VERBRUIKERSLEED

«Commisies aan ‘t doen Kamiel?» vraagt de waardin aan de man die snuitend het café is binnengekomen. Hij hangt zijn klak aan de kapstok, en klautert op één van de barkrukken voor de toonbank. Hij lijkt buiten adem, niet van een geleverde inspanning, maar van de zenuwen. «Zwijg mij van commisies», zucht hij, het bierschuim van zijn snor vegend, «ik heb daar nog niet eens de tijd voor gehad». De waardin vind het raar: «geen tijd voor commisies? Dat is gepensioneerd zijn hé Kamiel.» De man kan er evenwel niet om lachen. « M’n kl…, gepensioneerd zijn», mompelt hij. «De tijd dat ik verspeel aan onozelheden, ge hebt er geen gedacht van». De waardin weet meteen dat hij een verhaal te vertellen heeft. Ze haalt nog een leeg glas van een tafeltje, herschikt enkele bierviltjes en gaat terug achter de toog staan, pal voor Kamiel.

«Vertel ne keer» Na weer wat schuim van zijn snor te hebben geveegd, begint Kamiel zijn verhaal: «Ge weet dat ik een half jaar geleden met mijn verhuis van leverancier veranderd ben» De waardin onderbreekt hem meteen «van gas en van elektriciteit? ‘t Is toch niet waar dat ge daar nu mee aan het sukkelen zijt». Blijkbaar gaat het om een soort processie-van-Echternach-ervaring, waarover Kamiel al eerder zijn beklag moet gemaakt hebben. «Toe-toet» zegt hij met een rood aangelopen gezicht. Nu heb ik van die andere maatschappij ne recommandé gekregen en weet ge wat daarin stond? Ingebrekestelling. D’offiche meer dan vierhonderd euro af te dokken.» De waardin brengt van pure verontwaardiging haar hand voor haar mond: «zeg dat ‘t nie waar is, tegenwoordig zijn z’ in niets meer beschaamd. « Ja, meer dan vierhonderd euro» herhaalt Kamiel «de godverdomme «.

De waardin leeft oprecht mee: «maar ge hebt toch al die tijd betaald aan de nieuwe leverancier?» Kamiel drinkt gulzig van zijn tweede glas dat hij met een simpel handgebaar besteld had. Met schuim in zijn snor «vaneigens dat ik betaald had». «Maar ge gaat dat toch niet betalen, Kamiel?» « Da ziedde van hier. Daarbij, mee wat zou ik betalen? Mee mijn pensoentje? Ik val nog liever dood». De waardin schudt het hoofd: «klappen die maatschappijen dan niet mee elkaar, of wat is dat?» Kamiel raast door « wa zouden ze. De ene zegt: wij zijn de leveranciers op dat adres. De andere zegt nee, wij zijn dat. En ik dus weer aan de telefoon ge kent dat: ge draait een nummer en ze vragen U in ‘t Nederlands of in ‘t Frans. De drukt op het knopje, een muziekske, weer een hoop vragen, is ‘t voor een verhuis, een nieuwe aansluiting en nog van dat gezever. De duwt weer op een knopke en hup: weer een muziekske, «al onze medewerkers zijn bezet, we helpen U zo dadelijk verder». Ja m’n kl…een kwartier laten ze U daar zitten met dat stom muziekske, maar intussen loopt uw telefoonrekening hé.» Hij heeft het allemaal in één adem gezegd, een teugje en weer de snorkarwei. «‘k Heb hem toe gesmeten. Ze kunnen de pot op. Ik zeg zo tegen mezelf: ‘k ga een pint gaan drinken». Buiten op de straat klinkt engelenmuziek over vrede en warmte voor alle mensen. Als ze Kamiel straks maar niet in de kou zetten. – RobVDB1