Vorige week donderdag zei de man aan wie ik bijna veertig jaar geleden eeuwige trouw en gehoorzaamheid heb beloofd:  “Kom vrouw, inpakken en wegwezen!”
“heuu...moet het écht?” vroeg ik een beetje uit mijn lood geslagen, ik was die claustrofobische week in augustus nog niet vergeten.
“ze voorspellen bijna een week zomerweer, we betalen ons blauw voor dat plekje gras waar de caravan staat, move woman....!” zei mijn Fuhrer.

Onderdanig zoals altijd en zoals iedereen me kent, begon ik heel gedwee en met volle goesting de nodige kledij en spijs en dranken klaar te zetten.
Pffft...het zoveelste weekendje pure luxe. Met een oude hond en een oude man in een heel kleine ruimte.

Na de eerste nacht in ons mini bed was mijn rug weer naar de knoppen, mijn enige troost was dat ventje zijn rug ook naar de knoppen was.
Daar stonden we de volgende dag, ik kreupel, ventje precies Quasimodo, want niet alleen zijn rug deed pijn, hij had ook nog wreed last van zijn hielspoor.

Het is ons beiden toch nog gelukt om zonder krukken op het strand te geraken toen zoon 1 die dag op bezoek kwam met de twee kleinzonen.
Ventje heeft zelfs nog een reuzegroot zandfort kunnen bouwen dat hij samen met de kleinzonen daarna manhaftig verdedigde tegen het opkomend zeewater.

The only difference between a man and a boy is the size of the toy....

’s Avonds, toen we allebei onze pijnstiller binnen hadden en buiten op het gras in het licht van de avondzon zaten, bekeken we elkaar.
“Vindt ge nu echt niet dat we hier al een beetje te oud voor geworden zijn?” vroeg ik.
Ventje wees naar de ons omringende caravans, allemaal mensen die minstens tien jaar ouder waren dan wij.
Deze oude mensen komen vanaf pasen en blijven tot eind oktober non-stop op dat plekje groen aan zee in de kleine caravan wonen.
Ik vraag me af hoe ze er niet gek worden. Ik veronderstel dat het allemaal koppels zijn die door het jarenlang samenzijn zodanig met elkaar vergroeid zijn dat ze een eenheid vormen.

Ik denk dat ventje en ik nog niet lang genoeg bij elkaar zijn, want ik heb ruimte nodig.

Als we thuis zijn zoals nu, en ventje is achter in de tuin bezig en ik boven in mijn kamertje, dan kan het gebeuren dat we elkaar een hele dag bijna niet zien.

Vandaag hebben we elkaar al wat meer gezien dan anders want kleindochtertje is ziek en werd deze ochtend gebracht door haar papa.
Omdat ze ziek is draait ze vandaag slechts op warp speed 2 inplaats van de gebruikelijke 4.
Snot overal, tot in haar dikke blonde lokken, we zullen maar denken dat het gel is.

Een half uurtje geleden zat bompa op de mat samen met haar een torentje te bouwen, enfin, hij bouwde, zij smeet de blokken door de kamer.
Plots sprong bompa sprong recht en zei: “dedju ze stinkt, ik denk dat haar pamper vol zit”.  Bij nader inspectie – via de zijkant van de pamper – bleek het toch nog niet gevuld te zijn.
“Zou ze al op een potje gaan, ze is tenslotte bijna twee” vroeg ik aan ventje.
Zoals steeds kijkt hij mij bij zo’n vraag aan als een koe die voor het eerst een trein ziet voorbij rijden.

Ik besloot om het potje toch maar in de keuken te zetten, deed de pamper uit en kleindochter wist blijkbaar heel goed waar het voor diende,  want ze ging onmiddellijk zitten en liet met een zelfvoldaan gezicht een ferme prot.
Ze sprong toen recht, we keken met z’n drie tegelijk in de pot: nada, niks, noppes.
De pamper wou ze daarna niet meer aan. Potje zitten vond ze leuk, ziek of niet ziek.

“Laat maar, misschien gaat ze er seffens terug op zitten” zei ik aan ventje en inderdaad een kwartier lang ging kleindochter met regelmatige tussenpozen op haar troontje zitten glunderen.
Toen, zonder waarschuwing,  sprong ze eraf, zette het op een loopje naar de veranda, kroop daar helemaal onder de tafel en een seconde later lag daar een mooi, stinkend hoopje.
Heel fier keek zo ons aan.  "Bravo" zei ik, want ik kijk ook naar Supernanny, "goed gedaan schattebol, wel volgende keer in de pot mikken als het gaat."
Ik greep haar vast vooraleer ze de veranda of zichzelf kon vol kliederen en bompa had voor de tweede keer die dag latrine dienst.

Ach ja...dat was ik nog vergeten te vertellen.

Onze zestien jaar oude schat van een hond is serieus aan het dementeren en wist weer niet of hij thuis was of aan de caravan,  en ook hij had deze ochtend ook heel de tapijt ondergesch........n.
Dat is wel het bewijs dat hij nog niet helemaal dement is, hij doet het niet op de keukenvloer, maar op het tapijt want dat voelt meer aan als gras, toch een slimme hond!
Voor de hond alleen al denk ik dat we best niet meer kamperen, het dier geraakt er helemaal van in de war, enfin....elk argument is meegenomen hm?

Misschien nog één keertje per jaar kamperen, en dan nog liefst in zuid Frankrijk, een kasteelcamping met een goed restaurant en een zwembad .... zou ik ventje hiermee kunnen sussen?

Ik hou jullie op de hoogte.

12-09-2006 om 12:47 geschreven door BOJAKO  

Zoveel te doen en zo weinig tijd om het allemaal gedaan te krijgen!

We zijn net terug van een tropisch weekendje aan zee en ik weet weer niet wat eerst doen.

• Alles netjes uitpakken en op z’n plaats terug leggen
• Blogje schrijven
• Blogjes lezen
• Spannende thriller verder snel uitlezen
• Kijken naar Lost op TV
• Met de chuzzles spelen
• Op tijd gaan slapen want morgen komt zieke kleindochter

OK....alles moet wijken, ik moet en zal vanavond nog weten wie de moordenaar is!

Spannend boekje hoor:

                        THE TORMENT OF OTHERS – Val McDermid

12-09-2006 om 00:37 geschreven door BOJAKO  

Ik heb weer eventjes terug tijd om na te denken.
De kindjes zijn allemaal naar hun ouders en in huis heerst een zalige rust en stilte.
Ventje heeft liever dat ik niet zoveel nadenk want dan zit ik me de meest bizarre zaken af te vragen waar hij geen antwoord op heeft, zoals bv. nu:

Welk onderzoek is het intiemste? Het onderzoek bij je gynaecoloog of het onderzoek bij je oogarts?

Er is geen simpel antwoord op hé?

Nu is mijn oogarts een wreed knappe vent en als hij mijn ogen onderzoekt dan moet hij diep in mijn ogen kijken, ik bedoel heel diep en hij doet dat niet één keer, maar meerdere keren tijdens een onderzoek. Zijn neus raakt bijna mijn neus en ik voel zijn adem op mijn gezicht.
Hij komt zoals men zegt: “in mijn space”, of was het nu “in mijn face”...enfin soit.

De dag voor het onderzoek bij hem zorg ik al dat ik zeker geen look eet of iets anders dat niet lekker ruikt. Ik was mijn haar met een fris shampoo’tje, neem kort voor mijn visite nog een douche en doe proper kleren aan, spuit nog eens flink met deodorant onder mijn oksels, parfum achter mijn oorlellen en in het putteke van mijne nek en, ge weer maar nooit waar het goed voor is, in mijn décolleté.

Hij ruikt zelf ook altijd fris en lekker en is eigenlijk om in te bijten, maar dat heb ik ooit nog maar tegen één dokter gezegd, ’t was eruit voor ik er erg in had. ’t Was ook heel warm die dag.

De gynaecoloog daarentegen.... hmmm.... ik heb jaren een vrouw gehad omdat ik dacht dat zij op z’n minst zou begrijpen waar ik het over had wanneer ik zei dat ik krampen had van mijn maandstonden, ik dacht dat een man het in Keulen zou horen donderen.

