Zaterdag en zondag hebben we kleinzoon 4 op bezoek gehad.  

Tweeënhalf jaar oud is hij,  een ongelooflijk plezante leeftijd.

Hij heeft flink en lang geslapen en dit is een héél groot pluspunt voor mensen op leeftijd zoals wij. J

Hij tatert en zingt de hele dag lang,  maar vreemde mensen zouden af en toe wel wat ondertiteling kunnen gebruiken.

Molly is en blijft ‘de waf-waf’, hij weigert pertinent om haar bij haar naam te noemen.

Hij is ‘bijna’ zindelijk en draagt nu enkel nog pamper broekjes,  geen luiers meer.

Elke keer hij luidkeels PIPI !!!! riep was het een race om het broekje af te stropen en hem tijdig op het potje te zetten, maar het lukte ons toch vier keer op vijf.

We hadden gisteren zelfs een KAKA!!! en fier bewonderden en prezen we zijn ongelooflijk flinke prestatie, terwijl hij zich met zijn hoofdje naar de grond boog met zijn bloot poepke flink omhoog om proper gemaakt te worden.

Molly keek de hele tijd verward toe … niemand maakte ooit zo’n kabaal over haar hoopjes.

Zaterdag wandelden we richting gemeentehuis, waar we getrakteerd werden op een gratis zakje friet en een glas bier of frisdrank op kosten van de gemeente.

De wandeling er naartoe was droog, maar tijdens de wandeling terug kregen we een flinke plensbui over ons heen.

Zondag namiddag duffelden we ons pagadderke lekker warm in zodat hij in de buggy een middagdutje zou kunnen doen en trokken we voor de dagelijkse wandeling naar het Nachtegalen park.  

Tijdens het heengaan hadden we deze keer wind in de rug, maar bij het terugkomen windkracht tien tegen.   Ik was stikkapot en Herniaretta maakte weer van haar peretten.

Daarom vandaag een rustdag… lekker in de zetel met een boekje. J

23-01-2012 om 15:18 geschreven door BOJAKO  

Ik ben net terug van de kapper en mijn haartjes zijn weer super kort geknipt:  coupe Judy Dench alias 'M' in de James Bond films.

Je zou denken dat zo’n kort kopje gemakkelijker te onderhouden is dan lang haar,  maar dan heb je het mis.

Toen mijn haar lang was stond ik op, borstel erdoor, staartje maken en hupsakee je kon onder de mensen komen.

Nu staat mijn kort haar elke ochtend rechtop in piekskes.  

Tof -  of beter gezegd ‘een must’ wanneer je vandaag de dag een tiener bent met een kort kopje, maar niet te doen als je al op tram 6 zit zoals ik.

Vorige zondag stond ik op en ik had het kapsel van  Steven van Herreweghe ( de jonge, huidige presentator van De Pappenheimers).  

Of je zijn kapsel mooi/tof/idioot vindt of niet, Steven kan er op zijn leeftijd mee onder de mensen komen, maar ik vond het voor mij echt niet meer kunnen. 

Wie zagen we trouwens vorige zondag tot onze verbazing optreden in de Pappenheimers?    Een ex-collega van mijne zilveren, een schat van een vrouw met een bijzonder hoog knuffelgehalte, maar dat merkte Steven ook meteen op.

Omdat het al enkele dagen mooi wandelweer is, bitter koud maar een blauwe lucht en eindelijk zon,  zijn we bijna elke dag op stap geweest met Molly om - volgens de richtlijnen van goeroe Cesar -  haar overtollige energie kwijt te geraken.

Eens thuis blijkt ze toch nog over genoeg reserve energie te beschikken om gaten in de tuin te graven en gisteren had ze zelfs twee vingers van mijn lederen handschoenen geknabbeld.

Mijn fout … ik had ze niet mogen laten slingeren natuurlijk.  

Voor ons is dit geknabbel en putten graven in de tuin allemaal nieuw, want onze vorige viervoeter,  die we zestien jaar gehad hebben,  heeft nooit zulke streken uitgehaald.

We waren verwend vrees ik.    Nu overwegen we een deel van de tuin af te maken voor mademoiselle,  zodat ze daar naar hartelust putten kan graven en ons deel putloos zal laten.

Waarschijnlijk ook omwille van het mooie weer kreeg Mr. Silver ook een snoei aanval en met de kettingzaag werd de Blauwe Regen serieus bijgetrimd en onze oude Rhus boom werd bijna met de grond gelijk gemaakt.  

Geef die man snoeigerief in zijn handen en enkele uren later hebt ge een kaalgeplukte tuin.

Van mijn hoofd moet hij afblijven!   J

17-01-2012 om 16:01 geschreven door BOJAKO  

Vanmorgen belde neef me op om me te vragen met welk schip broer 2 en schoonzus een cruise maakten.

Hij vertelde me dat hij net op nieuws had gehoord dat er een cruise schip in de Middelandse zee gekapseisd was.

Ik wist enkel dat mijn broer en z’n vrouwtje samen met onze goede vrienden donderdag avond vertrokken waren voor een cruise op de Middelandse zee, maar ik wist de naam van het schip niet.

We hadden het er wel over gehad op oudejaarsavond. 

Voor vriendin was het haar eerste cruise en ze had me verteld dat ze toch wat bang was en ik had haar nog lachend gezegd dat de schepen van vandaag niet meer waren zoals de Titanic.   

Ik zal nu die woorden terug moeten nemen vrees ik.

