Vergeet je titel niet... 'schrijvend blijven'...! Je vergat dat ultieme middel voor je om te blijven... om jezelf niet te verliezen én je moed.

De wanhoop ten top. En dan verstuur je noodoproepen. Reacties of het uitblijven ervan maken het nog erger. Trekken je naar de bodem.

Je sluit die ene poort. Je schreeuwt... en schrijft, je schreeuwt al schrijvend. Je weet dat er harde veroordelingen kunnen komen. Of nog meer stilzwijgen.

Hoe lang is het geleden dat je zo vaak probeerde iemand te bereiken? De angst groeide. Een déjà vu... .

Ziek van ellende. De buitenlucht in. Niet opnieuw. Niet opnieuw.

Als praten stokt of de woorden niet meer gehoord worden. Ze gaan mee met de wind. Hun geluid gaat verloren.

Omdat jezelf 'dood' voelt? De kracht eruit is. Alles mat voelt en de andere niet meer kan zien, niet meer kan voelen, niet meer beseft dat het van binnen stilaan verandert in die ene nachtmerrie?

Alweer alsof jij als bezetene schreeuwt om hulp, roept, gilt, de moordenaar zit je op de hielen. Maar het dikke glas waarachter je gevangen zit maakt dat niemand je echt kan horen, je werkelijk kan zien, de angst in je ogen kan lezen.

Iemand wuift zelfs terug toen je je beide armen in wanhoop naar boven stak.

En toch werd je gehoord, niet vergooid... niet veroordeeld... .

Je voelt je ziek vandaag, maar niet meer verloren... je voelt je ziek maar niet meer dat soort ziek zijn in coma, maar ziek door de emoties door de warboel van gevoelens. Je staat niet alleen, je bent niet alleen. Wat je voelt wordt niet weggelachen of genegeerd, jezelf er niet om veroordeeld of heel erg afgestraft.

Je wordt gehoord in je hele wezen, ook dat met pijn en verdriet, met schaamte en schuld, met vertwijfeling en angst.

Het duizelt je. Je weet dat je moet zorgen dat je rust, dat je niet overspoeld wordt door dit onverwachte voelen van gehoord te worden. Dat je er mag zijn.

Je durft niet te veel hoop te koesteren dat je jezelf nu weer kan optillen, dat het allemaal wel weer zal gaan. Doe het rustig. Stapje voor stapje. En zorg goed voor jezelf. Zorg dat de angsten het niet meer sturen, jouw leven, jouw zijn. Zorg voor rust zodat de vermoeidheid die monsters niet allemaal extra kan voeden.

En nu... moe van dit schrijven, rust, neem rust.