Daarenboven dacht ik ook nog dat een vrouwelijke gynaecologe waarschijnlijk zelf minstens één kind zelf zou gedragen hebben en met pijn en smarten zou gebaard hebben; had ik het even mis....

Mijn vrouwelijke gynaecologe was toen, we spreken late jaren zestig een van de weinige vrouwelijke gynaecologen hier ten velde, en toen ik haar wat beter leerde kennen hoorde ik dat ze niet gehuwd was, geen kinderen had of wou èn ze kon niet om met flauwerikken.
Indien je kloeg van pijn of krampen dan antwoordde ze steevast:
“ja madammeke, wemme allemol al ies krampen, oep a taande baaite gelak iederien eh...”

De enige medische uitrusting waar ze over beschikte waren haar handen, meer bepaald twee vingers, en elke vrouw weet wat ik hiermee bedoel, èn een vreselijk soort metalen bankschroef om u open te spalken, verder heb ik haar nog een trompet weten gebruiken om naar de hartjes van mijn kinderen te luisteren.

Ze was waarschijnlijk een minimaliste.

Ze sprak in elk geval geen AN, als je binnenkwam dan kreeg je een korte, krachtige handdruk, en voor je de kans had om iets te zeggen zei ze in het antwerps: “ go mor nor de kliedkamer, doed alles uit, go nor de wc en komt dan mor op de tafel liggen en legdoe voeten mor iniens in de beugels”.
Ik vond de afstand van de kleedkamer naar de onderzoektafel een vrij lange afstand om in je flikkie af te leggen, maar het feit dat ze een vrouw was maakte dat het iets minder genant was.
Je klauterde dan zo goed en zo elegant mogelijk op de tafel legde je benen braaf in de beugels.

Klaar voor de strijd.

Hmm’end en Haa’end begon ze dan elke keer haar onderzoek op dezelfde manier, beginnend via je borsten, dan afdalend naar de dieper gelegen regionen.
Elke keer zei ze ook weer: “’k gon oe nie zier doen zenne, ge mut nie verschiete” en dan wist je dat het moment er was waarop ze de kouden stalen bankvijs ging inbrengen.
Als ze goed gezind was en een beetje tijd had,  dan kon er nog een “Gogget madamme, ’t is direct verbaai zenne?” af.

Ze is nu met pensioen de lieve schat, ik ben bij haar geweest van mijn zeventien jaar tot enkele jaartjes terug en toen moest ik naar een “man”.....wat een stap, altijd voor alles onder de gordel bij een vrouw geweest en nu naar een “man!”
Zijn “spacestoel” was mijn redding en waarschijnlijk de reden waarom ik niet verder op zoek ben gegaan naar een andere vrouwelijke dokter.

Hij sprak wel AN en had een blik die waarschijnlijk enkel en alleen aan gynaecologen en proctologen wordt aangeleerd. Het is alsof hun gedachten op nul staan en hun blik op oneindig.

Met een vriendelijke, zachte stem zei hij: “doe maar enkel je slipje uit en kom dan in de stoel zitten”, oef...ik moest geen afstand naakt lopen.
In zijn stoel hoefde ik niet onelegant te klauteren, ik zette me gewoon neer  en die begon vanzelf naar alle kanten te bewegen.
Vooraleer ik er erg in had lag ik op mijn rug, waren mijn voeten op mysterieuze wijze op de hoogte van de schouders van de dokter gekomen,  en zat hij recht voor het gebied van mijn lichaam dat slechts door intimi bezocht wordt.
Hij werkte niet met zijn handen, nee... hij had een instrument, ik merkte het onmiddellijk op, hij werkte met een reuze dildo.

Nog steeds met zachte stem, met zijn ogen zedig opzij kijkend zei hij: “ik ga dit nu inbrengen mevrouwtje, ge moet niet schrikken”....

...niet schrikken, ik vond het al een hele verbetering in vergelijking met de koude metalen schroef, maar ik wist op dat ogenblik niet dat die nog later ook nog zou komen.
“Als u nu opzij kijkt mevrouwtje, dan ziet u alles op de monitor”
– zo lossen ze dat tegenwoordig op, ge krijgt een rechtstreekse TV uitzending van uwen binnenkant om u af te leiden.
Nog een mooi muziekje erbij en dan is het helemaal af.
De dildo floepte hij dan inwendig eerst naar links en dan zegt hij:
“en als u nu kijkt op de monitor mevrouw dan ziet u nu uw linker eierstok” alsof hij een rondleiding gaf als gids in een autobus.
Samen hebben we de hele santeboetiek bekeken en goedgekeurd. Van links naar rechts, van onder naar boven en hupsakee...

Toen hij vond dat ik al genoeg plezier had beleefd zette hij de spacestoel weer aan, en op een ik-en-een-gij  zat ik terug gewoon netjes recht voor hem en stonden mijn voeten op hun plaats en hingen ze niet langer rond zijn schouders. Tof space-stoeleke.
Oef... afgelopen ik kon gaan dacht ik: ....mis poes....
“en nu mevrouwtje gaan we even uw borsten onderzoeken”...
doeme toch, ik was het vergeten want daar begon mijn vorige dokter altijd mee, bij deze dokter was dat het einde van zijn onderzoek.
Hij prefereerde waarschijnlijk hangende borsten inplaats van liggende borsten.
Dit is dus weer zo’n heel intiem moment, want om aan je borsten te komen zet hij zich terug heel dicht bij je, zet wel zijn blik terug op oneindig en het onderzoek herbegint.
Ook hij hmmmm’de en haaaa'de  tijdens het onderzoek net zoals mijn vorige dokteres, dus ik besluit daaruit dat ze dat ook aangeleerd krijgen tijdens dezelfde les van ‘de blik’.

Op dat moment ben je wel blij dat je zo kwistig met deodorant en parfum bent omgesprongen want van ambetantigheid loopt er nu al een klein riviertje zweet van je af.

En dit is dan het moment van mijn hamvraag.

Tijdens welk onderzoek ben je het nu het meest intiem met je dokter?

Tijdens het oogonderzoek wanneer de neuzen en lippen elkaar bijna voortdurend raken en je elkaars warme adem op je aangezicht voelt?

Of tijdens het gynaecologisch onderzoek waar ’t ja.... ook neus en een ander paar lippen elkaar bijna raken en enkel jij de warme adem voelt.

08-09-2006 om 03:43 geschreven door BOJAKO  

07-09-2006 om 21:32 geschreven door BOJAKO  

Verdorie, verdomme, nondepippel…..eergisteren begon het nieuw seizoen van Lost op TV. Saïd, die zoals jullie weten in mijn reeks appetijtelijke mannen valt, kan je rechts op mijn blog bewonderen.

Ik had echter al het werk dat komt kijken bij een klein boeleke weer fameus onderschat of vergeten.
Alhoewel kleinzoon 3 een droombaby is ben je er toch veel mee bezig. Knuffelen, verschonen, papjes maken en geven, jullie kennen het verhaal.

Bovendien had ik na de middag een lange wandeling gemaakt en toen, omdat het laat werd, was ik in ijltempo terug naar huis gesneld omdat ik op tijd thuis wou zijn toen zijn papa hem kwam halen.
Ik denk dat ik het wereldrecord snellopen met kinderwagen heb gebroken.

Later, toen het avondnieuws gedaan was, lag ventje zoals gewoonlijk in zijn zetel al te snurken. Ventje doet dit elke dag. Op een rare manier werkt een maaltijd op zijn oogkleppen. Maar... hij kan na een uurtje slapen terug fris en monter wakker worden en gewoon verder TV kijken.
Bij mij lukt dit niet. Als ik moe ben moet ik horizontaal liggen, liefst nog in een zacht bed en maak me dan aub niet wakker want dan voel ik me vreselijk.

Ik ging achter mijn PC zitten met de bedoeling te bloggen, bloggen is al een werkwoord geworden heb ik gemerkt, enfin ik besloot te bloggen tot “Lost” begon gewoon om wakker te blijven.