Neef belde daarna naar de dochter,  maar die wist de naam van het schip ook niet.

Ik zond een SMS naar mijn broer … geen antwoord.   Ik zond een SMS naar mijn schoonzus….ook geen antwoord.

Ik keek onmiddellijk op het internet en daarna naar het middagnieuws en was héél ongerust.

Misschien antwoordden ze niet omdat hun GSM’s onder water lagen.

De Belgen aan boord waren gered hoorde ik, dus ik was al enigszins gerust.

Donderdag voor hij vertrok had broer me nog gebeld en nu was ik boos op mezelf omdat ik de naam van het schip niet gevraagd had.

Plots kreeg ik een ingeving.

Ik zond een SMS naar de zoon van onze goede vrienden die mee vaarden.

Daarnet belde hij me op.

Zijn vader had gelukkig alle gegevens genoteerd voor het vertrek en ze varen op de Norwegian Jade en niet op de Costa Concordia.

Oef ….

14-01-2012 om 19:12 geschreven door BOJAKO  

Vrijdag heb ik weer een heerlijke tater namiddag doorgebracht met mijn blogmaatjes.   Ons Myetteke  hebben we enorm gemist, ze was ziek en had bovendien ook nog de winterblues,  ocharme.  

Na onze tater namiddag is het een  traditie geworden dat Mr. Silver en ik nadien een hapje eten in Taverne Den Uil, kwestie van niet te moeten koken.

Er zijn veel tavernes in de buurt, maar ze zijn daar zo vriendelijk en qua prijs/kwaliteit is het er ook dik in orde. 

Zaterdag bij het opstaan voelde ik het echter al aankomen.

Vrijdag had hij me niet meegekregen naar de massale stampede in de uitverkopende Ikea vestiging in onze buurt, hij was dan maar alleen geweest, maar hij kon het weer niet laten.

“Willen we eens gaan zien?   Vandaag zal er bijlange niet zo veel volk zijn”, waarop ik antwoordde : “man toch, zelfs op het nieuws hebben ze gezegd dat Ikea gisteren kaalgeplukt werd door vijftien duizend wilde shoppers, en ….we hebben niets nodig, we hebben al teveel rommel.”

Hij zette dan natuurlijk weer zijn grote Bambi ogen op en ik ben wie ik ben … ik kan er niets aan doen, mijn peperkoekenhartje smolt, ik gaf weer toe en we vertrokken richting Ikea.

Kaalgeplukt was inderdaad het juiste woord.   Her en der zat er nog iemand op een achtergebleven solden zeteltje met een dodelijke blik in hun ogen waarin duidelijk te lezen stond : “Grrrrr….Afblijven, grrrrr...dit is mijn zetel!!!!” 

Brrrrrrrr… om koude rillingen van te krijgen.

“We zouden nog wel zo’n rekje kunnen gebruiken om kleding aan te hangen hé!” zei mijne eeuwige optimist terwijl hij een blik wierp in de gigantische lege ruimte.

Volgens mij heeft hij een speciale engelbewaarder.  

Op de plaats waar vroeger de kinderafdeling zich bevond,  stond een jonge man toch wel net zo’n rekje te bewonderen.  Het allerlaatste rekje in de hele Ikea ruimte vermoed ik.

De man twijfelde ….zou hij het nemen of zou hij niet … de spanning werd ons bijna  teveel.  

Neeje … hij nam het niet, hij liet het staan en mijne zilveren stoof er meteen op af.   

Hoera!   ’t Was nog in solden, want er hing een blauw rond etiketje aan.  

Hij straalde gewoon en troonde het rollend rekje voor zich uit tot aan de uitgang en daarna tot aan de auto.  

Ach,  die vier euro kan er nog af voor zoveel pril geluk.   Het leek alsof hij de lotto had gewonnen.   Toch nog een solden kunnen kopen in de Ikea!  Een kinderhand is snel gevuld. J

Gisteren vertrokken we naar zee.   Er was regen voorspeld, maar de zon scheen en de lucht was blauw en er was geen file, noch heen noch weer. 

We waren uitgenodigd door schoonbroer en schoonzus om samen met Schwiegermutti nieuwjaar te komen vieren.

Het feesten stopt maar niet.  

Ik heb daarnet het recept doorgestuurd gekregen van de bijzonder lekkere paprikasoep van schoonzus…mnjam mnjam… ga ik zeker ook eens maken.

Schwiegermutti en Molly hebben zich allebei vrij goed gedragen en ik heb tijdens de rit heen en weer eindelijk het derde deel van de Millenium Trilogie van Stieg Larsson uitgelezen in de auto. Oef.

Onlangs hebben ze de verfilmde Zweedse versie uitgezonden op  Ned.3 en de verfilming van de trilogie was héél goed.  Indien ze het ooit heruitzenden …. het is een echte aanrader!

Nu begin ik eindelijk aan Congo van David van Reybrouck, weer zo’n dikke kastaar.*

*kastaar

groot persoon, ding of dier

09-01-2012 om 12:54 geschreven door BOJAKO  

Voilà….de feestdagen en de solden heb ik met glans doorworsteld en overleefd.  Het wordt hoe langer hoe moeilijker.   Mijn knoken willen niet zo goed meer mee.

Nu nog de felle storm die ons landje teistert overleven en dan beginnen we met goede moed aan een nieuw jaar.

Oudejaarsavond brachtten we door bij broer 2 en schoonzus, samen met onze goede vrienden en het was heel plezant,  het was middernacht voor we het goed en wel wisten.  Veel te veel eten natuurlijk,  zodat iedereen nadien met een gevulde schotel huiswaarts trok.

