03-09-2006 om 00:43 geschreven door BOJAKO  

dit stukje had ik eruit geknipt maar ik had het er beter laten instaan.
Bojako die ontzettend trots is op wat haar zoon bereikt heeft - against all the odds.

Het moet wel gezegd worden dat deze tekst volledig gecorrigeerd is op volgende wijze:

1) Eerst een notatie op papier,

2) Het intypen in de computer,

3) Het verbeteren door de computer,

4) Het verbeteren door een niet dyslectisch familie lid.

02-09-2006 om 13:17 geschreven door BOJAKO  

Problemen thuis

Al het voorafgaande had toch wel een beetje zijn tol geëist in het gezin, bij mij maar ook bij mijn ouders, grootouders en iedereen had er zo wat zijn zegje over.
Bestond dyslexie nu wel of niet?
Waren mijn ouders niet gewoon wat overbezorgd.
Was dyslexie nu niet gewoon een woord waar ouders zich achter schuilen wanneer ze niet willen toegeven dat hun kind gewoon wat dommer is dan de doorsnee kind?

Er was wrevel tussen moeder en vader, tussen grootouders en ouders. Waren al die therapieën niet gewoon zinloos en nutteloos geldverspilling.

Toen achtte de kinderarts het moment gekomen om mij door te verwijzen naar een kinderpsychiater. Met welke bedoelingen hij me ooit daar naartoe heeft gestuurd zal steeds een raadsel blijven, maar uiteindelijk was het de beste beslissing die ooit genomen is.

 



De psychiater overtuigde mijn ouders dat al de bijkomende therapie zinloos was, ik ging toch tegen mijn zin, en ik kon beter mijn tijd in meer praktische zaken steken en harder werken aan de vakken waar ik wel goed in was en mijn tijd niet verspillen aan iets dat toch niet ging opgelost worden.

In de psychiatrie wordt er ook rekening gehouden met de mogelijkheid dat het kind een trauma zou verworven hebben tijdens de taalvormende periode.
In die zin heb ik enkele jaren met de kinderpsychiater samengewerkt, of ik toen ik heel klein was ooit een trauma opgelopen zou hebben weet ik niet, naar mijn mening komen de trauma’s tijdens je schooljaren en deze heb ik dan toch samen met de psychiater leren overwinnen.

Wordt vervolgd : De school

01-09-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

De zoektocht doorheen de therapieën

Het besluit van het revalidatiecentrum was: het kind heeft lees- en schrijfstoornissen.
Wat een revelatie, daar hadden we zelf niet aan gedacht.
Gedacht werd dat er een gestoorde functie was tussen de samenwerking van de twee hersenhemisferen, een gestoorde hersenbalkfunctie.
Dit zou kunnen rechtgezet worden door therapie bij een kinesist in psycho-motoriek.

Moeder was onder de indruk van de geleerde woorden, verstond ze wel niet, maar zocht zoveel mogelijk de Nederlandse verklaring op in een woordenboek en veronderstelde dat zulke geleerde mensen wel wisten waarover ze het hadden en sleurde me een heel schooljaar mee naar de kinesist.
Ik was nog steeds het braaf, volgzaam jongetje en dacht natuurlijk ook dat al die grote mensen het wel wisten, dus ik schreef braaf op mijn ‘Meskerbord’, vader was inmiddels ook al wat bijgedraaid nu het bleek dat ik niet gewoon moedwillig was, en timmerde zelfs thuis voor mij mijn eigen privé ‘Meskerbord ‘ ineen. Elk woord en elk dictee werd vanaf nu ingestudeerd op dit bord. Met mijn neus tegen het bord dat aan twee kanten beschrijfbaar was moest ik met mijn links en rechts hand tegelijk het woord of de zin schrijven.
Dit zou het woord voor eeuwig en altijd in mijn geheugen prenten.
 
Letters moesten gevoeld, geraden, geschreven worden bij de kinesist, oog – hand coördinatie moest bevorderd worden door het werpen met balletjes en het springen van één been op het ander en nog veel dergelijke oefeningen. Ik werd veel leniger, wat minder stuntelig, maar uiteindelijk las en schreef ik nog altijd even slecht.
Moeder zat zoals steeds geduldig te wachten in de wachtkamer en betaalde de rekeningen die totaal ten laste vielen van de ouders. Terugbetalingen waren er niet, want het probleem bestond gewoon niet, toch niet op de terugbetalinglijsten van de Ziekenkas.

Einde tweede leerjaar gaf de kinesist toe dat zij het ook niet meer wist, en zij gaf de raad om een optometrist te raadplegen. Dit had met de ogen te maken dus moeder nam me toch maar eerst eens mee naar een oogarts. Mijn ogen werden met alle mogelijke moderne apparatuur van dat ogenblik onderzocht maar mijn zicht was 100%. Het lag zeker niet aan de ogen.
De optometrist wist mijn moeder (na een nieuwe test) toch te overtuigen dat het ZICHT niet enkel de ogen betrof, maar wel een gedeelte achter in de hersenen waar de impulsen die door de ogen doorgeseind werden, verder werden verwerkt.
Geef toe dat je als leek met zo’n uitleg toch weer even gediend bent. Eureka! Ik kreeg een nieuwe reeks oefeningen, zeker alle dagen minstens een half uur lang doen want anders hielp het niet. Vader was weer van goede wil en bevestigde een bal aan een koord op het plafond.

Ik moest op mijn rug op de grond. Moeder draaide een tiental minuten de bal in een links gericht cirkel en mijn ogen moesten correct meedraaien, daarna dezelfde oefening rechts en mijn ogen maar overuren doen. Vervolgens moest ik weer met armen en benen gerichte strek, buig en andere oefeningen doen die op een blad als signalen getekend stonden. Nu begon ik het kwaad te krijgen.

Voor de eerste keer in mijn jeugdig leven werd ik boos.
Ik was het moe om daar zoals een marionet steeds weer die idiote oefeningen te doen en weigerde voor de eerste maal medewerking. Wat nu? Moeder zoals ik zei was nogal een wijze, en drong niet aan. Zij was het immers die ondertussen nog steeds trachtte van me gewoon te leren lezen en schrijven en ze was er totaal niet voor opgeleid. Ze hield er wel gelukkig de humor in, en soms zaten we al gierend mijn agenda te ontcijferen om te raden wat ik de volgende dag moest doen. Gewoonlijk belde ze dan een moeder van een medeleerling op om die het te laten voorlezen uit hun agenda.

Enfin, terug naar het PMS om raad. Ik zat ondertussen al in het vierde leerjaar.

Het PMS verwees me nu door naar de dienst Neurolinguistiek in het Middelheim ziekenhuis. Daar werd ik weer een hele voormiddag getest, maar dit was al wat interessanter voor mij, want het was allemaal op computers.

Tegen de middag mocht moeder komen om het verdict te aanhoren. Mevrouw, uw zoon heeft dyslexie/dysorthografie en om een lange uitleg heel kort te maken, er is weinig aan te doen, het is een blijvende handicap en hij zal er mee moeten leren leven.

Nu zou je denken dat mijn moeder van de kaart was, maar integendeel, ze was opgetogen dat ze nu eindelijk wist wat me mankeerde.
Ik snapte er niet zoveel van en vloeide maar mee met de stroom.

Terug bij het PMS werd besproken welke tactiek er nu zou moeten gevolgd worden, want van dyslexie wisten ze in feite niets. Misschien kon een logopediste helpen.

De logopediste was heel jong, waarschijnlijk net afgestudeerd en zoals ik al zei begonnen al die therapieën duchtig mijn voeten uit te hangen. Ook zij wist niet wat dyslexie juist was of wat ze eraan moest doen, maar ze ging er eens over lezen zei ze tegen mijn moeder. Toen ik verscheen op onze eerste afspraak had ze boekjes liggen voor kindjes in de kleuterschool in de aard van Ot en Plop staan op.
Ik was gekrenkt in mijn elfjarig intellect en preutelde hevig tegen mijn moeder dat ik zo’n idiote therapie niet graag deed. Deze keer drong moeder toch maar aan om te blijven gaan alhoewel ze de logopediste vroeg om haar lectuur meer op het peil van een elfjarige te willen brengen.

Ook bij moeder begonnen de zenuwen parten te spelen. Het zesde leerjaar was in zicht en wat daarna met een intelligente zoon die las en schreef op niveau tweede leerjaar.

De kinderarts die de zaak al van het begin geïnteresseerd mee volgde en graag op de hoogte werd gehouden omdat ik zijn enig patiënt was met het fenomeen, verwees me toen door om getest te worden in een school voor gehandicapten. Hij beweerde dat ze daar zelfs mongolen konden leren lezen en schrijven dus zouden ze met mij zeker geen probleem hebben. Weer werd ik getest.

