doe mijn ding, en laat ze maar respectloos omgaan met de omgeving, ik sluit de barelen, ze doen maar. Focus je nu maar op al die mensen die je wel eerlijk benaderen, je al het goede gunnen in plaats van het te benijden. Ik ga er stilaan dood van. Ben op.
Alsof het nog steeds niet tot mijn bewustzijn kon doordringen.
Ik doe alles wat gevraagd wordt en toch voel ik me niet in de realiteit, nog steeds niet.
Ik woon in wolken van 'vreemdheid', bewegingen buiten me om, alles lijkt verdoofd.
Ook het voelen bij tijden en het reageren is veranderd, alsof ik half robot werd.
Enorm moe en erg down, met enorm veel moeite aan de taakjes, zowel het mezelf ertoe dwingen als het taken volbrengen zelf.
Niets boeit me nog, nergens naar uitkijken, steeds meer 'doet er niet meer toe'. En wanneer er een plan ontstaat in mijn verdoofde brein, dan zakt het als een pudding in elkaar voor ik er aan kon beginnen.
Alsof iemand me vraagt om een mens te opereren terwijl ik daar niets van kan.
Depressie, immuniteitsziekte en dan de hele beleving verlamd door corona. Eenzaam voel ik me niet meer, niet meer... de berg, die steeds maar groeiende berg, eraf gedonderd.
Het is vreemd... alles... . Je kan het niet 'grijpen' en niet 'begrijpen'. Je doet wat je opgedragen werd en wordt naargelang de situatie verandert.
Onzekerheid blijft. En angst. Twijfel.
Ja, het voelt als een nachtmerrie. Een die niet verdwijnt als je ontwaakt.
En natuurlijk wil je er 'het beste' van maken. Maar hoe?
Ik vermijd het om meer dan 2 keer per dag de situatie te volgen. En dan via kanalen die je kan vertrouwen. En die niet komen met feiten die je niet helpen, tenzij door de angst nog te verergeren en je de moed te doen verliezen.
Toch voelt het vaak of ik in het duister tast. Of alsof ik iedere minuut mijn handen zou moeten wassen of heel mijn huis zou moeten ontsmetten. Alsof dat virus plots ook in dit huis zit alhoewel ik alleen woon met mijn huisdier en ik me aan de regels houd.
Als ik dan toch naar de winkel ga en ik hou voldoende afstand, zijn er toch mensen die ofwel niet weten wat anderhalve meter afstand houden betekent. Of menen ze dat ze als ze achter je aankomen die afstand niet meer hoeven te respecteren?
Je ziet een bejaard koppel wandelen en toch blijft er een man met een hondje op de stoep staan... terwijl je toch niet kan verwachten dat het bejaarde koppel dan maar over de berm naar de straat moet gaan? Ik merk dat een van ze wat zegt tegen de man met het hondje. Ik hoor hem zeggen dat zijn hondje goede dag wil zeggen aan mijn hond... waarmee ik net om de afstand te garanderen mee wandel aan de overkant van de straat. Ik ben ontsteld over zijn onwetendheid of wat is de verklaring voor zijn gedrag???
Hij kon opzij gaan staan, om voldoende afstand tussen hem en het bejaard koppeltje te garanderen maar neen, hij staat daar als een rots midden op het voetpad en wijkt amper als het koppel hem is genaderd.
Ik heb zin om hem toe te roepen opzij te gaan maar ik vertrouwde erop dat hij dat wel zou doen als het koppel dichterbij komt. Dus niet En toen ik zijn antwoord hoorde, voelde ik me nog meer ontredderd... hoezo moest zijn hondje mijn hond gedag zeggen????
Vroeger kwam die ook met zijn niet aangelijnd hondje dichterbij waarbij ik hem duidelijk maakte dat mijn hond (en ik) daar niet zo van gediend zijn. (haar haren gaan overeind staan telkens ze dat hondje ziet komen, de mijne daardoor ook ;-))
Dus ik hoopte dat hij nu zijn verstand zou gebruiken en zijn hondje daar aan de overkant van de straat hield.
Toen we naderden, begon het hondje te blaffen en hoorde ik de man zeggen 'voilà nu heeft hij gedag gezegd ... '
Arghhhhhhhhhh . Te geschokt om hem vanaf de overkant duidelijk te maken dat hij voldoende afstand nu moet houden tussen hem en anderen...
En ja... het bejaard koppel kon binnen blijven maar wordt er niet gezegd dat er voldoende afstand moet gehouden worden??? JA dus... ! Zucht. En als iedereen dat doet, dan is een wandeling als je gezond bent net goed.
