prentje ..... de aanloop naar Halloween .....

Er is een oud engels gezegde:
 
“IT NEVER RAINS BUT IT POURS” – ofwel : "One stroke of good (or ill) fortune is often followed by many other instances of luck (or misfortune) when you least expect them.
Oftwel à la Bojako, “het regent bij ons hier nooit, het giet altijd” - ofwel gebeurt er weinig (hm-zelden toch?!) ofwel gebeurt er zoveel dat het bijna niet meer te omvatten is.

De appelpluk-pers-vul dag bij broer 1 in de Ardennen was onverwacht en nam een plotse hap uit onze lopende week.
Toen we thuiskwamen bleek zoon 1 ziek te zijn en vingen we tijdens het weekend de twee oudste kleinzonen op terwijl hun mama werkte, maar dat weten jullie al.
Schoonma is al een hele week ziek en wordt tussendoor geholpen door ventje, maar dat weten jullie ook al.
Maandag – maar dit stond al lang op de agenda genoteerd – kwamen Seppe en zijn zusje en ik had destijds gevraagd aan hun mama en papa om meteen 's avonds te blijven eten.
Voor hen is het ook eens leuk dat ze met hun beentjes onder tafel mogen aanschuiven.

Eergisteren kwam dan plots telefoon van neef die vlakbij woont.
Zijn zevenjarig zoontje moest hoogdringend het ziekenhuis in voor een acute appendix operatie. De appendix was al gesprongen, dat wordt waarschijnlijk een weekje ziekenhuis.

Wat al heel lang vaststond is dat de papa, Neef zelf,  aanstaande donderdag moet geopereerd worden.
Vierendertig jaar oud en zijn heupen zijn dringend aan vervanging toe. Jawatte, dat kan tellen !
Hun grootouders wonen in de Ardennen en in Nederland.
Nu is het alle hens aan dek geblazen, want het vrouwtje van neef zal tussen twee ziekenhuizen moeten pendelen en nadien zullen er thuis twee zieken moeten verzorgd worden.
Dat gaat moeilijk worden!

Vanmorgen zijn ventje en ik naar de begrafenismis van Suske van Hotlips geweest.
Myette en Huismusje waren ook aanwezig.
Ik denk dat Pietje Bob ook aanwezig was, maar ik heb hem zelf niet gezien.
In de kerk, tijdens het spelen van hun lievelingsmuziek, liepen de koude rillingen me over de rug.
Gelukkig wordt Lipske omringd door een heel grote lieve familie.

Myette en Huismusje gingen nadien nog een kop koffie drinken om wat op te warmen, maar ik moest naar huis,  want ventje moest na de mis naar zijn wekelijkse toog-afspraak met zijn vrienden ex-collega’s en ik, ik wist thuis niet meer waar kruipen van ambetantigheid.

Een vrouw die vol ambetantigheid zit moet dat kwijt en doet rare dingen, ikke toch, dus ik toog (nog altijd een mooi woord hé?) voor de eerste keer dit jaar naar de kapper.
“En voor mevrouw?” vroeg hij, want als ge uw klanten maar één keer per jaar ziet kent ge ze niet goed hé?
“Een Franse carré astemblieft, goed kort !”
Ik had dringend een nieuw hoofd nodig.
Toen ik afrekende met de kapper riep een dame die met haar hoofd nog in de wasbak lag: “heel mooi Mevrouw, véél jonger”.
Ik voelde me op slag een stuk beter.

Toen ik deze ochtend buitenging was het ijskoud en ik was daar naar gekleed.
Toen ik bij de kapper buitenkwam was het veranderd in een heel warme ”été Indien” en ik was veel te warm aangekleed.

Daarnet is ventje terug thuisgekomen en hij is nu weer onmiddellijk vertrokken naar schwiegermutti met een bord eten voor vanavond.
Hopelijk heeft ze haar boodschappenlijstje klaar,  want morgen doen we inkopen.