De dame die mij testte zei ook dat ik dyslectisch was, en dat het me nooit zou lukken om foutloos te leren lezen of schrijven, maar met het ouder worden zou ik mezelf tactieken moeten aanleren om de handicap te overwinnen. Ze zei ook dat ze van oordeel was dat ik in het secundair alle richtingen zou moeten aankunnen mits wat begrip van de school voor mijn handicap.

Hebben al deze therapiën me nu geholpen? De vraag is natuurlijk waar ik zou staan zonder die therapie.

Wat echter nodig was: concrete hulp bij het aanleren van de taal zelf,
-hoe ik mijn les moest leren,
-hoe ik een opstel moest schrijven, dat was er niet.
Praktische hulp moest ik thuis krijgen van ouders die totaal geen scholing hadden op dat gebied.

Morgen vervolg 3 : Problemen thuis

30-08-2006 om 23:06 geschreven door BOJAKO  

De hiernavolgende tekst werd geschreven door mijn zoon die dyslexie heeft. 
Het is een herhaling,  want ik heb het vorig jaar rond deze tijd ook op mijn blog gezet.  Maar misschien zijn er mensen die het nog niet gelezen hebben.
Ik ga het deze keer in deeltjes op mijn blog zetten omdat het vrij lang is.
Ik doe dit omdat ik hoop dat het voor ouders/grootouders van een kind met dyslexie een hulp of een steun kan zijn.
Op mijn blog staan de website’s van SPRANKEL voor België en BALANS voor Nederland, hier kan je als ouder, grootouder, leerkracht of therapeut terecht voor meer inlichtingen.

Deel 1

Dyslexie is een specifieke stoornis die te maken heeft met het automatiseren van het leesproces. Kinderen met een hoog IQ zullen veel meer gebruik maken van alle processen dan kinderen met een laag IQ, meestal blijven deze laatsten steken in het volgen van de strikte regels en worden het de spellende lezers. Er zijn nog veel andere mogelijke combinaties, daarom wordt het beeld zo dikwijls niet begrepen.

Dyslexie is niet het zwakke uiteinde van de lezers, het is een aparte specifieke groep

1982: Het begin

In de laatste kleuterklas werd ik zoals alle kinderen toen, getest door het PMS.

Volledig goedgekeurd met een schouderklopje en de opmerking dat ik hooggemiddeld begaafd was en zonder problemen het eerste leerjaar zou aankunnen, begon ik blijgezind aan mijn eerste schooldag.

Geen vuiltje aan de lucht…tot de eerste leesles. M-O-L stond er blijkbaar op het blad, L-O-M las ik vrolijk. Enfin, nadat de hele klas de woordjes enkele keren na elkaar opzegde, kende ik ze van buiten en zei ik ze op als een gedichtje. Thuis vonden mijn ouders dat ik prachtig las.

De directeur, die af en toe insprong als ‘leesmoeder’ controleerde me bij het lezen van afzonderlijke woordenlijsten en hij vond het verdacht dat ik bijna elk woordje van de hele lijst achterstevoren las.

Ik werd doorverwezen naar een taakjuffrouw. . Men dacht:” met wat individuele lessen het wel zou goed komen”. Het kwam niet goed! Grote woorden lezen lukte wel, maar vooral de kleine woordjes ‘ de, het, een,’ waren voor mij mysterieuze zaken. Ik vergat ze regelmatig, gebruikte andere in de plaats, sprong van een hoger geschreven zin naar een lager geschreven zin en daardoor kregen mijn leeslesjes iets uniek.

Thuis las ik moeiteloos een lesje voor, maar ik verzon gewoon mijn zelfgemaakte zinnetjes rond enkele van de grote woorden die ik dacht te herkennen. Dit hield enkel stand tot mijn moeder meelas en opmerkte dat ik iets totaal anders las dan wat er stond. Ik hakkelde niet, spelde de letters niet uit, nee..ik las heel vlot, maar ik las wel bijvoorbeeld. appelsien, wanneer er sinaasappel stond. Ik las: “De kat kwam binnen door het venster”, alhoewel er stond: “ de poes komt binnen door het raam”. Ik begreep dus in feite wel waarover het ging, maar raadde de rest.

Schrijven was indien het kon nog een veel groter probleem dan lezen. Woordjes gewoon overschrijven van het bord op een blad, of van een boek naar een blad, het lukte me gewoon niet.

Ergens in de luttele seconden die je nodig hebt om wat je ogen registreren, door te seinen aan je hersenen om daarna door te geven aan je hand, om het identieke woord terug weer te geven op je papier, ging het bij mij fout….

Mijn moeder die tijdens mijn eerste zes levensjaren jaar niets abnormaal aan mij had opgemerkt en die in feite zoals waarschijnlijk alle moeders vond dat ik een vrij intelligent baasje was, had het hier wel even moeilijk mee.

Ik ben haar tweede kind dus ze had al een beetje ervaring. Een tekstje overschrijven was iets wat mijn oudere broer op enkele minuten klaarspeelde en dan nog foutloos. 

Op zo’nmoment komt een kant van je moeder kijken dat je tot dan nog niet kende: normaal was ze een lief, geduldig vrouwmens, maar nu maakte ze zich toch wel serieus kwaad: «alléé jongen, ik kan begrijpen dat men bij een dictee fouten maakt, maar je kunt me niet wijsmaken dat je een woord dat links van je ligt, niet zonder fouten kunt overschrijven op het blad voor je neus. Er mankeert niets aan je ogen!»

Oei, mijn allereerste ervaring met een kwade moeder. Dat maakte het zeker niet gemakkelijker. Zes jaar en ik begon aan mezelf te twijfelen. Hoe kon ik nu toch zo stom zijn?

De leesoefeningen thuis begonnen ook problematisch te worden. Moeder bleek nog veel geduldiger te zijn dan vader, elk leeslesje met hem eindigde in tranen omdat hij ook dacht dat ik gewoon zat te dromen, mijn aandacht er niet bijhield of gewoon opzettelijk moeilijk deed. Ze wisten niet beter.

Inmiddels zat ik me af te vragen wat ik fout deed. Ik deed mijn uiterste best maar foutloos lezen en schrijven lukte me niet.

Eigenaardig was dat ik op al mijn andere vakken wel goed scoorde, en enkel met taal die eigenaardigheden vertoonde.

Ik had het geluk om op een school te zitten met een taakleerkracht. Niet alle scholen hebben dit, en het zou moeten verplicht worden al was het maar omdat er toch één gespecialiseerd iemand op school moet zijn die zulke problemen kan herkennen.

De taakjuffrouw heeft me het hele eerste jaar begeleid maar gaf toe dat het boven haar petje ging. Ze verwees me door naar het PMS en die verwezen me door om getest te worden in een revalidatiecentrum. Hier op de gezegende leeftijd van zeven jaar begonnen de eindeloze reeks testen en de zoektocht naar het onbekend ‘iets’ dat mij niet toeliet om op een ‘normaal’ niveau te lezen en te schrijven. Dyslexie was in 1982 in België onbekend!

Wordt vervolgd: De zoektocht doorheen de therapieën

30-08-2006 om 01:45 geschreven door BOJAKO  

Het is weer zo ver. We beginnen de eerste schoolkriebeltjes te voelen.

Zoon 2 en zijn vrouwtje staan in het onderwijs en zijn al volop bezig met de voorbereidingen.
Bij zoon 1 en zijn eega beperkt het zich momenteel tot de aankoop van nieuwe schoenen en kleding voor de zoontjes en wat schoolgerief.

Nu zou je denken dat wij als grootouders dat deel al lang achter de rug hebben, maar nee hoor, vergeet het... van het moment dat je kleinkinderen hebt herbegint de hele reutemeteut.

De twee schoondochters stonden hier elk deze week met hun overvolle agenda’s voor mijn kalender en ze hebben al de opvang uren voor de maand september erop gezet.
De kalender verloor op slag haar blanke maagdelijkheid.

Kleinzoon 1 zet de stap naar de grote school, het eerste leerjaar.
’t Is gewoon niet te vatten hoe snel het allemaal gaat.
Kleinzoon 2 gaat hogerop in de kleuterschool, kleindochter nog naar de kribbe en kleinzoon 3 komt volle dagen bij ons op de dagen dat zijn mama niet werkt. Ze heeft dan toch de knoop doorgebeten en besloten om halftijds te werken.
Na de herfstvakantie zou kleinzoon 3 dan ook deeltijds naar de kribbe gaan.
We kregen het geen van beide over ons hart om dat klein mini-prutske nu al naar de kribbe te doen.

Dat brengt natuurlijk weer een hoop veranderingen teweeg tenhuize Bojako.
De box (speelpark pour les Hollandais) moet weer op de hoogste stand gezet worden, terug op zoek naar de bewegende muzikale mobile om boven aan de box te hangen, het speelmatje, het babybadje, de babyrelax uit de kelder, beneden een verzorgingstafel in orde te brengen zodat bomma niet voortdurend op en af de trap naar de badkamer moet. Terug een voorraad mini pampers aanleggen, we hebben ze nu in alle maten en modellen liggen.
Het babyspeelgoed ook terug bij elkaar zoeken en een flinke wasbeurt geven.  Er komt zoals je ziet weer heel wat meer leven in de brouwerij.

