this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
06-09-2010
Thea en Henk
Op donderdag 2 september heeft onze lieve blogvriend Henk, geliefde echtgenoot van blogvriendin Thea, ons voor eeuwig verlaten. http://blog.seniorennet.be/thea/
Ik wens, net zoals Huismusje, via deze weg Thea en hun kinderen en kleinkinderen mijn innige deelneming te betuigen en hen sterkte en moed toe te wensen in deze voor hen moeilijke en droeve dagen.
Er zijn geen woorden voor een zieke, van wie je weet; hij redt het niet Je streelt zijn wang, je ziet zijn ogen, je bent bevangen door verdriet. Toch ben je dankbaar voor het einde, dat na zoveel moedig strijden kwam, omdat het niet alleen zijn leven, maar ook zijn lijden overnam. (Uit: Rouwgedichten)
De bomen komen uit de grond En uit hun stam de twijgen En ied'reen vindt het heel gewoon Dat zij weer bladeren krijgen We zien ze vallen naar de grond En dan opnieuw weer groeien Zo heeft de aarde ons geleerd Dat ál wat sterft zal bloeien
Een man, een auto en een computer : allemaal goed als ze werken, maar hopeloos wanneer ze je tegenwerken.
Momenteel is het mijn e-mail programma Mozilla Thunderbird dat me gek maakt en de muren opjaagt, we zullen het maar niet over mijn man en mijn auto hebben.
Ik heb al lange tijd de gewoonte om netjes en proper de te bewaren mails onmiddellijk op te slaan in mappen. Het deleten van gelezen mails laat wel wat te wensen over, ik ben niet perfect.
Een minder goede gewoonte van mij is dat ik absoluut niet kan weerstaan aan de drang om een aangeboden 'upgrade' van een programma te doen.
Maar vanaf nu is't gedaan. Niets meer te upgraden! Nooit meer, jamais, never again. Ik werk vanaf nu verder met een programma dat ik ken en zoals het is en in die staat zal het blijven tot in der eeuwigheid amen.
Waarom al deze frustratie vraagt u zichzelve misschien niet af?
Wel toch schrijf ik het hier.
Enkele dagen geleden was het zover.
Ik open mijn Mozilla Thunderbird mail programma om mijn mails te lezen en in de rechtbovenhoek van mijn scherm flitst ongelooflijk uitnodigend : " upgrade upgrade upgrade " en ja ik kan er weer niet aan weerstaan. Ik sluit alle programma's af en doe een upgrade, want het kan tenslotte alleen maar beter en gesofistikeerder worden nietwaar?
Mijn botten Zjérard.
Al mijn mappen weg en het programma is er helemaal niet op verbeterd.
Wat zeg ik? Het is terug naar het stenen tijdperk gegaan. Ik mankeer nog enkel de steen en de beitel en de tam tam.
Al mijn mooie mappen met bewaarde mails zijn ribbedebie. Ze zullen waarschijnlijk wel ergens in de cyberspace van mijn PC doelloos ronddolen, maar ik zoek er al twee dagen vruchteloos naar.
Aan mijne zilveren moet ik niets vragen, want hoewel die op veel gebieden een heel Handige Harry is, is hij op gebied van IT een serieus dyslectische analfabeet.
Enfin, indien jullie je afvroegen waarom er hier niet geschreven wordt, dan weten jullie het nu.
Ik ben nog steeds vruchteloos op zoek naar verdwenen mappen met mails .... godzijdank werkt de oude trouwe Hotmail nog.
Hotmail vraagt mij nooit of ik wil upgraden. Die doen dat zelf en laten me het dan zelf maar verder uitvissen, maar daar ben ik nog nooit mijn mail mappen kwijt geraakt.
Boehoe, bleit bleit ...
(ziedet ... ik kan hier zelfs geen bleitende ikoontjes zetten omdat ik zo dom ben geweest naar de nieuwe editor van Sennet te upgraden en die zet dan geen rare html regels meer in je tekst, maar die laat dan weer geen icoontjes toe).
't is verdomme altijd iets.
Pffft.... ik heb geen zin meer om te verder zoeken, ik ga nog eens de nieuwe Mahjong spelen op Facebook en terug wat ontspannen. Nèh !
Godzijdank moet ik nog niet terug naar mijn diëtiste.
Zondag as. vieren we de eerste verjaardag van Tibo en gisteren waren we uitgenodigd bij lieve vrienden voor een BBQ.
De weergoden waren ons allen nog goedgezind.
Er woei weliswaar een stevig briesje, maar het was toch zonnig en vrij warm en we konden nog lekker buiten in het zonnetje zitten.
Genieten van de zon en lekker eten en een goed gezelschap, wat moet een mens nog meer hebben?
Vamorgen was het echter weer kliniek bezoek.
Een echootje van de buik en een CT scan van dezelfde regio.
Aan de telefoon werd me gezegd : "beide onderzoeken duren samen ongeveer anderhalf uurtje en je moet nuchter zijn en hier moet je dan wat water drinken vòòr het onderzoek."
Wat vergeten ze je echter nog te zeggen ?
Echo:
Dat je best een BH draagt, want alles moet uit behalve je BH en je onderbroekje.
Hier hoor ik mensen zich afvragen : "Watte draag jij geen BH?" waarop ik dan antwoord: "Nee tenzij ik weet dat ik me moet uitkleden tot aan mijn BH, want zo'n folterknelding voelt aan als een korset en ik ben vaandeldraagster van : Let the Boobies hang Free !
Dat de dokter heel kwistig omspringt met glijmiddel en nog jonger is dan je zoon.
Bij de scan:
Dat je een volledige literse fles brak smakend water moet drinken waar één of ander vergif in verwerkt zit.
Dat je daar alle kleding moet uitdoen, maar gelukkig een ziekenhuis schortje krijgt dat je vervolgens langs achter moet proberen toe te strikken.
Dat de behandelende verpleegster een vriendin van je nichtje blijkt te zijn.
Dat ze je daar nog eens prikken en nog meer viezigheid in je lijf gaan stuwen.
Dat die vriendin van je nichtje je bovendien nog een lavement zet. Leuke kennismaking mevrouw (sic) ...
Dat je dat spul ook de hele tijd van de scan moet ophouden.
Dat je helemaal heet wordt en begint te gloeien wanneer de contrastof via het spuitje in je lijf komt.
Dat het uiterst moeilijk is om met 'geknelde kaken' nog op fatsoenlijke wijze afscheid te nemen van de sympathieke verpleegster/kennis van je nichtje.
Dat er geen slot is op de deur van de WC in het kleedhokje.
Dat je iets later in de cafetaria van het ziekenhuis meerdere keren beseft dat je ondanks alles nog steeds niet alles geëvacueerd hebt.
Dat je - nu je dit alles doorstaan hebt - heel blij bent dat je die namiddag toch je afspraak hebt kunnen afzeggen.
Dat je gelukkig nog een nieuwe tube speenzalf in huis hebt.
Maar kom....elke wolk heeft een zilveren randje : de zon schijnt nog en het is buiten in de tuin nog lekker warm en nog belangrijker : 't is niet te ver van de dichtstbijzijnde water closet.
Ons blikken doos had de voorbije Noordzee stormen flink doorstaan en stond nog stevig recht.
Mr. Silver had bij het opzetten niet op een stormkabel of picket meer of minder gezien - onze veelvuldig kamperende Hollandse camping buren noemen onze picketten 'haringen'.
Ik heb een picket vervolgens eens goed bekeken en indien je ze ondersteboven houdt en richting je mond laat hangen, dan zou je er inderdaad met een beetje fantasie wel een Maatjesharing in kunnen herkennen.
Enfin, mijn eerste nacht was nogmaals een slapeloze, dankzij de nu alom gekende buiten alle proportie geproduceerde decibels van de zilveren snurker.
De volgende dag liep ik wegens slaapgebrek rond als een zombie in dikke mist.
Dit resulteerde vervolgens in gescheiden beddenslaap tijdens de daarop volgende nachten. Mr. Silver vindt dit nu zelf ook de beste oplossing, want een niet uitgeslapen Bojako is een wreed ambetant en venijnig suf stuk mens, al zeg ik het zelf.
De lekker uitgeslapen Bojako daarentegen is een opgeruimd vrolijke fietster, die vorige vrijdag gezwind richting Nieuwpoort Bad fietste, tegen de wind in en dit met een grote smile op haar facade. (lippen weliswaar stevig op elkaar geklemd tegen de vliegjes)
De zilveren daarentegen pufte met zware inspannings dyspnoea achter haar aan en hoestte en proestte in het stof van haar electrisch aangedreven stalen ros.
