this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
03-03-2009
Tante Appelsien ....op weg naar de honderd ....
.
Tantje Appelsien wordt negentig....
Tantje werd gisteren negentig. Ze was de middelste van de drie Mechelse dochters. Het enige zoontje van grootmoeder werd toen hij vijf jaar was, doodgereden door de auto van meneer doktoor en dit in de tijd dat enkel meneer doktoor een auto had. Zij, het ziekelijkste kindje, dat volgens meneer doktoor nooit de tien zou halen, zij heeft uiteindelijk iedereen overleefd. Het hangt er van af uit welke hoek ik ze bekijk, maar soms zie ik er mijn moeder in en meestal mijn grootmoeder.
Keihard heeft ze haar hele leven gewerkt, net zoals haar moeder en haar zussen, en net zoals hen ging ze ook maar tot haar twaalf jaar naar school en n
et zoals hen spreekt ze ook zonder moeite drie talen en rekent ze sneller uit het hoofd dan met een rekenmachine.
Hun winkels aan t Zeetje draaiden vele jaren lang op volle toeren en toen de tijd kwam om te rentenieren deed Tantje dat ook en ze genoot ervan met volle teugen.
Ze reisde daarna bijna de hele wereld af, ging elk jaar overwinteren in het zonnige zuiden en gaat nu nog steeds elke week bollen en petanquen hoewel ze nog amper kan zien of horen.
Haar stadje zorgt goed voor zn gepensioneerden en ze wordt tegen een minimale prijs van hot naar her gevoerd met een taxi.
Ze kon er zich snel mee verzoenen dat ze ziekelijk, niet knap was en een beetje scheel zag. Ze maakte kennis met een heerlijke, knappe, lieve, zachte man, onze nonkel Lewie. Van hem kreeg ze een dochter en een zoon cadeau.
Wat ze het ergste in haar leven vond, waren haar zeer weinige, zeer dunbezaaide haren. Door de jaren heen werden ze steeds minder en steeds dunner. Voor de trouw van haar zoon zette ze voor de allereerste keer een pruik op. Na een tijdje vloog de pruik in een hoek en zei ze : ze mutte ma maar pakke zoeas ik zen en ander legge ze hun kop er maar neffe.
(vert. ze moeten me maar nemen zoals ik ben en anders leggen ze hun hoofd er maar naast)
Gelukkig hadden haar beide kinderen het dikke haar van hun papa geërfd en niet het dun pierenverdriet van haar, dat stemde haar gelukkig.
Maar kom, een sterke vrouw zoals zij kon de wereld aan, zelfs met weinig haar.
Haar lieve man stierf tien dagen voor mijn vader.
Beide zusters weenden toen samen in elkaars armen emmers vol met tranen.
Het leven ging verder en sindsdien verzorgde de echtgenote van haar zoon, een kapster, de weinige frêle lokjes die haar hoofd nog omkransten. Af en toe werd er een zachtpermanentje ingedraaid en Tantje kon ermee leven.
Maar onlangs gebeurde er iets vreselijk, wereldschokkend voor Tantje.
Het trof haar nog erger dan haar steeds dronken vader, nog erger dan de moeder die haar kleding allemaal had weggeschonken toen ze toch nog levend uit het ziekenhuis terug kwam, nog erger dan haar dochter, die ondanks haar jeugd en haar schoonheid de alcoholische gen van haar grootvader had overgeërfd en er zeer jong aan overleden was.
Tante vroeg aan haar schoondochter om haar weinige haarpsprietjes mooi te maken voor haar negentigste verjaardag.
Wat haar schoondochter bezield heeft zal ze nooit begrijpen, maar toen ze thuis kwam viel de mond van haar goede vriendin open en die zei :
maar wuk èn ze nu met uw haar gedaan, ge zijt precies è geplukte kiekn ??(vriendin is afkomstig van Menen).
(vrije vertaling : maar wat hebben ze nu met uw haar gedaan, ge zijt precies een geplukte kip)
Dat was nu nèt iets teveel voor Tantje om op negentig jarige leeftijd te verteren.
Haar weinige, spaarse, dunne, haartjes waren gemassacreerd.
Ze stortte voor de eerste keer in haar leven in en liet meneer doktoor komen.
Toen die vroeg wat haar scheelde kon ze nog enkel wenend zeggen : mijn haar, mijn haar.
De dokter bekeek het kleine beetje wat overbleef en zei : Mevrouw, diegene die u dit heeft aangedaan heeft een pik op u!
Tantje was het volkomen met hem eens, maar voor de eerste keer in haar leven ondervond ze wat een depressie was.
Haar lieve vriendin verzorgde haar gebroken zieltje en haar kleinzoon bezocht haar zoveel hij kon om haar wat op te beuren.
Ondertussen had de verre familie, wijle dus, een mail ontvangen van haar enige nog in leven zijnde zoon, met de vraag om alle mail adressen over te maken.
Broer 1 belde me op en zei : hij heeft de mail adressen waarschijnlijk nodig omdat hij een feest voor zijn moedertje plant, Tantje wordt tenslotte negentig.
Wij wisten toen nog helemaal niets van het drama dat zich aan onze Noordzee afspeelde.
Geduldig wachtten we de uitnodiging af, tot we 'ongeduldig' werden, want de datum van haar verjaardag naderde met de snelheid van een TGV.
Broer 1 nam het heft in handen en belde onze neef op en vroeg op de man af of er nu al of niet iets gepland was voor de 90ste verjaardagsfeest van zijn moederke, ons Tantje.
Maar nee jong, hoe komt ge op dat idee?We verzamelen gewoon alle gegevens voor een eventuele begrafenis later! : zei neef zonder blikken of blozen. (dit is een veronderstelling van de auteur, want het voornoemde 'blikken of blozen' is niet zichtbaar door de telefoon).
Moh vent toch ! zou Will Turain zon geval zeggen.
Broer en ik waren er het hart van in.
Indien niemand ons nog laatste in leven zijnde Tantje haar verjaardag zou vieren, hewèl dan zouden wij het doen, en alzo werd verder afgesproken.