Ik vind het wel plezant dat ventje het nu ook allemaal eens meemaakt. Bij onze kinderen heeft hij dit deel gemist.
Het brengen en halen van school, de pampers verschonen, de flesjes geven, de hongerige mondjes vullen als ze thuiskomen. Het luisteren naar het volledig verloop van hun dag, toch zeker van de twee oudsten.
Kleinzoon 1 zal vanaf nu waarschijnlijk ook wel wat werkjes meekrijgen na school, maar er zal nog moeten afgesproken worden met zijn mama op welk tijdstip ze dit wil doen. Ik kan me voorstellen dat je als ouder daar zelf graag zicht op hebt. Maar soms, als ze een late shift heeft, dan zal kleinzoon toch ofwel met ons ofwel met de papa het lees- of schrijflesje moeten doornemen.

Er zal een enorm zware last van mijn hart vallen als blijkt dat kleinzoon 1 geen leesproblemen heeft. Hij speelt momenteel veel liever met cijfers dan met letters alhoewel hij ze allemaal al goed kent en al vlot zijn naam schrijft, maar toch....de ongerustheid knaagt weer voor de eerste keer sinds vele jaren.

Een vrij erge vorm van dyslexie (woordblindheid) wordt doorgegeven in onze familie. Tot hiertoe bij mijn jongste zoon en één van mijn neven. Zoon 1 en de andere neven en nichten zijn ervan bespaard gebleven.
Elk jaar rond deze tijd voel ik weer de nood om alle ouders, grootouders en leerkrachten in te lichten over deze handicap.
Dus, als er mogen ‘bij herhaling’ terug over deze problematiek op mijn blog geschreven wordt, dan weten jullie waarom.
Dat is voor diegene die het vorig jaar gemist hebben.

Nu nog enkele dagen genieten van de zalige rust voor de storm....

om de vraag van PietjeBob te beantwoorden:  Milo vind je als je hier op drukt:  

28-08-2006 om 23:47 geschreven door BOJAKO  

Nu mag iedereen denken van  Milo wat hij of zij wil, die man is gewoon een mannelijke versie van Florence Nightingale.

Zelfs nadat mijn ventje hem zo beledigd heeft is die man zo braaf om medische hulp te verstrekken. Hij heeft zich als dokter altijd wel gespecialiseerd in een zuiver vrouwelijk gebied, - begrijpelijk want dat is waarschijnlijk de droomjob van alle mannen - maar hij heeft blijkbaar ook goed opgelet tijdens de andere lessen.

Gisteren waren de letters van mijn blog nog niet opgedroogd over mijn ventje zijn hielspoor en floep daar staat een reaktie van de Milo met raad om de pijn te verzachten.

Ik riep ventje aan de computer en zei: “ziede nu gij se jaloersen bok wat een vriendelijke man dat is! En gij maar commentaar leveren op zijne persoon”.

Ventje werd er gelijk beschaamd van. “Zou dat echt helpen denkt ge?” vroeg hij me.

“Als de Milo zegt dat het gaat helpen, dan gaat dat helpen! Hij had toch ook gezegd dat de tumor in de knie van zus niet kwaadaardig zou zijn, awel en die bleek toch uiteindelijk ook niet kwaadaardig.”

Ventje verdween in onze slaapkamer en toen kwam er weer dat ziek/zaag/klaagstemmeke ;  “ zeg nog eens hoe ik die oefeningen moet doen “.

Ik riep terug vanuit mijn kamer de instructies van Milo en hoorde ventje hijgen en puffen. Ik ben toen gaan kijken en hij was natuurlijk weer verkeerd bezig.

Ik zei heel traag maar duidelijk:

1. Ga op een kleine afstand van een muur staan
2. strek uw armen en leun tegen de muur,
3. buig dan door u armen met uw gezicht tot tegen de muur

“ge moet dat voelen trekken in uwen achillepees”.

“Waar ligt mijnen achillespees en hoe dikwijls moet ik dat doen, ik voel het in mijn knieën en in mijn armen en sebiet lig ik met mijn façade tegen de grond want de mat rijst weg” pufte ventje.

Ik heb hem dan het prentje van gisteren onder zijne neus geduwd en gezegd dat de achillespees dat stuk van zijn voet was waar hij zo dikwijls vroeger een hockey stick tegen gekregen had. Hij kreeg een ‘aha’ moment en begon weer de strekoefening te doen.

“Ik voel het, ik voel het!” riep hij bijna euforisch. Ik begon al te denken dat Milo een oefening had gegeven dat meer deugd deed dan enkel aan de achillespees.

Terwijl ik dit schrijf staat hij in de slaapkamer nog beuzze te geven.

Als hij iets plezant vindt dan kan hij moeilijk ophouden, hij heeft hetzelfde probleem met zijn Duveltjes, maar Milo schijnt datzelfde probleem te hebben.

Ik zal moeten oppassen want voor ik er erg in heb gaan die twee nog dikke maten worden en dan is het hek helemaal van de dam.

27-08-2006 om 21:41 geschreven door BOJAKO  

Allez het is hier efkes stil geweest in huis omwille van 'den ambras'.
En dames, hoe denkt ge dat een man een einde maakt aan die stilte?
Juist...door medelijden op te wekken. Enfin zo doet mijn ventje dat toch altijd.

’t Is nooit een grote prater geweest en hij weet dan ook nooit hoe hij aan een stress situatie een einde moet maken.
Ik daarentegen, flap er altijd veel te veel uit als ik kwaad ben, dus het is dan maar best dat ik mijnen teut hou vooraleer het te ver gaat, want de vrouwen  zullen wel begrijpen dat bij ambras wij vrouwen tot in het jaar één kunnen teruggaan om oude koeien uit de gracht te halen, indien nodig.

Gisteren ochtend zat ik bij mijn tas koffie de krant te lezen en ventje liep mankend rond,  en met regelmatige tussenpozen kreunde hij dan en keek zielig achterom om te kijken of ik het wel goed gezien had dat hij mankte.
Vervolgens nam hij een tube Voltaren en begon op een spastische manier zijn rechterschouder in te smeren met zijn linkerhand, deze handeling ging ook met het nodige gekreun gepaard.

Ik las rustig verder de gazet en deed of ik niets zag natuurlijk.

Mijn een klein stemmetje, waar ge de vreselijke pijn in voelde, piepte hij: “ik denk dat ik eens naar den doktoor ga shoeke”.
“Hmmmmm.....” was mijn antwoord.
“Moeste gij ook geen pillen hebben shoeke?” vroeg hij.

“Ge weet toch dat hij geen pillen meer voorschrijft als ge zelf niet komt” antwoordde ik bits, “’t is nen dokter en hij moet zijnen boterham verdienen, hij heeft het toch nog al gezegd...enkel een voorschrift bij een bezoek, ik zal volgende week wel gaan!”.

Met hetzelfde stil piepstemmetje zei hij dan: “Ik zal dan maar eens naar mijnen hiel en naar mijn schouder laten zien hé shoeke, wat denkt ge?”.
Nog altijd even diep over mijn gazet gebogen antwoordde ik:
“ik zeg u al maanden dat ge naar de dokter moet en ge luistert niet, als ge nu ineens vindt dat ge moet gaan dan gaat ge maar hé, ik kan toch niet voor u gaan!”.

Hij heeft al maanden lang last van hielspoor en wil niet naar de dokter, maar nu heeft hij waarschijnlijk ook zijn schouder verrokken met het plaatsen van de nieuwe deurbel.

Hij is linkshandig en ocharme die linkshandige mensen, die moeten altijd gereedschap gebruiken dat voor rechtshandigen gemaakt is,  en ik heb ook de indruk dat het voor linkshandigen wreed moeilijk is om eender wat op een normale manier te doen.
Als ik hem met een schaar zie knippen,  of een schroevendraaier zie gebruiken,  dan moet ik me altijd inhouden om niet te zeggen: “geef hier manneke, ik zal het wel doen” want het is écht een heel raar zicht. Als ge iemand kent die linkshandig werkt dan begrijpt ge pas waar de uitdrukking van komt: “hij heeft twee linkse handen”.

Ze kunnen alles natuurlijk evengoed of beter als wij, maar voor een rechtshandige lijkt het alsof ze aan het knoeien zijn.

Enfin, ik ben weer serieus afgedwaald.

“Moet ik nog iets voor u meebrengen van de winkel shoeke?” vroeg hij nog op dezelfde klagelijke, ziekelijke toon.
Ik kreeg natuurlijk al wreed kompassie. Bovendien kan ik nooit lang kwaad blijven.
“Vraagt aan de apotheker maar een grote doos vitaminen B Forte want mijn zenuwen hebben dat nodig” zei ik.