Maar ik had helemaal geen rekening gehouden met Klaas Vaak. Ik kon me aan de computer amper concentreren en toen ik besloot om dan maar met de chuzzletjes te spelen om toch maar wakker te blijven lukte dit ook niet, ik crashte al bij niveau 4. Een vreselijke afgang! Kleinzoon moest het weten!

Toen besloot ik dat het misschien toch wijselijk was van me al in nacht-tenu te zetten en op het bed te gaan liggen om naar Lost te kijken op de TV in de slaapkamer.
Lekker opgepropt tegen een stapel hoofdkussen was ik net zachtjes aan het indommelen toen ventje me kwam zoeken en in mijn oor brulde “shoeke….wakker worden, Lost gaat beginnen”.
Ik schrok wakker, uitte mijn dank,  want ik wou écht Lost zien en ik had er zelfs een slaapkater voor over.

Ik zette me weer mooi recht in bed en dwong mezelf om TV te kijken en …..werd de volgende ochtend fris en monter wakker.
Ik kan me zelfs niet herinneren of ik het begin van Lost heb gezien.

Daarnet was schoondochter 1 op bezoek en zij heeft het opgenomen want ze is ook een fan en had net nachtdienst, oef....het moet volgens zoon 1 een heel spannende aflevering geweest zijn.

Vandaag hadden we drie kindjes dus het zal seffens ook niet laat worden....
De toestand van je lichaam ’s avonds geeft heel duidelijke signalen dat je jeugdige, vruchtbare periode helemaal voorbij is.
En dàt is nu het grote voordeel bij kleinkinderen, ’s avonds houden ze mama en papa wakker en heb je als nana tijd om te bekomen.

06-09-2006 om 20:03 geschreven door BOJAKO  

05-09-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Donderdag was het oppas-dag voor kleinzonen 1 en 2. Mama en papa moesten werken en school begon pas de dag erna.

Kleinzoon 2 was een beetje pips, hij had de nacht ervoor een zware aanval van pseudo kroep gehad en wou de hele dag alleen maar geknuffeld worden.

Geen probleem, nana knuffelt zelf dolgraag en zeker zo’n teddybeertje. Hij kan zich als een aapje aan je vastklampen en de hele tijd door natte, kleverige kusjes in je nek geven, heerlijk!

Kleinzoon 1 wil enkel nog met de computer spelen. Bij nana mag dat iets meer dan thuis.
Gelukkig voor hem had nana onlangs op seniorennet bij de spelletjes de “Chuzzletjes” ontdekt, een spelletje dat je kan spelen als je echt je verstand op nul wil zetten voor je gaat slapen en alle blogs gelezen hebt.

Tot hiertoe had nana – buiten Blokken en allerhande kaartspelletjes – nog nooit zo iets doms op de computer gespeeld. Nu is nana tijdelijk (hopelijk) verslaafd, waarschijnlijk omdat die lieve Chuzzels zo’n schattig smoeleke hebben en waarschijnlijk omdat nana er niet bij moet nadenken.
Het was dus ook een spelletje van een dergelijk hoog niveau dat kleinzoon 1, vijf jaar oud, het best ook eens kon proberen.
Kleinzoon 1 vond het echter veel leuker om naast me te staan en te roepen, wijzen, bevelen waar de volgende Chuzzle moest staan.

Maar nana moest haar aandacht verdelen tussen knuffelbeertje en Chuzzlespelertje; dan maar bompa erbij geroepen.

Bompa die practisch nooit aan de computer komt tenzij om een oogje in’t zeil te houden wanneer hij vermoedt dat er kans is op een platonische cyberliefde bij nana.
Diezelfde bompa moest nu leren Chuzzle spelen. Bompa vond het heel plezant en tot groot jolijt van kleinzoon 1 geraakte bompa op een veel hoger niveau dan nana.

Kleinzoon 1 kwam elke keer naar mij gelopen om met een verrukte blik te vertellen dat bompa nu 125.000, dan 243.500 punten had, dan weer 245.000 punten .... tot ik hem uiteindelijk vroeg om enkel nog te komen vertellen wanneer bompa op een hoger niveau geraakt was.
Kleinzoon was extatisch en hij bekeek zijn bompa bewonderend aan alsof hij Einstein in persoon was.

Het ruimtelijk zicht van bompa bleek veel beter dan dat van nana en uiteindelijk liet hij het spel zelf crashen (zo beweerde hij toch) omdat het te lang duurde en hij het moe was.

Laat me even kort en bondig lachen: Ha!

Maar ja, hoe moet je met zo’n vreselijk pokkeweer (pokkenweer/pokken-weer) die kinderen een hele dag bezig houden? Het zijn geen spelers, zeker de oudste niet. Als het goed weer is kunnen ze tenminste buiten in de tuin ravotten.

Vrijdag was het dan de eerste keer dat kleinzoon 3 kwam.

Terug zo’n mini mensje mogen verzorgen, ontroerend mooi dat we dit keer op keer mogen meemaken.
Een wolk van een kind en ongelooflijk rustig. Blonde haartjes, blauwe oogjes, een perfect afgelijnd mondje dat onvrijwillig af en toe lacht. Een wonder.
Hij sliep zo vast en stil dat ik hem af en toe aanraakte om te voelen of alles nog wel goed was.
Terug papflesjes geven, 40 seconden in de microgolf, mini pampertjes verschonen, zalf aan het poepje doen.

Het was weer even wennen na een kleindochter, de familiejuwelen van kleinzoon 3 mogen best gezien worden, hij zal later succes hebben bij de vrouwtjes als alles zo blijft meegroeien. Zelfs ventje stond ervan te kijken.
Zelf hebben we twee jongens gehad, dan de twee andere kleinzoontjes, maar kleinzoon 3 krijgt alvast de ere-medaille qua afmetingen en formaat!

Eens verschoond, dat klein, lief hoopje mens dan tegen je borst gevleid, over en’t weer de kamer door wandelend om een boertje te laten of een protje, what goes in must come out... zo heerlijk ruikend naar Mustella, kleinzoon natuurlijk, niet het protje!
Deze zalige periode zou voor mij toch iets langer mogen duren.

Morgen komt hij weer, alles staat al klaar. Nana moet vanavond vroeg gaan slapen. Maar die ‘Chuzzles’.... zal nana er kunnen aan weerstaan???????

04-09-2006 om 00:58 geschreven door BOJAKO  

Je bent niet alleen Thea, George Bush heeft er nog veel meer last van zoals je kan zien op het filmpje. 
Trouwens wist je dat zijn broer Neil dyslectisch is.  Men dacht in het begin dat George het ook was.  Misschien zit het toch een beetje in de familie en heeft hij een milde vorm dat zich uit in die talloze versprekingen.
Je zal het maar hebben!

03-09-2006 om 10:20 geschreven door BOJAKO  

03-09-2006 om 00:43 geschreven door BOJAKO  

dit stukje had ik eruit geknipt maar ik had het er beter laten instaan.
Bojako die ontzettend trots is op wat haar zoon bereikt heeft - against all the odds.

Het moet wel gezegd worden dat deze tekst volledig gecorrigeerd is op volgende wijze:

1) Eerst een notatie op papier,

2) Het intypen in de computer,

3) Het verbeteren door de computer,

4) Het verbeteren door een niet dyslectisch familie lid.

02-09-2006 om 13:17 geschreven door BOJAKO  

Problemen thuis

Al het voorafgaande had toch wel een beetje zijn tol geëist in het gezin, bij mij maar ook bij mijn ouders, grootouders en iedereen had er zo wat zijn zegje over.
Bestond dyslexie nu wel of niet?
Waren mijn ouders niet gewoon wat overbezorgd.
Was dyslexie nu niet gewoon een woord waar ouders zich achter schuilen wanneer ze niet willen toegeven dat hun kind gewoon wat dommer is dan de doorsnee kind?

Er was wrevel tussen moeder en vader, tussen grootouders en ouders. Waren al die therapieën niet gewoon zinloos en nutteloos geldverspilling.

Toen achtte de kinderarts het moment gekomen om mij door te verwijzen naar een kinderpsychiater. Met welke bedoelingen hij me ooit daar naartoe heeft gestuurd zal steeds een raadsel blijven, maar uiteindelijk was het de beste beslissing die ooit genomen is.