Mevrouw Bojako ging deze keer ook niet met een smak tegen de vlakte en kon daarom nog steeds lachen toen zij vervolgens in Nieuwpoort door haar shopaholic echtgenoot richting braderie werd getrokken en dit zonder zelfs eerst één pint gedronken te hebben.
In de schoentjes die ik aantrek om te fietsen staken sokjes. Het was echter die dag veel te warm voor sokjes en daarom had ik ze niet aan.
Domme domme gans!
Die sokjes dienden niet om mijn voeten warm te houden, nee die dienen om geen bleinen te krijgen bij het lopen. Hoe had ik dat kunnen vergeten?
Ik lijd aan dezelfde ziekte als mijn moeder zaliger. Mijn voeten hebben geen eeltlaag, ze hebben enkel een fijne babyhuid dat bij de minste wrijving begint te bloeden.
Halverwege de braderie begon de miserie, het bloed sijpelde al uit één schoen.
Pikkelend op één been strompelde ik een apotheker binnen om die nieuwe soort plaasters te kopen, precies een tweede huid dat je over de blaar kleeft, enfin jullie weten zeker wat ik bedoel.
Toen gingen we eindelijk iets drinken: oef ....
's Avonds zijn we nog eens naar De Mikke in Oostduinkerke geweest, dat was héél lang geleden.
Mr. Silver sloeg er een halve gegrilde koe in zijn graat en ik de brochette met gegrilde scampi's, die zijn daar heerlijk.
En nu zijn we weer terug thuis.
Ik heb den almanak ( zo noemde mijn bomma de kalender en die oude woorden mogen niet verloren gaan vind ik ) van september bekeken en ik denk niet dat we in die maand nog aan de caravan zullen geraken.
Oeioei ocharme ochheere toch .... (grijns grijns)
Niet te geloven dat de zomer zo snel voorbij geflitst is hé?
In de voormiddag kwam zoon 1 op bezoek met zijn twee zonen, die beiden prachtige kaarten voor me geknutseld en getekend hadden en zij bleven 's middags een boterhammeke eten. Schoondochter 1 moest ocharme op haar Moederkesdag de zieken verzorgen.
Na de middag kwam schoondochter 2 ons en haar ouders met de auto halen omdat ik dan ook een glaasje alcohol zou kunnen meedrinken en die dag geen BOBbette hoefde te zijn.
Zoon 2 had zichzelf overtroffen en zette ons een feestmaal voor om U tegen te zeggen.
Mijn dieëtste krijgt weliswaar een attack wanneer ik daar terug ooit terug op de weegschaal ga staan. Ik stel een volgend bezoek steeds maar uit in de hoop er voordien nog terug wat gewicht af te krijgen.
Deze week hadden we vrijgehouden om nog eens naar onze caravan aan zee te gaan.
Sloeg dat even tegen zeg! De hemelsluizen hadden al het water van juli opgespaard om dit op 15 en 16 augustus in één flinke dretjsh op ons neer te kwakken.
Hahahahahahaha......
Mr. Silver mocht op zijn kop gaan staan, mij krijgt hij met zo'n weer niet meer mee naar onze blikken doos. Ik blijf lekker thuis tot deze herfst-in-de-zomer voorbij is.
Morgen belooft de weerman iets beter weer en pas dan zal ik mijn goed hart laten zien en ik zal mijn rubber laarzen, windjak en zuidwester inpakken en gaan kijken of onze caravan al of niet weggewaaid of ondergespoeld is.
Ik ben ook tot het besluit gekomen dat mijn gezegende leeftijd om een ietsiepietsie meer luxe en comfort smeekt. Derhalve heb ik aan mijn ball and chain gezegd dat ik kamperen écht maar dan ook écht niet meer zie zitten. Nu niet, morgen niet, volgend jaar niet, nooit, jamais, never, enfin het zal wel duidelijk zijn wat ik bedoel zeker?
Kamperen is voor jonge mensen met stevige ruggen, buigbare knieën en een gevoel voor avontuur.
Natuurlijk behoort Mr. Silver nog tot deze categorie. Hoewel hij vier jaar ouder is dan ik blijkt hij de genen van zijn mutti geërfd te hebben en verkeert hij nog steeds in blakende gezondheid en ik hoop uit de grond van mijn peperkoekenhartje dat dit nog lang zo mag blijven.
Tenslotte moet één van ons nog blijven functioneren nietwaar.
Op verzoek van zijn tuingenoot, de vader van schoondochter 2, vermeld ik hier ook het ongelooflijk werk dat zij beiden deze zomer verricht hebben.
We eten al sinds geruime tijd elke dag vers geplukte groenten en aardappelen uit hun geliefde tuin.
Samen trekken ze 's morgens zoals Boer(en) Wortel van Felix Timmermans naar hun stukje grond, dat uitzonderlijk goed bemest wordt door het Crematorium aan de overkant van de straat. Daar aangekomen slaken ze beiden een diepe, gelukkige zucht en bekijken ze woordeloos ( het zijn allebei mannen van weinig woorden ) de vruchten van hun intense arbeid. Ze buigen en spitten nog moeiteloos ( soms toch ) de kilo's aardappelen uit de grond, plukken vervolgens gezwind tomaten en snijbonen. Ze banen zich met machetes een weg tussen de vele netels en brengen ook braambessen en rabarber mee om confituur te maken.
Vuil en bezweet komen ze dan thuis en zetten ze fier de vruchten van hun arbeid op het aanrecht en dan ....
(ik ga niet doen zoals Loewiesa en jullie in spanning laten wachten op het vervolg)
Nee ... en dan ...
Dan begint mijn werk !
Groenten kuisen, patatten schillen, confituur maken en koken ....
hoewel ... hij denkt precies dat er leukere dingen te doen zijn!
vervolgens een familiefeest ter ere van het bezoek van zus en schoonbroer Engeland
het was geen schitterend weer, daarom veiligheidshalve de tenten gezet, maar de weergoden waren ons goedgezind, want het heeft niet echt geregend. Het was een echte Belgische zomerdag.
Schwiegermutti houdt een praatje met enkele van haar achterkleinkinderen
en morgen vieren we moederdag bij zoon 2 en schoondochter 2
aan alle moeders wens ik morgen een heerlijke Moederdag.
“ Oud worden is ons lot, dat weten we. Vaag. Ieder denkt dat hij ervan op de hoogte is, maar het blijft een abstract begrip, en al ben je je bewust van het collectieve lot van de soort, daarmee ben je nog geenszins voorbereid op de eenzame ervaring ZELF oud te zijn en de hartverscheurende ervaring ZELF dood te gaan. Je kunt lang leven en daarbij rustigjes vaststellen dat het een algemene regel is. Sommigen lukt het zelfs zich ervan te overtuigen dat zij een uitzondering zullen zijn ... de sukkels!
Als je eens en voor altijd zou weten dat je 'een oud wijf'' bent, denk ik dat je eraan zou wennen. Het drama is dat je dat in het begin vergeet. Met een beetje geluk gaat het jarenlang op en neer. En dan op een dag moet je het wel toegeven, dan merk je dat je voortdurend oud bent. Dat is echt het moment dat er een omslag plaatsvindt en je alles opnieuw moet leren. Je bent niet alleen een oud wijf, dat kun je nog naast je neerleggen; maar je hebt ook oude botten die poreus worden, een oude maag die dat heerlijk branderig gevoel van alcohol niet goed verdraagt, een oud brein dat niet meer op namen kan komen en vervolgens niet meer op woorden, oude bloedvaten die verslappen terwijl je slagaders verkalken, en je leeft met een oude liefde bij wie je dezelfde symptomen waarneemt, of juist zonder liefde, met alleen een foto, die onveranderlijk in een zilveren lijstje op je nachtkastje staat.
Natuurlijk heb je nog je familie. Maar langzamerhand word je door je naasten steeds minder als individu gezien. Ze hebben het over 'de ouwelui ' waarna ze overgaan op 'arme mama' of 'mijn oude vader'....Ze verwachten geen verrassingen meer, afgezien van een infarct, een gebroken dijbeen, een beroerte of de verschrikkingen van de sluipende ziekte van Alzheimer. “ ...
geschreven door Benoîte Groult
Beoordeling Bojako : geen page turner, maar zeker de moeite waard om als 'oud wijf' te lezen! ;-)
Aan het begin van haar loopbaan gaf Benoîte Groult les aan Courd Bossuet. In 1944 kwam ze in dienst bij de omroepkrant en zou daar tot 1953 blijven. Ze trouwde in 1951 met Georges de Caunes met wie zij twee dochters kreeg, Blandine en Lison. Na het overlijden van Caunes huwde ze de romanschrijver en journalist Paul Guimard van wie ze nog een dochter kreeg, Constance.