Vermits Tantje enkel nog zware mannenstemmen kan horen via haar hoorapparaat,telefoneerde broer haar om mede te delen dat wij : zijnde hij en ik, met onze respectievelijke halve trouwboeken, van plan waren om op twee maart van het jaar des Heeren, haar negentigste verjaardag aldaar bij thuis te komen vieren.
t Menske begon van geluk begot te wenen. Zo zie je maar met hoe weinig je een oud mensje kan gelukkig maken.
Broer en zijn eega kwamen zondag, vanuit de lagere gelegen Ardennen in de Walennaar ons gereden, zodat we de volgende dag met zn vieren in één auto ( t is crisis voor iedereen niewaar ! ) naar Tantje konden vertrekken.
Het logeerbed bij ons stond nog steeds gedekt, want de avond daarvoor had ventje er met Seppe geslapen en kleindochter had bij mij geslapen en tegen alle verwachtingen in : mij natgepist !!!
Da kan al eens gebeuren hé nanake zei ze verontrust, waarop nana nat maar kalm antwoordde : maar zeker schatteke en zonder verpinken haar natte, wollen, matrasbeschermer van het bed nam.
Maandag ochtend, met de vlam in de pijp, geklemd tussen de oneindige vele vrachtwagens die de Vlaamsche Autoroutes berijden,bereikten wij het stadje waar heel Antverpia zich in de zomer naartoe begeeft.
Tantje, nog steeds haarloos, enfin - met nog her en der enkele piekjes, ontving ons stralend in haar woonkamer.
Haar kleinzoon en haar beste vriendin waren aanwezig en de Champagne stond reeds koel tussen de hapjes op de tafel.
Maa wà benne kik blaa da gaalle gekeume zaat (vert. maar wat ben ik blij dat jullie gekomen zijt) zei Tantje in haar onvervalst Mechels, een dialect dat me onmiddellijk aan mijn moederkelief deed terugdenken en me een krop in mijn keel bezorgde.
Bijna zeventig jaar weg uit Mechelen en ze sprak nog steeds het dialect.
We werden uitzinnig geknuffeld en gekust en wij voelen alsof we weer door ons moederke zelf nog eens in de armen werden genomen. Neem van mij aan : Genen zijn nog dikker dan bloed !
In een onverstaanbaar Menens - Vlaams zei de vriendin dat dit de eerste keer in weken was dat ze Tantje weer zag glimlachen.Haar depressie was doorbroken.
Ofte : junder, giedder èn haar depressie doorbroken. ge kunt nie geloven oe slecht ze zich gevoeld è. ze isazo blij nu, i'ke è ze ol, al in weken nie meerazo gelukkig gezien.
(vert. Jullie hebben haar depressie doorbroken, ge kunt niet geloven hoe slecht ze zicht gevoeld heeft. Ze is zo blij nu. Ik heb ze al in weken niet meer zo gelukkig gezien.)
Tantje had voor de gelegenheid zelfs een pruik gekocht en zette deze op . Slechts één keer had ik ze daarvoormet een pruik gezien.Op het eerste huwelijk van diezelfde zoon die nu voor haar geen feest wou organiseren.
Hij peizt zeker dade hij ton minder zal erven en hij is jaloers up wuk ze geeft an de kleinkinderen. verklaarde de goede vriendin van Tantje. (vert.: hij denkt zeker dat hij dan minder zal erven en hij is jaloers op wat ze geeft aan de kleinkinderen)
De champagne werd gedronken, fotos werden genomen voor het nageslacht, hapjes werden gegeten en samen vertrokken we vervolgens richting Restaurant.
Tantje is verzot op al wat de zee verschaft. Mijne Zilveren VEEL minder, maar gelukkig konden we kiezen à la carte.
Ik zat naast Tantje en omdat ik wist dat ze heel hardhorig was zette ik mijn mond bij elke zin heel dicht tegen haar oor, probeerde mijn stem zo zwaar mogelijk te maken (ze verstaat mannenstemmen beter dan vrouwenstemmen) en een redelijke conversatie onstond.
Op zeker ogenblik zei ze zelfs : gaa mut zo nie ruupe zenne, dees oerapparaat hee me zeventachtig duuzend frank gekost ! (vert."ge moet zo niet roepen, dit hoorapparaat heeft me zeventachtig duizend frank gekost").
Omdat ik weet dat ze het graag heeft, hebben we de hele tijd over vroeger gebabbeld. Zij babbelde honderduit en ik luisterde.
Over ons zat haar lieve, glunderende kleinzoon, gewoon gelukkig omdat zijn grootmoeder zo gelukkig was.
Ik zie dat ze er ongelooflijk van geniet zei hij in perfect AN, want de jeugd spreekt geen dialect meer.Als ze maar over vroeger kan praten is ze gelukkig!.
Tantje keek met een lieve blik naar haar oudste kleinzoon en zei : wadden geluk dak nog zon lieve klaankinderen em.Maane zeun ee genoeg cente, haa wettet nog nitte maar ik gaa zoveul mogelaak aan de klaakinders achterlaaten, haa hej toch genoeg. (vert.: wat een geluk dat ik nog zo'n lieve kleinkinderen heb. Mijn zoon heeft genoeg geld, hij weet het nog niet, maar ik ga zoveel mogelijk aan de kleinkinderen achterlaten, hij heeft toch genoeg.)
Kan ik ze ongelijk geven?
Nee hoor . Ik zou net hetzelfde doen!
Hopelijk wordt Tantje honderd jaar oud, haar meter is er honderd en twee geworden.
Vanaf naa fiesten we elk jaar kinderen! *zei ze nog ter afsluiting en ik hoop dat we inderdaad nog heel veel jaren mogen meefeesten.
*(vert. : vanaf nu feesten we elk jaar kinderen !" )
Het mensje kreeg dan nog de vreselijke naam cadeau van haar peter zoals het hier vroeger de gewoonte was : Alphons/Alphonsine, één van de weinige namen die bijna gratis mogen gewijzigd worden.
Schoonma kon het nooit onthouden en noemde haar steeds Tante Appelsien, wat natuurlijk is blijven hangen.