Aangezien ik de Bobette van dienst was had ik me beperkt tot een glaasje champagne en een glaasje wijn en daarna sloten koffie,  met als gevolg dat ik de ganse nacht daarop heb wakker gelegen natuurlijk. 

Nieuwjaarsdag waren we uitgenodigd bij zoon 2 en zijn vrouwtje en ook daar was er zoals altijd overvloedig eten en drinken voorzien.   Ook daar vertrokken we weer met een gevulde schotel.

De kleinkindjes lazen hun nieuwjaarsbrief voor en samen met de andere grootouders en overgrootmoeder keken we naar de Geert Hoste show. 

Ik zal eerlijk zijn:  ik keek naar delen van de show, want dankzij de slapeloze nacht vielen mijn kleppen om de haverklap toe.  Het werd door mijn schuld dan ook niet laat en die nacht sliep ik als een roos.

De volgende dag kwam zoon 1 met de twee oudste kleinzoontjes,  ook zij kwamen hun nieuwjaarsbrieven voorlezen.   Schoondochter kon er spijtig genoeg niet bij zijn, want zij had nacht en moest slapen.

“Kom shoeke” zei Mr. Silver de daaropvolgende dag:  “ ’t zijn solden, we gaan naar ’t stad”. 

Ik heb nog nooit een man gekend die zo graag shopt als mijne zilveren.   Niet voor zichzelf, maar voor mij.   Mijn kleerkast puilde al uit, nu barst het aan de voegen. 

Wanneer de lente begint moet ik dringend eens rommelen en wegdoen wat ik niet meer draag.

Ondanks het stormweer is Mr. Silver nu met Molly een flinke wandeling gaan maken, ik geef eerlijk toe dat ik liever thuisbleef.  

Trouwens de weerman had tijdens het nieuws gezegd : “indien ge niet buiten moet, dan moet ge beter binnenblijven.”  J

Seffens moeten we toch nog even naar de supermarkt, want zelfs de muizen vallen hier nu dood van de honger.  Ik heb dringend nieuw voorraad nodig.  De vorige dagen hebben we geleefd van de overschotten die we van de feesten hadden meegekregen.  't Is tenslotte crisis nietwaar?

Op het nieuws hoorde ik het 'goede' nieuws dat gepensioneerden weldra terug zullen moeten betalen voor tram en trein.   Doemme toch ... ik had nog maar twee jaar te gaan om gratis te kunnen rijden en ik val er weeral naast.   De euro ambtenaren daarentegen gunnen zichzelf wel een mooie opslag.   't Is niet eerlijk, maar wat doen we eraan?

Ze weten in Brussel waar ze het geld altijd kunnen vinden hé, bij de zwaksten die zich niet meer kunnen weren.   De gepensioneerden en de zieken.

Ach ...morgen zie ik mijn blogmaatjes terug en ik verheug me er nu al op!  Lekker bijbabbelen en onze zorgen vergeten over pot en pint.

Toedeloekes ….

05-01-2012 om 14:50 geschreven door BOJAKO  

eentje uit de oude doos

AAN AL ONZE LIEVE VRIENDEN
WENSEN WIJ EEN
GEZOND EN GELUKKIG
2012

Wat is dat toch met mij tegenwoordig?   Gaat de tijd nu echt zo snel of ben ik het die niet meer meekan?

Maar soit, oudejaarsavond gaan we straks vieren bij broer 2 en schoonzus  thuis.   ’t Zal plezant worden, maar er zal er eentje moeten Bobben en ik vrees dat ik dat zal zijn,  want mijne zilveren...'t ja hoe moet ik dat zeggen?   

Eens één Duvel in die man is zijn wilskracht en wijsheid in de kan … euh … of iets dergelijks, ik kan spijtig genoeg niet goed dichten.

Morgen vieren we naar traditie nieuwjaar bij zoon 2 en dan lezen de kindjes hun nieuwjaarsbrieven voor.

De vorige week was volzet met ditjes en datjes.  

Mr. Silver is bij zoon 2 de keuken mee gaan schilderen,  maar gisteren was er eindelijk tijd om samen naar de koekenstad te trekken, want ik had de kerstmarkt nog niet gezien en ik wou ook absoluut een muts dat wat modieuzer was dan de honderd die nu in mijn schuif liggen. J

Nu ik met zeer kortgeknipte haartjes rondloop voelt het wat frisjes aan daarboven op mijnen tokkelater* (Antwerps voor hoofd).

Eens de muts gekocht togen we naar de kaaien, want om een of andere reden had de stad “A”  besloten dat de kraampjes op de Grote Markt en in de zijstraten nu al overbodig waren. Pffft… L

In een gesloten hm… hoe moet ik het noemen… soort iglo tentje met een haardvuur… verorberden Mr. Silver en ik een hamburger (hij) en ik een braadworst met sauerkraut (waarvan hij ook nog de helft binnenspeelde).

Van al dat eten hadden we natuurlijk dorst gekregen dus we trokken verder naar zijn stamcafé op de Groenplaats.   Stampvol binnen natuurlijk, maar we hadden het weer mee en we konden buiten op het terras zitten.   Ik had nu tenslotte een ongelooflijk warme muts op mijn hoofd hé.

Wie zien we daar tot onze grote verbazing voorbij lopen tussen al dat volk ????   Jawel ...medeblogster - vriendin Myette met haar ventje.  