 



De psychiater overtuigde mijn ouders dat al de bijkomende therapie zinloos was, ik ging toch tegen mijn zin, en ik kon beter mijn tijd in meer praktische zaken steken en harder werken aan de vakken waar ik wel goed in was en mijn tijd niet verspillen aan iets dat toch niet ging opgelost worden.

In de psychiatrie wordt er ook rekening gehouden met de mogelijkheid dat het kind een trauma zou verworven hebben tijdens de taalvormende periode.
In die zin heb ik enkele jaren met de kinderpsychiater samengewerkt, of ik toen ik heel klein was ooit een trauma opgelopen zou hebben weet ik niet, naar mijn mening komen de trauma’s tijdens je schooljaren en deze heb ik dan toch samen met de psychiater leren overwinnen.

Wordt vervolgd : De school

01-09-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

De zoektocht doorheen de therapieën

Het besluit van het revalidatiecentrum was: het kind heeft lees- en schrijfstoornissen.
Wat een revelatie, daar hadden we zelf niet aan gedacht.
Gedacht werd dat er een gestoorde functie was tussen de samenwerking van de twee hersenhemisferen, een gestoorde hersenbalkfunctie.
Dit zou kunnen rechtgezet worden door therapie bij een kinesist in psycho-motoriek.

Moeder was onder de indruk van de geleerde woorden, verstond ze wel niet, maar zocht zoveel mogelijk de Nederlandse verklaring op in een woordenboek en veronderstelde dat zulke geleerde mensen wel wisten waarover ze het hadden en sleurde me een heel schooljaar mee naar de kinesist.
Ik was nog steeds het braaf, volgzaam jongetje en dacht natuurlijk ook dat al die grote mensen het wel wisten, dus ik schreef braaf op mijn ‘Meskerbord’, vader was inmiddels ook al wat bijgedraaid nu het bleek dat ik niet gewoon moedwillig was, en timmerde zelfs thuis voor mij mijn eigen privé ‘Meskerbord ‘ ineen. Elk woord en elk dictee werd vanaf nu ingestudeerd op dit bord. Met mijn neus tegen het bord dat aan twee kanten beschrijfbaar was moest ik met mijn links en rechts hand tegelijk het woord of de zin schrijven.
Dit zou het woord voor eeuwig en altijd in mijn geheugen prenten.
 
Letters moesten gevoeld, geraden, geschreven worden bij de kinesist, oog – hand coördinatie moest bevorderd worden door het werpen met balletjes en het springen van één been op het ander en nog veel dergelijke oefeningen. Ik werd veel leniger, wat minder stuntelig, maar uiteindelijk las en schreef ik nog altijd even slecht.
Moeder zat zoals steeds geduldig te wachten in de wachtkamer en betaalde de rekeningen die totaal ten laste vielen van de ouders. Terugbetalingen waren er niet, want het probleem bestond gewoon niet, toch niet op de terugbetalinglijsten van de Ziekenkas.

Einde tweede leerjaar gaf de kinesist toe dat zij het ook niet meer wist, en zij gaf de raad om een optometrist te raadplegen. Dit had met de ogen te maken dus moeder nam me toch maar eerst eens mee naar een oogarts. Mijn ogen werden met alle mogelijke moderne apparatuur van dat ogenblik onderzocht maar mijn zicht was 100%. Het lag zeker niet aan de ogen.
De optometrist wist mijn moeder (na een nieuwe test) toch te overtuigen dat het ZICHT niet enkel de ogen betrof, maar wel een gedeelte achter in de hersenen waar de impulsen die door de ogen doorgeseind werden, verder werden verwerkt.
Geef toe dat je als leek met zo’n uitleg toch weer even gediend bent. Eureka! Ik kreeg een nieuwe reeks oefeningen, zeker alle dagen minstens een half uur lang doen want anders hielp het niet. Vader was weer van goede wil en bevestigde een bal aan een koord op het plafond.

Ik moest op mijn rug op de grond. Moeder draaide een tiental minuten de bal in een links gericht cirkel en mijn ogen moesten correct meedraaien, daarna dezelfde oefening rechts en mijn ogen maar overuren doen. Vervolgens moest ik weer met armen en benen gerichte strek, buig en andere oefeningen doen die op een blad als signalen getekend stonden. Nu begon ik het kwaad te krijgen.

Voor de eerste keer in mijn jeugdig leven werd ik boos.
Ik was het moe om daar zoals een marionet steeds weer die idiote oefeningen te doen en weigerde voor de eerste maal medewerking. Wat nu? Moeder zoals ik zei was nogal een wijze, en drong niet aan. Zij was het immers die ondertussen nog steeds trachtte van me gewoon te leren lezen en schrijven en ze was er totaal niet voor opgeleid. Ze hield er wel gelukkig de humor in, en soms zaten we al gierend mijn agenda te ontcijferen om te raden wat ik de volgende dag moest doen. Gewoonlijk belde ze dan een moeder van een medeleerling op om die het te laten voorlezen uit hun agenda.

Enfin, terug naar het PMS om raad. Ik zat ondertussen al in het vierde leerjaar.

Het PMS verwees me nu door naar de dienst Neurolinguistiek in het Middelheim ziekenhuis. Daar werd ik weer een hele voormiddag getest, maar dit was al wat interessanter voor mij, want het was allemaal op computers.

Tegen de middag mocht moeder komen om het verdict te aanhoren. Mevrouw, uw zoon heeft dyslexie/dysorthografie en om een lange uitleg heel kort te maken, er is weinig aan te doen, het is een blijvende handicap en hij zal er mee moeten leren leven.

Nu zou je denken dat mijn moeder van de kaart was, maar integendeel, ze was opgetogen dat ze nu eindelijk wist wat me mankeerde.
Ik snapte er niet zoveel van en vloeide maar mee met de stroom.

Terug bij het PMS werd besproken welke tactiek er nu zou moeten gevolgd worden, want van dyslexie wisten ze in feite niets. Misschien kon een logopediste helpen.

De logopediste was heel jong, waarschijnlijk net afgestudeerd en zoals ik al zei begonnen al die therapieën duchtig mijn voeten uit te hangen. Ook zij wist niet wat dyslexie juist was of wat ze eraan moest doen, maar ze ging er eens over lezen zei ze tegen mijn moeder. Toen ik verscheen op onze eerste afspraak had ze boekjes liggen voor kindjes in de kleuterschool in de aard van Ot en Plop staan op.
Ik was gekrenkt in mijn elfjarig intellect en preutelde hevig tegen mijn moeder dat ik zo’n idiote therapie niet graag deed. Deze keer drong moeder toch maar aan om te blijven gaan alhoewel ze de logopediste vroeg om haar lectuur meer op het peil van een elfjarige te willen brengen.

Ook bij moeder begonnen de zenuwen parten te spelen. Het zesde leerjaar was in zicht en wat daarna met een intelligente zoon die las en schreef op niveau tweede leerjaar.

De kinderarts die de zaak al van het begin geïnteresseerd mee volgde en graag op de hoogte werd gehouden omdat ik zijn enig patiënt was met het fenomeen, verwees me toen door om getest te worden in een school voor gehandicapten. Hij beweerde dat ze daar zelfs mongolen konden leren lezen en schrijven dus zouden ze met mij zeker geen probleem hebben. Weer werd ik getest.

De dame die mij testte zei ook dat ik dyslectisch was, en dat het me nooit zou lukken om foutloos te leren lezen of schrijven, maar met het ouder worden zou ik mezelf tactieken moeten aanleren om de handicap te overwinnen. Ze zei ook dat ze van oordeel was dat ik in het secundair alle richtingen zou moeten aankunnen mits wat begrip van de school voor mijn handicap.

Hebben al deze therapiën me nu geholpen? De vraag is natuurlijk waar ik zou staan zonder die therapie.

Wat echter nodig was: concrete hulp bij het aanleren van de taal zelf,
-hoe ik mijn les moest leren,
-hoe ik een opstel moest schrijven, dat was er niet.
Praktische hulp moest ik thuis krijgen van ouders die totaal geen scholing hadden op dat gebied.