Nu moet ik seffens nog snel naar meneer doktoor voor mijn voorschriftjes, hopelijk zit er weinig volk en dan.... dan plof ik hopelijk ongestoord een hele avond neer voor de TV.

Puf.....

16-10-2007 om 16:34 geschreven door BOJAKO  

15-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

15-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ja lap ....’t is weer die tijd van’t jaar.
De Kuch-Kuch-Snotter-tijd.
De steeds weerkerende jaarlijkse verkoudheid.
De vieze virussen kiezen altijd eerst hun zwakste prooien,  de oudjes en de kleintjes.
Vorige maandag had schoonma prijs.
De dokter werd erbij geroepen, er werd gezorgd voor de nodige medicatie en voor voldoende spijs en drank, want wij moesten even weg voor de appelpluk/pers/vul dag.
Toen we gisteren terug thuiskwamen is ventje weer onmiddellijk naar haar toe gegaan om te zien of alles oké was.
Alles was, kuch kuch, snotter snotter, godzijdank oké, het was in elk geval niet nog erger geworden.
Mijne zilveren moest enkel nog wat boodschappen doen en dan kon zij weer even verder.

Vandaag zouden we zelf gaan winkelen, want de muizen vielen dood in de kasten, maar de telefoon rinkelde 's morgens voor tien uur, da's altijd onrustwekkend.
Zoon 1 – kuch kuch snotter snotter – voelde zich helemaal niet goed en of we de kindjes niet even konden opvangen tot zijn vrouwtje gedaan had met werken.

De boodschappen werden dus gedaan samen met de twee kleinzoontjes. Dat was weer even wennen.
Beiden liepen ze door de wandelgangen van de winkels met hun armen wagewijdopen gesperd om met hun vingers alles aan te raken.  Hun tastgevoel moet ook nog bevredigd worden.
Ventje en ik hebben nog nooit zo snel gewinkeld. Ik denk dat we alle snelheid records gebroken hebben.

Voor ons toekomstig prinsesje (kleindochter) moesten we nog een tiara en ‘bling bling’ schoentjes kopen, da’s nu ook in orde.  De prinses outfit is nu helemaal compleet.

Kleinzoontjes hebben daarna even samen met ons de ongezonde ‘rook’ sfeer van onze parochie café opgesnoven terwijl we allemaal onze dorst laafden.
Klaar, luid en duidelijk galmde plots de stem van kleinzoon 2 door het lokaal: “Nanaaaa ik moet kakaaaaa doen!” wat een glimlach op menig oud, gerimpeld gezicht toverde.
Grootvader verdween met hem naar de WC.
Kleinzoon 1 stond geboeid te kijken naar de biljarters.
We wezen hem een veilige plaats aan van waar hij kon kijken zonder een biljartkeu in zijn oog te krijgen, maar als een magneet werd hij steeds dichter en dichter naar de biljart tafel getrokken.

We hebben ze in de late namiddag terug thuis afgezet bij hun mama die inmiddels gedaan had met werken.
Hun papa lag nog steeds uitgeteld in de zetel.

Nu maar hopen dat ze allemaal hun beestjes bijhouden!

Alhoewel .... kuch kuch... snotter snotter....

13-10-2007 om 20:53 geschreven door BOJAKO  

11-10-2007 om 21:32 geschreven door BOJAKO  

Als je op de site  http://www.rachecourt-jus.be/  gaat kijken dan kan je zien hoe het eraan toe gaat.

11-10-2007 om 20:24 geschreven door BOJAKO  

dit is er eentje voor "Computeroma" http://blog.seniorennet.be/computeroma/ van Kommaneuker!

10-10-2007 om 23:22 geschreven door BOJAKO  

10-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Hèhè, de Maalox heeft geholpen, mijn protesterende pizza maag kwam weer tot rust tijdens de nacht.
Vol goede voornemens begon ik gisteren mijn eerste dieet dag.
Karakter, wilskracht, moed, doortastendheid zijn heel mooie eigenschappen.
Ik bezit ze niet.