Benoîte Groult werkte mee aan verschillende tijdschriften zoals "Elle" en "Parents".
Vanaf haar jeugd had zij plezier in het schrijven. Maar pas op rijpere leeftijd maakte zij haar debuut. Eerst samen met haar zuster Flora: Journal à quatre mains (1963), Le Féminin pluriel (1965) en Il était deux fois (1967).
Haar leven en werk getuigen van de ingrijpende veranderingen in de verhoudingen tussen mannen en vrouwen die in 20e eeuw hebben plaatsgevonden. Het feminisme speelt een belangrijke rol in haar werk.
In 1978 richtte Benoîte Groult samen met Claude Servan-Schreiber een feministisch maandblad op: "F Magazine", waarvoor zij de hoofdartikelen redigeerde.
Tussen 1984 en 1986, nam zij het voorzitterschap op zich van de commissie die verantwoordelijk is voor de feminisering van de namen van beroepen en functies e.d. Deze commissie was ingesteld door Yvette Roudy, toenmalig minister van de rechten van de vrouw. In deze commissie werkten grammatici, taalkundigen en schrijvers.
Sinds 1982 is Benoîte Groult lid van de jury Fémina. In 1997 heeft zij in de jury van het Filmfestival Cannes gezeten. Benoîte Groult heeft de onderscheiding van officier de la Légion d'honneur (Officier van het Legioen van Eer) gekregen.
Gisteren en vandaag kwam Tibo logeren. Zoals jullie weten heeft hij nog steeds wat problemen om vast voedsel binnen te houden.
Deze keer kwam hij met een handleiding specifiek op maat geschreven en ik moest er zo om lachen dat ik het op mijn blog bewaar. Het werd geschreven door zoon 2.
Gebruiksaanwijzingen voor Tibo
6u-8u: opstaan, wordt voorafgegaan met een schril gebleit dat steeds toeneemt in volume; als ge rap zijn tutje erin steekt kunt get misschien nog effe rekken.
8u15: klaar voor het ontbijt, dit zijnde 210ml water snel op lichaamstemperatuur gebracht in de oven met microgolven. Aangelengd met één schep CALOREEN (goed schudden, anders brokken, een brok geraakt niet door speenopening), nadien 7 afgestreken lepeltjes BEBA2 melkpoeder toevoegen en opnieuw stevig schudden anders brokken en ... . Tibo is een echte VdE, dit wil zeggen dat hij zijn tijd neemt om een maaltijd tot zich te nemen. Zoals zijn voorvaders het hem voordeden kan hij meerdere malen pauzeren in één maaltijd.
8u45: klaar om gewassen te worden, hij kan reeds zitten in een klein babybad, maar in een groot bad zijn de benen het noorden kwijt en beginnen ze wild rond te spartelen (een badmat kan helpen), een gewaarschuwde grootouder bespaart zo enkele hartspasmen, want Tibo is dol op het bad, zo dol dat bij het eindigen ervan de keel wordt opengezet. Deze protest actie kan snel gecompenseerd worden door het kiekeboespel. Dit spel kan tevens steeds gebruikt worden bij onverklaarbare huilbuien!
9u00-10u00: klaar voor de stap/ kruip oefeningen: moordend voor de rug maar dolle pret voor Tibo is het stapspel: de (groot)ouder buigt voorover en houdt Tibo vast zodat hij kan stappen. Bij het kruipen is het een kwestie van te kunnen volgen (steekt alles in de mond, elke kruimel elk pluisje; krijgt deuren open; gaat zitten als het echt boeiend wordt (stopcontacten en elektrische draden zijn ook een favoriet).
11u00-12u00: klaar voor de ochtendwandeling, mag een bos zijn, maar een winkelstraat kan hij ook wel smaken.
12u00: klaar voor de eerste maaltijd PATATTEN, vers of in een potje; zijn persoonlijke diëtiste heeft hem aanbevolen om na het verwarmen van de zeer fijn gepureerde voeding 2 koffielepels olie of vloeibare boter toe te voegen. Bij de eerste symptomen van braakneigingen best stoppen. Je kan steeds nog wat melk bijgeven als hij niet voldoende calorieën binnen heeft.
12u30-13u30: klaar voor middag dutje
13u30-16u00: baby activiteiten: kruip/stapoefeningen, kiekeboespel, rol en bol, haartje trek, ik braak en opa kuist, liggen in buggy of relax, ...
16u00: klaar voor fruitpap: bij het potje moet weer 1 SCHEP CALOREEN worden toegevoegd.
16u30-18u00: namiddag dutje
18u00-20u00: grote mensen zien eten!!
20u00: klaarmaken voor bedtijd; pyjama aandoen, slaapzak aandoen!
20u01: klaar voor melkpap (zie boven voor de bereiding)
20u30: slapen
Kan in de loop van de nacht een aantal keren wakker worden, soms helpt het tutje, soms helpt nog een extra papje, soms helpt mee in bed pakken, soms helpt niets (dan hept ge pech)
Ach, ik heb zo'n medelijden met de mensen die nu op vakantie zijn aan zee. Het kon niet blijven duren hé, die heerlijke, lange, hete zomer.
Maar ja... dit is België en daarom moeten we altijd zoveel meenemen als we hier op vakantie gaan. Kleding voor koud, nat en warm weer. Altijd een grote valies vol, want ge weet nooit hoe de volgende dag zal zijn.
Enfin, ik ga niet te zwartgallig zijn. Augustus is nog maar pas bezig en 't kan nog keren hoop ik. Het hoeft voor mij zeker geen 30°C te zijn, maar gewoon : droog en een blauwe lucht, ge ziet dat ik niet veeleisend ben.
Rekening houdend met wat we zien op het nieuws mogen we nog blij zijn. Overstromingen en bosbranden zoals Rusland en Pakistan zijn nog veel erger.
Ooit...vele jaren geleden, reden we tweeduizend kilometer om zeker te zijn van zon en toen hebben we in Spanje ook vreselijk weer gehad en bovendien midden in een overstroming gezeten. Het leek of ons appartementen blok in het midden van de kolkende zee stond. Bangelijk !
De volgende dag hield de regen wel op, maar de schade was toen ook niet te overzien. Van de zeilboot van mijn schoonvader waren er enkel nog splinters over en veel auto's die niet naar hoger gelegen gebieden waren getrokken, hadden tot aan het stuur onder water gestaan.
Het appartementje van mijn schoonouders was op het gelijkvloers en wij huurden op het eerste verdiep.
Drie dagen hebben we dan met z'n allen stinkende modder moeten opkuisen om hun appartementje terug bewoonbaar te krijgen.
Toen hield ik het ook voor gezien en zijn we na tien dagen ipv de geplande maand terug naar huis gereden.
Tweeduizend kilometer rijden om uitgeregend te worden! Nee hoor, geef mij dan maar onze kust, regen of geen regen.
Veel nieuws ten huize Bojako is er niet.
Seppe is aan het bekomen van zijn schommel trauma. Zijn lippen hebben volgens zoon 2 al terug hun normale afmetingen. Hij vond het niet erg om enkele dagen te leven op een dieet van ijskreem en yogurt en hoe het met zijn losse snijtand zal aflopen weet ik nog niet. Gelukkig is het nog een melktandje.
Mr. Silver is terug thuis in gang geschoten en is nu eindelijk aan de eindafwerking van de keuken en bij-keuken bezig.
Tussendoor peddelt hij naar de tuin waar de verse groenten nu volop aan het rijpen zijn. Beide families zijn al goed voorzien van lekkere princessebonen, rode biet, sla en aardappelen. Ik zit likkebaardend uit te kijken naar onze tomaten, die nog aan de groene kant zijn.
Seffens gaan we nog eens kijken of er iets te rapen valt!
Vanmiddag was het feest bij zoon 2 en zijn vrouwtje. Deze keer vierden we hun verjaardagen.
Alles verliep pico bello.
De grootmoeders keuvelden, de kinderen speelden en de grootvaders deden samen een kampioenschap om ter meeste Duvels/pinten/wijn drinken.
Enfin ... ge kent dat hé, Breugeliaanse toestanden: eten en zuipen.
Mijn Lokerse vlaai werd door de meesten met smaak gegeten maar toen ...