Morgen vervolg 3 : Problemen thuis

30-08-2006 om 23:06 geschreven door BOJAKO  

De hiernavolgende tekst werd geschreven door mijn zoon die dyslexie heeft. 
Het is een herhaling,  want ik heb het vorig jaar rond deze tijd ook op mijn blog gezet.  Maar misschien zijn er mensen die het nog niet gelezen hebben.
Ik ga het deze keer in deeltjes op mijn blog zetten omdat het vrij lang is.
Ik doe dit omdat ik hoop dat het voor ouders/grootouders van een kind met dyslexie een hulp of een steun kan zijn.
Op mijn blog staan de website’s van SPRANKEL voor België en BALANS voor Nederland, hier kan je als ouder, grootouder, leerkracht of therapeut terecht voor meer inlichtingen.

Deel 1

Dyslexie is een specifieke stoornis die te maken heeft met het automatiseren van het leesproces. Kinderen met een hoog IQ zullen veel meer gebruik maken van alle processen dan kinderen met een laag IQ, meestal blijven deze laatsten steken in het volgen van de strikte regels en worden het de spellende lezers. Er zijn nog veel andere mogelijke combinaties, daarom wordt het beeld zo dikwijls niet begrepen.

Dyslexie is niet het zwakke uiteinde van de lezers, het is een aparte specifieke groep

1982: Het begin

In de laatste kleuterklas werd ik zoals alle kinderen toen, getest door het PMS.

Volledig goedgekeurd met een schouderklopje en de opmerking dat ik hooggemiddeld begaafd was en zonder problemen het eerste leerjaar zou aankunnen, begon ik blijgezind aan mijn eerste schooldag.

Geen vuiltje aan de lucht…tot de eerste leesles. M-O-L stond er blijkbaar op het blad, L-O-M las ik vrolijk. Enfin, nadat de hele klas de woordjes enkele keren na elkaar opzegde, kende ik ze van buiten en zei ik ze op als een gedichtje. Thuis vonden mijn ouders dat ik prachtig las.

De directeur, die af en toe insprong als ‘leesmoeder’ controleerde me bij het lezen van afzonderlijke woordenlijsten en hij vond het verdacht dat ik bijna elk woordje van de hele lijst achterstevoren las.

Ik werd doorverwezen naar een taakjuffrouw. . Men dacht:” met wat individuele lessen het wel zou goed komen”. Het kwam niet goed! Grote woorden lezen lukte wel, maar vooral de kleine woordjes ‘ de, het, een,’ waren voor mij mysterieuze zaken. Ik vergat ze regelmatig, gebruikte andere in de plaats, sprong van een hoger geschreven zin naar een lager geschreven zin en daardoor kregen mijn leeslesjes iets uniek.

Thuis las ik moeiteloos een lesje voor, maar ik verzon gewoon mijn zelfgemaakte zinnetjes rond enkele van de grote woorden die ik dacht te herkennen. Dit hield enkel stand tot mijn moeder meelas en opmerkte dat ik iets totaal anders las dan wat er stond. Ik hakkelde niet, spelde de letters niet uit, nee..ik las heel vlot, maar ik las wel bijvoorbeeld. appelsien, wanneer er sinaasappel stond. Ik las: “De kat kwam binnen door het venster”, alhoewel er stond: “ de poes komt binnen door het raam”. Ik begreep dus in feite wel waarover het ging, maar raadde de rest.

Schrijven was indien het kon nog een veel groter probleem dan lezen. Woordjes gewoon overschrijven van het bord op een blad, of van een boek naar een blad, het lukte me gewoon niet.

Ergens in de luttele seconden die je nodig hebt om wat je ogen registreren, door te seinen aan je hersenen om daarna door te geven aan je hand, om het identieke woord terug weer te geven op je papier, ging het bij mij fout….

Mijn moeder die tijdens mijn eerste zes levensjaren jaar niets abnormaal aan mij had opgemerkt en die in feite zoals waarschijnlijk alle moeders vond dat ik een vrij intelligent baasje was, had het hier wel even moeilijk mee.

Ik ben haar tweede kind dus ze had al een beetje ervaring. Een tekstje overschrijven was iets wat mijn oudere broer op enkele minuten klaarspeelde en dan nog foutloos. 

Op zo’nmoment komt een kant van je moeder kijken dat je tot dan nog niet kende: normaal was ze een lief, geduldig vrouwmens, maar nu maakte ze zich toch wel serieus kwaad: «alléé jongen, ik kan begrijpen dat men bij een dictee fouten maakt, maar je kunt me niet wijsmaken dat je een woord dat links van je ligt, niet zonder fouten kunt overschrijven op het blad voor je neus. Er mankeert niets aan je ogen!»

Oei, mijn allereerste ervaring met een kwade moeder. Dat maakte het zeker niet gemakkelijker. Zes jaar en ik begon aan mezelf te twijfelen. Hoe kon ik nu toch zo stom zijn?

De leesoefeningen thuis begonnen ook problematisch te worden. Moeder bleek nog veel geduldiger te zijn dan vader, elk leeslesje met hem eindigde in tranen omdat hij ook dacht dat ik gewoon zat te dromen, mijn aandacht er niet bijhield of gewoon opzettelijk moeilijk deed. Ze wisten niet beter.

Inmiddels zat ik me af te vragen wat ik fout deed. Ik deed mijn uiterste best maar foutloos lezen en schrijven lukte me niet.

Eigenaardig was dat ik op al mijn andere vakken wel goed scoorde, en enkel met taal die eigenaardigheden vertoonde.

Ik had het geluk om op een school te zitten met een taakleerkracht. Niet alle scholen hebben dit, en het zou moeten verplicht worden al was het maar omdat er toch één gespecialiseerd iemand op school moet zijn die zulke problemen kan herkennen.

De taakjuffrouw heeft me het hele eerste jaar begeleid maar gaf toe dat het boven haar petje ging. Ze verwees me door naar het PMS en die verwezen me door om getest te worden in een revalidatiecentrum. Hier op de gezegende leeftijd van zeven jaar begonnen de eindeloze reeks testen en de zoektocht naar het onbekend ‘iets’ dat mij niet toeliet om op een ‘normaal’ niveau te lezen en te schrijven. Dyslexie was in 1982 in België onbekend!

Wordt vervolgd: De zoektocht doorheen de therapieën

30-08-2006 om 01:45 geschreven door BOJAKO  

Het is weer zo ver. We beginnen de eerste schoolkriebeltjes te voelen.

Zoon 2 en zijn vrouwtje staan in het onderwijs en zijn al volop bezig met de voorbereidingen.
Bij zoon 1 en zijn eega beperkt het zich momenteel tot de aankoop van nieuwe schoenen en kleding voor de zoontjes en wat schoolgerief.

Nu zou je denken dat wij als grootouders dat deel al lang achter de rug hebben, maar nee hoor, vergeet het... van het moment dat je kleinkinderen hebt herbegint de hele reutemeteut.

De twee schoondochters stonden hier elk deze week met hun overvolle agenda’s voor mijn kalender en ze hebben al de opvang uren voor de maand september erop gezet.
De kalender verloor op slag haar blanke maagdelijkheid.

Kleinzoon 1 zet de stap naar de grote school, het eerste leerjaar.
’t Is gewoon niet te vatten hoe snel het allemaal gaat.
Kleinzoon 2 gaat hogerop in de kleuterschool, kleindochter nog naar de kribbe en kleinzoon 3 komt volle dagen bij ons op de dagen dat zijn mama niet werkt. Ze heeft dan toch de knoop doorgebeten en besloten om halftijds te werken.
Na de herfstvakantie zou kleinzoon 3 dan ook deeltijds naar de kribbe gaan.
We kregen het geen van beide over ons hart om dat klein mini-prutske nu al naar de kribbe te doen.

Dat brengt natuurlijk weer een hoop veranderingen teweeg tenhuize Bojako.
De box (speelpark pour les Hollandais) moet weer op de hoogste stand gezet worden, terug op zoek naar de bewegende muzikale mobile om boven aan de box te hangen, het speelmatje, het babybadje, de babyrelax uit de kelder, beneden een verzorgingstafel in orde te brengen zodat bomma niet voortdurend op en af de trap naar de badkamer moet. Terug een voorraad mini pampers aanleggen, we hebben ze nu in alle maten en modellen liggen.
Het babyspeelgoed ook terug bij elkaar zoeken en een flinke wasbeurt geven.  Er komt zoals je ziet weer heel wat meer leven in de brouwerij.

