" Mijn voeten, een klotedag, ja! " Het oordeel van de ¨Pol sloeg in als een bom. Ineens was het muisstil in het café, zo verbouwereerd zaten de andere stamgasten van de maandag erbij. Zelfs de waardin, die anders nauwelijks uit haar lood te slaan was, wist even niet meer waar ze het had. Op haar oude dag -nu al doorstond ze moeiteloos de pensioensleeftiijdseisen van de twee, drie volgende regeringen- had ze ervaring zat met rare praat. Maar zo'n antwoord had ze helemaal niet verwacht en zeker niet van de Pol, de zachtaardigheid zelve. Die was daarnet binnengekomen, had zich op zijn vertrouwde barkruk genesteld en was als vanouds een sigaret aan het rollen. Tijdens het tappen van zijn "dagschotel" had ze gezegd, ja gewoon om iets te zeggen, dat het gisteren zondag wel een mooie dag geweest was. Geen mens dat dit kon ontkennen, iets waar ze altijd op bedacht was, mensen zijn tegenwoordig soms heel snel op hun tenen getrapt. Maar die laatste zondag van oktober was een schitterende dag geweest, één die de weermannen ongetwijfeld voor de eeuwigheid zouden inlijsten: blauwe lucht, niets dan zon, windstil en temperaturen tot voor in de twintig graden. Wel, dan. En nu zat Pol daar toch te mokken. " Allé Pol wat ge nu zegt" mompelde ze uiteindelijk. Pol greep de hem toegschoven pint vast en goot ze voor de helft naar binnen. " Schoon weer, ja" gromde hij bij het schoonvegen van zijn snor, "maar voor de rest één grote klotedag. "Ik dacht bij mezelf: het is het moment eens naar de paddestoelen te gaan kijken in de Nonnenbossen aan 't stort in Wanzele". Terwijl hij het derde kwart van zijn glas soldaat maakte, probeerde één van de stamgasten een kwinkslag: " "En Pol, meer zotten dan paddestoelen tegengekomen misschien?" "Hmm", gromde Pol, als wou hij al spreken terwijl hij nog aan het drinken was. Hij slikte, deed zijn snorkarwei over en ging door: "wacht man, zotten, ge hebt er geen gedacht van! Ik dus met de auto richting Wanzele. Aan den Halt sta ik voor een gesloten overweg natuurlijk, het moest er weer eens om doen. Ik zeg tegen mezelf: ik neem die andere weg, het is schoon weer, we gaan ons niet opjagen. Ja man, kom ik daar een paar kilometers een wegversperring tegen zeker? En nergens een aanwijzing langswaar je verder kon. Nee, zoek zelf maar uit. Ik, krinkel-de-winkel over die planteurswegels op Serskampkouter, tot ik op dezelfde wegversperring uitkom.Ten lange leste mocht ik hel de rit terug naar die verrekte overweg. Bijna een uur ben ik zo verloren. Enfin, uiteindelijk kom ik in de Nonnenbossen aan en wat zie ik? Auto's, auto's! Je had gezworen dat er een cyclocross gereden werd. Ik parkeerde mijn wagen, loop naar de grote open plek waar het feestcomité van de Verhoogstraat weer hun tent met terras had opgeslagen. Wat een volk! Een massa! En klein grut dat heel de boel omver schreeuwde. Ik had het weer eens getroffen: een mens denkt, ik ga de stilte van de bossen eens opsnuiven en dan dat. Heel de wereld was precies op dezelfde plaats gekomen. Ze stonden in file voor het wafelkraam. 't Zijn niet alleen de Schellebelse senioren die weet hebben van de lekkere wafels van de Verhoogstraat. Daar gaat mijn koffie met een wafel met bruine suiker, dacht ik. Goed ik de bossen in, op zoek naar paddestoelen. En pas op ze stonden er hé. Veel verschillende soorten een beetje van de weg af, mooie paarsgekleurde ook, die ik nog nooit had gezien.Maar ik was geen moment op mijn gemak. Heel die tijd van die gapende wandeltochters rond mijn gat. "Die watte?" vroeg de waardin. "Die wandeltochters tien. Van zotten gesproken, dat zijn er. Met hun pull rond hun middel geknoopt, een plannetje in de éne hand en een blauwe plastic zak, met reklame op van kaas, in de anere hand. Dat kijkt naar niets, dat loopt. Vrouwen die leuteren over hun schoonmoeder die zegt dat ze hun kinderen niet goed opvoeden. Mannen de kankeren over de uitslag van hun voetbalcub vorige week. Maar bossen? Paddestoelen? Niets van gemerkt. "Dat was de wandeltocht van de wandelvereniging Wettra uit Wetteren. Ik heb ook deelgenomen, mompelde een onbekende, struise kerel aan de andere kant van de toog. Er viel en stilte. "Nog een pintje, Pol?" vroeg de waardin diplomatisch. "Nee" zei Pol "ik ben weg". "Die is rijp voor 't zothuis" bromde de onbekende vol misprijzen. De waardin borg het wisselgeld op en spoelde Pols glas. "Ach we hebben allemaal wel eens een slechte dag, hé". RobVDB1