...acht kleinkindjes speelden al een hele middag mooi samen in de grote tuin en op het supergroot plein achter het huis, ze liepen terug binnen, keerden terug in de tuin, ze speelden op de glijbaan, op de schommel en toen ...
...Seppe liep net voorbij de schommel toen die vanuit de tegenovergestelde richting hem met een enorme smak vlak op zijn neus en mond velde.
Een ijselijk luide gil en overal bloed, 'k heb nog nooit zoveel bloed zien spuiten.
Nonkels en vader verbraken het wereldrecord snellopen en de papa raapte Seppe op en droeg hem rennend naar binnen. Mama, die net boven Tibo te slapen legde kwam ijlings de trap afgerend. Schoondochter 1, een verpleegster, vond het raadzaam om naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling te gaan in Reet.
Zoon 2, schoondochter met een bloedende, huilende Seppe in haar armen, vertrokken naar die dichtsbijzijnde spoedafdeling en alle achtergebleven kindjes en volwassenen zaten in shock urenlang te wachten op nieuws.
Aan allen die in Reet of omgeving wonen : doe geen moeite, ga daar niet naartoe, rij verder naar het UZA, want in Reet word je niet geholpen, zeker niet tijdens het weekend !
Niemand kon nog een hap door zijn keel krijgen, alle borden bleven verder onaangeroerd. De twee Bompa's ruimden in stilte de tafels af en begonnen aan de afwas, zo verwerken mannen hun verdriet. De grootmoeders troostten de kleintjes.
Rond 11 uur kwamen eindelijk de opgeluchte ouders terug thuis en wel mèt een gehavende, maar nu verdoofde en slapende Seppe. Zusje lag tussen beide grootmoeders te slapen op de zetel, ze wou niet naar bed voor ze haar broertje had gezien.
Seppe werd zachtjes, nog steeds slapend, neergelegd in de zetel. Zijn nieuw turkoois/blauw T-shirtje, waar enkel het woord STOER op stond, hing vol bloed. Zijn schattige tuitlippen waren dik en bloederig gezwollen en zijn melktandjes ... of die nog gered zullen kunnen worden valt af te wachten tot ze bij een tandarts kunnen. Er werd een RX genomen om te zien of zijn neusje en kaaksbeen niet gebroken was, dat bleek allemaal in orde en zijn tweede tandjes, die al in de wachtrij staan, zouden ook niet gehavend zijn. De stomatoloog op de spoedafdeling had de wonde in zijn tandvlees gestelpt met speciale wattenstaafjes en Seppe had dit alles bijzonder moedig doorstaan.
Toen zijn opgeluchte ouders hem prezen voor die moed tijdens zijn doorstane trauma zeiden ze dat hij een geschenkje mocht kiezen. Hij hoefde er niet over na te denken en zei prompt : 'ik wil een grote, nieuwe fiets'. Zijn hersenen waren niet dooreengeschud, hij wist verdorie nog heel goed hoe hij van de situatie gebruik kon maken.
Pffft....Je denkt eens je kinderen volwassen zijn : oef ... dat hebben we goed doorstaan, nu komt er wat peis en vree in onze leven, huh...mijn hoela : nu begint alles terug via de kleinkinderen.
Ik heb me stoer gehouden tot thuis, maar daarnet kwamen toch even de traantjes boven om zoveel pijn bij zo'n lief, klein hummeltje, maar het waren ook traantjes van geluk omdat het niet erger was dan we dachten.
Gisteren vertrokken we aan zee voor een fietstocht en zoals ik al gezegd heb : ik ben nog maar een L-fietser, ik heb het nooit echt geleerd en nooit veel gedaan.
Verklaring hiervoor : het broertje van mijn moeder was op vijfjarige leeftijd op zijn fietsje doodgereden en daarom was moeder doodsbang om ons te leren fietsen.
Maar ik dwaal af.
Ik peddelde rustig achter mijne zilveren over de mooi aangeduide fietswegen in de Westhoek, we waren op weg naar Middelkerke. Plots begon Mr. Silver te twijfelen, ik hing in zijn wiel, dus ik twijfelde twee keer zo erg en voor ik het wist lag ik èn mijn fiets tegen de vlakte. Flink gekneusd krabbelde ik recht met de hulp van enkele andere fietsers en de inmiddels teruggekeerde, beteuterde zilveren fietser.
Ik bekeek hem en hij bekeek mij en zijnen eurocent had deze keer geen tien seconden nodig om te vallen : "we zullen maar naar huis gaan zeker?". Ik knikte gewoon, sprong gezwind terug op mijn eveneens iets gekneusde stalen electrische ros en peddelde tegen 100 in't uur terug naar de caravan (als ge overdrijft liegt ge niet).
Vannacht hebben we dan eindelijk ons nieuw superbreed bed ingewijd en het is wel even wennen. Om de zilveren snurker te bereiken wanneer hij snurkt wordt het moeilijk, hij ligt te ver van me weg. Vanavond neem ik een golfstok mee naar bed om te kloppen. of heeft er iemand een beter voorstel?
Ik kom net van het blog van Natoken en las daar over haar winkel perikelen met haar echtgenoot.
Die perikelen verdwijnen in het niets wanneer ik terugdenk aan de aversie die mijn vader had tegen winkelen :
Mijn moeder moest voor vader naar de winkel, daar voor hem broeken of een kostuum uitzoeken, deze mee naar huis brengen, vader thuis laten passen, na twee was hij het passen al beu, dus moeder moest al goed weten wat hij nodig had en vervolgens moest ze met de niet gekozen stukken dan terug naar de winkel. Idem dito voor gesloten sandalen, want schoenen wou hij niet dragen, zijn voeten hadden lucht nodig.
Niet enkel broeken, maar alle kleding van vader moest aan huis bezorgd worden. Nieuwe sokken moesten dan ook eerst door de handen van mij en mijn zus passeren, want alle ragfijne elastiekjes moesten eruit gehaald worden, daar kon hij niet tegen, dat spande en dat jeukte.
Bovendien moest en zou hij boxer shorts hebben in de jaren dat er nergens nog een boxershort te vinden was en daar moest moeder oude winkels en markten voor afschuimen en die dan allemaal opkopen... zouden ze daar tegenwoordig voor scheiden denkt ge ???
Gisteren de hele dag rondgelopen zoals een zombie wegens wreed slaapgebrek.
Mr.Silver zag het, besefte dat het een 'pietekleinbeetje' zijn schuld was en hij stelde voor om de volgende nacht in het tweede caravan bed te slapen.
Hahahahahahaha....
Het bed is vlak naast het ander bed in de caravan!
Maar kom, ik deed niet moeilijk, hij was tenslotte van goede wil en ik stelde maar één voorwaarde, zijn hoofd moest binnen bereik zijn.
Toen hij vroeg waarom zei ik : "omdat ik dan, wanneer je snurkt, er op kan kloppen!"
Ik heb maar één keer moeten kloppen en voelde me deze ochtend herboren.
Vanmiddag hebben we de rommelmarkt van Nieuwpoort gedaan als beloning voor de inzet van Mr. Silver en ik mag zeggen en schrijven : zonder rugpijn en zonder verdoving! Als dat geen goed nieuws is?! Bovendien hebben we nog wat rommel gekocht om bij de andere rommel te leggen. Nee serieus: een nieuw paar lakens op maat van ons nieuw bed en dit voor 10 €, geen slechte koop vind ik.
Het leven op de camping zag er vandaag ook plots veel beter uit.
Op mijn nieuw aangeschafte fiets op batterijen ging zelfs het fietsen zeer vlot.
Ik blijf hier nog even aan zee. Ik schrijf weliswaar 'nog even' .... want wij hebben de sleutels van onze garage. In onze garage staat de auto van onze zoon 1. Zoon 1 heeft die auto nodig wanneer hij terugkomt van zijn reis en zijn Camper terug moet binnendoen.
Ach....we moeten thuis ons nieuw bed nog inwijden nietwaar?
Ik zit hier nog steeds aan onze geliefde Noordzee kust, nogmaals in het kot van de nacht, in een killige, klammige caravan ('t is nog nacht hé) en ik ben dankzij de decibels van mijn teerbeminde zilveren op dit ongoddellijk uur blogjes aan't lezen.
Ik kom net van het blog van Myette, die ocharme de muren opkruipt bij gemis aan avontuur.
Hier in deze caravan zit net het tegenovergestelde, namelijk : de volstrekt niet avontuurlijke vrouw. De vrouw die droomt van haar huisje in het verre Antverpia, die ook droomt van haar prachtig nieuw bed met dito matras dat nog niet is mogen ingewijd worden, haar grootscherm televisie met honderd posten, haar gasvuur met zes pitten en grote oven, haar badkamer mèt WC dat bovendien nog binnen in dat huis staat.
