Tijdens onze wandeling zoveel mooie dingen ontdekt, die ik reeds lang vergeten was. Ik moet er meer naar toe, naar mijn jeugd en mijn belevenissen aan "DE DONK". De oude "Kooiker" afgedankt, ergens op een weide gestald. Hij heeft z'n dienst gedaan, zo blijkt.
De nieuwe boot, hij zou de afschuwelijk lelijke naam "De Blauwe Reiger" meekrijgen. Ocharme voor 't bootje...
Opletten voor verloedering, dit steigertje heeft iets. Niet uit het oog te verliezen a.u.b. Herstellen dit monumentje, voor het te laat is !
De benaming is een samentrekking van "Retro" en "Eau" ofwel een verwijzing hoe het vroeger was met water, ons water, het Donkmeer...
Voor één keer had Sabine, ons weervrouwtje, juist gegokt en ons een zonnige dag gegeven. 't Was niet enkel Pasen, niet enkel DE RONDE, je weet wel dat top-wielerevenement van Vlaanderen en aanhangende gebieden, maar eveneens de start van het toeristisch seizoen aan het Meer. 's Namiddags was voorbehouden voor DE RONDE VAN VLAANDEREN, dus starten we met enkele vrienden de wandeling rondom het Donkmeer 's morgens. Zestien weerbestendige platen met daarop een dertigtal oude postkaarten uit mijn verzameling. Dit mocht ik zeker niet missen.
We vertrokken aan het museum, waar we een foldertje toegestopt kregen met de plaatsen waar de zestien platen neergepoot waren. Richting Eendekooi, langs het smalle pad dat de twee gedeelten scheidde die ik vroeger overzwom. Vroeger, de tijd toen we bij Marc van de Pretoria gingen zwemmen. Het enige etablissement aan de Donk met hokjes om je te verkleden en een heuse wipplank om in het Donkse water te duiken. Meisjes, jongens, hormonen in overvloed. Met een cola in de hand op 't grasplein hielden we handjes vast en bloosden zoals enkel krieken dat kunnen. Een mooie, onschuldige tijd die jaren achter ons ligt.
De Eendekooi, eindstation voor vele overvliegende eendjes, toen sport voor de rijken uit het Gentse en omgeving. Rondom de kooi richting Brielstraat, in mijn jeugd een straat met buitenhuizen van enkelingen en Hotel Elvira aan het eind. Rechtsaf, langs de aanlandingsplaatsen van de bootjes, zoals dat toen heette. Op de hoek brommers, moto's met of zonder sidecars van Sarolea, het oude Belgische motomerk. Vader met z'n twee zoons, verzamelaars in hart en nieren, stonden er naast te pronken. Ze waanden zich alle drie duidelijk op een Miss World-verkiezing... Trots als pauwen, en dat mag ook, want hun machines waren als spiegeltjes opgeblonken. MOOOOOOOOOOOOOOOOOI !!!
Tussen alle bootjes, de nieuwe boot, die naar de kooi zal varen, blinkend nieuw in 't blauw. Naar het schijnt heeft de wedstrijd, met nochtans goede namen voor de boot, niets opgeleverd volgens gemeente Berlare. Hij zal waarschijnlijk: "De Blauwe Reiger" worden genoemd. Afschuwelijk lelijk, vind ik het. Maar ja, er zijn mensen met rare smaken...
In de twintiger jaren, alles ging nog z'n gezapig gangetje, de veldwachter had nog tijd om een babbeltje te slaan met de vissers, de vrouwen op de achtergrond hadden hun weetjes te vertellen. De 2de wereldoorlog was nog ver af. Alles was nog peis en vree, ook op de "Donck". Alles weerspiegelt in deze zaligheid van één beeld. Mensen, toch ! Een "twitter" uit 1923.
Ingangsexamen: Hoe word ik een "echte Overmeireneir" ?
Een kleine drie jaar geleden wisselde ik Lonkeren voor Overmeire. Wat met een bang hartje begon, werd al snel als een verademing ervaren. Als geïnteresseerde in Heemkunde kwam ik spoedig terecht op de zolder van 't Oud Gemeentehuis van Overmere. Iedere woensdagnamiddag en zaterdagmorgen kon ik, tussen anderen, me inwerken in het verleden van mijn gemeente.
Al gauw was er een zekere "Gilbert" die mij wees op de verantwoordelijkheid om zo snel mogelijk "Overmeirs" te leren teneinde me te integreren in het dorpsleven. Hij bezorgde me zelfs een boekje met een schat aan "Overmeirse Spraakkunst". Mijn allochtone komaf als Lokereire bleek een struikelsteen voor hem. IJverig als ik was zet ik me aan 't studeren en zou dat varkentje eens snel wassen. Het volgende relaas toont dan ook dat ik al flink op weg ben om deze, voor mij volslagen onbekende taal, onder de knie te krijgen. Hmm, Hmm.
