Ik wou dat ik de poorten van mijn brein kon sluiten. En van mijn voelen.

Alles doet pijn in me. Voortdurend alert zijn om gedachten te verjagen die kwellen, onzeker maken, me innerlijk doen schreeuwen van angst.

Wat is er veranderd? Waarom wordt er niet meer gereageerd op een berichtje van me?

Ik wil de angst niet meer om iets 'verkeerds' te doen of gedaan te hebben.

Wat mis ik vrienden die eerlijk zijn, oprecht, geen dubbele agenda hebben, niet zwijgend veroordelen.

Er wordt iets beloofd, straks komt ze dat brengen. Maar wanneer is straks? Ik blijf lange tijd in de woonkamer zodat ik de deurbel goed kan horen. Ondertussen werk ik wat klusjes af.

Na een lange tijd, besluit ik in de tuin te werken. Als ik de bel niet hoor, zal ze wel een berichtje sturen, stel ik mezelf gerust. Als ik terug naar binnen ga, kijk ik op mijn mobieltje, geen bericht. Het lijkt wel of ik tegelijk de gekwelde binnenkant verzorg, opruim... .

Nog steeds geen berichtje. Wellicht waren ze op stap.

De verdere avond, geen deurbel, geen berichtje.

Natuurlijk kon ik zelf informeren... maar ik wil me niet meer als een angsthaas gedragen, ik wil die onzekerheid niet meer. Die houding van achter ze aan te lopen, maakt me ziek.

Hoeveel wordt vergeten... en dat is best... maar wat niet langer goed voelt, is dat dit zo'n impact heeft op me. Geen fijne impact. Ik wil dit loslaten en er niet meer zo om geven... .

Dat is moeilijk maar ik wil af van die pijn telkens, van dat verdriet. Van het ambivalente in die houding, wat me net zo onzeker maakt en bang.

Het is genoeg. Ik wil niet meer zo verder leven.