Hier zit de vrouw die al bijna vijfenveertig jaren lang door haar zilveren vechtgenoot van hot naar her wordt gesleurd, liefst zo avontuurlijk en goedkoop mogelijk en vreselijk dik tegen haar goesting. Hier in deze blikken doos zit de vrouw die geboren werd om slechts héél af en toe te vertoeven in het buiten of binnenland, maar dan wel in een vijfsterren hotel aan een paradijselijk strand. Een verwarmd binnenzwembad is ook al goed, zeker indien het hotel aan de Noordzee ligt.
Lieve Myette, wij zijn gewoon met de verkeerde man getrouwd kindje! Op elk potje past een scheeltje, maar bij ons beiden is er iets misgelopen vrees ik.
Ik ben nochtans de enige niet-avontuurlijke in mijn familie, dat over heel de globe verspreid zit. Misschien moet ik à la Freud de oorzaak zoeken in een onverwerkt jeugdtrauma?
Ik herinner me nog elk detail van ons vertrek uit Engeland ergens midden de jaren negentienhonderd vijftig - Mon Dieu, wat klinkt dat nu bijna Napoleonesk
Vanop een afstand zie ik met mijn kinderogen de grote uitverkoop van al ons hebben en houwen, ginder thuis in het verre Noord-oost Engeland waar ik zo gelukkig was, de lange treinreis, de tranen van mijn broer en mijn ouders, die me helemaal van streek brachten, de bootreis, de aankomst, de vreemde taal, de aanpassing ....
Als kind vond ik het toen wel een groot avontuur, maar sindsdien kan ik nergens meer heen zonder een zieklijk wee gevoel en vlinders in mijn buik. Zodra ik ergens aankom begin ik af te tellen naar de dag dat ik terug naar huis mag.
Mag ... nog zo'n woord. Ik hoef tenslotte maar aan Mr. Silver te zeggen : "ik wil naar huis" en dan pakken we in, we zitten deze keer tenslotte niet aan de andere kant van de wereld.
Maar ik hou me in omwille van mijn liefhebbende, avontuurlijke snurker hier op de achtergrond, de man die vindt dat hij zich wreed inhoudt voor mij, want zonder mij was hij al de hele wereld rondgetrokken met een rugzakje.
Eergisteren kocht hij me nog een electrische fiets omdat ik zo moeizaam vooruit geraak tegen de wind in met mijn gewone fiets. Fietsen is zo wat het enige dat we hier samen kunnen doen.
Ik kan hier zitten lezen, haken, computeren, video of TV kijken, maar dat zijn allemaal dingen die je thuis ook kan doen vindt hij.
Nee, hier aan zee moeten we buiten, moeten we bewegen, moeten we de gezonde lucht opsnuiven...
en ik ... ik ....
IK WIL NAAR HUIS !!!!!!!!
PS: ik neem nog steeds geen pijnstillers en de facetinfiltratie deel 2 lijkt te werken. Ik hou mijn vingers en tenen gekruist terwijl ik dit neerpen.
Ik speel nu op veilig en tik deze tekst nu eerst in op Word.
Wat facetinfiltratie deel 2 betreft : onderstaande prent (zie vorige posting) drukt niet enkel mijn frustratie van gisteren uit, maar ook de doorstane pijn van vorige vrijdag : naalden die in zenuwen gestoken worden, om vervolgens verhittende electrische microgolf schokjes door diezelfde zenuwen te jagen, bijna zo erg als een tand laten ontzenuwen zonder verdoving!
Goed, het waren maar 90 seconden braden per prik, maar er waren 6 prikken en het leek een eeuwigheid te duren. Ik bibberde op de tafel blijkbaar als een espenblad, want meneer doktoor zei : "maar mevrouw, u bibbert als een espenblad". Ik heb nog nooit een bibberend espenblad gezien, maar dat zal wel een vlaamse gezegde zijn zeker?!
De dokter zei me ook dat het nog wel één à twee weken kan duren vooraleer ik de echte verbetering zou voelen en indien de pijn ooit zou terugkomen, dan kan alles moeiteloos herhaald worden. Dat klonk ontzettend geruststellend (sic), zeker toen ik besefte dat al de andere aanwezige patiënten waar ik die dag mee gepraat had habitués waren.
Mr. Silver wou me troosten met een cadeautje voor de doorstane pijn en smart en hij zei : "shoeke willen we eens gaan zien voor een nieuw matras, 't is tenslotte solden!" en hij troonde me mee naar de matrassen winkel.
Daar werden we opgevangen door een topverkoopster. Geloof me : ik herken een topverkoopster wanneer ik ze zie, want langs moeders kant waren alle vrouwen topverkoopsters.
Deze dame kon een ijskast aan een eskimo verkopen.
We vroegen bescheiden om een solden matras, afmeting 1,40 m breed, bestemd voor een ruglijdster.
De dame bekeek me van top tot teen met een lachend verbaasd gezicht en zei : "slapen jullie nog in zo'n klein twijfelaarke, maar allez zeg, en dat in deze tijd."
Nu moet je weten dat zij niet de enige is die hiermee lacht. Ook onze zoon zag me enkele weken terug in ons echtelijk bed liggen (pijnlijke rug) en ook hij vroeg me toen of ons bed altijd zo smal was geweest.
Ik verzekerde hem dat ons bed nog steeds dezelfde afmetingen had als vroeger en dat hij en zijn broer en nog vele jaren mee ingelegen hadden. Met z'n vieren op één meter veertig!
Ons bed een twijfelaarke noemen... huh !
Maar... nu de verkoopster diezelfde opmerking maakte liet ik mijn ogen ronddwalen door de toonzaal en ik zag er inderdaad nog enkel van die grote luxueuse hotel beddenbakken waar je zo heerlijk in slaapt.
De topverkoopster had mijn dwalende blik niet gemist en ze troonde me aan haar arm mee naar zo'n luxe model, kwakte er twee plastiekjes op (voor de voeten) en zei verleidelijk in mijn oor : "ga daar eens op liggen mevrouw en zeg eens wat je daar van denkt".
Ik deed braaf wat ze zei en droomde weg en voor ik het wist waren we een factuur aan't betalen van een nieuwe luxe bed met een luxe matras en een stel bijpassende lakens, want de mijne van mijn twijfelaarke zijn nu natuurlijk allemaal te klein.
De garnituur van kussens en sprei kregen we er gratis bij, met een brede glimlach van de top verkoopster natuurlijk.
Haar dag kon niet meer kapot en onze spaarpot heeft weer een ferme deuk.
Ik sluit af met haar overtuigende verkoops - sale - woorden: "allez mevrouw toe, op jullie leeftijd ... zeg eens eerlijk, hoeveel bedden gaan jullie nog verslijten? "
Nooit ..... MAAR DAN OOK NOOIT schrijf ik nog een hele tekst rechtstreeks in de editor! De verbinding viel uit en ik ben alles kwijt..... miljaarde miljaarde miljaarde ...... **$$$*!!&$**
Jaja het was pure claustrofobie dat me gisteren plots deed beslissen om terug naar huis te komen. Ik kreeg het plots stik benauwd in de beperkte ruimte van ons huisje op wielen.
Ondanks het feit dat het aan zee altijd minder warm is dan thuis kon ik daar ook al enkele nachten niet goed slapen, ach wat zeg ik .... ik slaap nooit en nergens goed, ik ben een echte insomniac. Ik word van het minste geluid wakker, het gesnurk zacht of luid van mijn bedgenoot, druppels op het dak, de wind, een straal zonnelicht, enfin... noem maar op.
Eergisteren nacht zat ik dus in het kot van de nacht spelletjes te spelen op mijn laptop, wat moet je anders doen in een tinnen koekendoos van enkele vierkante meters, zeg nu zelf??? Het was toen dat mijn claustrofobie in volle furie haar kop opstak en gilde: "ik wil hier uit, ik wil hier weg, ik wil terug naar mijn huisje !!! ".
Bovendien zitten we daar nu al veertien dagen aan zee en na veertien dagen weg van huis krijg ik altijd een aanval van heimwee. Ik ben tenslotte nog aan het bekomen van onze lange reis naar Australië.
Vermits mijn rug naar mijn mening 'beter' is dan voor de infiltratie - ik heb een hele week zonder pijnstillers kunnen leven - ga ik dan vrijdag naar het ziekenhuis voor deel twee van de infiltratie, we moesten dus toch naar huis en één dagje vroeger maakte de zaak niet.
