Frans de postbode worstelde zich in een hels hondenweer naar 't veer. De beukende stormwind sloeg de regen in zijn gelaat. In de veerdam klotste de pont, het platboomd vaartuig voor de overzet van voertuigen, tegen de wanden. De veerboot voor de voetgangers kwam door de hoge waterstand boven de aanlegsteiger uit. Frans wist wat dit betekende. Hij zag er tegen op om bij dit weer naar over te gaan maar het was nu eenmaal zijn plicht. Onder een afdak achter het veerhuis, beschut tegen regen en wind, stond de veerman Casimir De Both. Kazen, voor de bekenden, sloeg de ontketende natuurelementen over de Schelde gade. "Moet ge naar over"? Een bevestigende hoofdknik beantwoordde de vraag. Aan Kazen's gelaatsuidrukking te zien was zijn antwoord voorspelbaar. "'t Zal geen lachertje worden". Met "over" werd de Aard, de wijk op de linkeroever van de Schelde bedoeld. Dit gehucht, van amper vijftien huizen, lag als het ware door de waterloop afgesneden van de rest van het dorp. De bewoners waren allen landbouwers, heer en meester op hun kleine wereld. Om de overkant te bereiken was men aangewezen op de overzet. In vroegere tijdens was er nog spraak geweest om een brug te bouwen maar dit was bij woorden gebleven. Met verenigde krachten "Ik moet me ver genoeg tegen de vloed optrekken om de aanlegsteiger op over niet te missen. Neemt gij de pinhaak om ons van de kant te houden", zei Kazen bij het van wal steken. Hij spuwde meteen zijn uitgedoofde sigarettenpeuk overboord."Ge zijt toch niet bang"? Neen Frans was niet bang en wist ook wat van hem werd verwacht, maar zulk ruw weer had hij toch nog nooit meegemaakt. Gewoonlijk rolde hij zich een sigaret tijdens de overtocht. Maar nu moest met verenigde krachten tegen deze uirzonderlijke weersomstandigheden opgetornd worden. De riem langs de walkant lag op de achtersteven. Met beide handen aan één riem en zich telkens met de voet afduwend op de enige doft trok de veerman zijn boot tegen de vloed op. Frans met het stormbandje van zijn kepi stevig onder de kin, stond wijdbeens op de voorplecht om de boot van de wal te houden. Het water spatte hoog op tegen de boeg maar de boot vorderde toch langzaam. Het oeverriet kwam nog amper met de aren boven water uit "en het is nog bijna een uur vloed" wist Kazen. "Duw nu maar af, we zijn ver genoeg", riep Kazen tegen Frans. Hij trok nu met al zijn krachten aan beide riemen om zijn boot goed in de stroming te houden. Tevergeefs echter, hij kwam door de wind en de felle vloed dwars op de stroom te liggen. Meertouw gemist Achter het beregende venster van de herberg De Schelde werden al deze bewegingen met argusogen gevolgd. "Dit loopt niet goed af" mompelde Tist De Both tussen zijn tanden. Tist de oudste broer van Kazen, geboren en getogen op den Aard kende de Schelde in al haar gedaanten. Hij trok zijn pet wat dieper over de ogen en stapte meteen naar buiten om eventueel het meertouw aan te pakken. Kazen was zijn boot niet meer meester en met téveel snelheid stevende hij recht op de aanlegsteiger af. Frans hield het meertouw werpensklaar in de hand. "Strijken Kazen strijken" schreeuwde Tist boven de wind uit. Deze liet evenwel de riemen los en trachte met de pinhaak een forse aanmering enigzins te breken. Maar tevergeefs. De boot botste reeds met de voorsteven tegen de steiger aan. Frans en Kazen verloren hun evenwicht en vielen als twee verliefden in elkaars armen. Ze konden zich met moeite staande houden. Het meertouw had Tist gemist. "Godverd...de riem" riep Kazen. De walriem was door de te bruuske aanvaring tegen de steiger uit de dolklamp geheven en dreef als een reusachtige dode aal van de boot weg. Geen Post Met één riem poogde de veerman zijn afdrijvende boot onder controle te houden. Hij kon echter niet beletten dat deze de speelbal werd van de machtige stroom. Zo dicht mogelijk bij de wal blijven en trachten ergens houvast te krijgen, was nu de enige oplossing. Meerdere pogingen daartoe mislukten tot enkele honderden meter verder de sluizen van de Bellebeek redding brachten. Terwijl Kazen met één riem zijn boot tegen de oever deed aanschuren lukte het Frans om met de pinhaak zich achter een tandwiel van het raderwerk vast te klampen. Hier lag de boot nu veilig uit de stroming en in de luwte van het sluizencomplex. Na afspraak met de intussen opgedoken hulp werd besloten er te blijven liggen tot het wassen van het water om met het ebgetij terug te keren naar het veer. Onverwachte hulp kwam nog van een binnenschipper die met zijn aak de veerboot op sleeptouw nam. Het was reeds in de late namiddag toen beide mannen weer vaste grond onder de voeten voelden. Nog diep onder de indruk van de doorstane emotie's stonden ze zwijgzaam naast elkaar. "Weet ge wat" zei Frans, "we gaan er ons nog eentje rollen op de goede afloop". Kazen knikte en lachte opgelucht. Hij besefte maar al te goed dat ze gelukkig deze netelige positie goed hadden afgebracht. Met krachtige haal trokken ze het vuur in de sigaret en bliezen de rook naar over. Die dag kwam de postbode niet op de wijk Aard, maar geen van de bewoners die er wat om gaf. RobVDB