Toen mijn kopje koffie op was (zelfs zonder toast) en mijn krant uitgelezen, mompelde ik tegen ventje : “ik denk dat ik ga zwemmen, een dieet alleen volstaat niet, ik moet ook nog bewegen.”

Ventje liet van’t verschieten de keukenhanddoek vallen en vroeg : “Wablieft? Zwanst niet hé, ik heb net het zwembad helemaal in orde gebracht voor de winter en daarbij ’t is veel te koud, ge gaat iets opdoen, zijde gij nu helemaal geflipt?”

“Maar nee onnozel manneke (wij gebruiken veel koosnaampjes) ik bedoel dat ik naar het zwembad wil gaan, tussen de middag wanneer het kalm is, maar ik zie er zo tegenop om alleen te gaan.”

Ventje bekeek me en ik voelde zijn ogen van mijn gezicht langzaam neerwaarts over mijn voluptueuze body glijden.
Hij zei toen wat elke vrouw nooit wil horen : “ Maar shoeke, da’s nu een goed gedacht, ik zal u wel wegdoen en in de cafetaria op u wachten, dan zijt ge niet alleen.”
Waarop ik snel antwoordde: “jamaar hélà niet zo rap, ik ben nog niet zeker, ik moet mezelf nog even moed inspreken”.

Ik toog (mooi woord hé – http://nl.wiktionary.org/wiki/tijgen ) naar boven om zoals elke dag even mijn mails door te nemen en mijn favoriete blogjes te lezen en nam toen een zeer moedige beslissing.
Ik nam het snel, want als ik te lang nadacht dan zou het niet lukken.
Zwempak aan, jogging erover, en vijf minuten later stond ik in de keuken.
“Kom we zijn weg!” zei ik tegen mijn personal trainer die zelf nooit traint.
Hij kent me en liet er geen gras over groeien.
Ook hij was binnen de vijf minuten klaar en hij hield de autodeur voor me open.
Ik zag hem denken : “ik moet hier het ijzer smeden terwijl het heet is”

Vorig jaar september heb ik ook zo’n korte, sportieve opwelling gekregen en ik had nog steeds een kaart van het zwembad, zelfs het twee eurostuk voor het kastje zat nog in mijn zwemzak.
Ik hoop altijd dat er bijna niemand in het water is, want ik ben geen held en zwem graag rustig heen en weer aan de kant zodat ik me kan vastgrijpen indien ik dreig te verzuipen.
Er waren gisteren veel gezette dames van mijn leeftijd die net hetzelfde dachten als ik.

De rechterkant van het zwembad was volledig afgebakend en een dertigtal grijze en minder grijze hoofdjes dobberden daar netjes op en neer volgens de aanwijzingen van een magere, oudere senior die aan de kant in zwembroek oefeningen voordeed.
Aquagym voor senioren.

Voorbij zwemmend bekeek ik hem sluiks.
Waarschijnlijk was hij ooit een sportleraar.
Geen gram vet, slank of beter 'mager' en grijs haar.
Toen ik nog eens goed keek besefte ik dat ‘oud- mager' ook niet zo mooi is.
Geef mij maar een man met love handles en wat vlees aan zijn knoken.

Ik voelde me op slag wat beter na deze bezinning en trok welgemutst nog een aantal baantjes, ondertussen al zwemmend korte praatjes makend met de passerende andere oudere dikke dobberende dames.
Eén mollige dame zei plots: “hé ik ken u!” – ze bleek verdorie een klasgenoot te zijn van de middelbare school.
Bengelend aan de kant van het zwembad, in het water, hebben we in sneltempo veertig jaar bijgepraat.
In de cafetaria zou het warmer en veel gezelliger geweest zijn, maar daar zat mijn ventje trots te wachten op zijn sportief vrouwtje..

Ik voelde me na al dat “sporten” heel fris en monter en ik zou gezworen hebben dat mijn buik al iets strakker aanvoelde.

Totaal naast de kwestie.