Bij nader inzicht was het geen slecht idee om gisteren terug te komen, want dit weekend is het de grote vakantie wissel en zullen de autostrades weer chock-a-block vol zitten.
De temperatuur in Antwerpen viel bijzonder goed mee toen we thuis arriveerden en ik dook meteen mijn zwembadje in. Mr. Silver maakte van de gelegenheid gebruik om de de zwembadstofzuiger in mijn handen te duwen, want na twee weken rust lag er wel 't een en 't ander op de bodem. Ach ... ik vond het helemaal niet erg om rustig over en weer zachtjes met mijn stofzuiger rondjes te lopen in het water. De zon brandde niet te warm op mijn rug en ik was weer waar ik me best voelde: thuis.
Na het avondeten viel ik van puur contentement in slaap in de zetel, iets wat me zelden overkomt, met als gevolg dat ik slaapdronken rond tien uur naar mijn bed trok en daar natuurlijk onmiddellijk terug klaarwakker werd.
Geen nood : de TV aangezet en een paar uurtjes TV gekeken. Mr. Silver plofte wat later naast me neer en wat ik niet kan, kan hij ongelooflijk goed. Hij valt in slaap nog voor zijn hoofd het hoofdkussen raakt en welgeteld drie minuten later begon hij weer bomen door te zagen waar ooit iemand grote, dikke, lange ijzeren bouten in geklopt had.
Met een zucht gaf ik het op en ik trok naar de logeerkamer in de hoop daar Morpheus te vinden. Nada, noppes, niks. Ik heb nog steeds naweëen van dat buikgriepje van vorige week en ik verging van de krampen. Na eindeloos draaien en keren ben ik dan toch - zonder bril - op zoek gegaan naar Buscopan en ik heb zelfs een pijnstiller genomen, iets wat ik al heel de week heb proberen te vermijden om aan te kunnen voelen of mijn rug nu nog pijn deed of niet. Ik schreef : 'zonder bril' en zonder mijn bril om drie uur 's nachts ben ik zo blind als een mol, dus het was op de tast. Op de tast dan ook weer terug naar boven, waar ik nog tot vijf uur heb liggen woelen. Ik luisterde naar de regendruppels op ons dak en het ruisen van de wind, maar was blij dat wij aan het ergste van de storm ontsnapt waren, vergeleken met andere plaatsen in België.
Ik ben dan uiteindelijk toch in slaap gevallen en werd plots wakker door een speels zonnetje dat door de gordijnen scheen. In onze logeerkamer komt de zon op. Ik had geen horloge, er hangt geen klok, er staat geen wekker en mijn bril lag in de andere slaapkamer. "Dedju... seffens staat zoon 2 hier met de kinderen" ging als een flits door mijn hoofd en ik sprong uit bed om wat later beneden te merken dat het nog maar zeven uur was. Ik heb dus vannacht welgeteld een tweetal uurtjes geslapen.
Een dutje na de middag zal er ook niet inzitten, want de kindjes blijven hier terwijl zoon 2, die morgen met vakantie gaat, nog enkele dringende boodschappen moet doen en 's avonds blijven ze allemaal eten, zo kunnen we nog een babbeltje doen voor ze vertrekken.
Wanneer we terug naar zee gaan hangt van verschillende factoren af : hoe het verder afloopt met mijn rug, het weer en niet te vergeten ... mijn claustrofobie! ;-)
Donderdag vertrokken we van de zee terug naar huis omdat ik de volgende dag al om 8 uur in het ziekenhuis moest zijn.
In de auto zei ik tegen mijne zilveren : "oei, ik had die nieuw patatjes vandaag twee keer moeten koken zoals moeder het me vroeger geleerd heeft, want ik verga van de buikkrampen" .. enfin 't begon al goed...
's avonds komen er uit de mond van Mr. Silver woorden die ik uiterst zelden hoor : " shoeke ik voel mij niet goed, ik barst van de koppijn...": amaai, dat was verschieten. "Hebt ge misschien te lang in de zon gezeten?" vroeg ik hoopvol, maar hij zei van nee en ik voelde aan zijn voorhoofd dat hij gloeide. "Pakt de koortsthermometer eens" zei ik en na een kwartier kwam hij terug met drie thermometers waarvan er geen enkele nog werkte. Ik raadde hem aan om een Dafalgan te nemen en wat te slapen. Zonder koorts zou ik me meer ongerust hebben gemaakt, want als een man plots hevige hoofdpijn krijgt zonder koorts, dan kan het wel iets ernstiger zijn. Wij vrouwen zijn het veel meer gewoon om hoofdpijn te hebben. Vroeger elke maand, met de regelmaat van een klok, een flinke migraine.
Ik nam me al voor om de volgende ochtend een taxi te nemen naar het ziekenhuis indien hij nog ziek zou zijn, want na de infiltratie mag je niet auto rijden, maar toen ik uit de douche kwam liep hij al terug rond, weliswaar nog flink ziek, maar bijzonder moedig - vrouwen zullen begrijpen wat ik bedoel.
Fris gewassen, allez ikke toch, en met een Buscopan in mijn lijf tegen die verdomde patatten krampen vertrokken we naar het ziekenhuis. Ik had zo'n kompassie met Mr. Silver, dat ik hem zei om terug naar huis te gaan en nog wat te rusten vermits de behandeling toch ongeveer een halve dag in beslag nam.
Mijn darmen gingen tekeer alsof WOII er plaatsvond. Net wat je nodig hebt als je vrij lang op je buik moet gaan liggen met naalden in je lijf. Ik hoopte maar dat ik geen onbetamelijke geluiden zou produceren, of nog erger, met naalden en al naar de WC zou moeten sprinten.
En lieve verpleegster trok me zo'n ziekenhuisschort aan, ge kent die hé, die waar ge vanachter alles bloot houdt, echte haute couture. 'Gemakkelijk indien ik rap op de WC moet zijn' dacht ik nog. De verpleegster leidde me naar een godzijdank 'koele' ruimte waar ongeveer een zestal ziekenhuis kruising stoel/bedden stonden en ik moest in één van die stoelen plaatsnemen. Toen begon het zoeken naar een ader om een katheder in te steken, een onbegonnen werk bij mij - ik ben aderloos en heb dit al tot treurenstoe moeten ondervinden. Zoals ik zei was het een lieve verpleegster, ze geloofde me toen ik haar zei dat ik zelfs op de afdeling hematologie in Leuven was afgekeurd als donor omdat ze mijn aders niet vonden. Ze prikte me dus in de hand en koppelde een infuus aan. Bij al wat ze deed kreeg ik een duidelijke uitleg waarom en waarvoor ze het deed en zo heb ik het graag, want je voelt je altijd zo zenuwachtig en hulpeloos in een ziekenhuis. Ik begrijp dat het voor die verpleegster wel moeilijk moet zijn om steeds weer diezelfde uitleg aan elke patiënt te moeten geven, maar net daarom waardeer ik het zo. Voor hen is het dagelijkse routine, maar voor ons is het allemaal niet zo evident.
Na een tijdje reden ze me met stoel en al naar een andere ruimte waar een dokter en een andere verpleegster gekleed waren alsof ze een nucleaire oorlog verwachten. Ik zit me nog steeds af te vragen wat voor producten ze daar in mijn lijf gespoten hebben???
"Wilt u op de tafel kruipen op uw knieën mevrouw en dan met uw gezicht in dat gat vooraan, u vervolgens neerleggen en ik ga een kussen onder uw buik leggen." zei de nucleair aangekleedde verpleegster.
Ik lapte al de regels van elegantie aan mijn laars en kroop zo goed ik kon met mijn slechte rug en een baxter in mijn hand op die tafel. Ik hoop dat er geen verborgen camera aanwezig was. Op je buik liggen is niet evident wanneer je dikke boobies hebt en het duurde even vooraleer ik Lucy en Daisy in een comfortabele positie had gelegd. Toen liet ik mijn gezicht in het gat neerhangen.
Nu zou je denken dat de dokter na deze voor mij hachelijke onderneming onmiddellijk zou beginnen met zijn werk ... nee hoor, net zoals een tandarts die eerst je mond vol machinerie hangt begon ook deze dokter dàn een klapke te doen. "aha mevrouw is Engelse zie ik?" Door het gat gaf ik zo goed het ging in steno het verhaal van mijn leven, want de man leek geïnteresseerd en ondertussen zat hij lustig aan zijn bureau paperassen in te vullen. Ik werd met de minuut zenuwachtiger, want ik zat tenslotte vol Buscopan en Lucy en Daisy lagen helemaal niet op hun gemak.
