this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
02-12-2009
woensdag ...
jaja 't is al woensdag!
De week is weer half en het lijkt alsof het enkele ogenblikken geleden nog maar zondag was.
"Dat is nu oud worden " zei mijn moeder zaliger altijd en mijn moeder had altijd gelijk.
Snel even recapituleren wat er ondertussen gebeurd is.
Zoals ik jullie al verklapt had : ik ben naar mijn allereerste Red Hat bijeenkomst geweest.
Ik heb kennisgemaakt met Queen Florry, onze mascotte Flo-Flo en alle andere Ladies en ik moet zeggen : het is me ongelooflijk meegevallen.
Ik had me al wel vanaf het begin als Red Hat Lady ingeschreven, maar het was me tot nu nog altijd niet gelukt om naar een bijeenkomst te gaan omwille van een overvolle agenda.
Geef toe : op onze leeftijd is het soms nodig om eens lekker op een deftige manier uit de bol te gaan. Je wordt als groep op straat niet uitgelachen, maar je tovert op alle gezichten wel een lach, da's heel wat anders.
Queen Florry heeft als Antwerpse Lady met veel succes deze eerste groep Red Hat Ladies in België opgericht.
Er waren Ladies uit alle hoeken van België en zelfs van Nederland en ik ben ervan overtuigd dat er nog veel meer Ladies zullen volgen.
Queen Florry
Maandag had ik dan weer een afspraak in het UZA voor mijn nog steeds piepfluitende oren.
Deze keer werden drie testen gedaan.
Een EEG (ik dacht dat ze mijn hart gingen onderzoeken maar het bleken mijn hersenen te zijn).
Een jonge dokter (ze zien er tegenwoordig toch allemaal zo vreselijk jong uit hé?) zette me een antieke, rode zwemmuts op vol gaten, vervolgens werd mijn hersenpan verbonden met een machine via allerlei electroden waar gel of lijm op uitgesmeerd werd en de jonge dokter verzekerde me met zijn hand op zijn hart dat ik niet in een aflevering van 'verborgen camera' verzeild was en dat er stiekem geen foto's gemaakt werden. 't zou de moeite geweest zijn.
Na dit onderzoek trokken we naar een andere kamer waar hij me met een ander machine 'magnetische bursts' op mijn hoofd gaf. Mannekes zeg, plezant is anders!
Voor het derde onderzoek trokken we weer naar een andere kamer en daar kreeg ik twee natte sponzen tegen mijn hoofd, die werden vastgehouden met een brede elastiek, dat werd aan een apparaatje aangesloten en zo moest ik twintig minuten blijven zitten. Het verontrustte me dat ik niets voelde of hoorde, dit integenstelling tot de pijnlijke magnetische bursts, maar hij verzekerde me dat het zo hoorde.
Na al die onderzoeken moest ik hem tot mijn spijt bekennen dat mijn oren nog even lustig floten als voorheen, ik voelde/hoorde geen fluit (no pun intended) verbetering.
Hij zei dat de laatste behandeling 'misschien' enkele dagen later verbetering zou geven, maar ik vrees ervoor. Ik denk dat ik piepfluitend verder door het leven zal moeten.
Enfin, ik heb nog een paar afspraken gekregen voor januari en ik ben benieuwd wat ze nog met mijn hoofd en oren kunnen doen?!
Mijn kapsel was nadien natuurlijk niet meer om aan te zien, overal op mijn hoofd en in mijn haar zaten plukjes gel of gom, maar ventje en ik besloten om die middag toch even naar het Shopping Center te gaan. Na een kwartiertje winkelen gaf Herniaretta me echter duidelijk te verstaan dat zij die dag geen zin had in winkelen en werden we tot onze grote spijt verplicht om terug naar huis te keren.
Zeven weken heeft Seppe het volgehouden, maar wij zijn terug en hij is weer ziek.
We waren net terug thuis toen de telefoon ging. Zoon 2 vroeg of we hem konden depanneren, hij moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, want zijn vrouwtje was daar met Tibo en de zieke Seppe. Men had toen al vastgesteld dat Seppe een longontsteking had en de vraag was of hij moest opgenomen worden.
Op ons voorstel namen we kleindochter mee naar huis, ze is nog niet schoolplichtig en ze kon de nacht en volgende dag bij ons doorbrengen, dat was dan toch al één zorg minder.
Met baby's verwacht je een slapeloze nacht, maar kleindochter bezorgde me er ook een en dit nèt nu ik over mijn Jetlag ben.
Om vier uur zat ze klaarwakker in bed en vroeg ze of ik de TV wou aanzetten. Na twee verhaaltjes sliep ze terug in, maar nana geraakte niet meer in slaap, met als gevolg dat ik gisteren om zeven uur in mijn tram ben gekropen en heb geslapen als een marmot.
PS: update Seppe - het is een bacteriële longontsteking, antibiotica is nodig maar geen ziekenhuis opname, oef ...
kleindochter aan de PC (vroeg begonnen, veel gewonnen)
Niet enkel mijn 'writer is geblocked', maar ook mijn hersenen en body functioneren nog steeds niet naar behoren, die zijn ook nog steeds 'geblocked'.
Ik wijt het zelf nog aan de Jetlag. Nog steeds val ik op de meest ongehoorde ogenblikken in slaap en word ik midden in de nacht wakker.
Vanmorgen om vijf uur al zat ik een 'Achmed tikkeneike'* te eten terwijl ik naar een gisterenavond opgenomen TV programma keek. Gisterenavond kon ik niet blijven kijken, want toen vielen mijn kleppen weer toe, dedju dedju dedju toch.
(verklaring Achmed tikkeneike) : nicht Sydney was met haar echtgenoot gaan kijken naar de Amerikaanse buikspreker Jeff Dunham (Achmed de zelfmoordterrorist) en tijdens de act vertelt Achmed dat hij zijn zoon meenam naar een vader/zoon werkdag. Op de vraag : 'en waar is uw zoon nu ?' antwoordt Achmed : 'oh ... here, there... euh ... everywhere' terwijl hij met zijn vervaarlijke ogen in het rond kijkt.
Terwijl ze nog aan't vertellen was over de act zette nicht Sydney een tikkeneike in de microgolf oven om het 40 seconden te pocheren, maar ze liet het er een ietsiepietsie te lang in en het eitje ontplofte en de microgolf oven hing vol spetters ei. Daarna vroegen we elke ochtend om een Achmed eitje, zo eentje 'here, there and everywhere'.