Maar dan moet je wel niet zo'n persoon ontmoeten die de regels niet snapt... tenzij je hem daar op tijd aan herinnert... !
Gisteren in een winkel voerden ik en een man net een sierlijk ballet hihi... ik wou een gang inslaan maar zag hem komen en ging terug om de afstand te garanderen... en zo ging het een hele tijd want toevallig kwamen we mekaar telkens weer tegen al was die winkel groot genoeg . Zo kan je eigenlijk van die maatregel ook een spelletje maken. En dan lach je bijna als vanzelf naar mekaar. En lachen is en blijft gezond en doet toch ook de meeste mensen deugd?
Ook een babbeltje maken met een bejaarde die voor de gevel van haar huis staat en zich geen raad meer weet van eenzaamheid... . Dat zijn van die kleine dingen die toch kunnen zorgen voor 'warm contact al is het dan op afstand'. Of lachen naar mekaar... wat even de angst en de zorgen doet smelten.
Vergeet je titel niet... 'schrijvend blijven'...! Je vergat dat ultieme middel voor je om te blijven... om jezelf niet te verliezen én je moed.
De wanhoop ten top. En dan verstuur je noodoproepen. Reacties of het uitblijven ervan maken het nog erger. Trekken je naar de bodem.
Je sluit die ene poort. Je schreeuwt... en schrijft, je schreeuwt al schrijvend. Je weet dat er harde veroordelingen kunnen komen. Of nog meer stilzwijgen.
Hoe lang is het geleden dat je zo vaak probeerde iemand te bereiken? De angst groeide. Een déjà vu... .
Ziek van ellende. De buitenlucht in. Niet opnieuw. Niet opnieuw.
Als praten stokt of de woorden niet meer gehoord worden. Ze gaan mee met de wind. Hun geluid gaat verloren.
Omdat jezelf 'dood' voelt? De kracht eruit is. Alles mat voelt en de andere niet meer kan zien, niet meer kan voelen, niet meer beseft dat het van binnen stilaan verandert in die ene nachtmerrie?
Alweer alsof jij als bezetene schreeuwt om hulp, roept, gilt, de moordenaar zit je op de hielen. Maar het dikke glas waarachter je gevangen zit maakt dat niemand je echt kan horen, je werkelijk kan zien, de angst in je ogen kan lezen.
Iemand wuift zelfs terug toen je je beide armen in wanhoop naar boven stak.
En toch werd je gehoord, niet vergooid... niet veroordeeld... .
Je voelt je ziek vandaag, maar niet meer verloren... je voelt je ziek maar niet meer dat soort ziek zijn in coma, maar ziek door de emoties door de warboel van gevoelens. Je staat niet alleen, je bent niet alleen. Wat je voelt wordt niet weggelachen of genegeerd, jezelf er niet om veroordeeld of heel erg afgestraft.
Je wordt gehoord in je hele wezen, ook dat met pijn en verdriet, met schaamte en schuld, met vertwijfeling en angst.
Het duizelt je. Je weet dat je moet zorgen dat je rust, dat je niet overspoeld wordt door dit onverwachte voelen van gehoord te worden. Dat je er mag zijn.
Je durft niet te veel hoop te koesteren dat je jezelf nu weer kan optillen, dat het allemaal wel weer zal gaan. Doe het rustig. Stapje voor stapje. En zorg goed voor jezelf. Zorg dat de angsten het niet meer sturen, jouw leven, jouw zijn. Zorg voor rust zodat de vermoeidheid die monsters niet allemaal extra kan voeden.
Verzeild in de modder. En waar is het 'noorden'? Kan je niet meer verder? Of terug?Een vergruisd brein. En wat meer voel je nog dan de langgerekte schreeuw in de verte?
Spartelen doe je niet meer. Er kwam onverschilligheid. Leegte.
Om je heen kijken wekt slechts angst op. Puin overal. Chaos. Verstikkend.
Gevangen in zoveel netten, draden, klauwen, ... .
En kijk... daar heb je dan je doel.... ! Bevrijd jezelf van de ballast. Ruim dat puin. En probeer orde te scheppen in de chaos. Zodat je weer kan ademen en de angst kan wegebben.
Schrijvend blijven
. En ga er niet telkens dood van als je ziet dat je gezien werd maar er toch vlug weggedraaid wordt... of als je die reikhalzend ziet kijken vanop dat terras naar wat je doet in je tuin... maar als je kijkt, alweer doet of je er niet bent.
. Zo kan je eigenlijk van die maatregel ook een spelletje maken. 