In 't joar 2012 vertrok den dezen uit Lokeren noar Overmeire, en met mijn jarenlang lidmaatschap bij de "Souvereinen" in mijn achterheuft ware'k zinnens mij zo snel meugelijk bij den Heemkundige Kring van Overmeire te presenteeren. Meer dan feertig joar waese kik in de Souvereinen geweest. In Overmeire was't te doene in 't oud Gemeentenhuis, just oander 't dak. Op weunsdagachternoene en zaterdagmorgend twee uurkes "werken", alle ja ons bezighoun met alles te klasseren of te digitaliseren, allee op de kompjoeter. Redelijk vlug voeldne kik mij eenen van den "harde kern" van die "zolderboys". Die mannen, allemoal jonge gasten me een zevene of een achte va veuren woaren doar altijd present.
Danny, Gilbert, Jules en ienen die schijnboar in den horeca werktne, want als ik em neudig oon zeenze altijd dat hij in Hotel Georges woas. Den eerste keer, koan de veurige avond wa in den bijze gongen, mee e gezicht gelijk nen bleekschijter doar noar toe.
'k Oon me azue wa opgedoane mee men kleërauze om die gasten wa 't overschoefelen, om nie veur den dag te kommen gelijk nen hannewuiten, komt der doar eenen noar mij, ne zekeren Gilbert mee de vroage iets oan mee klappe te doene. 'k Hoal der me scheunste vloams boven en 'k zegge: "Wat bedoeld u, meneer ?" Dien totentrekkere en dien andere treitkaoase woaren der alles oan 't regeleeren om me doar deur te sleuren, mê docht ! Om te tuenen dak giene schau schijter woar om eu ripprement te krijgen, eijk moar stillekes veurtgedoaene. Die treitstokken scheedne van tjelfst uitte. Elf uuren en direct noar huis, want mijn vrou oo slempers gebakken. Wa pijzen die totentrekkers doar alleùmoale dak nog es een ander toale goa leeren, zekerst !
Anze mij nie verstoan den ze ten "de kiekestrontjes" van Marcel Pieters lezen.
Veel Ammezause.
Opgedragen aan mijn vrienden van de zolder Danny den all-rounder, Georges van 't hotel, Jules den Tunesiër, en Gilbert (dien ambetanterik) en uw nederige dienaar André van de kou kant van de kerkstroate. (Ja,ja der is uk nog nen heeten kant van de Kerkstroate, zulle.
Op 24 mei 1937 werd ten gemeentehuize geregistreerd volgende personen:
Graaf Philippo, Krijger - Jager en Edeldame Isabella allebei 3,20 meter groot. Op 25 mei 1958 kwam een zoon ter wereld, men noemde hem Philiep - hij was 1,60 meter groot -
Verhuizen van een kleine stad naar een dorp, niks ongewoons denk je dan, maar vergis je niet, 't is een reuzestap !
15 juni 2012 - ik besluit om Lokeren na 67 jaar te verlaten. Totaal verloederd laat ik een stadje achter dat ik niet meer herken. Na enig zoekwerk besluiten we om in Overmere te gaan wonen. Niet te ver van onze geboortestreek, maar o zo anders. Vervreemd in mijn eigen stad hoop ik op een betere toekomst in dit dorp, Overmere. Integreren is een woord dat "in" is momenteel. Samen besluiten we er voor te gaan en ons zo snel mogelijk aan het dorpsleven aan te passen. Snel betekent je inpassen in alle mogelijke geledingen van het dorpsleven. Verenigingen dan maar. En om het makkelijk te houden besluit ik om na meer dan 45 jaar lid van de Heemkring De Souvereinen uit Lokeren te zijn geweest, mij aan te sluiten bij de Heemkundige Kring uit Overmere. Vrijwilligers zijn welkom, en op woensdagnamiddag en zaterdagmorgen worden helpende handen dankbaar aanvaardt. Op de zolder van het oud gemeentehuis van Overmere werken iedere week mensen aan het bijhouden en het behouden van het "dorpsverleden". Alles wordt verzameld, gerangschikt en gedigitaliseerd. Na meer dan anderhalf jaar werking voel het als een drug en kan ik het niet meer missen.
Gisteren, op het Zangfeest, georganiseerd door de Heemkundige Kring van Overmere, word ik genoemd als nieuw bestuurslid van de vereniging voor een volledige publiek van ca 150 zanglustigen. Niets bijzonder, maar 't voelt goed tussen die vele mensen, die ik niet eens allemaal ken. Maar mijn verbondenheid met hen is des te groter. Want hier voel ik me thuis. Houwen zo !!!
150 mensen die gewoon in een zaal gaan samenzitten om oudere en recentere liedjes SAMEN te zingen. En daar gaat het precies om, om na zoveel jaren dat gevoel terug te voelen. SAMEN, mensen wat deed dat deugd.