Toen Mr. Silver vanmorgen opstond en zag dat ik een ei in de microgolfoven had gepocheerd vroeg hij natuurlijk onmiddellijk of ik een 'Achmed eitje' had klaargemaakt. Ik vrees dat dit nu een standing joke zal blijven in ons leven. Voor diegenen die het recept willen van een Achmed ei :
...men neme een heel klein Tupperware potteke, men breekt er een ei in, de dooier heel laten en men zet het potteke met ei in de microgolfoven voor circa 40 seconden, zonder deksel. Blijf erbij staan want het gaat ontzettend snel. Is het nog iets te snottig, dan doe je er enkele seconden bij, maar let goed op of je ei ontploft en je hebt een kwartier kuis. Smakelijk!
Zelfs mijn ingewanden hebben zich nog niet terug aangepast aan het Belgisch uur, ook zij denken nog steeds dat twee uur 's nachts 'het moment' is om naar de WC te gaan. Plezant is anders ....
Enfin, 't zal wel beteren zeker? Mr. Silver lijkt er toch al overheen, maar ja die kan altijd en overal slapen, dus dat valt zo niet op.
We hebben hier anders niet stilgezeten de voorbije week, wat had je gedacht?
Twee verjaardagen en een doopsel... 'k heb zelfs met Jetlag nog een biscuit gebakken voor elke gelegenheid, wat me eraan doet denken dat ik nog via Fons moet passeren voor mijn krieken van de Jan van de hondjes Bas en Belle.
Her en der hebben we ook al een beetje ge-babysit en al een dagje visite ontvangen. Schoonzus Ardennen was in Antwerpen met twee van haar kleindochtertjes.
Maar ons Pazke werd ongerust en vroeg me discreet per mail of ik nog leefde. Dat wordt dan hiermede rechtgezet hé Pazke.
Ik heb vanmorgen dan maar een straffe Magnesium pil genomen, dat helpt naar het schijnt tegen vermoeidheid, maar het heeft als nadeel dat ik er altijd wreed honger van krijg en dat kan mijn voluptueuze body best missen.
Morgen ga ik weer op avontuur. Ik ga voor de eerste keer de Red Hatters ontmoeten. Ik word zelf ook een Red Hatter. Mijn rode hoed hangt al klaar en nu nog op zoek naar geschikte paarse kleding.
Het idee om op je oude dag eens lekker gek te doen bevalt me wel, dat zal de mensen die me kennen niet verwonderen. Op stap met dames van mijn leeftijd, allen gekleed in een rode hoed en paarse kledij. Gracieus maar excentriek ouder worden noemt men dat.
Ik laat jullie weten hoe het meegevallen is en indien het plezant is dan ben ik ervan overtuigd dat er nog meer Red Hatters in mijn vriendenkring zullen volgen.
Nu snel even een blogronde doen bij mijn Favorieten en dan op Facebook op mijn boederij gaan werken en zien of ik Lieve en Hotlips kan verslaan met Bejeweled.... zoals ge ziet verveel ik me niet, maar geef toe: 't is nu echt geen weer om te gaan wandelen hé?
Hieronder foto's van het doopsel van Tibo. Mijn dierbare vriend Ronald Milo had weer een prachtig gedicht geschreven voor Tibo en ik wil hem er nogmaals voor bedanken. Ik hoop uit gans mijn hart dat hij zijn blog 'Ernst' in de toekomst terug zal openen.
Bij de aankomst in Australië hebben we er niets van gemerkt, maar nu zijn Mr. Silver en ik compleet van de kaart.
We vallen op de meest ongelooflijke momenten in slaap en worden op de even meest ongelooflijke uren terug wakker.
Vandaag begin ik me voor het eerst terug een beetje normaal te voelen.
Jetlag is de (Engelse) naam voor de verstoring van het slaap-waakritme die bijvoorbeeld optreedt wanneer iemand in korte tijd, bijvoorbeeld per vliegtuig, naar een plaats op aarde gaat waar het volgens de plaatselijke tijd substantieel vroeger of later is dan op de plaats van vertrek. Het woord komt van 'jet' (Engels voor straalvliegtuig) en 'lag' (Engels voor achterop lopen, na-ijlen).
Jetlag wordt meestal meer als hinderlijk ervaren wanneer men een oostwaartse verplaatsing maakt (waardoor men dus de tijd "kwijt raakt") dan andersom. De symptomen zijn vooral vermoeidheid, die een dag of 5 kan aanhouden, desoriëntatie, dehydratie, verminderde energie en concentratie, slaapstoornissen.
Gisteren vierden we de verjaardagen van zoon 1 en kleinzoon 1 en vandaag wordt Tibo gedoopt, we vliegen er ineens terug vollen damp in.
Vanaf morgen hoop ik dat al mijn functies terug normaal zullen zijn
PS : zijn er nog mensen die zoals Willy mijn blog helemaal caduul zien?
Het is nu zes uur 's morgens op den dag desch Heeren negentien november, tweeduuzend en negen en bibieke en haren zilveren zijn nu terug thuis en al drie uur op.
Waarom vraagt ge u waarschijnlijk af? Neeje?
Wel toch ga ik het vertellen!
Gisteren arriveerden we, na een uitputtende vlucht van meer dan vierentwintig ellenlange uren, in ons landeke van melk en honing, moe, uitgeput, kapot... enfin jullie begrijpen wat ik bedoel.
't Begon al goed in Sydney.
De dame aan de incheck balie zette onze drie loodzware valiezen op de weegschaal, keek ons fronsend aan en schudde meewarig ‘no-no-no-no-noooo' heen en weer met haar lieflijk hoofd.
"Much, much, much too heavy!" voegde ze er heel flegmatiek aan toe.
Ik had me van de inpak niets aangetrokken en keek verwonderd en verbaasd naar mijne zilveren, die meestal zulke zaken met militair discipline regelt.
Hij schrok zichtbaar en sloeg zelfs bleek uit toen de dame zei dat we 500 dollar extra zouden moeten betalen.
500 dollar was zo ongeveer de waarde van de valies zelf, speciaal aangekocht als vervoermiddel voor de souveniertjes voor kinderen, kleinkinderen en onszelf.
De dame schrok waarschijnlijk omdat wij zo verschoten en zei : (vrij vertaald) " kijk eens in de valies of jullie er niets kunnen uitnemen dat je mee kan nemen op het vliegtuig." en ze overhandigde ons zelfs een zakje (with the compliments of Qantas).
Toen de bewuste valies bij het openen ( na verwoed zoeken naar de sleutel en foefelen met de code) eindelijk open'barstte', besloten we om mijn Imelda Marcos verzameling schoenen in de aangeboden zak te steken. 'Schoenen wegen veel' verzekerde de dame ons.
Maar nog steeds was de valies veel te zwaar.
De zweetdruppeltjes parelden, enfin dropen inmiddels van het voorhoofd van Mr.Silver (waarschijnlijk ook omdat hij zijn dikke fleece jas (uit de bewuste valies) nu droeg bij een hitte van +30°C .