Eindelijk stond de dokter op en kwam hij doen wat hij moest doen. Enfin, op dat ogenblik had ik nog geen flauw benul van wat hij moest of ging doen. Ik had wel het vermoeden dat het iets met naalden te maken had. Ook hij begeleidde me verbaal door het hele gebeuren : " uw rug gaat nu koud aanvoelen mevrouw, niet verschieten. Er gaat een venijnige prik komen mevrouw, niet verschieten. Nog een venijnige prik mevrouw, ontspannen mevrouw, of mijn naald breekt nog af. Dankuwel mevrouw." en eindelijk de finale woorden : "voilà dat was het, is't gegaan?" waarop ik zoals altijd geijkt antwoord : "veel minder erg dan een bevalling zonder verdoving dokter".
Lucy en Daisy mochten terug in hun normale stand komen/hangen en ik moest terug van de tafel op de rijdende stoel plaatsnemen. De verpleegster reed me terug naar de vorige kamer waar alle andere stoelen nu bezet waren door andere dames. Diegenen die kennen zullen dit begrijpen. Het duurde geen vijf minuten vooraleer het een heel gezellig vrouwenkranske werd. Ieder vertelde zijn verhaal en we kregen er nog een lekker tasje koffie met een koekje om te bekomen, want na de infiltratie moet je een uur in die stoel blijven rusten.
De dokter had me ook nog verwittigd : " Indien er geen verbetering optreedt moet u volgende week niet terugkomen voor de volgende stap mevrouw, indien er wel een merkbare verbetering is wel en indien het erger wordt moet ge ook terugkomen. Probeer dat allemaal maar te onthouden zonder notitie boekje op mijn gezegende leeftijd, kapot van de zenuwen en de krampen en na zo'n ingreep! Ik zei het zinnetje tien keer na elkaar op in mijn hoofd als een mantra en hoopte dat ik het kon onthouden. Ik stond versteld dat er een mogelijkheid was dat het niet zou helpen, dit was mijn laatste kans om van die eeuwige rugpijn af te geraken. Ik rekende erop dat dit zou helpen, de neurochirurg had tenslotte zo overtuigend geklonken.
Om in te kunnen schatten of de pijn al of niet verdween, was ik de dag voordien al gestopt met mijn straffe pijnstillers, maar nu deden niet enkel mijn darmen pijn, maar ik kreeg bovendien nog erge krampen in mijn maag.
Mijnen trouwe zilveren zat ziek maar flink te wachten in de wachtkamer (daarom heet het wachtkamer natuurlijk) en voerde me huiswaarts waar we allebei neerfloepten, volledig uitgeteld en dat tijdens een hittegolf... niet te doen! Tegen het einde van de dag beseften we dat we allebei een zomergriepje hadden.
Onze kinderen vertrokken op reis en kwamen die avond nog even langs in hun prachtige gehuurde Camper om afscheid te nemen, maar ik had hen voordien gebeld om op afstand te blijven zodat we hen niet zouden besmetten.
We wuifden hen uit en ik trok naar het ene bed en vroeg vriendelijk aan Mr. Silver of hij in de logeerkamer wou gaan slapen. Bij zo'n temperaturen heb je geen gloeiende, koortsige man naast je nodig in je bed.
Het lukte me toch niet om te slapen, dus ik trok terug naar beneden en nestelde me in de zetel in de buurt van de pas aangeschafte airco. Ik voelde me zo ziek dat ik op dat ogenblik niet kon oordelen of ik nu baat had gehad van de infiltratie of niet. De volgende dag voelde ik me nog altijd even slecht en had ik nog evenveel last van krampen.
Mr. Silver daarentegen voelde zich stukken beter en stelde voor om toch terug naar zee te vertrekken, al was het maar om de koelte. Ik zat in een ongelooflijke tweestrijd omdat ik me zo ellendig voelde, maar kom, je kan je evengoed ellendig voelen aan zee als thuis. Ik liet hem alles in de auto steken en kroop er als laatste in, toen de airco al wat afkoeling gaf.
Toen we eindelijk aan zee waren was ik blij dat Mr. Silver me meegesleurd had, aan zee was de temperatuur beduidend lager en er stond een fris windje en ik kon eindelijk terug ademen.
Voilà en nu zit ik hier zondag ochtend, de maag en buikkrampen zijn veel beter, ik voel me niet meer ziek en ik durf het bijna niet te schrijven maar .... geen pijnstilling genomen - en ik hou mijn tenen gekruist terwijl ik dit schrijf - geen rugpijn gehad de hele nacht, ik kon me zelfs draaien en keren als een twintigjarige ..... hopelijk blijft het zo!
Na een héél warm weekje thuis zijn we nu terug aan zee. Ik begin elk putteke op de autostrade al goed te kennen. Deze keer zijn we er geraakt zonder banden problemen.
We moesten terug naar huis omdat er van alles gepland was. Een middagje uit met twee goede vriendinnen, een dagje op Tibo passen, een cake bakken voor het verjaardagsfeest van Seppe, na de middag de maandelijkse afspraak met de blogvrienden en daarna natuurlijk het verjaardagsfeest.
Gelukkig kon ik thuis regelmatig in ons zwembadje duiken om even af te koelen, maar ik klaag niet hoor ... van mij mag het heel de zomer zo blijven! Zeker nu Mr. Silver in de solden voor mij een prachtige airco gekocht heeft. Eindelijk koelte in huis. Zo moet het zijn: in de tuin warm, in het zwembadje nat en fris en binnen lekker koel, ....o, wat is het leven mooi als de zon schijnt .... lalalalala....
Maar hier in ons sleurhutje aan la mer du nord is een ventilator ruim voldoende om verfrissing te krijgen. Aan zee waait er altijd een stevige bries, enfin zo begin ik toch te denken.
Gisteren zijn we, na aankomst, weer op onze stalen ros geklommen en zijn we naar het strand gefiets en ja ... weer heel de weg wind tegen. Ik was kapot ! Zoals ik jullie al tot treurenstoe verteld heb: ik kan niet goed fietsen, ik ben het nog aan't leren. Vooral de vitessen euh... gears... euh... dedju ik vind het correct nederlands woord niet, maar jullie begrijpen wat ik bedoel: wel van die vitessen snap ik echt niks. Mijn fiets heeft er zeven en de hele weg zit ik eraan te draaien in de hoop om wat gemakkelijker vooruit te komen, maar het lukt me niet, ik ben te dom om het te begrijpen.
Wanneer je met een auto traag rijdt dan zit je in een lage versnelling, één ofte twee dus, maar is dit ook zo op een fiets??? Mr. Silver heeft het me al honderd keer uitgelegd en ik snap er nog niks van. In eender welk vitesse geraakte ik gisteren amper vooruit tegen die wind. 't Kan natuurlijk ook aan mijn uitstekende conditie liggen (sic) Bij nader inzien had ik misschien toch beter geïnvesteerd in een electrische fiets, maar het kwaad is al geschied. Ik heb een goede, maar gewone fiets gekozen met de bedoeling om wat te sporten. Kwestie van mijn dieet wat vooruit te helpen.
Dieet huh ... laat me niet lachen! We gaan van het ene feest naar het ander en ik durf me gewoon niet meer wegen. Mijn elastieken spannen nog altijd even erg, mijn boobies zijn nog altijd even groot, dus er zal nog niet veel veranderd zijn vrees ik.
Vanmiddag komen schoonzus en schoonbroer zee op bezoek en die brengen een gebakje mee ... hoe kan ik nu weigeren om daar een stukje van te proeven ???? en van dat warm weer krijgt een mens zo'n dorst hé. Ik maak nu elke dag na de middag een volle pot verse munt en gember thee en ik vind dit nog de beste dorstlesser, maar zo net voor het eten hoort bij dit warme weer toch een frisse Pastis, het lijkt nu toch alsof we in het zuiden van Frankrijk zitten, zeg nu zelf.
We hadden heel de maand juli vrijgehouden om een volle maand aan zee te blijven - geen afspraken - maar ja, de neurochirurg had enkel twee dagen vrij in juli. Natuurlijk... iedereen is dan op vakantie in het buitenland behalve Bibieke. De 9de en de 16de gaan we dus terug naar huis en dan keer ik, hopelijk pijnvrij, terug voor de rest van de maand aan zee. We moeten wel op tijd thuis zijn, want ik verneem zopas dat onze zoon 2 en zijn vrouwtje hun verjaardag vieren op 31 juli.