Hij was al heel blij dat hij me terug aan de praat had gekregen. Ik moest moeite doen om mijn lach in te houden – als hij zo de sukkelaar uithangt komt hij altijd wreed komisch over.

Ik weet het, ik weet het.... vrouwen kunnen wreed zijn, maar ge moet als vrouw af en toe op uw strepen staan als ze te ver gaan, anders wordt ge nog een vloermat.

Ik stond op en keek hem na terwijl hij pijnlijk pikkelend de straat uitliep.
’t Is toch een schatje hoor, maar als ik hem dat teveel zeg dan gelooft hij mij niet meer.
Een man moet ge op de tippen van zijn tenen houden, dat heb ik al lang begrepen.
Het zijn en blijven jagers dus het wild moet af en toe flink moeilijk doen, zo blijven ze genieten van de sport.

26-08-2006 om 17:30 geschreven door BOJAKO  

Oeioeioeioei...potvernondedikke toch, ik doe hier mijn blog open en wat zie ik tot mijn afgrijzen, ventje heeft ervan geprofiteerd om tijdens mijn afwezigheid ook zijn zegje te doen.

De vorige keer toen hij een stukje wou schrijven heb ik alles moeten voorzeggen, en dan nog wijzen hoe hij het op de blog moest krijgen, ik dacht bij mezelf dat het best lollig kon worden als hij ook af en toe een stukje schreef, maar ik had nooit gedacht dat hij zou onthouden hebben hoe het moest, van computers heeft hij niet veel verstand.

Waarschijnlijk heeft hij het ergens stiekem genoteerd of heeft hij naar Lotje gebeld om hem te helpen, de gluiperd!

Maar dat is niet het ergste – de inhoud is het ergste!

Ik heb een hele tijd getwijfeld of ik het er nu af zou gooien of niet maar het is toch te laat, er zijn al teveel mensen komen lezen.

Ik vond het al raar dat hij zo lang boven aan de computer was blijven zitten nadat hij me terug had binnengelaten gisteren.

Ik was dan uiteindelijk na lang aandringen maar zijn laatste handige Harry werkje gaan bewonderen en de deur was achter me dichtgevlogen. Ik heb zeker tien minuten moeten bellen vooraleer hij kwam opendoen. Toen ik begon te kuisen is hij terug naar boven gegaan en nu weet ik natuurlijk waarom, ik dacht dat hij gewoon probeerde te ontsnappen aan de kuis.

Ik heb de reakties gelezen en ik vind ook dat hij zijn eigen blog maar moet beginnen zoals PietjeBob zegt, zeker als hij het zo plezant vindt.

Pedro, gij zijt een schatje met uw repliek maar ik snap niet goed uw uitleg dat ‘....De verbindingen in hun hersenen in de baarmoeder en de invloed van hun hormonen bepalen hun denken en gedrag...’ ik dacht dat mijn hersenen in mijn hoofd zaten en niet in mijn baarmoeder? Dat stukje ga je toch eens beter moeten uitleggen hoor!

Maar het ergste, het allerergste is wel dat hij mijne goeie vriend Milo zo geaffronteerd heeft. Begint hij nog over die man zijn ballen, om me dood te schamen, ik durf me gewoon niet meer vertonen op de blog van Ernst/Milo en ook niet meer op die van Titipoes want daar stond het gewraakt prentje en foto op.

Milo’ke bij deze verontschuldig ik me voor het jaloers, puberachtig gedrag van mijne vechtgenoot, jaja...vechtgenoot! Sinds ik het stukje gelezen heb is het hier beeld zonder klank, van mijne kant dan welteverstaan natuurlijk.

Hoe durft hij u zo te beledigen, gewoon omdat ge een beetje mollig zijt en geen haar hebt? Mijn vader was ook klets, mijn broers zijn kaal, mijn oudste zoon ook....allemaal heel viriele mannen! Ge moet u dat echt niet aantrekken hoor. Ons vader zei altijd: “gras groeit niet op een drukke steenweg” maar dan wel in’t engels natuurlijk.

Okee, ventje heeft nog al zijn haar, een goed figuur, kan zowat alles, maar diplomatie en tact ... hm, daar moet nog flink aan gewerkt worden hoor, al veertig jaar steek ik daar mijn Latijn in maar het rijst er af zoals water van een eendenrug.

Langs de andere kant was mijn ijdelheid wel een beetje gestreeld door het feit dat het groen monsterke toch nog even bij hem zijne kop opstak. Hihi....zo oud en nog jaloers worden, gewoon omdat hij ergens leest over platonische adoratie.

Hij weet natuurlijk niet Milo dat het niet je persoontje (euh...persoon wegens de omvangrijkheid) is dat de vrouwen aanbidden maar wel je ongelooflijk stel hersenen, of is het meervoud nu hersens?... de spellchecker van mijne PC is kapot dus kies maar zelf.

Ja heren, vrouwen houden van hetgeen er tussen de oren van een man steekt, dat stukje tussen de benen is wel belangrijk maar soms bijkomstig.

Vrouwen moeten eerst geboeid (ik bedoel hier niet vastgebonden!!!) worden door een man vooraleer de hormoontjes beginnen te werken, en niet zoals bij de meeste mannen nèt andersom.

Bij hen beginnen eerst de hormonen te werken en nadien luisteren ze pas of er een zinnig woord uit de vrouw komt. Zo is mijn schoonvader aan mijn schoonmoeder geraakt en zo is mijn ventje op de wereld gekomen! Ge ziet wat er van komt.... ik zeg hier geen kwaad woord over mijn schoonmoeder hoor, maar als jonge vrouw was ze superknap en nu als oude vrouw nog steeds ongelooflijk mooi. Maar zij sprak enkel Russisch en hij niet.... hoef ik meer te zeggen?

Staat dat ook niet in één van die boeken waar Pedro en Milo het over hebben bij de reakties die ze op mijn blog gezet hebben?

Ik zie dat mijn blog nog instructief kan worden, lessen in het begrijpen van de vrouw.

Indien er vrouwen zijn die anders denken dan moeten ze het mij maar laten weten hoor.

De knapste man kan mij totaal niet bekoren als er niets zinnig uit zijn mond komt en ik denk dat dit toch bij de meeste vrouwen zo is.

Besluit: “Men do it with their tongue”. In feite heb ik dit gepikt want het origineel is: “Linguists do it with their tongue”.

Al goed dat ik vanavond toch nog kwam kijken naar mijn blogje en me kan verontschuldigen. Als ik nog tijd heb zal ik seffens bij Milo zelf mij persoonlijk verontschuldigen. Die arme man weet waarschijnlijk niet meer waar hij het heeft.

Als ventje nog eens zo’n truukje uithaalt dan zal ik een passwoord op mijn blog moeten zetten!

25-08-2006 om 21:12 geschreven door BOJAKO  

Ik kom daarjust boven om aan ons madam te vragen of ze astemblief de goedheid wil hebben om eens te komen zien naar mijn nieuw kunstwerk.  Madam wou een deurtelefoon/parlefoon/videocamera...jawatte, hoe ouder hoe zotter.  

Sinds we die jonge vent in’t midden van de nacht aan de deur gehad hebben heeft ze ne schrik gepakt. 

Of ik nu zei “ge moet geen schrik hebben, ik ben wel oud maar nog niet versleten en een gastje van twintig krijgt mij nog altijd niet plat” of niet, het hielp geen fluit. 
Dat ding moest en zou er komen. Goed, het kwam, het hangt en het werkt.  Hopelijk is ze nu voor een tijdje content.

Nu zoudt ge toch denken dat madam bij mijn mededeling zou rechtspringen, rond mijne nek vliegen, op zijn minst dankuwel zeggen en naar de voordeur vliegen om mijn kunstwerk te gaan bewonderen, maar neeje ...madam is aan het ‘bloggen’.

Mensenlief toch, wat is dat met al die vrouwen en dat ‘bloggen’.  

Af en toe als ze weg is kom ik stiekem lezen wat ze zoal schrijft en ik zie al dat ze schrijft zoals ze tettert.

Godlievenhier, kan ons madam tetteren en dan nog in drie talen en dan spreek ik nog niet van de pogingen om andere talen te spreken zoals gisteren spaans, allé spaans met haar op,  want ze had al een paar glaskes wijn binnen.

Ja spaans, we waren geïnviteerd bij een goei vriendin van haar en die werd zestig!  

Nog zo iets:  een vrouw die zestig wordt!  Mannekes, da’s geen feest da’s een begrafenis waar ge naartoe gaat.

Inplaats van te lachen is’t allemaal gebleit, vergelijken wie de grootste borsten heeft gekregen en hoever ze al gezakt zijn en of  ze nu toch zullen overwegen om ze te laten verkleinen of niet, als ze samen gaan krijgen ze misschien groepskorting.