De dame keek ons weer meewarig aan en zei met ogen waar medelijden uitdroop...(vrij vertaald ) :
" weet ge, mijn shift is nu gedaan, doe jullie valies toe, ik weet van niets, ik laat jullie bagage erdoor, maar zorg ervoor dat het nooit meer gebeurt! ) waarop wij als superbrave, terechtgewezen schoolkinderen braafjes: ‘ja mevrouw' knikten en haar uitvoerig op Japanse wijze met buigingen en breed glimlachend bedankten.
Bezweet en uitgeput al voor we vertrokken ploften we eindelijk neer in onze vliegtuig stoelen en de sfeer werd onmiddellijk beter bij het drinken van de Champagne die ons werd aangeboden.
Ik verwittig hierbij nogmaals mensen die van plan zijn om heel ver te reizen : NEEM BUSINESS CLASS, want anders kom je dood aan op je bestemming op onze gezegende leeftijd.
Zelfs met buisiness class strompelden ventje en ik puffend een dikke vierentwintig uur later in de armen van onze zoon 1, die ik van contentement bij het weerzien bijna plat knuffelde.
Thuis had onze schat van een schoondochter voor proviand gezorgd en ook voor een prachtig boeket bloemen. De kleinzoontjes hadden gezorgd voor even prachtige 'welkom thuis' tekeningen.
Na een telefoontje kwamen schoondochter 1 en onze twee oudste kleinzoontjes puffend aangelopen om ons te verwelkomen en te overladen met kusjes en knuffels.
Om de spanning er wat in te houden gebaarde ik even van krommen aas, maar toen kon kleinzoon 2 zich echt niet meer inhouden en vroeg hij : " en nana...zijt ge mijn schelpen niet vergeten mee te brengen?"
Net toen we hen hun souveniertjes hadden gegeven kwamen zoon 2 en zijn familie aan.
Weer volgde een flinke kus en knuffelpartij en werd baby Tibo van kop tot teentjes bewonderd.
Rond vijf uur begonnen ventje en ik de jetlag serieus te voelen.
De kinderen merkten dat we onze kleppen (oogleden Thea) amper konden openhouden en vertrokken.
Noch ventje noch ik wisten welke dag of uur het was en om vijf uur dertig kropen we samen uitgeput in onzen tram (bedstee Thea).
Ik legde de telefoon af en we vielen beiden onmiddellijk in een diepe, droomloze slaap.
We namen zelfs de tijd niet om te douchen ( 't was dan ook veel te koud in de badkamer, onze centrale verwarming had het begeven tijdens onze afwezigheid).
Beneden hadden we de stoof kunnen aansteken, maar boven was het ijskoud.
Aangezien we om vijf uur 's middags onze nacht ingingen, ging onze biologische wekker natuurlijk af om drie uur vanmorgen.
Het zal nog even duren om terug volledig normaal te functioneren vrees ik.
Ik denk dat we best vanmiddag een kort dutje doen en dan op een normaal uur gaan slapen vanavond.
Ik kon gisteren bij onze aankomst de deurmat niet kussen omdat de gang vol valiezen stond, maar ik ga dat nu snel even goedmaken...
Zoals ik hierboven al zei :
Oost west, maar thuis BEST !!!!
voor we vertrekken nog snel even een foto van de vogeltjes in de tuin
de bewuste bagage
met de trein naar International Airport
ons vliegtuig van Sydney tot Londen
een laatste blik op Sydney
daarna nog enkel wolken en vervolgens een lange nacht
Het einde van onze reis naar de andere kant van de wereld is in zicht.
Nog drie keertjes dodo doen en het is zover.
Dan mogen we op die grote witte vogel in de lucht stappen, de witte vogel met de rode kangoeroe op z'n staart.
We vliegen eerst ongeveer zes uur richting Bangkok waar we even uit het vliegtuig moeten, waarschijnlijk om bij te tanken en om van crew te veranderen.
Vervolgens stappen we ‘hopelijk' terug in onze grote witte vogel en dan is het een lange vlucht richting Londen.
Daar stappen we uit de grote witte vogel met de kangoeroe, na een busreisje van terminal naar terminal in een kleine witte vogel die ons naar het landje van melk van honing zal brengen.
Zoon 1, die ons komt halen in Zaventem, is al verwittigd dat we tijdens onze reis nog meer bagage verzameld hebben.
Vandaag, zaterdag, is het hier bij nicht Sydney BBQ voor alle familieleden in en rond Sydney die afscheid komen nemen van ons.
Het is buiten schitterend weer en ze voorspellen morgen en overmorgen tot 40°C, dat is nu net iets te warm vind ik, maar kom... ik klaag niet. Ik mag bijna naar huis!
Thuis zal het schrikken worden om zo plots in de winter te stappen.
Het is zo onwerkelijk om hier in Sydney de kerstversieringen te zien in volle zomer.
Nicht 2 van Sydney (geëmigreerd van Londen naar hier in de jaren zestig) zei me dat ze het nog steeds niet goed kan vatten om Kerstmis in de zomer te vieren en dat na zoveel jaren.
De treinreis van Brisbane naar Sydney die vijftien uur duurde was heerlijk. Op een trein kan je tenminste eens rechtstaan en rondlopen.
Ik had in mijn gedachten een soort Oriënt Express met een buffet wagon, waar je beiden samen aan een mooi gedekte tafel zou kunnen zitten, maar dat sloeg wat tegen.
Net zoals in een vliegtuig heb je aan de achterkant van de zetel voor je een tafeltje en de maaltijden worden in de microgolf opgewarmd en die moet je afhalen aan het Buffet en mee terug naar je stoel nemen.
Het zicht is adembenemend maar zonder variatie.
Zoals je kan zien op de foto is het na al de regen die wij gebracht hebben, mooi groen.
Vijftien uur lang lijkt het alsof je door de Ardennen blijft rijden met her en der een farmhuisje en overal koeien.
Nu dacht ik dat Australië een schapenland was, maar dat is veranderd.
Schapen vind je nu in Nieuw Zeeland en in Australië zijn het runderen.
De kleine stadjes waar de trein stopt zijn allemaal zowat hetzelfde. Huisjes allemaal in dezelfde stijl van die van nicht Sydney.
Het geraamte van het huis wordt in hout gebouwd en de muren zijn van hardboard (gyproc of iets dergelijk.) De buitenkant wordt bekleed met platen allerlei en soms met een geplakte steensoort.
De nieuwe huizen van nu zijn dan weer, zeker het interieur, uiterst modern en praktisch.
Volgebouwde straten met rijhuizen zoals bij ons zie je bijna nergens.
Het land heeft een oppervlakte van 7.741.220 km² en heeft slechts 22 miljoen inwoners waarvan het grootste deel in en nabij de grote steden woont.
Het was heerlijk om mails te ontvangen van de kinderen en kleinkinderen.
Onze kinderen hebben Skype nog niet ontdekt, maar ik heb wel met Paz, Natoken en Ludovicus gesproken.
