WACHTEN OP DE FEE

«Er is een brief van Eric” echode moeders stem door de vestibule terwijl ze de briefwisseling opraapte die de postbode in de bus had gedeponeerd. In de woonkamer begonnen de ogen van Isabel te glinsteren. Om de paar maanden was dit een lichtpunt in het troosteloze bestaan van de jonge vrouw. Reeds veertien jaar zat ze aan haar rolstoel gekluisterd. Bij een ogenschijnlijke banale val van de trappen werden twee ruggewervels gebroken, met een verlamming van haar onderste ledematen tot gevolg. “Eens komt er een fee met haar toverstokje, die zal je er mee aanraken en dan komt alles weer goed”, hadden de ouders het negenjarig meisje aanvankelijk trachten te troosten. Isabel wachtte al die tijd tevergeefs op de komst van de fee. Haar trouwe Ierse setter week niet van haar zijde.

Via het ledenblad van de Nationale Bond voor Filatelisten waren Isabel en Eric enkele jaren geleden met elkaar in kontact gekomen. Na een korte begroeting gingen hun wederzijdse pennevruchten uitsluitend over hun hobby: het verzamelen van postzegels. Isabel had de filatelistische microbe reeds op zeer jeugdige leeftijd te pakken gekregen. Het kon bijna niet anders. Haar vader was een verwoed verzamelaar geweest en hij was niet de enige in de familie. Ook hij had de microbe geërfd van zijn vader. De filatelie was dus als het ware een familietraditie en het werd Isabel dan ook bijna vanzelfsprekend met de paplepel ingegeven. Sinds het overlijden van haar vader, drie jaar geleden, was ze heer en meester over de opmerkelijke verzameling, die haar vader in al die jaren had opgezet. Ingevolge haar handicap had Isabel een zee van tijd voor haar hobby. Het gebruik van voorgedrukte bladen voor het insteekboek liet ze aan anderen over. Ze maakte deze liever zelf waardoor ze de zegels kon rangschikken volgens haar persoonlijke smaak. De bijpassende teksten vond ze in de beschikbare catalogi of naslagwerken.

Eric was een jongeman uit een onooglijk dorp in de Luxemburgse bossen. Hij verdiende zijn brood in een al even afgelegen steengroeve in de buurt. De filatelie betekende voor hem een welgekomen ontspanning en bijna de enige manier om uit zijn isolement te treden. Al was het dan maar per briefwisseling.

Legende

Het werden van begin af aan uitstekende partners in hun verzameldrang. Dit kwam Eric goed uit, Isabel beschikte immers door de tijd heen over enkele reeksen unieke postzegels die door haar vader of grootvader jaren geleden waren verzameld. Hij van zijn kant had zich verdiept in postzegels die door hun merkwaardige oorsprong iets méér betekenden dan maar een gewone postzegel. Hij genoot op zijn manier van zijn postzegels en liet Isabel nu ook delen in zijn genot.

Eén van de geruilde postzegels prikkelde haar nieuwsgierigheid. Ze noemde hem haar toverzegel en kon niet nalaten bij iedere blik op de markante afbeelding te mijmeren over de betekenis ervan. De zegel sprak zo sterk tot haar verbeelding dat hij bij Isabel bijzondere gevoelens opriep. Eric had haar bij een eenmalig bezoek verteld dat deze zegel ontworpen was naar de legende van Gustine Maca en de Macralles, wat zoveel is als toverkollen of tovenaaressen. Volgens die legende dronken enkele jongelieden in het bosrijk hoogland in de omgeving van Vielsalm van Gustines bosbessen genever. Dit kwam hen duur te staan want de bosbessen waren betoverd waardoor de jongelieden op hun beurt werden veranderd in “Macralles”. Vanaf dat ogenblik bezaten ze dezelfde toverkracht als de andere “Macralles”. Zouden die soms...samen met de fee met haar stokje?

Droom

Bobby, de Ierse setter lag naast de tafel klaar om zoals gewoonlijk een gevallen schaar, een potlood of tangetje van de vloer voor zijn baasje op te rapen. Isabel zat over haar postzegels gebogen en mijmerde weg bij haar “toverzegel”. De beeltenis van de toverkol scheen tot leven te komen en fluisterde haar in dat ze uit haar rolstoel mocht opstaan. Het bracht haar in verwarring en vervoering tegelijk. Plots ontglipte haar het mapje en viel op de grond. Bobby sprong recht. Bobby af...! Schreeuwde ze zo luid ze kon, bang als ze was dat de hond met zijn poten de zegel zou beschadigen. Ze stond op uit haar rolstoel en deed een stap voorwaarts om het mapje op te rapen. “Hemel, het lukt...! Ik kan rechtstaan...! Op haar geroep kwam haar moeder ontdaan en heel van streek de woonkamer binnen...Vader! Vader kom subiet ... ons Isabel staat en stapt, gilde ze verbijsterd, vergetend dat haar man reeds drie jaar overleden was.

Isabel hief haar hoofd van tafel op en keek verdwaasd om zich heen. Ze zat nog in haar rolstoel . Op de tafel lagen haar postzegels in het insteekboek geordend. Bobby lag rustig naast de tafel op de vloer te slapen. Ze hoorde haar moeder bezig in de keuken. Ze sloot weer haar ogen en wachtte verder op de fee.
 RobVDB  Met dit verhaal behaalde ik de derde prijs in een literatuurwedstrijd van De Post. (Verplicht thema : die toverzegel)