Ik vind het wel plezant dat ventje het nu ook allemaal eens meemaakt. Bij onze kinderen heeft hij dit deel gemist.
Het brengen en halen van school, de pampers verschonen, de flesjes geven, de hongerige mondjes vullen als ze thuiskomen. Het luisteren naar het volledig verloop van hun dag, toch zeker van de twee oudsten.
Kleinzoon 1 zal vanaf nu waarschijnlijk ook wel wat werkjes meekrijgen na school, maar er zal nog moeten afgesproken worden met zijn mama op welk tijdstip ze dit wil doen. Ik kan me voorstellen dat je als ouder daar zelf graag zicht op hebt. Maar soms, als ze een late shift heeft, dan zal kleinzoon toch ofwel met ons ofwel met de papa het lees- of schrijflesje moeten doornemen.

Er zal een enorm zware last van mijn hart vallen als blijkt dat kleinzoon 1 geen leesproblemen heeft. Hij speelt momenteel veel liever met cijfers dan met letters alhoewel hij ze allemaal al goed kent en al vlot zijn naam schrijft, maar toch....de ongerustheid knaagt weer voor de eerste keer sinds vele jaren.

Een vrij erge vorm van dyslexie (woordblindheid) wordt doorgegeven in onze familie. Tot hiertoe bij mijn jongste zoon en één van mijn neven. Zoon 1 en de andere neven en nichten zijn ervan bespaard gebleven.
Elk jaar rond deze tijd voel ik weer de nood om alle ouders, grootouders en leerkrachten in te lichten over deze handicap.
Dus, als er mogen ‘bij herhaling’ terug over deze problematiek op mijn blog geschreven wordt, dan weten jullie waarom.
Dat is voor diegene die het vorig jaar gemist hebben.

Nu nog enkele dagen genieten van de zalige rust voor de storm....

om de vraag van PietjeBob te beantwoorden:  Milo vind je als je hier op drukt:  

28-08-2006 om 23:47 geschreven door BOJAKO  

Nu mag iedereen denken van  Milo wat hij of zij wil, die man is gewoon een mannelijke versie van Florence Nightingale.

Zelfs nadat mijn ventje hem zo beledigd heeft is die man zo braaf om medische hulp te verstrekken. Hij heeft zich als dokter altijd wel gespecialiseerd in een zuiver vrouwelijk gebied, - begrijpelijk want dat is waarschijnlijk de droomjob van alle mannen - maar hij heeft blijkbaar ook goed opgelet tijdens de andere lessen.

Gisteren waren de letters van mijn blog nog niet opgedroogd over mijn ventje zijn hielspoor en floep daar staat een reaktie van de Milo met raad om de pijn te verzachten.

Ik riep ventje aan de computer en zei: “ziede nu gij se jaloersen bok wat een vriendelijke man dat is! En gij maar commentaar leveren op zijne persoon”.

Ventje werd er gelijk beschaamd van. “Zou dat echt helpen denkt ge?” vroeg hij me.

“Als de Milo zegt dat het gaat helpen, dan gaat dat helpen! Hij had toch ook gezegd dat de tumor in de knie van zus niet kwaadaardig zou zijn, awel en die bleek toch uiteindelijk ook niet kwaadaardig.”

Ventje verdween in onze slaapkamer en toen kwam er weer dat ziek/zaag/klaagstemmeke ;  “ zeg nog eens hoe ik die oefeningen moet doen “.

Ik riep terug vanuit mijn kamer de instructies van Milo en hoorde ventje hijgen en puffen. Ik ben toen gaan kijken en hij was natuurlijk weer verkeerd bezig.

Ik zei heel traag maar duidelijk:

1. Ga op een kleine afstand van een muur staan
2. strek uw armen en leun tegen de muur,
3. buig dan door u armen met uw gezicht tot tegen de muur

“ge moet dat voelen trekken in uwen achillepees”.

“Waar ligt mijnen achillespees en hoe dikwijls moet ik dat doen, ik voel het in mijn knieën en in mijn armen en sebiet lig ik met mijn façade tegen de grond want de mat rijst weg” pufte ventje.

Ik heb hem dan het prentje van gisteren onder zijne neus geduwd en gezegd dat de achillespees dat stuk van zijn voet was waar hij zo dikwijls vroeger een hockey stick tegen gekregen had. Hij kreeg een ‘aha’ moment en begon weer de strekoefening te doen.

“Ik voel het, ik voel het!” riep hij bijna euforisch. Ik begon al te denken dat Milo een oefening had gegeven dat meer deugd deed dan enkel aan de achillespees.

Terwijl ik dit schrijf staat hij in de slaapkamer nog beuzze te geven.

Als hij iets plezant vindt dan kan hij moeilijk ophouden, hij heeft hetzelfde probleem met zijn Duveltjes, maar Milo schijnt datzelfde probleem te hebben.

Ik zal moeten oppassen want voor ik er erg in heb gaan die twee nog dikke maten worden en dan is het hek helemaal van de dam.

27-08-2006 om 21:41 geschreven door BOJAKO  

Allez het is hier efkes stil geweest in huis omwille van 'den ambras'.
En dames, hoe denkt ge dat een man een einde maakt aan die stilte?
Juist...door medelijden op te wekken. Enfin zo doet mijn ventje dat toch altijd.

’t Is nooit een grote prater geweest en hij weet dan ook nooit hoe hij aan een stress situatie een einde moet maken.
Ik daarentegen, flap er altijd veel te veel uit als ik kwaad ben, dus het is dan maar best dat ik mijnen teut hou vooraleer het te ver gaat, want de vrouwen  zullen wel begrijpen dat bij ambras wij vrouwen tot in het jaar één kunnen teruggaan om oude koeien uit de gracht te halen, indien nodig.

Gisteren ochtend zat ik bij mijn tas koffie de krant te lezen en ventje liep mankend rond,  en met regelmatige tussenpozen kreunde hij dan en keek zielig achterom om te kijken of ik het wel goed gezien had dat hij mankte.
Vervolgens nam hij een tube Voltaren en begon op een spastische manier zijn rechterschouder in te smeren met zijn linkerhand, deze handeling ging ook met het nodige gekreun gepaard.

Ik las rustig verder de gazet en deed of ik niets zag natuurlijk.

Mijn een klein stemmetje, waar ge de vreselijke pijn in voelde, piepte hij: “ik denk dat ik eens naar den doktoor ga shoeke”.
“Hmmmmm.....” was mijn antwoord.
“Moeste gij ook geen pillen hebben shoeke?” vroeg hij.

“Ge weet toch dat hij geen pillen meer voorschrijft als ge zelf niet komt” antwoordde ik bits, “’t is nen dokter en hij moet zijnen boterham verdienen, hij heeft het toch nog al gezegd...enkel een voorschrift bij een bezoek, ik zal volgende week wel gaan!”.

Met hetzelfde stil piepstemmetje zei hij dan: “Ik zal dan maar eens naar mijnen hiel en naar mijn schouder laten zien hé shoeke, wat denkt ge?”.
Nog altijd even diep over mijn gazet gebogen antwoordde ik:
“ik zeg u al maanden dat ge naar de dokter moet en ge luistert niet, als ge nu ineens vindt dat ge moet gaan dan gaat ge maar hé, ik kan toch niet voor u gaan!”.

Hij heeft al maanden lang last van hielspoor en wil niet naar de dokter, maar nu heeft hij waarschijnlijk ook zijn schouder verrokken met het plaatsen van de nieuwe deurbel.

Hij is linkshandig en ocharme die linkshandige mensen, die moeten altijd gereedschap gebruiken dat voor rechtshandigen gemaakt is,  en ik heb ook de indruk dat het voor linkshandigen wreed moeilijk is om eender wat op een normale manier te doen.
Als ik hem met een schaar zie knippen,  of een schroevendraaier zie gebruiken,  dan moet ik me altijd inhouden om niet te zeggen: “geef hier manneke, ik zal het wel doen” want het is écht een heel raar zicht. Als ge iemand kent die linkshandig werkt dan begrijpt ge pas waar de uitdrukking van komt: “hij heeft twee linkse handen”.