Hier in Australië gebruikt iedereen Skype, zelfs de dokter waar ik mijn peperdure pillen moest halen, maar dat is dan weer een ander verhaal.
De geuren van de BBQ beginnen mijn reukorgaan te strelen en het bezoek zal weldra arriveren, dus nu snel deze tekst op mijn blog en misschien kan ik nog wat schrijven voor ons vertrek.
ZICHT UIT DE TREIN
PRECIES 15 UUR ARDENNEN
ibis aan een picknick tafel
op stap met nicht Brisbane.
HeelvVeel steden hebben Britse namen
iedereen is ongelooflijk vriendelijk
toen ik vroeg of ik even op de foto mocht met deze échte Queensland Politieman had hij helemaal geen bezwaar zoals je kan zien.
Joepie, we beginnen nu serieus af te tellen naar de terugreis.
Vorige zaterdag zijn we na een dikke week in Sufers Paradise aan de Goldcoast terug naar nicht Brisbane gekomen, per boemeltrein. (een kleine misrekening)
Ongelooflijk hoeveel mensen ons aanspraken en hoe behulpzaam iedereen was.
Zoals ik al zei is een ‘echte Australiër' echt zeldzaam. Uiteindelijk zijn dat de Aboriginals en die wonen veel meer in het binnenland en op meer afgelegen plaatsen.
Op straat en op de trein zie je een bonte mengeling van alle rassen en culturen.
Wanneer ze hun verhaal beginnen te vertellen blijkt dat ze allen afstammen van voorvaders uit één of ander Europees land en ontelbare mensen hebben Europa bezocht en zijn er doorgereisd, maar slechts enkelen hebben de Noordelijke kant van Europa bezocht.
Bij onze terugkeer was de man van nicht Brisbane nogmaals ontslagen uit het ziekenhuis en het lijkt nu alsof zijn longontsteking wat beter is.
Er werd gevreesd dat hij ‘The Swine Flu' (de Mexicaanse griep) had, maar na onderzoek bleek dit niet te zijn. (gelukkig voor ons, want ik wil nu wel hèèl hèèl hèèl graag terug naar huis) maar dat wisten jullie al wel zeker.
Toen wij hier arriveerden leed Australië onder een ellenlange droogte.
Het had sinds april niet meer geregend en ieder sprietje gras, of wat er nog van overbleef, smeekte om een druppel regen.
Maar op Belgen kan je altijd rekenen: zodra wij onze valiezen opendeden was het prijs.
Sinsdien is de regen overal met bakken uit de lucht gevallen, ook hier in Brisbane.
Bij ons doet iedereen een vreugdedans wanneer de zon drie dagen na elkaar schijnt en hier doet iedereen een vreugdedans wanneer het regent en bidden ze om nog meer.
Nog even en de Australische regering geeft ons een vergoeding om te blijven als ‘regenbrengers'.
Hier in Brisbane is het een vochtig, warm klimaat, veel warmer dan Sydney, Canberra en Melbourne. De temperatuur is meestal rond de 28°C en loopt volgens nicht in de zomermaanden op tot rond de 40°C.
De enorme regenbuien hebben wel her en der voor wateroverlast gezorgd en zelfs voor overstromingen op enkele plaatsen.
Mr. Silver en ik hebben een treinreis van één volle dag terug naar Sydney geboekt, om op die wijze nog een impressie te krijgen van Australië, maar nu is het hopen dat de trein de hele weg rijdt, want op enkele plaatsen waren er overstromingen en moesten de mensen overstappen op autobussen (cfr. de nieuwsberichten van zondag).
Het overstappen op bussen vind ik niet zo erg, maar we sleuren wel heel wat bagage mee en we gingen dit in een speciaal compartiment van de trein zetten zodat we vrij in de trein konden rondlopen en enkel onze handbagage nodig hadden.
Ik ben nu al zo ver dat ik bij mezelf denk : pfft.... ‘what will be will be'... we zullen wel in Sydney geraken hoe dan ook, maar ik zou niet graag mijn valies vol geschenkjes voor de kinderen kwijt geraken.
Nicht Brisbane heeft ons gisteren hier de hele prachtige kustlijn laten bewonderen.
Die is zo helemaal anders dan die van ons.
Overal zijn er grote overdekte plaatsen met tafels en banken om te picknicken en er staan ook grote BBQ's die je kan bedienen met munten.
Wat me ook is opgevallen in Australië zijn de VELE en propere openbare toiletten, iets dat je bij ons niet vindt.
's Avonds had nicht een BBQ thuis gepland en al haar kinderen die hier wonen kwamen om afscheid te nemen, het was een gezellige boel.
Morgen zullen we onze valiezen inpakken, want woensdag ochtend om zes uur moeten we al aan de trein zijn in Brisbane, dat wordt vroeg opstaan!
Na een treinreis (of busreis) van circa vijftien uur worden we opgewacht door nicht Sydney, waar we nog de resterende dagen tot ons vertrek zullen verblijven.
Deze vijf dagen zijn ook al volgeboekt.
We hebben afgesproken met ex-nicht Londen die in de jaren zestig ook naar hier is geëmigreerd en de andere nichten willen ook nog allemaal afscheid komen nemen.
Het zullen nog drukke dagen worden denk ik.
We hebben al twee valiezen meer om terug te komen... misschien moeten we overwegen om wat oud gerief hier achter te laten.
Het is bijna niet te geloven dat we onderweg van zomer naar winter zullen vliegen.
Veel vrienden zullen denken: zat ik maar daar in dat ver tropisch land, maar geloof me : ik tel nu zoals ik zei de dagen en uren af om terug thuis te zijn!
Dit wordt mijn eerste en laatste avontuur!
't Zit echt niet in mijn genen.
Bojako die een lekkere 'Snapper' gaat binnenspelen.
Pazke is dit de vis die je toen in Java hebt gegeten?
Dezelfde Snapper hieronder iets later...(aan de tanden zie je waarom het een snapper wordt genoemd)
Het tomaatje werd tussen de tanden gestoken om de vlijmscherpe tandjes te tonen.
Met nicht Brisbane en haar echtgenoot zijn we samen voor vier dagen naar de Goldcoast gekomen, ‘Surfers Paradise' om meer precies te zijn.
Het begon al slecht.
Net voor we zouden vertrekken kreeg de man van nicht Brisbane een longontsteking. Hij werd echter na één dag ontslagen uit het ziekenhuis en nicht vond dat hij evengoed kon genezen in een hotel aan zee.
Mr. Silver en ik vonden het hier in Surfers Paradise zo paradijselijk goed, dat we besloten om met ons tweetjes nog een weekje langer te blijven.
Het weer is zalig, niet te warm en niet te koud. Heerlijk!
