Het is vreemd... alles... . Je kan het niet 'grijpen' en niet 'begrijpen'. Je doet wat je opgedragen werd en wordt naargelang de situatie verandert.

Onzekerheid blijft. En angst. Twijfel.

Ja, het voelt als een nachtmerrie. Een die niet verdwijnt als je ontwaakt.

En natuurlijk wil je er 'het beste' van maken. Maar hoe?

Ik vermijd het om meer dan 2 keer per dag de situatie te volgen. En dan via kanalen die je kan vertrouwen. En die niet komen met feiten die je niet helpen, tenzij door de angst nog te verergeren en je de moed te doen verliezen.

Toch voelt het vaak of ik in het duister tast. Of alsof ik iedere minuut mijn handen zou moeten wassen of heel mijn huis zou moeten ontsmetten. Alsof dat virus plots ook in dit huis zit alhoewel ik alleen woon met mijn huisdier en ik me aan de regels houd.

Als ik dan toch naar de winkel ga en ik hou voldoende afstand, zijn er toch mensen die ofwel niet weten wat anderhalve meter afstand houden betekent. Of menen ze dat ze als ze achter je aankomen die afstand niet meer hoeven te respecteren?

Je ziet een bejaard koppel wandelen en toch blijft er een man met een hondje op de stoep staan... terwijl je toch niet kan verwachten dat het bejaarde koppel dan maar over de berm naar de straat moet gaan? Ik merk dat een van ze wat zegt tegen de man met het hondje. Ik hoor hem zeggen dat zijn hondje goede dag wil zeggen aan mijn hond... waarmee ik net om de afstand te garanderen mee wandel aan de overkant van de straat. Ik ben ontsteld over zijn onwetendheid of wat is de verklaring voor zijn gedrag???

Hij kon opzij gaan staan, om voldoende afstand tussen hem en het bejaard koppeltje te garanderen maar neen, hij staat daar als een rots midden op het voetpad en wijkt amper als het koppel hem is genaderd.

Ik heb zin om hem toe te roepen opzij te gaan maar ik vertrouwde erop dat hij dat wel zou doen als het koppel dichterbij komt. Dus niet :-(  En toen ik zijn antwoord hoorde, voelde ik me nog meer ontredderd... hoezo moest zijn hondje mijn hond gedag zeggen????

Vroeger kwam die ook met zijn niet aangelijnd hondje dichterbij waarbij ik hem duidelijk maakte dat mijn hond (en ik) daar niet zo van gediend zijn. (haar haren gaan overeind staan telkens ze dat hondje ziet komen, de mijne daardoor ook ;-))

Dus ik hoopte dat hij nu zijn verstand zou gebruiken en zijn hondje daar aan de overkant van de straat hield.

Toen we naderden, begon het hondje te blaffen en hoorde ik de man zeggen 'voilà nu heeft hij gedag gezegd ... '

Arghhhhhhhhhh . Te geschokt om hem vanaf de overkant duidelijk te maken dat hij voldoende afstand nu moet houden tussen hem en anderen... :-(

En ja... het bejaard koppel kon binnen blijven maar wordt er niet gezegd dat er voldoende afstand moet gehouden worden??? JA dus... ! Zucht. En als iedereen dat doet, dan is een wandeling als je gezond bent net goed.

Maar dan moet je wel niet zo'n persoon ontmoeten die de regels niet snapt... tenzij je hem daar op tijd aan herinnert... !

Gisteren in een winkel voerden ik en een man net een sierlijk ballet hihi... ik wou een gang inslaan maar zag hem komen en ging terug om de afstand te garanderen... en zo ging het een hele tijd want toevallig kwamen we mekaar telkens weer tegen al was die winkel groot genoeg :-) . Zo kan je eigenlijk van die maatregel ook een spelletje maken. :-) En dan lach je bijna als vanzelf naar mekaar. En lachen is en blijft gezond en doet toch ook de meeste mensen deugd?

Ook een babbeltje maken met een bejaarde die voor de gevel van haar huis staat en zich geen raad meer weet van eenzaamheid... . Dat zijn van die kleine dingen die toch kunnen zorgen voor 'warm contact al is het dan op afstand'. Of lachen naar mekaar... wat even de angst en de zorgen doet smelten.