De blauwe vaas op de foto heeft helemaal niets met ons Ardennen weekend te maken, maar een tijdje terug schreef ik dat ik op een rommelmarkt een vaas had gekocht die Mr. Silver en de dame aan de kassa foei lelijk vonden.Mij deed ze denken aan Vincent van Gogh en PETRA vroeg toen om een foto op mijn blog te zetten zodat ze zelf een oordeel kon vellen.Vervolgens zette ze het prachtig liedje Vincent op haar muziek blog waarvoor dank!
Maar 't ging eigenlijk over de Ardennen hé...
Gisteren zijn we een beetje vroeger dan verwacht terug naar huis gekomen.
De bedoeling was om na het weekend naar broer 1 te gaan, die iets verderop in de Ardennen woont, maar dat hebben we maar even uitgesteld.
Zoals verwacht kon zoon 2 en familie nog niet onmiddellijk met ons meekomen.De kindjes hadden al één nachtje zonder koorts of diarree doorgeslapen, maar mama en papa voelden zich ook nog niet goed, de vele slapeloze nachten hadden hen geen deugd gedaan.
De eerste dag en nacht -in het huis met de vele kamers- hebben we rustig doorgebracht met zoon 1 en zijn gezinnetje, vurig hopende dat zoon 2 en familie toch zouden komen.
De volgende dag liet zoon 2 ons weten dat enkel hij met beide kindjes zou komen maar dat zijn zwanger vrouwtje thuis bleef om nog wat uit te rusten.
Schoondochter 2 is kleuterjuf en in de school waar ze werkt deed Roodvonk al een tijdje de ronde.Ik begrijp niet waarom de schoolarts haar tijdens deze mini-epidemie geen vrijaf heeft gegeven.Misschien houdt het geen gevaar in voor zwangere vrouwen, maar ik zou toch geen risico willen nemen als arts.
Maar kom, wij ondervonden al heel snel dat Seppe en zijn zus inderdaad helemaal genezen waren.
Onze oudste kleinzonen zijn nu acht en vijf en kunnen rustig spelen of TV kijken.
Seppe echter, nu tweeënhalf,is een Turbo-ventje die voortdurend rondraast als een mini tornado, overal opklimt, de hele tijd luidop zingt, de andere kindjes plaagt om aandacht, en dit allemaal met een stralende, brede lach en een engelen gezichtje.
Zijn vierjarige zus is een glamoureuze blonde beauty met een ijzeren willetje, maar ze heeft we moeten er altijd om lachen de elegantie en de kracht van een para trooper. O wee de man die haar later aan de haak slaat, hij zal tegen een stootje moeten kunnen.
Nadat ik Seppe had helpen aankleden voor een boswandeling wou ik haar helpen, maar ze keek me heel streng aan met haar grote blauwe kijkers en zei : ik kan da wel alleen zenne nana en inderdaad, vijf minuten later stond ze met twee vuurrode wangen klaar aan de voordeur, volledig in tenue metskipak, laarsjes, muts en sjaal.
Zelf doe ik de wandelingen niet meer mee om Herniaretta te sparen (en om eerlijk te zijn) even te genieten van de heerlijke rust die neerdaalt in het huis wanneer ze allemaal vertrekken.
Ik popelde trouwens om te weten hoe het zou aflopen met Sayuri in het boek dat ik las: Memoirs of a Geisha.
Zoals ik voor ons vertrek al schreef, had ik thuis voor we vertrokken twee maaltijden voorbereid. Ik doe dit omdat ik liever in mijn keuken kook dan op een ander, waar ik nooit het nodige gerief vind. Ik had soep, twee grote schotels Lasagne, een grote pot stoverij en frikadellen bollekes gemaakt (voor de kindjes).
Natuurlijk hoef ik dit niet te doen, want onze kinderen zijn allemaal heel behulpzaam en kunnen trouwens allemaal goed koken, maar ikgun hen wat rust omdat zij voltijds werken en ventje en ik niet meer.
Trouwens, samen met Mr. Silver, namen zij altijd de hele opruim en afwas op zich en schoondochter zorgde elke ochtend voor een lekker, volledig uitgebreid Engels ontbijt.
Mr. Silver en ik helpen onze kinderen zoveel we kunnen en doen dit ook graag, maar het is wel een balans dat in evenwicht hangt.Ik heb nooit het gevoel dat er teveel van ons gevraagd wordt.
We hebben ons destijds opgegeven als "nood-opvang grootouders" en we beseffen heel goed dat die nood zal afnemen naarmate de kindjes groter worden.
Naarmate de kleinkinderen groter worden, merk ik dat er veel minder opvang nodig is en dat het allemaal veel minder vermoeiend wordt.
Zelf heb ik de luxe van een opvang nooit gekend en ik heb dit altijd heel erg gemist.
Zoon 2, de papa van Seppe, was als baby en kleuter ook voortdurend ziek en ik had toen af en toe best wat hulp kunnen gebruiken. Ik heb er toen trouwens een vrij zware depressie aan overgehouden.
(jaja...ik hoor jullie ....'t is nooit meer goed gekomen hé! )
Ik hoop dat Seppe, net zoals zijn papa, het veel ziek zijn ontgroeit en later ook een grote, gezonde kerel wordt die het leuk vindt om af en toe bij zijn grootouders op bezoek te komen.
Het is ook prettig om te zien dat onze kinderen het zelf heel leuk vinden om een weekend met zn allen samen te zijn en tijd hebben om eens lekker bij te praten.
Na die voortdurende bombardementen van virussen en bacteriën vroegen Mr. Silver en ik ons natuurlijk af wie er het eerst zou geveld worden !
En wat dacht ge ....???? De sterke Russische genen van Mr. Silver hebben gewonnen, hij houdt nog altijd stand, maar ik had al keelpijn toen we thuis vertrokken. Gelukkig had ik nog snel een Strepsil spray en wat pijnstillers meegegritst uit de apotheek kast.
Nu is het maar hopen dat het bij een gewone verkoudheid blijft en ik niet met de Roodvonk bacterie besmet ben.
Ik kijk regelmatig in de spiegel naar mijn tong, maar die ziet er nog altijd even mottig uit en is nog steeds niet roder dan anders .