Ons hotel is vlakbij het strand, we hoeven de straat maar over te steken en indien de surf te hoog is kan ik nog altijd zwemmen in het verwarmd zwembad van het hotel.
Surfers Paradise vind ik een mengeling van Benidorm, Ibiza en de Ramblas in Barcelona.
Het is een mooi zandstrand zoals bij ons, maar dan wel kilometers lang en dun bevolkt.
Met mijn hoogtevrees krijg je me nooit in een van die wolkenkrabbers, dus wij hebben geopteerd voor een eerste verdiep.
Nicht verzekerde me dat er nog veel betere plaatsen zijn, veel rustiger en geen hoogbouw, maar voor ons is het hier OK.
We hebben al zo lang in het binnenland en in steden gezeten. Gewoon rustig naar de grote golven van de Pacific kijken volstaat voor ons.
Er zijn zoals op de Ramblas in Barcelona ook veel winkeltjes, terrasjes en animatie.
Veel autochtone aboriginal inwoners zie je hier niet, tenzij de occasionele didgeridoo speler in traditionele klederdracht : maw gekleed in een lendedoekje, zijn didgeridoo voor zich en op z'n lichaam witte strepen.
Wat je hier wel enorm veel ziet zijn Aziaten. Ik ken geen Chinees uit een Koreaan of een Japanner, dus ik hou het maar bij Aziaten.
Toen Mr. Silver en ik ons hier in het hotel kwamen inschrijven bleek dat de dochter van de dame aan de receptie als buitenlandse studente in Gent gestudeerd had.
De dame was zeer ontsteld over onze manier van gradueren. Hier wordt er, net zoals in Amerika en Engeland, een hele ceremonie van gemaakt en de afgestudeerde graduaten dragen dan allen een toga.
De moeder was speciaal voor die graduatie van haar dochter van Australië naar België gevlogen omdat men er hier enorm veel waarde aan hecht.
Het bleek een enorme teleurstelling, er was helemaal geen ceremonie en ze geraakte amper de universiteit binnen om bij haar dochter te zijn.
Ik verzekerde haar dat het bij de graduatie van onze zoon toen hij afstudeerde als architect ook zo was. Gewoon de directeur die op de trappen van de Academie een korte speech gaf en vervolgens een naam afroeping van al de studenten die geslaagd waren.
We kregen wel - ergens in de drukte - een glaasje schuimwijn en wat chips indien ik het me goed herinner en dat was het.
Ze was ook verwonderd dat wij in zo'n piepklein land ‘onze taalkwestie' hadden.
De partner van haar dochter, die we intussen ook ontmoet hebben, is van Neder over Heembeek en spreekt enkel Frans.
We zorgen ervoor dat er geen taalproblemen zijn door beiden Engels te spreken, hoewel ik ervan overtuigd ben dat Mr. Silver en ik beter Frans spreken dan hij Vlaams.
Volgende zaterdag zullen we dan per trein terug naar nicht Brisbane gaan voor enkele dagen en dan vervolgens met een treinreis die één dag lang duurt, reizen we terug naar nicht Sydney voor de resterende dagen van onze lange reis.
Deze lange, verre reis heeft enkel mijn reisfobie nog verergerd.
Nooit krijgt Mr. Silver me nog mee op zo'n reis.
Ik begrijp dat er mensen zijn die een reismicrobe in hun bloed hebben, maar geef mij maar mijn huisje en mijn tuintje en mijn kinderen en kleinkinderen.
Mr. Silver mag alleen op trot, ik zal de rest van de wereld wel bekijken op TV via National Geographic.
De vlucht van Sydney naar hier duurde slechts een klein uurtje en ging heel vlot. Jullie kunnen niet geloven hoe blij ik ben dat we voor de grote vlucht business class hebben genomen nadat we die korte trip in Economy namen.
In Economy heb je amper plaats om te bewegen. Ik mag er niet aan denken dat je zo 24 uur moet vliegen.
De temperatuur hier is nu rond de 30°C en de lente is hier pas begonnen, wat moet dat zijn tijdens de zomermaanden? Gisteren hebben we Brisbane stadcentrum bezocht en een rondvaart gemaakt op de rivier met de rivercat. Heel handig want vanuit een lekker koele Ferry vaar je een paar uur rond en krijg je een prachtig zicht op de stad zelf. Geef het nog een tiental jaren en het wordt een metropolis zoals Sydney zelf. De wolkenkrabbers beginnen hier ook als paddestoelen te groeien.
De binnenstad was hier wel autovrij en het was heerlijk winkelen.
Nicht woont in de buitenrand in een heel mooi huis, helemaal ingericht om de warmte buiten te houden, dat zal ook wel nodig zijn wanneer het 'nog' warmer wordt denk ik.
In tegenstelling tot Sydney is het hier nogal heuvelachtig en dat is even wennen. Herniaretta wandelt niet graag op en neer en heeft me dat deze nacht even duidelijk gemaakt.
Ik zit daarom nu rechtop in mijn bed te typen terwijl Mr. Silver nog lekker in dromenland naast me ligt. Gelukkig is er overal airconditioning anders kon je hier niet slapen denk ik.
Nicht Brisbane zegt dat steeds meer mensen naar hier komen wonen en vooral omdat het hier altijd mooi weer is. Je kan het vergelijken met het zuiden van Spanje. Overal bloemen en palmbomen.
Het is wel heel bizar om in de grote supermarkten nu al het kerstgerief te zien, ik was door het mooi weer volledig vergeten dat we op de feestdagen afstevenen. Nu zijn de winkels en de clubs allemaal nog ingericht voor Halloween, maar de kerstversiering is ook al uitgestald. Ik vermoed dat we voor we vertrekken al overal Kerstversiering in de straten zullen zien.
Avondschemering heb je hier niet. Om vijf uur schijnt de zon en zit je nog lekker op terras en om zes/zeven uur is het plots pikkedonker. Nicht Brisbane heeft in Sydney twee zonen wonen en hier in Brisbane een dochter en een zoon. De zoon heeft ons uitgenodigd op een 'bake' op zijn farm ...'k heb geen flauw idee wat hij daarmee bedoelt.
Ik krijg ook steeds meer de indruk dat de Australiërs ongelooflijke gokkers zijn. In elke club vind je, zoals in Las Vegas rijen en rijen gokmachientjes. Je hoeft er niets voor te kunnen. Het slikt geld als water en geeft je bitter weinig terug. Dan heb je nog overal Bingo, Keno, de paardenraces, de hondenraces, allemaal zaken waar hopen mensen op gokken. Je begrijpt niet hoe ze op het einde van de maand nog iets over hebben om van te leven en het lijkt alsof het er met de paplepel wordt ingegeven. In de clubs is alles voorzien om mensen te lokken. Ouders met jonge kinderen mogen in de vele clubzetels iets nuttigen, overal kan je er tegen een schappelijke prijs iets eten. De kinderen mogen wel niet voorbij de scheidingslijn naar de gokmachientjes, maar ze zien mama en papa om de beurt voor een tijdje achter die lijnen verdwijnen om met glazige ogen nog wat dollars in de geldverslindende machines te verspelen. Rondom in de club hangen dan weer grote schermen die de Keno resultaten weergeven, die je wel vanuit je clubzeteltje mag spelen en op andere schermen kan je de resultaten van de races zien...