Wij maar wuiven, maar denk je dat ze omkeek, no way… ze hadden haast en liepen snel door richting Grote Markt.   Waarschijnlijk wilden ze ook nog de kerstmarkt zien vooraleer de laatste kraampjes afgebroken werden.

Terug thuis had Molly weer een mooi cadeautje voor ons.  

’s Morgens hadden we al gemerkt dat ze krassen had gemaakt in de keukenmuur en nu had ze onze agenda van de kast kunnen plukken en die aan flarden gescheurd… alles in frennen uit elkaar.   Godzijdank was het die van 2011 en was de kalender van 2012 die eronder stak ergens achter gevallen.  

We hebben natuurlijk eens goed van onze oren gemaakt, maar of ze het begreep is een andere zaak.   Haar Antwerps is niet echt goed, ze komt tenslotte uit Oost Vlaanderen. 

Voor ons is deze 'speelse' hondenravage allemaal nieuw, want onze vorige hond heeft nooit - jamais de la vie -  zo’n streken uitgehaald.

Vooraleer we in't vervolg weggaan wordt alles zo goed mogelijk buiten haar bereik gelegd.  Benieuwd wat ze dan nog zal aanvangen.  

Misschien moet ik gewoon een paar oude kranten op de kast laten liggen zodat ze daarop haar lusten kan botvieren, maar langs de andere kant leert ze dan ook deze slechte gewoonte niet af.

Doemme toch dat goeroe Cesar zo moeilijk te bereiken is, ik zou zijn raad goed kunnen gebruiken en hiervan staat niets in zijn boek denk ik.

Voilà dat was het voor vandaag, ik ga me nu al gedeeltelijk optutten voor vanavond, ’t is nodig, want ik zit nog altijd in mijn pyama en 't is al middag. J

Mr. Silver en ik wensen jullie allen een leuke overgang van oud naar nieuw en voor volgend jaar hopen we dat al jullie wensen mogen uitkomen.

31-12-2011 om 13:28 geschreven door BOJAKO  

wij hebben gisteren Kerstmis gevierd met kinderen en kleinkinderen en vandaag is't overschotjes dag... aan alle trouwe blogbezoekers een zalig kerstfeest vanwege Mr. Silver en mezelf ...

Christmas and Holiday Cards Pictures Comments - Photobucket

25-12-2011 om 18:09 geschreven door BOJAKO  

23-12-2011 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

23-12-2011 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

23-12-2011 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

tuinfeestje gisteren bij broer 2 en schoonzusje .... ik ben wel dik, maar hou ook astemblieft rekening met al de dikke truien onder mijn jas

20-12-2011 om 11:57 geschreven door BOJAKO  

De feestdagen naderen tegen warp speed en ik kan niet meer zo goed tegen die snelheid functioneren.   Ik ben meer een boemeltreintje geworden.

Enfin, het huis is versierd, de kerstboom staat en  bijna alle pakjes zijn gekocht en verpakt en veilig uit de weg gezet zodat Molly ze niet kan vernielen.  Nog één pakje en dan zijn we rond, dat is nog werk voor deze namiddag.

Mijn kerstmenu zal traditioneel zijn, maar het is nog iets te vroeg om daarvoor inkopen te doen.

Mr. Silver is even met zijn tuinmaat naar de gemeenschappelijke moestuin getrokken, want volgens de buurman zou er ingebroken zijn in hun ‘kot’ en zou er een glasraam gebroken zijn.  Malheur de malheur.

Veel tijd zullen we deze namiddag niet hebben om te shoppen, want broer 2 en schoonzus geven laat deze namiddag een tuinfeestje met Gluhwein en hotdogs.  We moeten goed ingeduffeld en liefst mèt paraplu komen.   Gelukkig heeft Mr. Silver nog een Russische muts dat precies van Grizzlyberenhuid gemaakt is en bovendien oorkleppen heeft, want hij is nogal ne kouwelijke.

Gisteren heb ik mijn batterijen wat opgeladen door een echte luie pyama dag in te lassen… in de zetel voor de TV en lekker warm onder een dekentje.   Ge zult het weeral zien hé, vlak voor de feestdagen en mijn keel ziet vuurrood.

Bovendien heeft mijne zilveren (denken we) een spier verrokken in zijn dijbeen. 

Verdorie zeg : eerst zijn carpale tunnel syndroom, dan naar de dokter omdat hij een vrij grote cyste op zijn vinger kreeg, nu pijn in zijn dijbeen…ik vrees dat hij ook stillekesaan aan’t verslijten is.    Zijn dijbeen moet toch pijn gedaan hebben, want hij trok vanmorgen naar de dokter, maar kwam onverrichter zake terug: de praktijk was toe en normaal zou hij naar een vervanger moeten, maar het doet waarschijnlijk dan toch niet zoveel pijn, want hij heeft er gewoon terug wat Voltaren op gesmeerd en is naar ‘den Hof’ vertrokken.

Vorige week vrijdag zijn we met de kinderen naar Urbanus gaan kijken in het Sportpaleis.  Het was de eerste keer dat ik hem in levende lijve zag.   De show was heel goed, maar eerlijk gezegd, in het  Sportpaleis zit ge – indien ge betaalbare plaatsen wilt - zodanig ver van het podium dat Urbanus maar twee cm. groot lijkt.

Daarom moet ge, wilt ge iets zien, voortdurend kijken naar het reuze scherm dat boven hem hangt.