Dat is de reden waarom we niet naar broer zijn gegaan,want vele jaren geleden heeft schoonzus Leukemie gehad en sindsdien werkt haar immuunsysteem niet goed meer. Als zij ziek wordt eindigt het meestal met een ziekenhuisopname en dat zou ik niet op mijn geweten willen.
PS : stil dat het hier is mannekes ..... niet te geloven
Weer is er een heel drukke week voorbij gevlogen, met amper tijd om tussendoor snel even wat favoriete blogjes te lezen.
Morgen vertrekken we weer voor enkele dagen naar de Ardennen met onze kinderen en kleinkinderen, maar het begint deze keer al heel slecht.
Zelf voelde ik me al een tijdje niet helemaal in mijn sas en kleine Seppe geraakt maar niet genezen van Roodvonk en heeft er nu nog een darminfectie bovenop gekregen met hoge koorts.
Het is dus erg twijfelachtig of Zoon 2 en zijn gezin in de Ardennen zullen geraken. Bovendien is Roodvonk heel besmettelijk en moeten we opletten dat de twee andere kleinkinderen ook niet geïnfecteerd geraken.
Enfin, ik heb vandaag genoeg eten voorbereid voor een heel regiment, maar ik heb een vaag vermoeden dat de visjes in de Ourthe flink wat overschot zullen krijgen.
en jaaaaaa hoor.... in die madam hierboven herken ik mezelf een beetje
En hier ben ik dan met nog enkele aanvullingen voor mijn dagboek.
Vorige donderdag kleindochter verzorgd, ze had uit solidariteit de roodvonk van haar broertje overgekregen.
Vrijdag vertrokken op Valentijn weekend met onze goede vrienden en broer 2 en schoonzus.
Zondag even wat bekomen en gisteren met schoondochter naar Brussel geweest.
Enkele jaren terug was er de eerste tentoonstelling van KÖRPERWELTEN. Toen ben ik niet gaan kijken, maar vrienden van ons waren bijzonder enthousiast en vonden het een tentoonstelling die je moest gezien hebben.
Hun enthousiasme prikkelde natuurlijk mijn eeuwige nieuwsgierigheid en daarom zijn schoondochter 1 en ik gisteren nog snel naar Brussel afgereisd, want de tentoonstelling, die al verlengd werd, loopt af op 1 maart.
Of deze tentoonstelling onder de noemer kunst valt vind ik niet, net zo min ik de Fenomenale Feminatheek met ondermeer Het Lolita-meisje van L.P.Boon, kunst vind.
Maar anderen zullen het zeker niet met me eens zijn, daar ben ik van overtuigd en dat is hun goed recht, maar dat is voor een andere keer anders dwaal ik weer af.
De wetenschappelijke/medische uitleg die je krijgt via de gehuurde Phone bij Körperwelten, geeft je de indruk dat je rondwandelt in een driedimensionale medische encylopedie.
Griezelig vond ik het ook zeker niet, het is absoluut niet te vergelijken met de vroegere freakshows die je op grote kermissen kon bezoeken.
Ik denk dat elke bezoeker deze tentoonstelling benadert vanuit zijn eigen perspectief.
Bij mij is dit dus zuiver nieuwsgierigheid en bij mijn schoondochter die verpleegster is, speelt haar medische background voor een groot stuk mee.Zoon 2 vond het als leraar biologie dan weer interessant.
Ik betrapte mezelf erop dat ik de ischias zenuw en het wervelkolom, in meerdere plastinaties zeer goed te zien, intensief bestudeerde en nu wist wie de grote boosdoener was die Herniaretta elke keer wakker schudt en mij zon felle pijn bezorgt.
Verder bekeek ik ook aandachtig een geplastineerde foetus, ongeveer even groot als ons volgend kleinkindje op dit ogenblik. Het is toch ongelooflijk hoe perfect gevormd zon mini mensje in dat stadium al is.
Bij de longen (rokers en niet rokers) was ik blij dat ventje en ik vele jaren terug onze slechte gewoonte hadden opgegeven, maar bij de levers besefte ik pas wat de cardioloog bedoelde toen hij tegen Mr. Silver zei dat zijn lever Bourgondische afmetingen had.
Nu mijne zilveren de prostaatleeftijd heeft bereikt, werd deze klier ook aandachtig bestudeerd.Het verwonderde me wel dat er bij de vrouwelijke delen ook sprake was van een prostaatklier, ik dacht dat wij er geen hadden!
De vele scholieren rondom ons giechelden natuurlijk zoals je van die leeftijdsgroep verwacht.De meeste geplastineerde lichamen waren mannelijk en een in het ijle bengelende penis met daarnaast twee bengelende teelballen zouden mij ook hebben doen giechelen op die leeftijd.
Het viel me trouwens op dat al die geplastineerde lichamen vrij klein waren, waarop ik me dan weer afvroeg of ze krimpen wanneer ze geplastineerd worden, de lichamen natuurlijk, niet de penissen.
Toen ik daarna het gecompliceerde pezen- en zenuwnetwerk op een handpalm van dichtbij bekeek, wist ik ook waarom mijn handchirug niet happig is om in die warboel naar mijn Keltische knobbel te zoeken.Eén peesje of zenuw verkeerd doorgeknipt en een andere vinger staat stijf of valt slap.
Er lagen ook formulieren klaar om in te vullen indien je zelf donor wou zijn, maar dan geef ik nog liever mijn nog onbruikbare resten aan de wetenschap, de bruikbare mogen nog herbruikt worden.(euh jullie begrijpen wel wat ik bedoel zeker!)
Ik vermoed trouwens dat de aanwezige plastinaten nog jonge donoren waren,want ze hadden bijna allemaal een vrij gaaf en volledig mooi gebit.Ik zag ook enkel elegant gevormde voetjes, daar waar de tenen van oudere mensen doorgaans iets minder appetijtelijk zijn.
Voor je naar buiten ging kon je nog een filmpje bekijken waarop je de schepper/ uitvinder van het plastineren, anatoom Dr. Gunther von Hagens, mèt hoed, aan het werk zag.