De één vindt heur achterwerk te dik, de ander heur bovenstuk, de ander vindt dat ze te veel rimpels heeft omdat ze zo mager is.

Enfin, op den duur zijn wij mannen maar apart gaan zitten, want we werden er gewoon mottig van. 

Ons Madam zei later dat het kwam van te mengen, eerst den apero, dan de veel flessen wijn en dan de Duvels, maar da’s dikke zever, ik weet niks van een Duveltje min of meer, enfin ik herinner me zelfs niet dat ik Duvels gedronken heb.

Dus om verder te vertellen: ik kom boven in “haar kamer” jaja ons madam heeft een eigen territorium opgeëist,   zij zat lustig te tokkelen zoals gewoonlijk aan hare PC – (degene die dat machine heeft uitgevonden zouden ze moeten tegen de muur zetten, want ge krijgt die vrouwen er niet meer van weg, als ik tegenwoordig op tijd eten wil moet ik al een uur op voorhand roepen!) - enfin ik kom achter madam staan en wat ziet mijn lodderig oog - (l’oeuil de moscou, want ik ben een halve rus) – op het scherm? 
Een foto van een man met enorme kl...sorry ballen tot op de grond.  WABLIEF?  Ik zet mijne leesbril op, kom wat dichter naar het scherm en vraag: “zijde gij nu helemaal niet verlegen,  zit ge nu al op porno sites, en dat op uwe leeftijd, grootmoeder van vier kleinkinderen! ge moest u schamen, foei, als ge absoluut ballen wilt zien zal ik mijn broek wel laten zakken!”  (die van mij kunnen wel niet tippen aan die van de man op die foto maar ik mag toch nog gezien worden al zeg ik het zelf) .

Als antwoord kreeg ik : “ zaagt nu eens niet, da’s een reaktie op een reaktie van de Milo bij poes”.

“Milo, Milo....wat is dat voor iets ne Milo bij een poes?   Ik dacht dat ge vandaag eens goed ging kuisen” zeg ik zo terloops langs mijne neus weg, wel op een héél voorzichtige toon,  want met die van ons moet ge goed oppassen hoe ge iets aanbrengt.   Sinds ze gestopt is met werken is ze nogal straf de emancipatorische toer opgegaan en wil ze dat ik ook een serieuze bijdrage lever in ’t huishouden.   Ons vader moest het weten, de mens draaide zijn eigen om in zijn graf.

Enfin,  ik heb ze dan toch eindelijk met veel moeite van de computer kunnen aftrekken en naar beneden gestuurd om naar de video-bel-dinges te gaan kijken  en ik heb ze nog geen klachten horen roepen, ’t zal naar haar goesting zijn denk ik.   Plezant belleke trouwens, ze is al zeker vijf minuten aan’t bellen, oei..verdorie misschien best toch eens gaan zien, haar kennende heeft ze heur eigen buitengesloten!

Jaja, ’t was dus zo...ze is nu emmers en dweilen aan’t pakken, ze schijnt het dan toch te menen dat ze gaat kuisen.   Sinds dat programma ‘Schoon en Medogenloos’ heeft ze schrik dat die twee hier eens onverwacht aan de deur gaan staan.  
Misschien is dat ook één van de redenen waarom dat ze die video/bel/dinges wou, van de grote schrik.

Ondertussen profiteer ik er even van om hier ook eens te zitten en te niksen.  Eens zien wat zij daar van vindt. 

Ik ben eens gaan zien op die favoriete sites van haar en ik ben al veel raar typkes tegengekomen.  
Pffft....  ik heb nog niet veel concurrentie gezien.

Op die blog waar ze dat foto’ke van dieje gast met zijn grote ballen aan’t plakken was stond er een foto van nen dikke vent met ne kletskop, ik denk dat hij de beruchte Milo is waarover ze sprak. 

Haha... daar moet ik al geen schrik van hebben, da's geen concurrentie, ik heb al mijn haar nog en ik weeg nog ’t zelfde als de dag dat we getrouwd zijn.  En voor zover ik het goed verstaan heb,  heeft hij nog iets mis met zijn ballen.   Ja op zijne leeftijd beginnen die problemen waarschijnlijk, hij ziet er toch een flink pak ouder uit dan ik.

Van de week is ze met ne groep op trot geweest van de blogs.  

Kan ik zo iets verbieden?   Mijn vader zou het niet  toegelaten hebben maar een geëmancipeerde man moet dat den dag van vandaag toelaten.  Met of zonder goesting.

Trouwens dan kan ze niets zeggen als ik zelf wegga, want ik heb in september afgesproken met mijn ex-secretaresse en dat is een poepke om jaloers op te worden.  Een schatje, een dotje.... ’t is het enigste dat ik mis aan werken, da’s mijn Charlotje.  
1.50 meter groot en 40 kg en een poppesmoeleke om in te bijten.   

Oei....ik hoor ons madam den trap terug opkomen, ze had daarjust al geroepen dat ze de lijst had gemaakt voor de GB.  Dat is één van mijn taken: boodschappen doen. 

Morgen komen er weer vriendinnen op roddelbezoek en vliegt den deze weeral buiten,  want ik mag niet horen over wat of wie ze roddelen.  Zij noemen dat niet roddelen, zij noemen dat 'drie psychiaters uitsparen' laat me niet lachen. 

Een congres psychiaters zou met mijn madam een jaartje zoet zijn.
Ik zal morgen dan maar een Duveltje gaan drinken zeker,  want eerlijk gezegd,  zo als enige man tussen een hoop tetterende vrouwkes zitten, ‘k heb het hierboven al gezegd, dat grenst aan pure foltering.

Enne...meneer, grote,  kale Milo met uwe scheve grijns....'t is maar een verwittiging maar ik hou hier regelmatig een oogske in’t zeil zenne, platonisch of niet platonisch, ik kèn dat, ik ben ook ne vent, dat zeggen ze allemaal in’t begin, zo ben ik zelf al een paar keer met mijne zotte kop al bijna in de miserie geraakt. Ge moet nen ouwe zot geen smoelen leren trekken! 

Ons madam denkt dat ik niet veel van computers ken, da’s juist, maar wel genoeg om te weten wat er aan de gang is.  Ik hou hier een voorzichtig oogske open en als ik iets wil weten bel ik toch maar gewoon ons Charlotje op, die legt me dan wel uit op welke knoppen ik moet drukken...ik ben niet van gisteren!
 

Moest ge dit lezen Lotje...want ik weet dat ge af en toe eens komt zien op ons madam heuren blog....tot binnenkort  zenne schatje!.....ik ben al kruiskes op de kalender aan’t zetten.

24-08-2006 om 19:45 geschreven door BOJAKO  

24-08-2006 om 12:33 geschreven door BOJAKO  

24-08-2006 om 02:10 geschreven door BOJAKO  

Heel af en toe ontmoet je iemand die een enorme indruk op je achterlaat.
Gisteren heb ik zo iemand ontmoet.

Ik kende haar al van haar twee blogjes. Al meer dan een jaar lees ik met afgrijzen over haar verschrikkelijke jeugd op haar blog Huismusje en met plezier haar uitgesproken mening op haar blog Troubadoerke.

Als je een blog leest zonder de persoon echt te kennen, dan vorm je in je gedachten een beeld van die persoon zoals je dat met een personage in een boek doet.

Soms valt het mee als je daarna een acteur die rol ziet spelen in een film over het boek, dan denk je:  ja, zo had ik me dat personage voorgesteld of, neeje...zo had ik me hem/haar toch niet voorgesteld.

Maar Huismusje was nu nèt helemaal zoals ik me haar had voorgesteld.

Een imposante, indrukwekkende vrouw. Vrij groot en slank en mooi en wat me vooral opviel waren haar ongelooflijk mooie handen.

Lange, fijne, elegante vingers. Ik stel me nu voor hoe ze dartel over haar PC toetsen springen tijdens het typen en ik zie nu ook de lach op haar gezicht komen als ze dit leest, want ze lacht ook graag en veel.

Zij vindt zichzelf stuurs. Ik vond ze helemaal niet stuurs, maar dat was niet uit haar hoofd te praten.

Sommige mensen met een naar verleden zijn gebroken, en dat zie je eraan, die lopen bijna gebukt onder al het leed dat hen werd aangedaan.

Huismusje niet. Die loopt kaarsrecht, kin vooruit, schouders achteruit en een blik in haar wijze ogen van: “kom maar op als je durft, mij zal je niet klein krijgen, ik heb al teveel meegemaakt!"

Huismusje is een vrouw waarvan je nadien denkt, verdorie zo’n vriendin wil ik er nog gerust bij als ze mij wil toelaten in haar vriendenkring.