Ze kunnen alles natuurlijk evengoed of beter als wij, maar voor een rechtshandige lijkt het alsof ze aan het knoeien zijn.

Enfin, ik ben weer serieus afgedwaald.

“Moet ik nog iets voor u meebrengen van de winkel shoeke?” vroeg hij nog op dezelfde klagelijke, ziekelijke toon.
Ik kreeg natuurlijk al wreed kompassie. Bovendien kan ik nooit lang kwaad blijven.
“Vraagt aan de apotheker maar een grote doos vitaminen B Forte want mijn zenuwen hebben dat nodig” zei ik.

Hij was al heel blij dat hij me terug aan de praat had gekregen. Ik moest moeite doen om mijn lach in te houden – als hij zo de sukkelaar uithangt komt hij altijd wreed komisch over.

Ik weet het, ik weet het.... vrouwen kunnen wreed zijn, maar ge moet als vrouw af en toe op uw strepen staan als ze te ver gaan, anders wordt ge nog een vloermat.

Ik stond op en keek hem na terwijl hij pijnlijk pikkelend de straat uitliep.
’t Is toch een schatje hoor, maar als ik hem dat teveel zeg dan gelooft hij mij niet meer.
Een man moet ge op de tippen van zijn tenen houden, dat heb ik al lang begrepen.
Het zijn en blijven jagers dus het wild moet af en toe flink moeilijk doen, zo blijven ze genieten van de sport.

26-08-2006 om 17:30 geschreven door BOJAKO  

Oeioeioeioei...potvernondedikke toch, ik doe hier mijn blog open en wat zie ik tot mijn afgrijzen, ventje heeft ervan geprofiteerd om tijdens mijn afwezigheid ook zijn zegje te doen.

De vorige keer toen hij een stukje wou schrijven heb ik alles moeten voorzeggen, en dan nog wijzen hoe hij het op de blog moest krijgen, ik dacht bij mezelf dat het best lollig kon worden als hij ook af en toe een stukje schreef, maar ik had nooit gedacht dat hij zou onthouden hebben hoe het moest, van computers heeft hij niet veel verstand.

Waarschijnlijk heeft hij het ergens stiekem genoteerd of heeft hij naar Lotje gebeld om hem te helpen, de gluiperd!

Maar dat is niet het ergste – de inhoud is het ergste!

Ik heb een hele tijd getwijfeld of ik het er nu af zou gooien of niet maar het is toch te laat, er zijn al teveel mensen komen lezen.

Ik vond het al raar dat hij zo lang boven aan de computer was blijven zitten nadat hij me terug had binnengelaten gisteren.

Ik was dan uiteindelijk na lang aandringen maar zijn laatste handige Harry werkje gaan bewonderen en de deur was achter me dichtgevlogen. Ik heb zeker tien minuten moeten bellen vooraleer hij kwam opendoen. Toen ik begon te kuisen is hij terug naar boven gegaan en nu weet ik natuurlijk waarom, ik dacht dat hij gewoon probeerde te ontsnappen aan de kuis.

Ik heb de reakties gelezen en ik vind ook dat hij zijn eigen blog maar moet beginnen zoals PietjeBob zegt, zeker als hij het zo plezant vindt.

Pedro, gij zijt een schatje met uw repliek maar ik snap niet goed uw uitleg dat ‘....De verbindingen in hun hersenen in de baarmoeder en de invloed van hun hormonen bepalen hun denken en gedrag...’ ik dacht dat mijn hersenen in mijn hoofd zaten en niet in mijn baarmoeder? Dat stukje ga je toch eens beter moeten uitleggen hoor!

Maar het ergste, het allerergste is wel dat hij mijne goeie vriend Milo zo geaffronteerd heeft. Begint hij nog over die man zijn ballen, om me dood te schamen, ik durf me gewoon niet meer vertonen op de blog van Ernst/Milo en ook niet meer op die van Titipoes want daar stond het gewraakt prentje en foto op.

Milo’ke bij deze verontschuldig ik me voor het jaloers, puberachtig gedrag van mijne vechtgenoot, jaja...vechtgenoot! Sinds ik het stukje gelezen heb is het hier beeld zonder klank, van mijne kant dan welteverstaan natuurlijk.

Hoe durft hij u zo te beledigen, gewoon omdat ge een beetje mollig zijt en geen haar hebt? Mijn vader was ook klets, mijn broers zijn kaal, mijn oudste zoon ook....allemaal heel viriele mannen! Ge moet u dat echt niet aantrekken hoor. Ons vader zei altijd: “gras groeit niet op een drukke steenweg” maar dan wel in’t engels natuurlijk.

Okee, ventje heeft nog al zijn haar, een goed figuur, kan zowat alles, maar diplomatie en tact ... hm, daar moet nog flink aan gewerkt worden hoor, al veertig jaar steek ik daar mijn Latijn in maar het rijst er af zoals water van een eendenrug.

Langs de andere kant was mijn ijdelheid wel een beetje gestreeld door het feit dat het groen monsterke toch nog even bij hem zijne kop opstak. Hihi....zo oud en nog jaloers worden, gewoon omdat hij ergens leest over platonische adoratie.

Hij weet natuurlijk niet Milo dat het niet je persoontje (euh...persoon wegens de omvangrijkheid) is dat de vrouwen aanbidden maar wel je ongelooflijk stel hersenen, of is het meervoud nu hersens?... de spellchecker van mijne PC is kapot dus kies maar zelf.

Ja heren, vrouwen houden van hetgeen er tussen de oren van een man steekt, dat stukje tussen de benen is wel belangrijk maar soms bijkomstig.

Vrouwen moeten eerst geboeid (ik bedoel hier niet vastgebonden!!!) worden door een man vooraleer de hormoontjes beginnen te werken, en niet zoals bij de meeste mannen nèt andersom.

Bij hen beginnen eerst de hormonen te werken en nadien luisteren ze pas of er een zinnig woord uit de vrouw komt. Zo is mijn schoonvader aan mijn schoonmoeder geraakt en zo is mijn ventje op de wereld gekomen! Ge ziet wat er van komt.... ik zeg hier geen kwaad woord over mijn schoonmoeder hoor, maar als jonge vrouw was ze superknap en nu als oude vrouw nog steeds ongelooflijk mooi. Maar zij sprak enkel Russisch en hij niet.... hoef ik meer te zeggen?

Staat dat ook niet in één van die boeken waar Pedro en Milo het over hebben bij de reakties die ze op mijn blog gezet hebben?

Ik zie dat mijn blog nog instructief kan worden, lessen in het begrijpen van de vrouw.

Indien er vrouwen zijn die anders denken dan moeten ze het mij maar laten weten hoor.

De knapste man kan mij totaal niet bekoren als er niets zinnig uit zijn mond komt en ik denk dat dit toch bij de meeste vrouwen zo is.

Besluit: “Men do it with their tongue”. In feite heb ik dit gepikt want het origineel is: “Linguists do it with their tongue”.

Al goed dat ik vanavond toch nog kwam kijken naar mijn blogje en me kan verontschuldigen. Als ik nog tijd heb zal ik seffens bij Milo zelf mij persoonlijk verontschuldigen. Die arme man weet waarschijnlijk niet meer waar hij het heeft.

Als ventje nog eens zo’n truukje uithaalt dan zal ik een passwoord op mijn blog moeten zetten!

25-08-2006 om 21:12 geschreven door BOJAKO  

Ik kom daarjust boven om aan ons madam te vragen of ze astemblief de goedheid wil hebben om eens te komen zien naar mijn nieuw kunstwerk.  Madam wou een deurtelefoon/parlefoon/videocamera...jawatte, hoe ouder hoe zotter.  

Sinds we die jonge vent in’t midden van de nacht aan de deur gehad hebben heeft ze ne schrik gepakt. 

Of ik nu zei “ge moet geen schrik hebben, ik ben wel oud maar nog niet versleten en een gastje van twintig krijgt mij nog altijd niet plat” of niet, het hielp geen fluit. 
Dat ding moest en zou er komen. Goed, het kwam, het hangt en het werkt.  Hopelijk is ze nu voor een tijdje content.