Bedenking : als de brandweermannen hun Babe foto’s moeten verwijderen, moet ik dan ook mijn knappe macho reeks rechts op mijn blog verwijderen?
‘k zal het eens aan onze Patrick van “A” moeten vragen.

09-10-2007 om 12:42 geschreven door BOJAKO  

Lap...’t is zover... mijn maag protesteert vandaag ongelooflijk fel tegen de vreselijke overdaad van mijn rijkelijk gevuld fest-leven.
Gisteren tafelden we bij zoon 1 en schoondochter.
Deze keer was het een Russisch thema feest.
Schwiegermutti, schoonbroer en zus/zee waren ook aanwezig.

*wodka als aperitief

*toostjes met kaviaar

*Borsjt (Russiche bietensoep) met zure room
*Boeuf Stroganoff
*En als dessert : “Halva” met andere zoete versnaperingen en koffie.

Kleinzoon 1 (bijna zeven jaar oud) zit nu in het tweede leerjaar en liet ons na het eten zijn eerste schooltoetsen zien en zijn dictee schriftje.

“Einstein eat your heart out”, dacht ik en mijn hart zwol met grootmoederlijke trots.
Schoonma gaf hem tot zijn grote verbazing een briefje van twintig euro als beloning voor zijn prachtig rapport.

Hij had niet voor niets tien op tien op zijn rekenproef en ik zag hem met grote verbazing verwonderd kijken naar het geld, vervolgens diep nadenken en plots flitsten er kleine euro-symbooltjes voor zijn ogen en kreeg hij een volwaardig “Aha” moment.

Zonder dralen viste hij onmiddellijk daarop al zijn schriften uit zijn boekentas en toonde ze fier aan iedereen die rond de tafel zat, in de ijdele hoop om zo,  op heel korte termijn,  een fortuin binnen te rijven.
Het mocht niet baten. De geldbeugels bleven hermetisch toe.

Vandaag:

Ik hoopte uit de grond van mijn peperkoekenhart dat ventje het zou vergeten, maar mijn lieve vriendin heeft het verknoeid.
Ze telefoneerde vanmorgen en zei : (Huismusje ogen toe doen aub !) : “Zeg, ge zijt toch niet vergeten dat het dit weekend de grote rommelmarkt is van onze parochie!”

Neeje begot, ik was het niet vergeten, maar ik was helemaal niet van plan om te gaan.
Maar dit was weer buiten mijn ventje gerekend natuurlijk en ’t is tenslotte maar een straatje om, achter onze hoek.
’t Was ook prachtig weer, veel te mooi om binnen te blijven, was zijn argument, dus ik teende weeral braafjes en gedwee als een schaap mee naar de parochiezaal.

God en klein pierke kwamen we daar tegen.
Ventje geraakte nog niet aan het eerste kraampje of hij had al een Duvel vast en hing aan de toog met de schoonvader van zoon 2.
Wat later kwam schoondochter er ook aan met haar mama, Seppe en kleindochter.

Binnenkort verjaart onze kleindochter en ik heb dit jaar voor haar een prachtig princessen jurkje gekocht, met een zijden cape, mooi afgebiesd met pels.
Koningin Fabiola zou jaloers zijn!
Ik moest nog enkel de nodige accessoires kopen zoals een “bling bling” tiara en toverstokje en toevallig zag ik die op de rommelmarkt.

Een andere dame was me echter voor en schepte net voor mijn neus de prachtige tiara weg.
Gelukkig voor haar voelde ze mijn ijzige, priemende, dodende blik niet in haar rug.
Het “bling bling” toverstokje liet ze liggen,  dus dat kon ik wel kopen en ook een even prachtige “ bling bling” handtasje.
Ter informatie: “Bling Bling is in” bij driejarige meisjes !

Vermits ik maar meegegaan was met ventje om de hoop te vergroten, zette ik me daarna ook maar neer in het gedeelte dat als cafetaria afgebakend was en vermits water enkel dient om boten op te laten drijven (cfr mijn vader zaliger) consumeerde ik ook wat.
De pizza die we daarna gegeten hebben ligt nu als een zware baksteen op mijn maag.
“Trop is teveel”: zei Van den Boeynants ooit en de man had groot gelijk

Seffens ga ik een Maalox opzuigen tegen maagzuur en nu meen ik het écht.