De tentoonstelling lag naast of onder wat ik denk een slachthuis was, en bij het zien daarna van de uitgestalde vleeshompen bij de vele slagers in de straat, had ik plots geen honger meer. De ligging (slachthuis) vond ik dan wel heel toepasselijk.
s Avonds in bed dacht ik terug aan het filmpje met de lichamen,helemaal ondergedompeld in een bad met één of andere oplossing, en plots moest ik terugdenken aan Andràs Pàndy ..
Kommaneuker zegt dat een blogje best kort is, dus :
Gelieve alle kleding te verwijderen bij einde wasbeurt.....
Ik kijk naar mijn vuile keukenvloer en besluit dat het een dringende wasbeurt nodig heeft.
Ik loop naar tkot om emmer en schuurborstel te halen en halfweg besef ik dat ik de brievenbus nog moet leegmaken.
Ik loop naar buiten, de brievenbus zit propvol met de krant, reclame en enkele rekeningen.Vooraleer ik begin te kuisen ga ik eerst de krant snel lezen, de reclamefolders weggooien en de rekeningen bekijken.
Ikwil de krant ende reclamefolders in de recyclagebak gooien en merk dat de bak propvol is, er kan geen papiertje meer bij.
Ik leg alle post terug op de tafel en besluit om eerst alle papier en andere rommel naar het recyclagepark te brengen.Ik neem mijn autosleutels.
Hm .vermits ik de bank passeer op mijn weg naar het recyclagepark kan ik misschien best even de rekeningen betalen die bij de post zaten en wat geld afhalen.
Ik ga op zoek naar mijn handtas waar mijn bankkaart in zit.
Mijn handtas staat binnen op de tafel en ernaast staat een glas sap dat ik voordien wou opdrinken.
Ik rommel rond in mijn handtas op zoek naar mijn bankkaart, maar eerst moet ik het sapje wat opzij zetten zodat ik het niet per ongeluk omver gooi.Ik voel dat het sapje inmiddels te warm is geworden en loop naar de frigo waar ik het sapje even zal terugzetten om af te koelen.
Op weg naar de keuken valt mijn oog op de vaas met bloemen die dringend water nodig hebben.
Ik zet het sapje neer op het aanrecht in de keuken en vind daar mijn leesbril terug waar ik al de ganse dag naar gezocht heb. Ik ga ze veiligheidshalve maar op mijn bureau leggen, maar ik ga toch eerst de bloemen even water geven, dus leg ik de bril terug op het aanrecht.
Ik vul snel een emmer met water en zie plots de afstandsbediening van de TV liggen.
Iemand moet het op de keukentafel hebben laten liggen. Ik besef dat we ons straks een ongeluk zullen zoeken omdat we de afstandsbediening nodig hebben om TV te kijken en ik dan waarschijnlijk niet meer zal weten waar het ligt.
Ik zal het wel onmiddellijk terug op zijn plaats te leggen, maar eerst ga ik toch die arme bloemen water geven.
Ik giet wat water uit de fles in de vaas, maar mors een beetje op de vloer. Ik leg de afstandsbediening, die ik onder mijn oksel geklemd had dan maar even terug op de keukentafel terwijl ik een doekje neem om het gemorste water op te kuisen.
Ik hoor honden blaffen. Verwonderd kijk ik rond want we hebben geen hond meer.Ik besef plots dat het mijn nieuwe smart Phone is.Ik moet er dringend terug een gewone beltoon op zetten.Ik probeer me te herinneren op welke knop ik nu moet duwen om op te nemen, ik druk op een groene en terwijl ik hallo zeg zoek ik de handleiding. Te laat, de beller heeft al opgehangen.
Nu hoor ik wel degelijk een bel rinkelen.Ik zoek mijn gewone draagbare huistelefoon, ik vind het in een zetel achter een kussen.Ik druk op het groene knopje, niets.. er wordt weer gebeld, het blijkt de bel van de voordeur te zijn.Ik ren naar de videofoon om te kijken wie er staat maar ik zie niemand .Ik doe de voordeur open en zie net een auto wegrijden.Spijtig!
Het geblaf begint weer en ik besef dat ik de smart Phone nu heb laten liggen waar de andere telefoon lag.Ik ren terug naar de zetel en puffend neem ik op, net op tijd. Zoon aan de telefoon.Kleindochter isheel ziek en mag ze morgen komen aub?Natuurlijk, ik heb me tenslotte opgegeven als noodopvang grootmoeder.
Ik wou morgen wel mijn haren wassen en alles klaarleggen voor ons Valentijn weekend, dat zal dan tussendoor moeten gebeuren.
Ik hoor weer rinkelen de gewone telefoon, oei die ligt nu in de hall op de kast.Ik ren er naartoe en ben net op tijd.Vriendin is aan de lijn.
We babbelen een tijdje over koetjes en kalfjes.
Ik kijk op mijn horloge en besef dat ik dringend moet beginnen koken.Ik neem afscheid van vriendin en op weg naar de keuken zie ik een emmer vol water en ik vraagme af wat ik eigenlijk van plan was te doen.
Op het einde van de dag is de vloer niet gekuist.
zijn de rekeningen niet betaald,
staat er een glas warme sap op het aanrecht,
hebben de bloemen niet voldoende water gekregen,
steekt mijn bankkaart nog steeds in mijn handtas,
kan ik de afstandsbediening en mijn leesbril niet vinden en weet ik niet meer waar ik mijn sleutels heb gelaten.
Ik pieker me suf hoe en waarom ik die dag niets gedaan heb, want ik weet héél goed dat ik de hele dag bezig ben geweest en ik ben ook héél moe.
Hier ben ik hoor Pazke! t Zal 'van de rap rap' moeten zijn want seffens komt zoon 2 bokes eten en straks komen de twee oudste kleinzoontjes en zoon 1 eten. ( en deze keer warm hé nana zei kleinzoon 1 gisteren nog)
Bijna de hele vorige week was Seppe bij ons. Net zoals zijn vader vroeger moet er maar iemand in zijn buurt niezen en Seppe krijgt het over. Deze keer deed Roodvonk de ronde in zijn school.Hij had een oorontsteking, gezwollen amandelen, rode keel... enfin de meeste symptomen waren aanwezig.Maar omdat hij al een keer Roodvonk gehad heeft zei de arts dat hij het misschien nog wel kon krijgen, maar niet meer zo erg en dat bleek waar te zijn. Tegen donderdag voelde hij zich al heel wat beter, waarschijnlijk ook dankzij de medicatie.