Nu vraag ik me af of ge dan niet beter wacht tot de show ooit op TV komt, dan kost het niets.

Diezelfde avond trad Deus op,  dus ge kunt u voorstellen na afloop van beide shows wat een massa volk tegelijk stond te wachten op het openbaar vervoer om weer naar huis te kunnen.   Er was ons op alle mogelijke manieren afgeraden om met de auto te komen. ’t Was ook een ongelooflijk pokkenweer.

Ik moet toegeven dat De Lijn zijn uiterste best heeft gedaan om deze enorme mensenmassa zonder ongelukken weg te krijgen, hoewel ik op een gegeven ogenblik vreselijk last kreeg van mijn claustrofobie toen ik tussen de massa zachtjes vooruitgeduwd en samengeperst werd.   Dankzij de goede organisatie waren we net op tijd op de tram zodat ik niet van mijne sus gedraaid ben, maar het had geen vijf minuten langer mogen duren.

Allez hup … er wacht me nog een drukke dag, dus ik moet dringend aan de slag!  ;-)

19-12-2011 om 11:29 geschreven door BOJAKO  

De nieuwe hondenleiband ‘Illusion’ – een uitvinding van mijne goeroe den hondenfluisteraar aka Cesar Millan - is eindelijk aangekomen uit Amerika.   (*zie foto hierboven)

Hier kon je de leiband niet vinden, we moesten het dus via de website bestellen en betalen.  De verzendingskosten waren even duur als de leiband zelf en onze vriend Mr. Douane heeft het pakje dan ook nog eens opengemaakt om te zien of we geen drugs invoerden waarschijnlijk,  en rekende voor het terug toeplakken van het pakje nog een extra tien euro aan. 

Duur leibandje!

Volgens  Cesar zou Molly mij met deze leiband niet omver kunnen trekken.  

Mr. Silver heeft het al uitgetest en hij zegt dat ze beduidend minder hard trekt omdat de riem door het harnasje netjes onder haar oren blijft zitten.   De vorige riemen zakten voordurend naar beneden en wurgden haar bijna, ocharme het dutske.

Toch hebben we ook geluisterd naar de goede raad van blogvriend Ludovicus en nu gaan we ook gewapend met snoepjes (mini stukjes kip) op wandel.   Uit haar ooghoek houdt ze het zakje met de kipblokjes goed in het oog, er moest er nog eens eentje uitkomen, stel je voor.

Hopelijk werpt onze investering vruchten af en wandelt Molly binnen afzienbare tijd als een brave hond netjes achter onze hielen aan.

Indien dat gebeurt moeten we ze nog enkel afleren om geen diepe putten in de tuin te graven, niet aan de haal te gaan met de sokken van Mr. Silver,  tijdens onze afwezigheid geen kranten of briefwisseling in stukken uiteen te rijten enz. enz.

Vandaag ziet het er echt geen wandelweer uit en ik moet nog dringend op trot om kerstinkopen te doen.   Ik heb al bijna voor elk kleinkind de nodige pakjes, maar er ontbreken er toch nog enkele.

De wandeling van Molly zal vandaag een korte moeten zijn vrees ik.  

14-12-2011 om 12:05 geschreven door BOJAKO  

Ligt het aan de winter, ik weet het echt niet, maar Mr. Silver en ik slapen tegenwoordig zoals marmotjes.   Lekker warm onder ons donsdeken en daar waar ik normaal rond zeven uur ’s morgens klaarwakker ben moet ik nu om negen uur mezelf dwingen om op te staan. 

Heerlijk J

Waarschijnlijk is het ook te danken aan mijn nieuwe medicatie.  Ik hou vingers en tenen gekruist terwijl ik dit schrijf, maar het lijkt alsof de Pancreas enzymen me eindelijk van mijn vreselijke zwangerschaps-misselijkheids-gevoel hebben afgeholpen.   Nu maar hopen dat het blijft duren.  

Ik voel me fantastisch en kan eindelijk weer met plezier koken en eten.

Gisteren kwamen schoonbroer en schoonzus zee en Schwiegermutti op bezoek en ik had pikante pompoensoep klaargemaakt,  hespenrolletjes met witloof en kaassaus,  puree patatjes, en als dessert appeltaart met vanille roomijs.

Mnjammie … ’t is héél lang geleden dat eten me nog zo gesmaakt heeft. 

Of het de anderen evengoed gesmaakt heeft weet ik niet, want ik had me wel een ietsiepietsie laten gaan met de pikante rode peper in de soep.

’t Ja …wat valt er nog te vertellen?

Ah ja … vorige vrijdag zijn we samen met de blogmaatjes naar het Dion theater geweest. Blogmaatje Paz en de twee andere actrices hebben de planken van de scène gespeeld.

Het stuk ‘De Presidentes’ van Werner Schwab kon me spijtig genoeg niet bekoren. 

De meningen in onze groep waren wel verdeeld.

Eergisteren heeft Mr. Silver zich weer volledig laten gaan en ons huis is nu het toppunt van kitcherige kerstversiering.   Meer ‘over the top’ kan echt niet.   Maar ach … hij houdt nu eenmaal van al die bling bling en glitter en wie ben ik om hem dat jaarlijks pleziertje niet te gunnen?

De kerstboom staat geduldig te wachten op mij….die mag ik versieren en daar zal ik nu seffens aan beginnen zie!  J

Toedeloekes !

12-12-2011 om 12:24 geschreven door BOJAKO  

Nooit kwam de goede sint bij ons, hij kende ons zelfs niet en wij kenden hem ook niet.   

