Het doet pijn... de herinnering aan wat was.

Een foto van 'voor'... het land van 'waas' begon.

Een kaartje met lieve wensen, warme groeten, en dat ze me missen.

Meestal doet er niet veel pijn... en zit alles ver weg.

Maar ik begin af en toe weer iets te 'voelen'. Hartepijn. Verdriet.

Maar wat ik normaal zo erg vind... nu dat ging gewoon voorbij gisteren.

Een hele dag veilig tussen de muren van dit huis.

Geen mensen, geen indrukken die de ontreddering kunnen veroorzaken.

Vertrouwde series 's avonds kijken... .

De hele verdere dag rustig klusjes opgeknapt.

Niet meer onder hoogspanning maar echt rustig.

Op tijd gegeten. Op tijd rust genomen.

Maanden lukte het me niet te schrijven hier of elders.

Het lukte niet of amper, om te verwoorden wat is.

Ik probeer het weer.

Om schrijvend 'terug te komen'.