Ik had vorige maand onze blogmeeting al gemist en omdat ik het geen twee keer na elkaar wou missen had ik gevraagd aan zoon 2 om een andere opvang te voorzien voor vrijdag.
Zoals steeds heb ik weer ongelooflijk genoten van deze namiddag. Elke keer besef ik nadien dat ik niet lang genoeg met iedereen heb kunnen babbelen.Ik vrees dat we dringend een extra vrijdag moeten inlassen.
Hotlips was voor ons op zoek gegaan naar een nieuwe locatie die wat minder luidruchtig was en waar de rook niet te snijden was zoals in de vorige. De nieuwe ontmoetingsplaats die ze gevonden heeft was ideaal.
Gisteren zijn we met de familie van zoon 1 naar Technopolis geweest in Mechelen naar de tentoonstelling : Van Snot tot Prot. whats in a name?
Onze twee oudste kleinzonen vonden het heerlijk en hun ongebreideld enthousiasme was zo aanstekelijk dat wij er natuurlijk ook enorm van genoten.
Je krijgt als volwassene zelden de kans om de geuren te mogen ruiken van verschillende soorten protten en vervolgens om met de protmachine kleine fluitende protjes te laten tot luide boerenknallers. We mochten ook weer eens kind zijn en de namiddag was veel te snel om.
Later in het avond journaal zagen we minder prettige zaken. Australië staat in vuur en vlam en wordt in andere gebieden overstroomd.
We hebben net onze reis naar Australië geboekt en betaald, dus ik mailde ongerust naar onze familie. Vanmorgen was er van beiden een antwoord in mijn mailbox en momenteel zijn zij nog veilig. Laat ons maar hopen dat het zo blijft.
Het was ook niet prettig om vorige week te vernemen dat een van mijn lievelings auteurs , Terry Pratchett (60 jaar), aan een zeldzame vorm vanAlzheimer lijdt (PCA).
In de documentaire op BBC2 zei hij dat hij niet van plan is om zich er zonder gevecht bij neer te leggen en in het eerste deel van de documentaire ging hij op zoek naar alles wat er momenteel bestaat als remedie tegen deze ziekte en experimenteerde hij ook met zaken uit de alternatieve geneeskunde.
De volgende aflevering is te zien op woensdag 11 februari op BBC2. Ik ga zeker kijken.
Ik weet niet of ik het alleen heb, maar ik als tegenwoordig iemand een kus geef of een hand schud, dan springen er echt vonken in het rond.
Mijn fijn babyhaar vliegt alle kanten uit indien ik er geen stevige dosis haarlak op spuit en ik knetter als gek wanneer ik een trui over mijn hoofd trek.
Ik ben zo statisch geladen dat ik amper nog een deurklink durf vast te nemen.
Waarschijnlijk is het te wijten aan de droge koude lucht, maar ik was nooit goed in wetenschappen, ik zal het eens moeten opzoeken.
Straks moeten we om vier uur bij zoon 2 zijn om op de twee kleintjes te passen (oudercontact op school) dus het zal een korte invulling van mijn dagboek zijn.
Veurige week : de week die voorbij is dus en die begon met Chinees Nieuwjaar:
Maandag : zoon 2 komt eten tussen de middag s avonds babysitten bij hen thuis.
Dinsdag : ventje op trot met zijn ex-collegas en s avonds zijn we uitgenodigd bij broer 2 en schoonzus voor een heel lekker en gezellig etentje met onze andere goede vrienden.
Woensdag: kleinzonen 1 en 2 van school halen tot mama wakker wordt na haar nachtshift -ventje s avonds naar het theater waar hij als hobby meehelpt in de technische ploeg.
Donderdag : babysit alle kleinkindjes oudercontact en bezoek aan gynaecoloog en s avonds blijft iedereen eten gezellige drukke boel.Mooie echo van ons toekomstig kleinkindje.
Vrijdag : efkes bekomen - ventje gaat shoppen met schoonma.
Zaterdag : petekind komt nieuwjaarsbrief voorlezen samen met mama (mijn nichtje) en haar twee andere zusjes en broertje.Vandaag een broodmaaltijd en een lekkere taart die nichtje heeft meegebracht.De kindjes vinden onze speelhoek leuk en zijn heel braaf.
Zondag : rustdag - eindelijk leren werken met nieuwe DVD recorder.
Voilà dat was het zon beetje. Ik hoorde daarnet de bel en nu hoor ik de stem van neef.
We zullen nog maar een potje koffie zetten zeker?!
Na een vrij drukke week en bovendien Googledie pertinent weigerde om me op het internet te laten,ga ik nog even wachten met het bijwerken van mijn dagboek.
Ik hou het vandaag even bij muziek, de muziek de je momenteel hoort,als je luidsprekers opstaan natuurlijk.
Als ik dit lied hoor word ik altijd vreselijk weemoedig en ik zal jullie even vertellen waarom.
In 1991 had mijn vader de diagnose van slokdarmkanker gekregen en hij nam de beslissing om dit niet te laten behandelen, maar rustig thuis te blijven tot het einde bij zijn lieve vrouw, mijn moeder. Het wachten en aftakelen heeft ongeveer een jaar geduurd. Ik werkte toen nog en omdat ik niet wist hoe lang hij nog zou leven, reed ik elke dag snel tussen de middag met de auto over en weer naar hun huis.
Normaal zet ik geen muziek op in de auto, want ik geniet meestal van de heerlijke stilte, maar ik zette toen, omdat ik niet wou piekeren, toch muziek op en ik hoorde dit lied Caruso. Het raakte het putteke van mijn ziel ondanks het feit dat ik geen woord Italiaans spreek of versta.
Eén jaar heeft de strijd van mijn lieve vader geduurd vooraleer zijn lichaam het opgaf en elke middag speelde ik dit lied keer op keer in de auto.