Nu hoop ik niet dat jullie denken dat ik de andere personen die ik gisteren ontmoet heb niet als vriend of vriendin wil.  Jazeker, en dat weten zij trouwens ook wel, maar hen had ik al ontmoet en wij zijn inmiddels al vrienden geworden. Myette die er twintig jaar jonger uitziet dan ze is, Caerwyn.... een twee meter lange man die elk vrouwenhart zou kunnen laten smelten.  Paz... daar zijn gewoon geen woorden voor, al bijna dertig jaar mijn lieve vriendin die al het lief en leed in mijn leven deelt en de juiste plaats weet te geven.

We hebben omdat het al zo laat werd echt met moeite een einde moeten maken aan ons babbelmiddag. Paz en Musje liepen richting Rooseveltplaats en zoals je bij Troubadoerke kan lezen, in de gietende regen!

Ik moest afdalen in de catacomben van de Antwerpse metro. Een hele onderneming voor iemand die zwaar geteisterd wordt door claustrofobische aanvallen.

Als je de metro ingaat in het Centraal Station dan is het net of je afdaalt naar het middelpunt van de aarde.

Ik had natuurlijk ook geen tramkaart ...vergeten...net zoals mijn paraplu.

Omdat ik niet veel met de tram rijd wist ik niet goed waar de verkoopautomaten stonden, maar net aan de tramhalte stond er een. Ik stak mijn protonkaart in de daartoe bestemde gleuf, duwde op de juiste knopjes, hoorde achter me de tram stoppen, keek achterom: het was natuurlijk mijn tram. Ik keek in alle mogelijke uitganggleufjes: geen kaart.

De trambestuurder keek in mijn richting, hij wachtte geduldig. Ik wat minder geduldig, ik kreeg al zin om tegen de automaat te stampen en hardop te gillen.

Tussen mijn tanden vloekend stapte ik dan maar de tram op, acht euro lichter en vroeg aan de bestuurder om een ticket en zei hem dat ik van de automaat geen tramkaart had gekregen.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Die lieve schat zei : “’t marcheert precies nie eh madammeke, da gebeurt nog zenne, ‘k zal is efkes gon zien” en stapte tot mijn grote verbazing uit de tram en ging zelf alle toetsen nog eens bewerken maar met hetzelfde resultaat: geen ticket.

We liepen samen terug naar de tram en terwijl babbelde hij lustig verder: “ ja madammeke da’s spijtig, maar da gebeurt hier nog zenne, ’t is nie bij u alleen, ‘k moet nu een briefke schrijven welke automaat het was en dan belde morgen mor nor de lijn en die zulle u dan een nieuw ticket sture en dan zijt ge uw acht euro niet kwijt”.

Met een brede, vriendelijke glimlach overhandigde hij mij het geschreven ticketje en reed toen lustig fluitend verder.

Zeg nu tegen mij nooit meer iets kwaad van de mannen van De Lijn!

Op de Belgiëlei kwam toen de eerste donderslag en de eerste bliksemschicht, en toen gingen de hemelsluizen open en viel de regen met bakken uit de lucht.

Daar zat ik, sandalen, blote voeten, geen jas, geen paraplu...dan maar ventje opgebeld vanop de tram.

De lieve schat stond aan de tramhalte op me te wachten met een grote paraplu en andere schoenen.

Huismusje en Paz, ik neem alles terug wat ik over ventje gezegd heb. Hij is gewoon perfect!

22-08-2006 om 14:54 geschreven door BOJAKO  

Oost West het daagt in het westen de dichter nochtans een van de besten wellicht zelfs de grootste van deze tijd mijn god bij zoveel tederheid is hij het noorden kwijt zo prachtig als de foto het gedicht van Ronald Milo

21-08-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Om te bewijzen dat het niet allemaal tuttefrut is tussen mijn oren probeer ik af en toe nog iets bij te leren; ondermeer door naar interessante programma’s op TV te kijken.

Van dit volgend programma ben ik wel even flink geschrokken en daarom vertel ik jullie er nu wat over.

Indien Canvas het ooit zou uitzenden dan moet je zeker kijken, je zou van minder schrik krijgen als computer analfabeet. We zijn tenslotte senioren nietwaar?  Slecht voor onzen tikker.

Goed, deze week op 14 augustus om 20.30 uur keek ik dus naar BBC1 - Real Story – van Fiona Bruce.

Het programma liet zien wat er met je oude, afgedankte computer gebeurde nadat je er een mooie, nieuwe gekocht had, toen je vond dat een upgrade nodig was.

Velen geven of gooien hun oude PC weg of verkopen ze verder aan een zacht prijsje.

We staan er echter niet bij stil dat er nog altijd heel veel persoonlijke informatie op de harde schijf staat, zelfs na het wissen.

Als we de kapotte PC naar het recyclagepark doen, dan zijn we er van overtuigd dat het zal vernietigd worden nietwaar?

De reportage liet echter het tegendeel zien. Vanuit het recyclagepark ( in Engeland) vertrokken de meeste PC’s per schip naar Nigeria.

Schrik niet,  maar uw bankrekening of die van duizenden andere personen wordt misschien momenteel verkocht in West Africa aan minder dan 20 pond per stuk.

Deze informatie,  met nog zeer veel ander vertrouwelijk materiaal,  staat namelijk nog altijd op de harde schijven van de afgedankte PC’s die naar Nigeria worden geëxporteerd. Deze harde schijven zijn daar heel gemakkelijk te bekomen op tweedehands computer markten.

Per jaar wordt ongeveer 23.000 ton electronische afval, dit zijn ongeveer 750.000 computers, geëxporteerd vanuit Groot Brittannië naar de derde wereldlanden.

Ze belanden daar op computer markten in steden zoals Lagos, Nigeria, waar je tweedehands materiaal uit PC’s vindt uit Engeland en de rest van de wereld.

Het probleem begint natuurlijk pas wanneer een crimineel toegang krijgt tot de informatie die nog op de harde schijf staat.

Eens je computer weg is, is je ‘personal’ computer helemaal niet zo ‘personal’ meer, maar wel toegangeklijk voor een heel ander publiek en dat publiek kan serieuze criminele neigingen hebben. Op één enkele harde schijf kunnen zich duizenden pagina’s heel persoonlijke informatie bevinden.

Om het te bewijzen gingen de reporters van het programma Real Story naar Nigeria en kochten daar op een tweedehands computer markt zeventien hard drives tegen de schappelijke prijs van 15 pond per stuk. Toen schakelden ze een computer deskundige in om de eerste eigenaars van de computers te traceren.

De deskundige vond op de harde schijven adressen, bankrekening nummers, codes, passwoorden, brieven en e-mails die soms heel vertrouwelijk waren en in één geval zelfs veel confidentiële informatie dat betrekking had op het bedrijf van de persoon in kwestie.

Je kan je dan wel voorstellen  dat; indien deze gegevens in de handen van een crimineel vallen, je heel wat narigheid kan krijgen. Bij een geïnterviewde waren er duizenden ponden van zijn bankrekening verdwenen.

Verder traceerde men via de in Nigeria aangekochte oude harde schijf, ene zekere Ted Roberts uit Essex. Hij vertelde aan de reporters dat hij zijn oude PC naar het recyclage park in zijn buurt had gedaan.

Hij was héél ontzet toen hij hoorde welke informatie de computerdeskundige nog van zijn harde schijf had kunnen plukken: ondermeer details over zijn hele familie, zijn auto en zelfs zijn bankrekening nummer en passwoord.
Vriend Ted was heel erg geschrokken toen hij hoorde dat de harddisk door de ploeg in Nigeria was aangekocht.
Ted had namelijk gedacht dat het via het recyclagepark vernietigd zou worden.
Met de teruggevonden gegevens kon de deskundige hem allerlei zaken vertellen over zijn privé leven. Dit stond allemaal op zijn harde schijf.

De gemeente Essex wenste om één of andere reden niet deel te nemen aan het programma via een interview, maar liet wel weten dat hen niets ten laste kon gelegd worden. Zij adviseerden in hun brief iedereen om alle data van hun harde schijf te verwijderen vooraleer ze hun PC weggaven of naar een recyclagepark deden.

Het is dus heel belangrijk dat je ofwel alles heel goed wist van je harde schijf, of hem uit je PC haalt vooraleer je naar het recyclageparkt trekt,  of je PC doorverkoopt of weggeeft.

Wat er hier in België met de afgedankte PC’s op het recyclage park gebeurt weet ik niet, want het programma handelde wel over recyclageparken in Engeland.

Maar toch: een verwittigd mens is er twee waard, dus men raadt aan om alles goed te verwijderen met goede software programma's  zoals ondermeer: McAfee QuickClean, Acronis Drive Cleanser of ISafeguard Freeware.
Je houdt het niet voor mogelijk; maar zelfs dàn is het nog mogelijk om de originele data terug te vinden, maar dan wel enkel door computer experts die werken met heel speciale recovery software programma’s.

Een andere manier om je hard drive leeg te maken is door je PC te her-formatteren en te her-installeren. Dit is al heel technisch en men raadt aan om het slechts te doen indien je echt weet wat je doet!