Nu zoudt ge toch denken dat madam bij mijn mededeling zou rechtspringen, rond mijne nek vliegen, op zijn minst dankuwel zeggen en naar de voordeur vliegen om mijn kunstwerk te gaan bewonderen, maar neeje ...madam is aan het ‘bloggen’.

Mensenlief toch, wat is dat met al die vrouwen en dat ‘bloggen’.  

Af en toe als ze weg is kom ik stiekem lezen wat ze zoal schrijft en ik zie al dat ze schrijft zoals ze tettert.

Godlievenhier, kan ons madam tetteren en dan nog in drie talen en dan spreek ik nog niet van de pogingen om andere talen te spreken zoals gisteren spaans, allé spaans met haar op,  want ze had al een paar glaskes wijn binnen.

Ja spaans, we waren geïnviteerd bij een goei vriendin van haar en die werd zestig!  

Nog zo iets:  een vrouw die zestig wordt!  Mannekes, da’s geen feest da’s een begrafenis waar ge naartoe gaat.

Inplaats van te lachen is’t allemaal gebleit, vergelijken wie de grootste borsten heeft gekregen en hoever ze al gezakt zijn en of  ze nu toch zullen overwegen om ze te laten verkleinen of niet, als ze samen gaan krijgen ze misschien groepskorting.

De één vindt heur achterwerk te dik, de ander heur bovenstuk, de ander vindt dat ze te veel rimpels heeft omdat ze zo mager is.

Enfin, op den duur zijn wij mannen maar apart gaan zitten, want we werden er gewoon mottig van. 

Ons Madam zei later dat het kwam van te mengen, eerst den apero, dan de veel flessen wijn en dan de Duvels, maar da’s dikke zever, ik weet niks van een Duveltje min of meer, enfin ik herinner me zelfs niet dat ik Duvels gedronken heb.

Dus om verder te vertellen: ik kom boven in “haar kamer” jaja ons madam heeft een eigen territorium opgeëist,   zij zat lustig te tokkelen zoals gewoonlijk aan hare PC – (degene die dat machine heeft uitgevonden zouden ze moeten tegen de muur zetten, want ge krijgt die vrouwen er niet meer van weg, als ik tegenwoordig op tijd eten wil moet ik al een uur op voorhand roepen!) - enfin ik kom achter madam staan en wat ziet mijn lodderig oog - (l’oeuil de moscou, want ik ben een halve rus) – op het scherm? 
Een foto van een man met enorme kl...sorry ballen tot op de grond.  WABLIEF?  Ik zet mijne leesbril op, kom wat dichter naar het scherm en vraag: “zijde gij nu helemaal niet verlegen,  zit ge nu al op porno sites, en dat op uwe leeftijd, grootmoeder van vier kleinkinderen! ge moest u schamen, foei, als ge absoluut ballen wilt zien zal ik mijn broek wel laten zakken!”  (die van mij kunnen wel niet tippen aan die van de man op die foto maar ik mag toch nog gezien worden al zeg ik het zelf) .

Als antwoord kreeg ik : “ zaagt nu eens niet, da’s een reaktie op een reaktie van de Milo bij poes”.

“Milo, Milo....wat is dat voor iets ne Milo bij een poes?   Ik dacht dat ge vandaag eens goed ging kuisen” zeg ik zo terloops langs mijne neus weg, wel op een héél voorzichtige toon,  want met die van ons moet ge goed oppassen hoe ge iets aanbrengt.   Sinds ze gestopt is met werken is ze nogal straf de emancipatorische toer opgegaan en wil ze dat ik ook een serieuze bijdrage lever in ’t huishouden.   Ons vader moest het weten, de mens draaide zijn eigen om in zijn graf.

Enfin,  ik heb ze dan toch eindelijk met veel moeite van de computer kunnen aftrekken en naar beneden gestuurd om naar de video-bel-dinges te gaan kijken  en ik heb ze nog geen klachten horen roepen, ’t zal naar haar goesting zijn denk ik.   Plezant belleke trouwens, ze is al zeker vijf minuten aan’t bellen, oei..verdorie misschien best toch eens gaan zien, haar kennende heeft ze heur eigen buitengesloten!

Jaja, ’t was dus zo...ze is nu emmers en dweilen aan’t pakken, ze schijnt het dan toch te menen dat ze gaat kuisen.   Sinds dat programma ‘Schoon en Medogenloos’ heeft ze schrik dat die twee hier eens onverwacht aan de deur gaan staan.  
Misschien is dat ook één van de redenen waarom dat ze die video/bel/dinges wou, van de grote schrik.

Ondertussen profiteer ik er even van om hier ook eens te zitten en te niksen.  Eens zien wat zij daar van vindt. 

Ik ben eens gaan zien op die favoriete sites van haar en ik ben al veel raar typkes tegengekomen.  
Pffft....  ik heb nog niet veel concurrentie gezien.

Op die blog waar ze dat foto’ke van dieje gast met zijn grote ballen aan’t plakken was stond er een foto van nen dikke vent met ne kletskop, ik denk dat hij de beruchte Milo is waarover ze sprak. 

Haha... daar moet ik al geen schrik van hebben, da's geen concurrentie, ik heb al mijn haar nog en ik weeg nog ’t zelfde als de dag dat we getrouwd zijn.  En voor zover ik het goed verstaan heb,  heeft hij nog iets mis met zijn ballen.   Ja op zijne leeftijd beginnen die problemen waarschijnlijk, hij ziet er toch een flink pak ouder uit dan ik.

Van de week is ze met ne groep op trot geweest van de blogs.  

Kan ik zo iets verbieden?   Mijn vader zou het niet  toegelaten hebben maar een geëmancipeerde man moet dat den dag van vandaag toelaten.  Met of zonder goesting.

Trouwens dan kan ze niets zeggen als ik zelf wegga, want ik heb in september afgesproken met mijn ex-secretaresse en dat is een poepke om jaloers op te worden.  Een schatje, een dotje.... ’t is het enigste dat ik mis aan werken, da’s mijn Charlotje.  
1.50 meter groot en 40 kg en een poppesmoeleke om in te bijten.   

Oei....ik hoor ons madam den trap terug opkomen, ze had daarjust al geroepen dat ze de lijst had gemaakt voor de GB.  Dat is één van mijn taken: boodschappen doen. 

Morgen komen er weer vriendinnen op roddelbezoek en vliegt den deze weeral buiten,  want ik mag niet horen over wat of wie ze roddelen.  Zij noemen dat niet roddelen, zij noemen dat 'drie psychiaters uitsparen' laat me niet lachen. 

Een congres psychiaters zou met mijn madam een jaartje zoet zijn.
Ik zal morgen dan maar een Duveltje gaan drinken zeker,  want eerlijk gezegd,  zo als enige man tussen een hoop tetterende vrouwkes zitten, ‘k heb het hierboven al gezegd, dat grenst aan pure foltering.

Enne...meneer, grote,  kale Milo met uwe scheve grijns....'t is maar een verwittiging maar ik hou hier regelmatig een oogske in’t zeil zenne, platonisch of niet platonisch, ik kèn dat, ik ben ook ne vent, dat zeggen ze allemaal in’t begin, zo ben ik zelf al een paar keer met mijne zotte kop al bijna in de miserie geraakt. Ge moet nen ouwe zot geen smoelen leren trekken! 

Ons madam denkt dat ik niet veel van computers ken, da’s juist, maar wel genoeg om te weten wat er aan de gang is.  Ik hou hier een voorzichtig oogske open en als ik iets wil weten bel ik toch maar gewoon ons Charlotje op, die legt me dan wel uit op welke knoppen ik moet drukken...ik ben niet van gisteren!
 

Moest ge dit lezen Lotje...want ik weet dat ge af en toe eens komt zien op ons madam heuren blog....tot binnenkort  zenne schatje!.....ik ben al kruiskes op de kalender aan’t zetten.

24-08-2006 om 19:45 geschreven door BOJAKO  

24-08-2006 om 12:33 geschreven door BOJAKO  

24-08-2006 om 02:10 geschreven door BOJAKO