Een gewoon café of Taverne zonder enige gokmogelijkheid lijkt hier niet te bestaan.
Oei, Mr. Silver is net wakker en ik hoor nicht rondstommelen in de living, het wordt tijd om op te staan want .... om tien uur gaan we met haar Bingo spelen - 't is meedoen of verzuipen vrees ik.
Godzijdank bestaan zo'n clubs niet in ons lief Belzikske.
Ik mis iedereen al verschrikkelijk en stilaan begin ik de dagen al af te tellen naar onze terugkeer. Het reizen zal nooit iets voor mij worden vrees ik, maar dat wisten jullie al wel zeker?! ;-)
Aangezien mijn vorige postings voor enkelen niet leesbaar waren ga ik deze keer inzetten via Internet Explorer ipv Firefox, misschien lukt het dan wel.
Ik heb tot vandaag toch amper tijd gehad om te schrijven.
Mijn Australische nichtjes willen ons op korte tijd zoveel mogelijk laten zien met als gevolg dat we bij het thuiskomen gewoon omver vallen van vermoeidheid.
We zijn net terug van een driedagen tocht naar Canberra en andere steden waar andere nichtjes wonen.
Een ritje van circa vijf uur van het ene familielid naar het ander vinden ze hier doodnormaal.
We nemen de trein naar Sydney Centrum (één uur rijden) alsof het de tram naar 't stad is.
Voor hen is dat ook zo, want Campbelltown, waar we nu zijn, maakt deel uit van Groot Sydney.
Ik heb mijn valies al gepakt en Mr. Silver is nu aan het inpakken omdat we morgen naar nicht Brisbane vliegen, een vlucht van ongeveer een uur.
Daar is het nu al snikheet wordt me gezegd, dus ik laat alle warme zaken hier bij nicht Sydney tot we terugkomen.
We hebben de terugreis van Brisbane naar Sydney gepland per trein omdat we dan wat meer van het land kunnen zien, die rit duurt wel ongeveer 15 uur. 's Morgens vroeg vertrekken en 's avonds aankomen.
Tijdens onze eerste weken hier was het vreselijk weer, koud en regen, precies een Belgische zomer, maar nu is de zon er eindelijk doorgekomen en genieten we van de heerlijke warmte.
Het zal een schok zijn om midden in de winter terug thuis aan te komen.
Alles komt hier nu in bloei en de kleuren zijn prachtig.
Papegaaien en kaketoes vliegen hier gewoon in het rond en een pelikaan zie je om de haverklap in Sydney harbour.
Tijdens onze uitstap zagen we achter in de tuin bij nicht in Batemans Bay onze eerste kangeroe met haar Joey in zijn pouch en tijdens een halte ergens onderweg zagen we in zee twee walvissen stoeien met hun kalf.
Mr. Silver heeft eindelijk zijn Australische Crocodile Dundee hoed en ik heb heerlijke warme UGG's gekocht voor onze koude winter.
Een café ‘met bier' vind je hier niet, tot grote teleurstelling van Mr. Silver. Je moet naar een Club of een hotel indien je een pintje wil drinken.
In de kleine tavernes waar je even uitrust kan je enkel koffie, thee of frisdrank kopen.
Ook in de supermarkten geldt dezelfde regel. Om alcoholische dranken te kopen moet je naar een aparte afdeling.
Ondanks het feit dat mijn nichtjes zijn opgevoed door mijn Tante ( met Brits Geordie accent) spreken zij allemaal met het nasale Australisch accent.
Neef Sydney noemt iedereen ‘Mate' en het klinkt als (Meejt) en Goodday als ‘Guddeey' en ‘here' als ‘Hieja ???' waarvan de laatste letter a met een sprong altijd omhoog gaat zoals in een vraag.
Nog even en ik begin het zelf zo uit te spreken.
Straks ga ik (indien we weer niet in slaap vallen) met nicht Sydney de hele familiegeschiedenis trachten te noteren.
Ongelooflijk wanneer je bedenkt dat mijn tante hier als jonge vrouw helemaal alleen naartoe reisde in 1928. Zes weken lang was ze onderweg per schip en ze liet alles en iedereen achter en heeft nooit haar moeder terug gezien.
In het Noord Oosten van Engeland was er toen enkel werk voor een mijnwerkersdochter in ‘service': als meid dus, en zij zocht liever het avontuur op. (een gen die ze bij mij overgeslagen hebben)
Voor zover we allemaal weten was er toen een nijpend tekort aan vrouwen in Australië, zeker in The Outback en zij kwam naar hier op verzoek van haar penvriend Bob Goatcher, een ongewenste zoon, of een zoon in conflict met zijn vader, Philip Goatcher, een bekende Australische schilder. Ik zet een foto van één van zijn schilderijen hierboven.
Hij had helemaal geen kontakt meer met zijn vader en zijn moeder overleed toen hij 13 was.
Samen werkten nicht en haar man eerst in een Sheepfarm en kregen ze 10 kinderen, waarvan enkel nog vijf meisjes in leven zijn, mijn nichtjes dus. De drie zonen zijn op korte tijd enkele jaren geleden na elkaar gestorven en één zusje stierf toen ze 8 jaar oud was aan difterie.
Wat later ging hun vader (Bob Goatcher) bij de spoorwegen werken en toen al hun kinderen naar het zuiden kwamen wonen volgde mijn tante hen en wou ze niet meer terug naar het Gat van Fluto in The Bush, waar ze eerder woonden. Haar echtgenoot kon uiteindelijk niet anders dan volgen hoewel hij eerst steevast weigerde om mee te komen.
Nooit heeft mijn Tante haar moeder teruggezien, maar met al het werk dat tien kinderen met zich meebrengen, zal ze haar heimwee wel onderdrukt hebben.
Dat was het weer even, want nu zijn we weer enkele dagen onderweg en zal het even duren vooraleer ik mijn laptop ergens aangesloten krijg.
Groetjes aan iedereen van jullie tegenvoeters Bo en Mr. Silver !
tiens tiens... er is inderdaad precies iets mis met mijn blog. Ik kijk nu in Internet Explorer. 'k had alles via Firefox erin gezet. Benieuwd of dit te lezen is of niet.
Momenteel toch amper tijd om te schrijven, veel te veel te doen, we worden van hot naar her gesleept en maken kennis met zoveel familieleden, ik kan het amper bijhouden.