Enfin later heb ik hem leren kennen toen ik hier in België kwam, maar toen was het te laat.  Het kwaad was geschied.  Wij stonden niet in zijn geschenkenboek genoteerd.

Gelukkig was er Santaclaus die op kerstavond speelgoed en snoepjes bracht, zo waren we toch enigszins getroost.

We hebben wel negenenvijftig jaar terug één groot geschenk gekregen met sinterklaas : een broertje die natuurlijk de naam van de goede sint kreeg, moeder wist wel dat de sint  bestond ziet ge.

Onze kinderen hebben ook de sint gekend en onze kleinkinderen nu ook.  Hij komt  enkel bij hen thuis.

Toen onze eerste kleinzoon kwam stonden we voor een beslissing : zou de sint ook bij ons langskomen voor onze kleinzoon of niet …. Het werd niet.  

Ten eerste vind ik het een feest voor ouders en kinderen en ten tweede vind ik dat de (meeste) kinderen vandaag al veel te veel hebben.  

Liefde kunnen ze van ons met bakken krijgen en natuurlijk krijgen ze  met kerstmis wel een pakje (of twee) onder de kerstboom.

Tijdens het jaar pik ik her en der iets mee waarvan ik denk : dat is nu iets voor kleindochtertje, of iets voor die of die kleinzoon en dat verstop ik dan tot kerstmis.

Vandaag liggen die koopjes allemaal uitgestald op ons logeerbed en nu moet ik er op letten  dat het één kind niet meer pakjes krijgt dan het ander, want het aantal pakjes telt wanneer ze nog zo klein zijn, niet zozeer de inhoud.

Verder kan ik nog melden dan mijn maag- darm specialiste ‘eindelijk’ de uitslag heeft aangekregen van de laatste Pancreas test en die bleek uiteindelijk toch normaal te zijn.  Goed nieuws ware het niet dat ik nog steeds lijd aan die verdomde zwangerschapsmisselijkheid.

Zij stelt voor om toch een maand lang een nieuw medicament (enzymen)  te nemen om te zien of ze helpen, weliswaar tegen volledige betaling bij de apotheker. 

Indien ik er baat bij heb,  dan kan ze toch nog een brief schrijven om tussenkomst te krijgen.

We shall see said the blind man …. J

06-12-2011 om 13:26 geschreven door BOJAKO  

Tijd of geen tijd,  ik moet en zal vandaag mijn blogje bijwerken of mijn vrienden en trouwe lezers gaan denken dat ik er de brui aan geef.

Mijn excuus : ik ben elke dag van de week op trot geweest.

Gisteren ben ik met twee heel oude vriendinnen, enfin ze zijn niet oud, ik bedoel : ik ken ze al heel lang,  lekker gaan bijbabbelen en voilà weer een leuke namiddag voorbij.

Vandaag ga ik op trot met mijn blogmaatjes en zo blijven we bezig. J

De vrije namiddagen zijn ‘Molly namiddagen’ geworden, ze heeft heel veel beweging nodig om haar overtollige energie kwijt te raken (volgens goeroe Cesar Millan).  

Op de hondenwei is ze bijlange niet de grootste hond, maar thuis vinden wij dat ze enorme afmetingen begint aan te nemen.

Voor een ‘vrouwtje’ – klinkt beter dan teef – is ze er ook niet echt knapper op geworden. 

Ze heeft spijtig genoeg de genen van haar vader meegekregen (Bouvier) en niet die van haar moeder (Beagle).  

Maw : ze is groot, ze is zwart, ze heeft een ferme snor en een baard, dus niet echt een lady, ze lijkt  meer op een tramp.   Wanneer ze blaft horen ze het drie straten verder, ’t is dus ook geen kefferke.

’t Ja dat heb je met een bastaard, je weet nooit echt hoe ze er later gaan uitzien.

Wat we ze niet afgeleerd krijgen is het trekken, daarom hebben we nu de Illusion nek- en leiband van Cesar besteld tegen het trekken.   Ik ben benieuwd of dat zal helpen.

Ik wacht nog steeds op de uitslag van mijn laatste onderzoek bij de maag- darm specialiste om te weten of ik nu enzymen moet nemen of niet.

Vriendin Paz belde om te vragen hoe het met me was en ik kon haar enkel zeggen dat ik me voortdurend voel zoals in de eerste drie maanden van een zwangerschap :  ‘zo mottig als een krab’ maar ik troost me met de gedachte dat er veel mensen veel erger aan toe zijn dan dat.

Vroeger nam ik Motillium tegen misselijkheid, maar sinds ik in de krant gelezen heb dat het niet ongevaarlijk is durf ik het niet meer te nemen.

Ik zal eens moeten informeren bij mevrouw doktoor….

02-12-2011 om 10:09 geschreven door BOJAKO  

Tijd : enkele weken geleden.

Plaats : ons echtelijk bed om vier uur ‘s morgens.

Ik word wakker omdat ik een heel lichte slaper ben en voor één keer is mijne zilveren ook wakker, iets wat héél zelden gebeurt.   Hij schudt eerst hevig met z’n arm en wrijft vervolgens met zijn linkerhand over zijn rechterhand.

Waarschijnlijk is al dit geschud en gewrijf de reden waarom ik nu ook klaarwakker ben.

Ikke : “wat is er shoeke?   Last van uw arm?”

Mr. Silver mompelt : “mijn vingers zijn helemaal voos, da’s vreselijk ambetant.”