Maar holà Polà, zelfs indien je dàt doet en je hard drive her-formatteert via het ‘Format’ command, dan nog heb je niet alle data gewist. Neeje!

Enfin, indien je meer wil weten over het her-formatteren van je harde schijf dan vind je handige tips bij Cyberwalker. http://www.cyberwalker.net/faqs/how-tos/reinstall-faq.html

Als je dan nog ongerust bent dat de info op je PC in de verkeerde handen kan vallen, dan kan je nog altijd je hard drive helemaal vernietigen. Je maakt het helemaal Kaput! Je neemt het ding (als je het weet zitten toch ) uit je PC en ofwel verbrand je het snode ding ofwel boor je er zoveel mogelijk gaatjes in zodat het onbruikbaar wordt.

Dit is natuurlijk wel een extreme oplossing en het zou spijtig zijn om je hard drive volledig te vernietigen indien je iemand graag je tweedehands PC zou geven of verkopen.

Je kan nog meer informatie hierover vinden op de hieronder vermelde websites, maar het is wel allemaal in’t Engels.

BBC Webwise: deleting hard drives
http://www.bbc.co.uk/webwise/askbruce/articles/security/cleandrive_3.shtml

Oef....dat was zwaren toebak, maar het kan niet alle dagen feest zijn,  en mijn harde schijf gaat na het zien van dat programma hier niet buiten zonder flink toegetakeld te worden: dat kan ik jullie alvast verzekeren.

18-08-2006 om 02:58 geschreven door BOJAKO  

Life and Death
Gustav Klimt

Vol spanning zat hij op de dorpel op uitkijk, waar bleef die nana toch....kleinzoon 1 zag me niet aankomen van de andere kant van de straat.
Toen hij omkeek en me zag staan sprong hij met schitterende oogjes en een grote lach op zijn gezichtje recht, vloog op me af en trok me het huis binnen

“Kom nana, rap, ge moet komen kijken naar uw geschenk, het is héééél mooi en we gaan mosselen eten en er zijn lekkere hapjes met zwarte visseneitjes en nog veel andere en dan hebben we nog een hééééél lekker dessert maar dat ga ik niet verklappen maar lust ge koekjes die kattetongen heten en lust ge koffie en alcohol, maar ik ga niet verklappen wat het is...”

Hij ratelde aan één stuk door. Ik kreeg amper de tijd om schoondochter in de vlucht een kus en een bloemeke te geven, kleinzoon 2 op te pakken en op mijn heup mee binnen te dragen terwijl ik van hem ook een wurgende knuffel en een prachtige slobberkus in mijn nek kreeg.

Zoon 1 stond in de keuken te kokerellen, de tafel stond prachtig gedekt voor het feest dat ze me gaven voor moederdag.

Kleinzoon 1 wist niet wat hij eerst wou doen, me zijn geschenk geven of me zijn computerkunsten tonen.
Hij opteerde voor het geschenk.
Dansend van het ene beentje op het andere keek hij toe terwijl ik de zelfgemaakte doos opendeed.
Een prachtige gouden doos, stijl pralinedoos, artistiek her en der beplakt met glitterende stickers. Kleinzoon 1 houdt van goud en glitter en alles wat blinkt.
“Allez nana, doe open en kijk!”
Ik kon het niet snel genoeg openmaken. In de doos zaten, in goud en zilverpapier verpakte, zelfgemaakte chocolaatjes.
Ik denk dat mijn “ooohhhhs en aaaahhhs en wowwws” voldoende waren om hen allebei gelukkig te maken, want beide kleinzoontjes keken elkaar met voldoening aan.

“Emme zelluf gemaakt” zijn kleinzoon 2 terwijl hij zijn tongetje al verleidelijk liet glijden over één van de chocolade teddybeertjes.
“nana ook ééntje emme?” vroeg hij, maar ik zei dat ik ze voor later zou houden want er stonden nog veel andere lekkere dingetjes te wachten.
“Kom nana, kom kijken naar de computer want ik kan al tot 4 op Blokken!” zei kleinzoon 1 terwijl hij me richting computer trok.
Toen bedacht hij zich en drukte eerst op Google Earth en keek toen de aardbol op het scherm verscheen achterom, om te zien of ik wel voldoende geïmponeerd was.
Blokken zou ook nog even moeten wachten tot ik een filmpje had bekeken met dat vreselijk kikkertje met een helm op,  dat een tijdje geleden overal te horen was.
Bij de kleinzoontjes was de kikker dé grote hit van de dag.
Ze lagen allebei in een deuk van ’t lachen en speelden het filmpje keer op keer terug.

Zoon 1 riep vanuit de keuken dat hij nog gek ging worden van dat vreselijk muziekje, waarop ik antwoordde dat ik zijn punk periode met bijhorende muziek nog helemaal niet vergeten ben.

’t Was een prachtige dag, zo eentje dat je weer doet beseffen hoe gelukkig je bent als je zo’n schatten van kinderen en schoonkinderen hebt. Soms vraag ik me af waar ik het verdiend heb.

Zoon 2 en familie was aan zee en had getelefoneerd.
Hun moederdag was minder goed verlopen.
Vanuit het rusthuis hadden ze die ochtend bericht gekregen dat moeke, 93 jaar oud,  na het ontbijt gewoon plots, zachtjes uit het leven was geglipt....niet ziek....zonder pijn...

Voor moeke zelf een zoete dood, maar moederdag zal voor mijn schoondochter en haar mama vanaf nu wel spijtig genoeg bitterzoet zijn.

16-08-2006 om 02:05 geschreven door BOJAKO  

14-08-2006 om 14:52 geschreven door BOJAKO  

14-08-2006 om 14:37 geschreven door BOJAKO  

Tegen wil en dank word ik hier vastgehouden in een caravan aan zee. Ik ben al dermate claustrofobisch dat ik er uitslag van krijg.

De afspraak was nochtans dat we terug naar huis zouden gaan bij slecht weer.

Ik zal bij Wikepedia eens de definitie van ‘slecht weer’ moeten opzoeken. Wat voor mij blijkbaar slecht is, geldt niet voor mijn ventje.

Toch verbaast het me, want meestal krijgt hij pas een gelukkige blik op zijn gezicht vanaf een temperatuur van om en bij de dertig graden celcius.

Ik vermoed dat zijn zuinige aard hier meespeelt. We tellen hier per jaar een aanzienlijk bedrag neer om onze caravan op dit kleine lapje aarde neer te poten en ventje vindt dat we dit bedrag tenvolle moeten benutten.

Vorig jaar was het zo’n slechte zomer dat we er dik onze broek aan gescheurd hebben. Dit jaar daarentegen was juli zo goed dat iedereen gelukkig was. Augustus doet nu flink haar best om al het goede van juli teniet te doen. Regen, stormwind, vannacht zelfs onweer. Het kan niet op.

Deze morgen stond ik op en dacht: foert, gedaan, seffens inpakken en wegwezen, met of zonder ventje. Toen trok ik de blaffetuurkes in de caravan omhoog en ons Laura (de zon) scheen in al haar glorie met enkel hier en daar een mooi wit wolkje dat voorbij dreef in de hemelsblauwe lucht.

Elk argument om ventje voor zijn voeten te gooien om huiswaarts te keren viel letterlijk naast het water. Ik had me vannacht anders goed voorbereid bij elke donderslag en de kletterende regen op het dak.

Het nadeel van slecht weer op een camping is ook dat iedereen in zijn slakkenhuisje kruipt en je haast niemand ziet. Ik heb volk nodig. Zet me niet in het midden van een bos want ik word gek. Een weekend in de ardennen gaat nog, maar een week en ze kunnen me afvoeren in een geel wagentje. Gisteren zijn we van pure verveling in Brugge gaan wandelen.

Ik heb er nooit om gelogen dat ik niet graag wegga. Zie maar boven links bij de beschrijving van mijn persoontje: ‘ik ga niet graag op reis maar….’ Enz.

Ik had het eigenlijk van in het begin moeten weten. Ventje was al naar Canada geëmigreerd toen hij vooraan in de twintig was. Ik heb hem ontmoet toen hij even terug in België zijn ouders bezocht. Toen al wou hij dat ik samen met hem naar Canada zou trekken.

De meeste mensen zijn ook tevreden met af en toe een tiental dagen vakantie, maar mijn ventje niet…..al sinds we getrouwd zijn wil hij minstens een maand aan een stuk weg. Hij beweert dat het een week duurt om het gevoel te krijgen dat je op vakantie bent, de rest is dan vakantie, min de periode die je nodig hebt om terug naar huis te gaan.

Wij passen op dat gebied totaal niet bij elkaar. Tien dagen en dan nog liefst in een luxe hotel lekker verwend worden, dat is voor mij pas vakantie.

Maanden rondtrekken met een rugzak en een tent of caravan daarentegen grenst aan foltering.