Het is ongelooflijk, maar het is hier nog steeds slechts even warm als in België en we hebben vandaag en vannacht nog eens onweer, regen en hagel gehad.
Vierentwintig uur vliegen naar één van de warmste landen ter wereld om Belgisch weer te krijgen, dit overkomt alleen maar Bojako en Mr. Silver.
Voor de rest van de week wordt nog hetzelfde weer voorspeld, maar nicht 1 verzekert me dat het bij nicht 2 in Brisbane zo warm zal zijn dat we vast en zeker zullen snakken naar het frissere weer van Sydney.
Mr. Silver zit nu in de zetel te rillen en te klappertanden in zijn enige meegebrachte fleece en jeans omdat men ons gezegd had om enkel zomerkledij mee te brengen.
Gisteren hebben achterneef en zijn vrouw ons een hele dag de bezienswaardigheden ten zuiden van Sydney laten zien. Meestal zagen we Britse namen voor dorpen en steden zoals Newcastle enz., maar anderzijds heb je prachtige inheemse namen van steden zoals Wollongong waar we fantastische foto's hebben genomen zoals je hierna kan zien.
ZICHT OP WOOLONGONG
SYDNEY OPERA HOUSE EN SYDNEY HARBOUR BRIDGE (THE COATHANGER) bijna identiek aan
de Tynebridge in Newcastle NO Engeland.
BERUCHTE BONDI BEACH VAN TV OP EEN SLECHTE DAG ....
KAKETOE IN DE TUIN VAN NICHT SYDNEY - KOMT ZIJN ONTBIJT VRAGEN
MMMMM LEKKER ZO'N SNEETJE TOAST
HUIS VAN MEL GIBSON IN SYDNEY HARBOUR (GROOT GEBOUW IN'T MIDDEN)
BOJAKO EN ACHTERNICHTJE KIJKEN NEER OP WOOLONGONG
ZO'N SLECHT WEER IN AUSTRALIE IN DE LENTE IS HEEL ONGEWOON
Spijtig genoeg moet ik zeggen dat we hier nog steeds Belgisch weer hebben, ik vermoed dat we het in onze valies hebben meegebracht.
Nicht verzekert me dat het van het ene ogenblik op het andere kan keren en ik geloof haar, want de eerste dag scheen de zon heerlijk en was het 40° in de zon.
Maar nu is het nog steeds druilerig, er is tamelijk veel wind en het voelt koud aan. Bovendien hebben we enkel zomerkleding mee omdat men ons gezegd had dat het hier altijd bloedheet was.
Vannacht werd het zomer uur hier ingevoerd en alle klokken één uur vooruit gezet. Nicht Sydney1 had met nicht Sydney2 in Sydney stad afgesproken om samen te komen om 10 uur vanmorgen. (hmmm... veel Sydney's in één zin, maar jullie zullen wel begrijpen wat ik bedoel).
Het is bijna een uur rijden per trein van Campbelltown naar centrum Sydney ( afstanden zijn hier niet te schatten, want Campelltown maakt ook deel uit van Sydney).
Nicht Sydney 2 kwam per Rivercat (een soort rivier taxi) van haar huis naar het centrum.
Samen gingen we met de Ferry naar één van de vele stranden - Manly Beach, niet Bondi beach, dat is voor morgen voorzien, met neef elfendertig en zijn vrouw.
De hoofdstraat van Manly Beach deed me denken aan de Rambla's in Barcelona en het strand leek dan weer op Benidorm in de jaren zeventig - tachtig.
Ondanks het slechte weer waren er heel veel surfers en zwemmers, maar geen zonnebaders.
Nicht Sydney 1 zei dat je bij goed weer moest vechten voor een plaatsje op het strand.
Tijdens het wandelen hebben we al wat geschenkjes gekocht en postkaarten en wat later gingen we terug naar de Ferry voor een rondvaart rond Sydney harbour met begin en eindhalte in Darling harbour, vlakbij Sydney opera house.
Neef Sydney fungeerde als gids en wees ons tijdens de rondvaart alle bezienswaardigheden aan, zoals de plaats waar de eerste mensen in Sydney zich gevestigd hebben - The Rocks.
Sydney is een enorme metropolis en daarom hebben we het bezichtigen ervan in stukken opgedeeld.
We moesten wel op tijd terug thuis zijn omdat het vandaag de finale is van de Australische Rugby League en beide nichten zijn fervente supporters van 'hun ploeg' die in de finale is geraakt. Eén nicht heeft zelfs met haar familie voor deze match een reis uitgesteld en zij zijn ter plaatse aan't kijken.
Wij zitten hier te kijken naar de match op TV en je moet deze Australische Rugby League gezien hebben om het te geloven. Neef beweert dat alle spelers na de match een ijsbad moeten nemen voor hun blessures! Dat zijn dan diegene die het overleefd hebben en niet op een brancard afgevoerd worden.
We hebben nog heel veel plannen. Kangeroes of Koala's hebben we nog niet gezien, maar Kaketoe's vliegen hier rond zoals bij ons duiven en dat is wel even wennen.
Alle bomen beginnen hier nu groen te worden en te bloeien. Het is wennen aan de vele andere soorten bomen dan diegene die we thuis zien. Dankzij de regen is het nu allemaal prachtig groen en de Eucalyptus bomen tieren welig.
Ik ga nu stoppen want de match op TV leidt me ongelooflijk af. Ik heb nog nooit zo iets gezien.... incroyable mais vrais....'t zijn precies gladiatoren in Rome!
Wanneer ik dit stukje schreef was het zeven uur 's morgens Belgische tijd, enne ...' k weet niet welk uur Sydney tijd.
We hingen ergens 44000 meter hoog in de lucht en vlogen tegen circa 600 KM /u ergens tussen Singapore en Sydney en mijn ogen voelden aan als twee plaskes water in't midden van de Sahara, maar kom ... het einde van onze vliegreis was bijna in zicht.
Vierentwintig uren vliegen, 't kruipt niet enkel in uw kleren maar ook in uwe kop, mijn kleppen vielen voortdurend toe terwijl ik dit schreef.
De nacht voor we vertrokken had ik bovendien ook heel slecht geslapen omdat ik bang was dat ik me zou overslapen.
Om zes uur dertig zijn we thuis vertrokken naar Zaventem in de hoop om de files voor te zijn, maar ik denk dat iedereen tegenwoordig hoopt om de files voor te zijn, want het verkeer op de E19 was al heel druk, maar we arriveerden toch goed op tijd in de vlieghaven, dankzij de hulp van onze goede vriend L.
Wij waren goed op tijd maar ons vliegtuig van BA niet!
In London had men bij BA via Zaventem gehoord dat er nog steeds moeilijkheden waren bij de controle toren, dus ze waren daar wat later vertrokken.