Ikke : “voos ...hmmmm… eens naar laten kijken indien dat blijft duren, zou een zenuw kunnen zijn dat gekneld zit…sloppel.”

Mr. Silver antwoordt : “zzzzzzzzzz”.

Hij slaapt terug,  ik ben  klaarwakker en kijk dan op TV naar de hondenfluisteraar.

Tijd : een week later.

Plaats : bij de huisarts.

Ik ben op consultatie voor maag en darmproblemen en Mr. Silver voor z’n voze vingers.

De dokter vermoedt dat Mr. Silver lijdt aan een carpale tunnel syndroom en verwijst hem door naar de dienst Fysische geneeskunde voor een EMG.

Tijd : gisteren

Plaats : ziekenhuis Sint Augustinus : dienst Fysische geneeskunde

Ik ga mee met mijne zilveren zuiver voor morele steun.   Hij heeft mij het voorbije jaar al zo dikwijls gesteund bij de vele dokters bezoeken.

We zijn op tijd, maar de dokter loopt een half uurke achter.  Ik heb al veel erger geweten.

De dokter is een man van weinig woorden en hij vraagt Mr. Silver om plaats te nemen op een behandelingstafel.   Vervolgens begint hij stilzwijgend met electrische pinnen her en der te steken in de arm en het hand van mijne zilveren.  

Bij een nogal felle electrische schok schrikt Mr. Silver en zegt tegen de zwijgzame arts : “pas op dokter, want als ge zo blijft verder doen vliegen seffens mijn schoenen van mijn voeten.”  

De arts kan er niet om lachen…ik wel.

Nog erger dan de electrische schokken zijn daarna de naalden die in hand en arm gestoken worden.   Ik zie Mr. Silver bleekjes worden rond zijn neus.  

Het onderzoek is eindelijk afgelopen en de dokter zet zich achter zijn bureau en kan plots praten.

“ ’t ja … dat is duidelijk Carpale tunnel syndrome, ofwel kunt ge daar een spuit cortisone in geven, ofwel kunt ge dat bij de handchirurg laten opereren.   Ik zou voor het laatste opteren, dan zijt ge er in één keer vanaf en het is een minimale operatie dat door een eerstejaars assistent kan uitgevoerd worden, zelfde dag binnen en buiten, ge moet zelf maar kiezen….”

Een hele monoloog en er kan zelfs een glimlach af. 

Ook voor deze specialist was het waarschijnlijk een pietluttig iets vergeleken met de zware gevallen die hij dagelijks te zien krijgt.

Plaats : in de auto op weg naar huis

Mr. Silver : “ weet ge … mijn vingers zijn precies veel minder voos, ik zal wachten tot het erger wordt en dan zien we wel hé?”

Ikke : “natuurlijk shoeke, ’t is uw rechterhand en ge zijt tenslotte linkshandig, weet maar te zeggen wanneer het terug erger wordt en dan maken we dan wel een afspraak.”

Mr. Silver : “ maar dat onderzoek deed wel pijn zenne.”

Ikke : “ natuurlijk shoeke, maar ge hebt het ongelooflijk moedig doorstaan”.  J

22-11-2011 om 11:26 geschreven door BOJAKO  

Pffft mannekes….. wat voor een week was dat !

Na ons tweedaags bezoekje aan broer en schoonzus Ardennen kreeg ik - zoals men hier ten velde placht te zeggen -  last van : “het snot”, enfin, ’t was meer een drupneus zoals men ziet bij héél oude mensen, plus pijnlijke spieren en ferme keelpijn.

Nu had ik toch net de week ervoor mijn allereerste griep spuit laten zetten omdat ik nu,  dankzij de Pleuritis vorig jaar, blijkbaar tot de groep  'risico patiënten' behoor volgens mijn huisarts.

Daarbij heb ik nog steeds last van maag en darmen,  dan weet ge het wel zeker… Bibieke was compleet van de kaart.

Maar... Bibieke had geen tijd om van de kaart te zijn, want er was vorige week een drukke babysit dienst voorzien, plus een grootouderfeest op school bij kleinzoon 3 èn een verjaardagsfeest van zoon 1 en kleinzoon 1.

Tussen de soep en de patatten en de Dafalgans permitteerde ik me af en toe een dutje op de zetel, maar van bloggen kwam er spijtig genoeg niet veel in huis.

Was het nu zo ongelooflijk koud in ’t begin van de week, of was ik het?  Ik heb de hele week met mijn UGG’s rondgelopen, zelfs in huis.   De beste koop die ik in Australië gedaan heb. J

Gisteren was het niet meer zo koud en vandaag schijnt er ook een mooi zonnetje en ik voel me godzijdank een stuk beter.

Ik denk zelfs dat ik over voldoende fut beschik om vanmiddag samen met Mr. Silver en Molly een flinke wandeling te maken, wat denkt ge daar van?  Veel beter nietwaar?   J

20-11-2011 om 12:27 geschreven door BOJAKO  

Woensdag ben ik dan naar de maag- darm specialiste geweest, gewapend met raadgevingen van vriend dokter Ronald.

Zij is er nu vast van overtuigd dat ik met een restprobleem zit van mijn Pancreas operatie.  Ik moet nog één onderzoek doen om eventueel terugbetaling te krijgen voor de medicatie via de ziekenkas.

Zij denkt dat mijn Pancreas geen of onvoldoende enzymen meer aanmaakt die nodig zijn voor een goede spijsvertering, maar deze enzymen kunnen desnoods per pil ingenomen worden. 