Met Tibo is alles nog niet in orde. Hij is terug beginnen overgeven, heeft nog steeds lichte koorts en volgens schoondochter 2 is hij op een half jaar amper 500 gr bijgekomen. Donderdag gaan ze terug naar de maag-darmspecialist. Ik hou tenen en vingers gekruist dat ze de oorzaak vinden, maar ik hoop ook dat het niets ernstig is. Steek aub allemaal een bougieke aan.
Voilà... tot zover het leven zoals het is op de camping.
Zonnige zeegroetjes aan al mijn lieve vrienden, familie en eventuele bloglezers!
't is zes uur 's morgens hier in ons caravanneke aan de Costa del sol Nouvella Porta de Belgica. Het gebeurt niet snel dat ik zeg dat het te warm was om in bed te blijven, maar dat was zo vandaag en van mij mag het nog een hele zomer zo blijven. The early bird catches the worm. (heeft er totaal niks mee te maken, want ik lust geen wormen)
Maar zeg nu zelf, wat doet een mens in een caravan op een camping op dit ongoddellijk uur? Ik probeer zo stil mogelijk te zijn, want mijne zilveren heeft zijn rust nodig. Hij wordt een dagje ouder nietwaar?
Vandaag keren we terug huiswaarts en het zal pas vier juli ten vroegste zijn eer we terugkomen, ik kan toch het verjaardagsfeest van kleinzoon 3 en de blogmeeting met mijn maatjes niet missen hé?
Mijn dieet is hier ook volledig de mist in gegaan. Donderdag werden we uitgenodigd op een heerlijke BBQ bij vrienden die hier ook aan zee zijn en gisteren op een BBQ bij schoonbroer en schoonzus Zee. Sinds mijn diëtiste me zei dat er veel minder calorieën in een glas Cava zitten dan in een glas fruitsap zijn de BBQ's weer veel plezanter geworden, ik denk wel dat de diëtiste één glas bedoelde en niet driekwart fles, maar soit : het was warm; de Cava was lekker en fris en mein fleisch is zoe zwakskes
Ik mag niet vergeten om hier in mijn dagboek te noteren dat gevulde champignons met kruidenkaas op de BBQ en spek, in dunne reepjes rond een saté stokje gedraaid, bijzonder lekkere aperitief hapjes zijn! Voilà, 't staat genoteerd en het recept is jullie ook van harte gegund. Ik moet tegenwoordig alles noteren, want mijn korte termijn geheugen wordt er met het ouder worden niet beter op.
Op de camping bereidt men alles nu volop voor op juli en augustus ofte de zomer. Het zwembad is nu ook open en ik kreeg zelfs Mr. Silver zo ver om zijn body in het water te laten drijven, maar dit enkel en alleen omdat het water ongeveer 37°C was. Ongelooflijk wat een kou-scheet die man is! (Antwerps woord voor kouwelijke oude man) Vervolgens deden we een fietstochtje, maar daarna was mijn pijpke uit. Ik hoop dat ik enkele van die zondige calorieën heb verbrand.
In juli komen we terug naar hier mits enkele kleine onderbrekingen. Op 9 en 16 juli moet ik naar het ziekenhuis voor de facetinfiltratie. Alles hangt af van hoe ik me daarna voel en ook een beetje van het weer. Indien het blijft zoals de laatste dagen, dan zullen we hier snel terug zijn, maar indien het terug koud en regenachtig wordt, dan blijf ik liever in ons huisje.
Ons plantjes in de tuin zullen blij zijn om ons terug te zien. Ik hoop dat de sukkelaars niet omgekomen zijn van de dorst. Natoken had me enkele mooie Aronskelken gegeven en die stonden prachtig in bloei toen we vertrokken. De Dahlia's waren ook flink aan het groeien en ik hoop dat er nu ook al bloemen zijn. (of is dat nog te vroeg Natoken? )
De groententuin van Mr. Silver en de schoonvader van zoon 2 heeft al lekkere nieuwe patatjes, aardbeien en jonge ui voortgebracht, maar momenteel voeren ze beiden nog een verbeten strijd tegen het onkruid. Geen van beiden kent veel van tuinieren en de helft van de tijd weten ze niet wat onkruid en wat plant is, maar al doende leren ze, de mini groenten die per ongeluk uitgetrokken worden eten we ook op. Ik zeg bij het eten wel altijd een schietgebedje voor alle overledenen, want de tuin ligt niet zo heel ver van het crematorium.
Voilà, dagboekje is bijgewerkt, nu snel wat blogjes lezen vooraleer Mr. zilveren Snurker zijn ontbijt wenst.
Dus lieve blogvrienden : bij leven en welzijn zal ik present zijn de eerste vrijdag van de maand !
Zaterdag was het feest in de Ardennen, dit ter ere van het vormsel van mijn petekindje - en vandaag zitten we weer voor enkele dagen in ons sleurhutje aan zee.
Zaterdag in de regen en vandaag terug in de regen, het wil maar geen zomer worden.
Hoewel... Frankske van het weerbericht voorspelde daarnet met een brede smile ongelooflijk goed weer, maar toch zit ik hier in de caravan te klappertanden en mijn teentjes zijn bevrozen. Buiten is de lucht nog steeds grijs tot donkergrijs en regelmatig tokkelen de regendruppels op ons metalen dakje.
Ik zit te rillen en te klappertanden, nu zou je denken: doe dan iets warmer aan en bedek je tenen met dikke sokken, maar mijn ventje is weg met de auto en mijn valiesje ligt nog in de koffer, tch tch tch.
Even een korte rewind : vorige keer toen we naar zee kwamen hadden we platten tube onderweg en was Mr.Silver naar Oostende geweest om vier nieuwe banden te kopen. Sindsdien beweerde hij dat hij een "zjimmie" voelde bij het rijden.
Vraag me niet wat hij daarmee bedoelde, dat is mannen geheimtaal. Nu we terug aan zee zijn is hij vanmorgen vroeg terug naar de bandencentrale geweest om die 'zjimmie' te laten nakijken.
Daarnet stond hij hier terug met een zo mogelijk nog bedrukter gezicht. De 'zjimmie' was weg, maar nu was er een ander geluid wat hem nog meer ongerust maakte. Ik vroeg om het geluid even te beschrijven, maar daar vond hij deze keer geen 'technisch' woord voor.
't ja ... ons Bieke wordt al een serieus dagje ouder en er mogen niet te veel kosten aan komen of we moeten overwegen of het geen tijd wordt om te investeren in een nieuw bakje. Spijtig, want ons Bieke, een prachtige donkergroene Subaru, heeft ons al heel veel zorgeloos rijplezier bezorgd en het moet gezegd worden, ze ziet er nog formidabel goed uit voor haar gezegende leeftijd. Hopelijk krijgen ze in de bandencentrale dat nieuw vreemd geluid eruit zodat mijne zilveren niet langer moet piekeren.
Vorige week hebben we nog enkele keren Tibo opgevangen. Sinds het onderzoek met de scoop is wonder boven wonder het euvel verholpen. Zijn eten blijft er nu in. Misschien hebben ze toch een kleine vernauwing of webje weggekregen dat niet zichtbaar was bij de vorige onderzoeken. Hij was korte tijd terug naar de kribbe geweest en wat denkt ge?
Natuurlijk : weer een virus overgenomen van een ander kindje. Maar laten we het optimistisch bekijken: indien hij ze nu allemaal krijgt, dan is hij weerbaar genoeg in de kleuterschool.
Herniaretta daarentegen heeft de twee voorbije dagen weer serieus van haar peretten gegeven. Zelfs mijn Contramal druppels kregen de pijn amper weg. Ik ben echt benieuwd of de facetinfiltratie in juli zal helpen. Langs de ene kant kijk ik er naar uit, maar anderzijds krijg ik het ook wel een beetje benauwd als ik er aan denk. We zullen maar duimen en hopen dat die dokters weten wat ze doen hé.
Aaaah... dat is beter zie : ik heb daarnet even in de kasten zitten rommelen en ik heb nog een sjaal en een oud paar sokken gevonden.
Lang leve de goede Belgische zomers! Overmorgen klagen en zagen we waarschijnlijk weer dat we het te warm hebben.
Update wat later op de dag :
Gelukkig is Mr.Silver onmiddellijk terug naar de bandencentrale gegaan. Bleek dat bij de rechtervoorband alle schroeven los stonden !!!! Zelfs de monteur was van zijn melk toen hij het constateerde.
Wat het weer betreft : we voelen een merkbare opwarming qua temperatuur buiten en hier en daar is er al een beetje blauwe lucht te zien! Joepie de poepie.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