Ventje en ik zitten dus al van in het begin met een Catch 22 situatie, in feite zijn noch hij, noch ik, ooit volledig tevreden van een vakantie teruggekomen.

Dit jaar had het kunnen lukken na de prachtige julimaand, maar nu zijn we weer een brug te ver gegaan met augustus.

Trop is teveel zei Van den Boeynants en hij had groot gelijk.

Nu sta ik natuurlijk voor de keuze: ofwel zeg ik aan ventje: “genoeg, ik wil naar huis of ik ga gillen” en dan valt hij voor de volgende twee weken over zijn onderlip.

Ofwel zwijg ik en blijven we hier tot ik echt ontplof en loop ik de hele tijd op mijn tenen van de zenuwen.

Meestal gebeurt het laatste omdat ik een vreselijke hekel aan ruzie heb en altijd iedereen tevreden wil stellen.

Dit laatste begin ik hoe langer hoe meer een vreselijk hinderlijke eigenschap te vinden. Het heeft lang geduurd maar ik ben er nu van overtuigd dat ge nooit iedereen tevreden kunt stellen en dat iedereen gelukkiger is al je zelf gelukkig en tevreden bent.

Jullie weten dat ik mijn moeder ontzettend liefhad maar ze heeft me wel die verschrikkelijke eigenschap aangeleerd: het martelaarschap. Volgens haar hoorde dat nu éénmaal bij het vrouw zijn. Bullshit. (sorry mam).

Bon, ik bijt nog even door omdat ik blauwe lucht en zon zie. We zullen zien wat morgen brengt. Ik weet het natuurlijk: ventje zal zeggen: “maar shoeke ’t is de moeite niet dat we overhuis gaan, zondag moeten we naar mijn broer in Oostende, dan blijven we toch beter hier.” Hij bedoelt natuurlijk dat we van hieruit sneller in Oostende zijn, maar voor de GPS periode was ik altijd de navigator in de auto. Van Antwerpen naar Oostende of van hier naar Oostende duurt ongeveer even lang.

Gelukkig moeten we woensdag thuis zijn, dat staat vast. Als ik mijn schoondochter en zoon 1 zie ga ik hun een extra dikke kus geven omdat ze ons uitgenodigd hebben voor moederdag.

Een prachtig excuus om meteen een einde te maken aan deze eindeloze vakantie (sic)…..

Groetjes van Bojako met een zware aanval van heimwee en claustrofobie.

11-08-2006 om 12:53 geschreven door BOJAKO  

Ik begin me stilaan meer en meer een zigeuner te voelen. Na een weekje thuis en een –bijna mislukt – weekendje Amsterdam, zijn we terug in de caravan aan de Hollandse Rivièra…alhoewel….van Rivièra is er momenteel niets te bespeuren. Een echt Hollandse zomer hebben we nu.

We kwamen vooral omdat de twee kleinzoontjes moesten opgevangen worden en omdat ze al heel lang vroegen om naar de zee en de caravan te komen.

De eerste dag was het koud en winderig maar we moesten en zouden naar de zee en het strand, leg maar even uit aan een drie en vijfjarige dat het geen ideaal strandweer is. Hun logica zegt: we zijn aan zee, daar is water, daar is zand, daar moeten we naartoe.

Warmpjes aangekleed trokken we de duinen over, regen en wind trotserend, allemaal voor die klein mannen. Kleinzoon van drie proberen we nog aan te leren dat hij niet mag weglopen en bij ons moet blijven en het lukte hem tot aan de eerste duin en toe schoot hij weg als een raket.

Wij de twee krakende oudjes er zo snel mogelijk achteraan, maar niet snel genoeg want daar zat hij, op het zand, helemaal uitgekleed tot op zijn onderbroek en dat bij regen en windkracht 6. Zijn gezichtje betrok helemaal toen we al zijn spulletjes terug aantrokken en hij besefte dat in zee zwemmen er voor vandaag niet inzat.

Verderop was een van de zeldzame strandcafé’s en we gingen daar naartoe. Daar konden ventje en ik nog tamelijk droog onder een grote parasol zitten en iets drinken en konden de kinderen zich een beetje vermaken op het strand.

De uitbater van dat bewust strandcafé is ons niet bekend om zijn vriendelijke, vrolijke gastvrijheid, maar om zijn excentrieke manier van handel drijven. We herinnerden ons nog vorig jaar toen hij ruzie had met iemand van zijn personeel en briesend en woedend iedereen buiten zette, ook de stamgasten.

Dit jaar hadden we meer geluk. We kregen iets te drinken, de kinderen hebben toch een tijdje kunnen spelen op het omliggend strand en een ijsje eten en toen was het voor de uitbater weer wel geweest. Zijn portie vriendelijkheid voor die dag was weer opgebruikt. Andere strandwandelaars wilden zich ook op het terras neerzetten om iets te bestellen maar voor hun achterwerk de stoel raakte stond hij daar en zei stuurs: “sorry, ik sluit de boel. Veel te rot weer en dat kost me meer aan personeel dan aan inkomen, ik sluit nu, jullie moeten weg…” het was ongeveer drie à vier uur ’s middags. Tegen ons was hij nog vrij vriendelijk, want hij stond ons nog even toe om ons drankje uit te drinken maar begon toch overal de parasols en de stoelen weg te nemen. Ook de parasol van onze tafel. Een duidelijker hint hadden we niet nodig.

“En ze voorspellen voor morgen en overmorgen nog veel slechter pokkenweer” mompelde hij kwaad, terwijl hij weer met een stoel smeet.

Ik vroeg me al ongerust af wat ik dan de volgende dag met twee kleine, avontuurlijke, levendige jongentjes zou moeten doen in de beperkte omgeving van een caravan. Het zijn geen rustige spelers. Ze willen buiten en ze willen bewegen.

Ik was mijn engelbewaarder vergeten: de volgende dag scheen de zon flink tussen de wolken door, de temperatuur was redelijk, we konden buiten, we konden zelfs naar het strand. Het was in feite een doorsnee Belgisch/Hollandse zomerdag. Normaal gezien sleur je dan zo’n enorm windzeil mee naar het strand en een paar dekens en je kan er een hele middag blijven zitten. Het nadeel is echter dat zo’n klein gastjes niet uit de wind blijven zitten om te spelen. Dus we beperkten ons tot het minimum om mee te zeulen en ze hebben toch in T shirt een fort kunnen bouwen, de zee in hun fort zien stromen, een beetje tegen de kleine aankomende golfjes kunnen springen, schelpen geraapt…..meer hadden ze niet nodig om gelukkig te zijn.

Bomma en Bompa zaten verkleumd maar gelukkig toe te kijken. Bomma zat te knikkebollen want kleinzoon van drie had die nacht bij haar geslapen. Hij sliep als een roosje, maar ’t is een wroeterke. Wroeterke is nog zacht uitgedrukt, hij gaat rond en rond als een kleine windmolen en…hij moet je in zijn nabijheid voelen. Zijn handje tast voortdurend naar mijn hand en dan eens hij die vindt en een vinger kan vasthouden, slaat hij weer een diepe, voldane zucht, sabbert nog eens flink aan zijn tutterke die hij nu enkel nog krijgt om te gaan slapen.

Kleinzoon van vijf sliep in het andere bed bij Bompa. Veiligheidshalve nog een pamperbroekje aan want hij heeft soms nog een nachtelijk ongelukje. Heel verontwaardigd want : “ik begrijp niet waarom ik die stomme pamper nog aan moet Bompa, ik ben al lang droog hoor, ik ben al vijf jaar.” De volgende ochtend was hij zo fier als een gieter toen hij heel macho zijn droge pamperbroekje uitdeed en onder onze neus duwde en zei: “zie je wel, helemaal droog, ik had toch gezegd dat ik het niet moest aandoen.”

Ik zei dat ik het aan zijn mama zou vertellen en dat het zeker honderd goei punten zou opleveren. Dat troostte hem toch een beetje.

Rond zes uur kwamen mama en papa hen halen. We hebben allemaal nog lekker samen buiten kunnen picknicken voor ze vertrokken. Pyjama’s aangedaan en klaargemaakt voor de nacht zodat mama en papa ze nog enkel moesten in bed leggen bij thuiskomt.

Vanmorgen werden we wakker en we hoorden de regen hevig tokkelen op de caravan, het ziet er naar uit dat het voor een hele dag zal zijn.

Gelukkig dat het gisteren goed was. Bedankt lieve Engelbewaarder.

Vandaag ga ik dan terug naar de hotspot pla ats met mijn laptopje om te zien of mijn abonnement nog loopt en dan kan ik eens lezen hoe het bij mijn blogvrienden is.

Dat zijn dan weer de leuke kanten van een regendag, je voelt je niet schuldig als je een paar uur achter je PC zit.

09-08-2006 om 14:38 geschreven door BOJAKO