Toen ik het onlangs toevallig op de radio hoorde, besloot ik om op het internet te zoeken naar een vertaling, ik wou absoluut weten waarover het ging.
Ik las de vertaling die je hieronder ziet en mijn kiekenvlees kreeg zelf weer kiekenvlees .
Zonder het te beseffen zit alles wat ik toen voelde vervatin de woorden en de muziek van dit lied
foto: daddy
lied CARUSO Luciano Pavarotti
Hier waar de zee schittert en de wind hard blaast Op een oud terras vóór de Golf van Sorriento Kust een man een meisje nadat hij gehuild had Vervolgens schraapt hij zijn keel en herbegint hij zijn gezang
Ik geef te veel om jou Maar zoveel, zoveel, dat weet je Nu is het een ketting Die het bloed in de aderen oplost, weet je
Hij zag de lichten midden in de zee Hij dacht aan de nachten daar in Amerika Maar het waren enkel de scheepslichten en het witte kielzog van een schroef Hij voelde de pijn in de muziek, stond op van de piano Maar toen hij de maan uit een wolk zag verschijnen Leek zelfs de dood hem zoet
Hij keek het meisje in de ogen, die zeegroene ogen Toen verscheen onverwachts een traan, en hij dacht dat hij ging stikken
Ik geef te veel om jou Maar zoveel, zoveel dat weet je Nu is het een ketting Die het bloed in de aderen oplost, weet je
Kracht van de lyrische opera waar elke tragedie een valse is Waarin je met wat make-up en met gebarentaal een ander kunt worden Maar twee ogen die naar je kijken, zo dichtbij en verscheiden Doen je de woorden vergeten, brengen je in de war
Zo wordt alles klein, zelfs de nachten daar in Amerika Je draait je om en ziet je eigen leven als het kielzog van een schroef Maar het is het leven dat eindigt, maar hij dacht niet zozeer na Integendeel, hij voelde zich reeds gelukkig en herbegon zijn gezang
Ik geef te veel om jou Maar zoveel, zoveel, dat weet je Nu is het een ketting Die het bloed in de aderen oplost, weet je
Ik geef te veel om jou Maar zoveel, zoveel, dat weet je Nu is het een ketting Die het bloed in de aderen oplost, weet je
Dendermonde. Ik moet deze verschrikkelijke moordpartij in mijn dagboek vermelden, ik kan niet anders. Babys en kinderjuffen die afgeslacht worden in een kribbe het is zo onbegrijpelijk en zo moeilijk onder woorden te brengen.
Dendermonde is dichtbij, het is deze keer niet ver van ons eigen bed in tegenstelling tot de slachtingen in Gaza en Congo. Ik erger me verschrikkelijk aan de vragen die steeds weer gesteld worden door de nieuwsankers in de studio aan de journalisten ter plaatse.
en hoe is de sfeer daar ter plaatse? . Allez kom zeg !Wat gaat de journalist antwoorden denk je?
Waarom laten ze de journalist ter plaatse niet gewoon aan het woord in plaats van steeds weer zulke idiote vragen te stellen.
Verder laten ze de kijker kennismaken met een man die van op zijn terras alles heeft zien gebeuren (de camera toont vervolgens heel in de verte de kribbe waar het drama plaatsvond).Met een heel goede verrekijker zou je wel iets gezien hebben, maar met het blote oog?Ik betwijfel het sterk.
Kim D. is de naam van de dader zegt men op één.Bij de VTM zegt men zonder blikken of blozen zijn volle naam:Kim De Belder.
Hopelijk leidt het vermelden van de volledige naam en achternaam weer niet tot een procedurefout waardoor de zaak nietig wordt verklaard en de dader vrijuit gaat.
Maar bij het volgende heb ik toch mijn bedenkingen.
Na de moordpartij van Hans Van Temsche in Antwerpen wist de pers ons vrijwel onmiddellijk te vertellen dat zijn grootvader en grootoom tijdens WOII aan het Oostfront gevochten hadden entante Frieda parlementslid was van het VB.
Sensatie alom waarschijnlijk omdat men de link van de jonge ontspoorde moordenaar zo naar het VB kon leggen, iets wat naar mijn mening niet relevant was.
Stel dat de grootvader van Kim De Gelder ook aan het Oostfront heeft gevochten of één of andere tante politieke bindingen heeft, gaat men dit ook relevant vinden?
Nog niet zo heel lang geleden werd mijn nichtje in Engeland, in de school waar ze werkte, neergestoken door de vader van een leerling.
Zelf probeerde de hele familie om zo goed mogelijk de pers te vermijden.Nichtje heeft lang en hard voor haar leven moeten vechten en haar familie wou haar jonge kinderen sparen.
Toen de pers bij hen bot ving staken ze bij de buren briefjes in de bus met de vraag hen te telefoneren indien ze meer over de familie en het gebeuren wisten.
De Gazet van Antwerpen doet vandaag net hetzelfde:
Quote...
Heeft u Kim De Gelder gekend?Als scholier zat hij op het instituut Sint-Carolus in de Lodewijk De Meesterstraat in Sint-Niklaas waar hij in 2006 afstudeerde als pharmaceutisch assistent.
Later werkte hij als magazijnier in het bedrijf Van Remoortel op de Schrijberg in Belsele.
Laat het ons zo snel mogelijk weten of u ooit in contact heeft gestaan met de dader van de gruwelijke steekpartij in Dendermonde.
Ik moet me dus aansluiten bij wat Kommaneuker schrijft op zijn blog:
quote: Wat mij ook geschokt maar niet verrast - heeft, is de wellust waarmee de commerciële media op het nieuws gesprongen zijn, kwestie van te voldoen aan de sensatiezucht van het publiek, wat dacht u anders? .unquote
Jef Vermassen, advokaat, verschijnt om de haverklap op TV en zegt steeds weer dat hij al veel vroeger voorspeld heeft dat dit fenomeen zou overwaaien vanuit Amerika.
Copycats noemt hij de daders. (na-apers)
De moordenaar Kim De Gelder had zijn gezicht wit geschminkt en vrijwel onmiddellijk wordt de link naar de acteur Heath Ledger gelegd.