Wij hadden slechts twee uur tijd in Londen Heathrow om van terminal 4 naar terminal 5 te geraken en toen het vliegtuig ongeveer een uur te laat eindelijk vertrok gaf de piloot fameus gaaze...
In Heathrow gaf de bus die ons van terminal naar terminal moest vervoeren ook nog eens flink gaaze en we waren net op tijd om op het grote Qantas vliegtuig te stappen.
Omdat we bij familie logeren had Mr. Silver onze spaarpot aangesproken en hadden we plaatsen in Business Class gereserveerd.
Ik raad dit absoluut aan iedereen aan, die overweegt om vierentwintig uur aan een stuk te vliegen!
Je hebt dan tenminste ruim plaats voor je benen en de stoel lijkt bijna op een bed indien je wil slapen.
De vele lange uren in de lucht vlogen voorbij omdat de stewards (essen) voortdurend langskwamen met drank (hic..) en eten - weer ne kilo of twee erbij - of met warme doekjes om jezelf in de mate van het mogelijke wat op te kalefateren. Iedereen had zijn persoonlijk TV'tje voor zich en kon naar TV of film naar keuze kijken.
We konden kiezen uit verschillende menu's op de kaart enfin.. het was precies een vijfsterren hotel in de lucht.
Ik had verwacht dat Singapore heel vreemd zou zijn en heel exotisch, maar het leek op Brussel op een slechte dag, het had er geregend en 't was bovendien mistig en zeker niet warmer dan Brussel of Londen.
Mr. Silver en mijn buurvrouw lagen meestal heerlijk te maffen in hun cocoonachtige zetels en ik heb ook geprobeerd om af en toe ook even een uiltje vangen, maar ik schrok elke keer wakker toen de piloot zei dat we onze veiligheidsgordels moesten vastmaken omwille van de turbulentie.
Wat later hoorden we van de vreselijke aarbevingen en tsunami, maar dat kunnen we toch zeker daarboven in de lucht niet gevoeld hebben?!
In Sydney aangekomen stonden vier familieleden ons op te wachten en het was heerlijk om hen na zoveel jaren weer te zien.
Sinsdien hebben ze ons al zoveel beziggehouden, dat we amper tijd hebben gehad om op adem te komen.
Vanmiddag is nicht Brisbane al op bezoek gekomen bij nicht Sydney en blijkbaar zijn er al plannen gemaakt om de hele familie te bezoeken en geloof me, dat zijn heel wat mensen.
Toen ik mijn laptop aan die van neef Sydney koppelde schrok ik me rot toen ik plots Paz en Natoken op Skype hoorde.
Ongelooflijk dat we van de andere kant van de wereldbol zo met elkaar kunnen praten hé dames?!
Had mijn grootmoeder dat maar gekund zoveel jaren vroeger met haar dochter en kleinkinderen, ze zou het heerlijk gevonden hebben!
This is what happens when you send a Geordie to Australia?
and this is what you get ..... AC/DC
and
"THUNDERSTRUCK"
niet de smaak van iedereen maar ik vind het fantastisch
AC/DC are an Australian rock band formed in Sydney in 1973 by Scottish-born brothers Malcolm and Angus Young. Although the band are commonly classified as hard rock and are considered pioneers of heavy metal,[1][2] they have always classified their music as "rock and roll".[3]
AC/DC underwent several line-up changes before releasing their first album, High Voltage, in 1975. Membership remained stable until bassist Mark Evans was replaced by Cliff Williams in 1977. The band recorded their highly successful album Highway to Hell in 1979. Lead singer and co-songwriter Bon Scott died on 19 February 1980, after a night of heavy alcohol consumption. The group briefly considered disbanding, but soon ex-Geordie singer Brian Johnson was selected to replace Scott. Later that year, the band released their best-selling album, Back in Black.
Nicht Sydney laat me daarnet per mail weten dat ze nog een zandstorm hebben gehad en dat er nog op komst zijn. Ze houden hun vingers gekruist en hopen dat het tegen woensdag avond gedaan zal zijn met die freaky stormen.
(Bij de rode zandstorm van enkele dagen geleden konden vliegtuigen zelfs niet landen in Sydney!)
Bovendien vernemen we nu ook dat er volgende week nog wilde stakingen op de Belgische Luchthavens zullen zijn.
Toen we deze morgen belden naar ons reis agentschap om te vragen of het niet wijs zou zijn om een dagje vroeger naar Londen te vertrekken en daar op hotel te gaan werd ons dit ten stelligste afgeraden, want dat zou niet kloppen met onze reisformule.
Ze zeiden dat we best nog een uurtje vroeger naar Zaventem vertrekken en indien er zich die dag problemen voordoen er dan daar de nodige schikkingen zullen getroffen worden. (welke ???? )
Moet je weten dat we slechts TWEE UUR tijd hebben tussen onze aankomst in Heathrow en het vertrek naar Sydney met Qantas.
Indien hier de vliegtuigen niet vertrekken, dan vraag ik me af hoe we nog op tijd in Londen gaan geraken.
En dat, lieve vrienden, zijn nu de redenen waarom ik niet graag reis zie.
Ik zat al met de bibberoetschkies voor er problemen waren, maar nu zie ik al sterrekes.
Mr. Silver vindt dat allemaal niet erg, moest hij geen rekening houden met mij en mijn reis fobie, dan zou hij het zelfs nog leuk en avontuurlijk vinden.
Ik zal maar pas wat ontspannen wanneer ik veilig en wel geland ben in Sydney en hopelijk verloopt alles vlot, want anders - daar aangekomen - begin ik 'natuurlijk' al te piekeren over onze terugkomst.
Ge kunt niet geloven hoe vervelend ik het vind dat ik geen greintje avontuur in heel mijn lijf heb zitten.
Ach ....misschien komt het ooit wel en word ik de onbevreesde tachtigjarige die nog voor de lol een parachute sprong wil wagen.
Ik ben tenslotte nu al moedig genoeg om mee met onze kleinkinderen in De Bobslee en De Vliegende Hollander in de Efteling rond te tollen.
Gisteren moest kleinzoon 2 zelfs heel erg lachen toen ik hem vertelde dat ik niet met mijn hoofd onder water durfde in het zwembad. Hij is zes jaar oud en wil dolgraag leren duiken. 'Van de hoogste plank hé nana' !
Jaja ik weet het mannekes: er is met mij nog veel werk aan de winkel .....
't is zover ... ik ben eindelijk aan het inpakken.
Mr. Silver loopt nu met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht rond en ons huis ligt vol met hoopjes kleding, valiezen, handbagage tassen, geschenken, paperrassen en vergeet-me-niet lijstjes ... Hier ziet u Mr. Silver van geluk dansen en daaronder voor hem : DE AFTEL KLOK
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
Maandag had ik dan weer een afspraak in het UZA voor mijn nog steeds piepfluitende oren. 