De terugbetaling is wel noodzakelijk, want ik zou ze zo kunnen krijgen, maar dan moet ik de volle pot betalen en het zijn nogal kostelijke pillekes.   Soit.   Ik zou graag terug goed werkende maag en darmen hebben en terug van mijn eten genieten….

Woensdag avond had ik voor zoon 1 en de twee kleinzonen een jagerschotel gemaakt, maar kleinzoon 2 lustte geen worteltjes … doemme toch, had ik dat geweten, dan had ik wortelpuree gemaakt, dat lust hij wel, een mens moet het maar weten hé! J

Nu hadden ze – indien ik me niet vergis – toch goed weer voorspeld voor vandaag, of heb ik het mis?   ’t Is hier nondepippel grijs en miezerig en we gaan seffens een flinke wandeling maken met Molly.   Veel plezanter wanneer er een herfst zonneke schijnt.

Na de wandeling gaan we op bezoek bij vrienden.    Ik ga dan ook ‘eindelijk’ (bloos bloos) hun boek terugbezorgen met foto’s van de prachtige schilderijen van *Herman Jacobs, zijn kleurenpalet is ongelooflijk, raar dat hij niet echt bekend is.   ’t Zou anders wel moeten!  (*zie foto hierboven)

Morgenavond komen de twee kleinzonen slapen en de dag erna trekken we voor twee dagen op bezoek naar broer en schoonzus Ardennen.    Hopelijk blijft het voorspelde mooi weer duren indien het ooit komt natuurlijk. J

11-11-2011 om 13:34 geschreven door BOJAKO  

Lap, weer een week voorbij, menslievendeugd toch....

Vorige vrijdag was het nog heerlijk weer en zijn we met de blogmaatjes samengekomen, maar de dagen erna was ik weer helemaal van de kaart.  Zo mottig als een krab.

Maag en darmen werken helemaal niet meer zoals het hoort sinds mijn Pancreas operatie.

Ik heb -zoals het tegenwoordig hoort-  dokter Internet afgeschuimd om info te vinden over complicaties na een Pancreas operatie.   Bijna alle bijverschijnselen die ik nu heb lijken te kloppen.

Alles behalve natuurlijk die ene waar ik wel tevreden over zou zijn,  namelijk een groot gewichtsverlies...  Bij mij is er geen gram af. L

De medicatie die ik kreeg van mijn huisarts helpt niet en nu heb ik een afspraak gemaakt met de maag-darmspecialiste,  van wie ik hoop dat zij een oplossing kan vinden.

Zelfs gewoon ons dagelijks potje koken is een probleem wanneer je je zo misselijk voelt.  

Mr. Silver vraagt al drieënveertig jaar lang steevast elke dag : “wat eten we vandaag shoeke?” en tot mijn operatie was dat nooit een probleem, ik kon elke dag een lekkere menu bedenken en klaarmaken.

Wanneer ik nu echter diezelfde vraag hoor,  dan keert mijn maag zich om in een diedubbele salto bij de gedachte aan eten en tegelijkertijd stuurt ze een signaal naar mijn hersenen waar mijn kookinspiratie knobbeltje zit en die weigert nog elke info.  Ik kan niets bedenken dat lekker is.

Ik moet dan spijtig genoeg aan mijne zilveren antwoorden : “ Ik weet het écht niet, kies maar iets, of haal maar iets,  ik zal het wel klaarmaken.”

’t Is nu al zover gekomen dat hij gewoon de vriezer induikt zonder me iets te vragen en het op het aanrecht legt.  

Hij kan ocharme niet koken,  maar zelfs de inspiratie van Jeroen Meus heeft hij niet.... 

Gisteren lagen er op het aanrecht vier zielige, kleine ontdooide  Chicken Pies (spreek uit als : paais*)die we nog in Engeland gekocht hadden.

“Welke groenten eten we bij die pies*” vroeg ik.

“Euh….’k weet niet…misschien wat sla of zo?” antwoordde hij.  

Maar er was geen sla in huis, dus uiteindelijk werd er besloten om er mushy peas en bonen in tomatensaus bij te eten.

Ik weet het :  niet echt een menu om U tegen te zeggen, maar zijn honger was gestild.   Ge merkt dat die man ooit nog in’t leger is geweest.

Vandaag is hij naar zijn wekelijkse bijeenkomst met zijn maatjes en heb ik tijd om hier rustig aan de computer te zitten.

Na de middag is het bijna een dagelijkse gewoonte geworden om met Molly te wandelen tot aan de grote hondenwei bij de mini-golf, daar kan ze eens goed ravotten met de andere honden en daarna doen we een terrasje en dan wandelen we terug naar huis.

Kwestie van allemaal in vorm te blijven, vooral Molly toch, want ‘goeroe’ Cesar Millan zegt dat een hond eerst en vooral beweging nodig heeft, de rest van de opvoeding gaat dan veel vlotter.

Yes Master!  ;-)

Zoon 1, vrouwtje en kinderen zijn allen gezond en wel terug van hun herfstvakantie aan zee.

De vakantie van zoon 2 eindigde in mineur.   Schoondochter heeft zaterdag tijdens het voetballen de gewrichtsbanden van haar knie gescheurd en lijdt veel pijn.   Werken zal er voorlopig niet in zitten en dat met drie kleine kindjes... ocharme.

Maar kom...wij zijn er altijd in noodgevallen nietwaar?

08-11-2011 om 19:38 geschreven door BOJAKO