Ik herinner me niet meer hoe lang ik hier niet meer schreef. Ik kan, als ik het wil, wel nagaan wanneer ik de vorige blog bekijk.

Het voelt enorm vreemd, alsof ik er deze hele periode niet echt ben geweest en nog steeds niet teruggekeerd ben net zo.

Soms is het comfortabel dat ik een deel van het leven niet meer ervaar, andere keren voelt het naar. Maar ik denk dat ik het ondertussen ook gewend ben.

De medicatie of de ziekte, en daar wringt dan ook nog de depressie tussen.

Het maakt niet uit... het maakt wel uit hoe ik er mee omga. En dat was moeilijk. Sinds enkele weken lijkt het toch de betere kant op te gaan.

Mogelijk door de hogere dosis anti-depressiva.

Het is al een goed teken dat ik sinds -zo voelt het toch- lange tijd weer in staat ben hier wat te schrijven. Dat niet alles meer zo zinloos voelt. Ook het schrijven dus... verdween in die hele soep, en nochtans was dat zowat mijn leven lang mijn uitlaatklep.

Dus het voelt zo goed dat ik het opnieuw kon opnemen.

Ook het opruimen, het orde scheppen in de enorme chaos hier lijkt niet meer zo onoverkomelijk, ik ben ermee kunnen verdergaan. En dàt is evenmin een hele tijd niet mogelijk geweest.

Dus ja, ik ben dankbaar voor dat wat toch weer voelt als 'zin' en 'moed' en 'vooruitzicht hebben'.

Vooral ook dit schrijven. Ik hoop dat ik opnieuw de gevoelens en al wat vecht binnen me weer kan omschrijven... zodat het lichter om dragen wordt... . Ik werd een zwijgend beeld... en het zonnig proberen te verschijnen omdat het andere naar onthaald werd, maakte dat de pijn niet af kon nemen, dat die vreemdsoortige eenzaamheid mij verder liet afdrijven van 'voelen'.