Toen de kleuter Jamie Bulger in 1993 vermoord werd door twee tienjarige jongens beweerde men dat de jongens het idee hadden gekregen uit een film : Childs Play 3.
Bij de slachting in de school in Columbine in 1999 door twee studenten, werd ook verwezen naar na-aperij van gewelddadige films : The Basketball Diaries en Natural Born Killer en ook naar gewelddadige video spellen.
Hoe langer hoe meer ben ik ervan overtuigd dat jonge potentiële moordenaars gestimuleerd worden door al het geweld dat hen via TV, films en gewelddadige video spellen wordt aangeleerd.
Ons madam kon helemaal niet lachen met mijn fotos en ik vond ze zelf zo geslaagd !
Zij vond dat ik het niveau van haar blog omlaag trok en dat mijn verstand, net zoals dat van de meeste mannen,in mijn schunnige broek zat. (haar woorden)
Indien ik ooit nog iets wil/mag schrijven op haar blog, dan moet ik mijn excuses aanbieden en jullie aanraden om in het vervolg dergelijke fotos te bekijken op andere blogs die daar meer in gespecialiseerd zijn.
Bied ik mijn excuses niet aan, dan zei ze dat ik maar zelf een blog moest opstarten en ik moet bekennen dat ik dat nog te moeilijk en te veel werk vind, maar ooit komt het er nog misschien van als ze zo blijft zeuren.
Gisteren heb ik, zoals miljoenen andere mensen,met plezier en genoegen gekeken hoe de eerste gekleurde manpresident van de USA werd. Geschiedenis werd geschreven.
Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik nog liever de eerste vrouwelijke president van de USA de eed had zien afleggen, dit met alle respect voor de kleurlingen.
Goed, ik mag me troosten met het feit dat Hillary Clinton nu minister van buitenlandse zaken mag worden, maar hoe komt het toch dat wij vrouwen altijd op die eeuwige tweede plaats tegen het glazen plafond blijven hangen?
Zijn we niet ambitieus genoeg?Geven we te snel op?Zijn we niet assertief genoeg?
Nochtans heeft het maar een haar gescheeld. Het was tijdens de voorverkiezingen een heel nipte overwinning van Obama tegen Hillary Clinton.
Obama zei gisteren in zijn speech: ..and why a man whose father less than sixty years ago might not have been served at a local restaurant can now stand before you to take a most sacred oath
(vrij vertaald : en waarom een man, wiens vader minder dan zestig jaar geleden misschien niet zou bediend worden in een lokaal restaurant, nu voor u kan staan om de meest heilige eed af
te leggen )
Zou Hillary Clinton - indien zij president was geworden, in haar speech gezegd hebben :
and why a woman can now stand before you to take a most sacred oath when in
-Zwitserland vrouwen pas stemrecht kregen in 1959 en in België in 1948
-De wet voor gelijk loon voor gelijk werk pas dateert van 1978.
-in 1974 de vaderlijke macht werd veranderd in de ouderlijke macht en pas sindsdien werd erkend dat ook vrouwen in staat waren om gezag uit te oefenen over hun kinderen.
-Vrouwen in de jaren zestig in België geen bankrekening konden openen of geld afhalen zonder toestemming van hun echtgenoot.
-In België tot in de jaren zestig vrouwen hun baan niet mochten behouden als zij in het huwelijk traden bij overheidsdiensten, waaronder het onderwijs en op sommige firma's.
-De functie van eerste minister in België en Nederland nog nooit door een vrouw werd bekleed.
-In 1992 in het voormalig Joegoslavië verkrachting werd erkend als een misdaad tegen de menselijkheid nadat moslim vrouwen in Foca systematisch werden verkracht, gefolterd en als slaven werden behandeld door soldaten, politie en para-militairen.
-In 1994 vrouwen met de pauselijke brief Ordinatio sacerdotalis voor eens en altijd werden uitgesloten van het priesterambt.
-In 1998 het Internationaal Tribunaal voor Rwanda (ICTR) stipuleerde dat verkrachting een element is van genocide en misdaden tegen de menselijkheid.Naar schatting ca. 500.000 vrouwen werden verkracht tijdens de Genocide in Rwanda in 1994.
-In 2005 in Afrika het Maputo Protocol van kracht werd, waar artikel 5 van het protocol schrijft dat alle vormen van genitale verminking worden veroordeeld en verboden.
Ons madam wou vandaag eens even uitrusten na een weekend Seppe en ik moest haar vandaag gerust laten zei ze.
Haar wil is mijn wet.
Maar ik verveelde me nadat ik het bed had opgedekt, de keuken had opgeruimd, de badkamer had gekuist, de krant had gelezen etc. etc. (waar is de goede oude tijd heen toen ik nog buitenhuis mocht werken? )
Toen ik haar vroeg of ze nog eens mee naar de solden wou, keek ze me aan met die dodelijke blik van haar en zei me dat ik maar wat moest oefenen op de computer ofwel de brochure van de nieuwe dvd recorder moest bestuderen.
Ik heb helemaal geen zin om vandaag met mijn neus in een ingewikkelde brochure te zitten en het is geen weer om een hond door te jagen, dus ik besloot om mijn computerkunde nog wat uit te breiden.
Vandaag ga ik leren fotos plakken.
Ons madam kreeg het echter weeral op haar sijsjes toen ze het me voor de zevenenzeventigste keer moest uitleggen, maar ik heb nu, na lang aandringen van haar, notas genomen ze twijfelt aan mijn uitzonderlijk goed geheugen !
Nu maar hopen dat het lukt.
Ik weiger pertinent om er melige naaktfotos op te zetten zoals op andere blogs op seniorennet. Ik ga trouwens nooit naar die blogs kijken, toch zeker niet wanneer ons madam in de buurt is.
Mijn fotos zijn, zoals u zult merken, bijster interessant, want enkel mensen met een rein en goed geweten zien onmiddellijk wat erop staat.
Als u iets anders ziet bent u spijtig genoeg dringend aan een nieuwe bril toe.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
.
)
niet te geloven 