Morgen begin ik met een dieet van water en toost !!!!!!

07-10-2007 om 23:30 geschreven door BOJAKO  

Vrijdag was het zoals gewoonlijk onze maandelijkse blogdag.

De zon scheen zalig, maar toch voelden we allemaal een enge kilte door de afwezigheid van onze allerliefste vriendin Hotlips.

Ook op haar blogs is het momenteel muisstil, het is de eerste keer dat we dit ooit hebben meegemaakt.

We vrezen daarom allemaal het ergste en onze gedachten en ons hart waren en zijn nog steeds bij haar en haar Suske.

’t Is moeilijk om hier in vrolijke bui iets neer te pennen want elke keer dwalen mijn gedachten af naar Lipske.

Voor haar zet ik hierna dit gedichtje.

FOR THE LOVE OF MY LIFE

OUR HEAVENLY FATHER UP ABOVE;
PLEASE TAKE CARE OF THE ONE I LOVE.
THE HURT, THE PAIN,
PLEASE TAKE IT AWAY.
I KNOW I'LL BE WITH HIM AGAIN SOME DAY;
PLEASE HELP ME FIND WHICH WAY TO GO,
WITHOUT MY HUSBAND....LORD.....I JUST DON'T KNOW.

WE HAVE BEEN ONE FOR SO MANY YEARS,
I TURN MY HEAD, AND HIDE MY TEARS.
TO WATCH HIM HURT, JUST BREAKS MY HEART;
I HAVE LOVED HIM FROM THE VERY START.
NOT TO BE SELFISH AND ASK HIM TO STAY,
IS WHAT I DEAL WITH EVERYDAY.

IN YOUR HANDS, I KNOW HE'LL BE WELL,
I KNOW IT LORD, I JUST CAN TELL.
DEAR LORD, PLEASE TAKE CARE OF HIM FOR ME,
AND PLEASE HELP ME SO THAT I CAN SEE.
ALL THE LOVE AND BEAUTY OF YOUR HOME.
I KNOW MY LOVE WILL NOT BE ALONE.

PLEASE STOP THE PAIN HE FEELS EACH NIGHT,
IN YOUR ARMS I KNOW HE'LL BE ALRIGHT.
AND UNTIL WE AGAIN BECOME AS ONE,
LET HIM KNOW I LOVE HIM AND I'LL JOIN HIM
WHEN MY WORK HERE IS DONE.

BY JACKIE MC COMBS

06-10-2007 om 21:18 geschreven door BOJAKO  

04-10-2007 om 23:29 geschreven door BOJAKO  

03-10-2007 om 03:08 geschreven door BOJAKO  

Eén oktober,  niet te geloven hoe snel de tijd vliegt.
Het einde van het jaar nadert in sneltreinvaart.  En dan te weten dat ik als kind het jaar 2000 science fiction-klinkend vond.
Als ik nu bedenk dat mijn grootouders geboren werden in de jaren 1800 dan lijkt dit bijna de middeleeuwen.
’t Was dan ook middeleeuws: - geen electriciteit – geen auto’s – geen televisie – geen radio – geen internet – geen telefoon – geen vliegtuigen – geen raketten op de maan – steevast geloven wat mijnheer pastoor vanuit zijn preekstoel verkondigde .
Moesten ze nu terugkomen dan vielen ze gewoon dood van’t verschieten denk ik.

Héhé...tot volgende week zaterdag zijn we weer even uitgefeest, tijd om even te bekomen.
Vrijdag is het wel blogdag met onze trouwe blogvrienden, maar vriend Ollie schreef net in een reaktie dat alcohol goed is tegen onze ‘Oldtimer’. Dat is dus goed om weten.

Schoonma is netjes afgehaald van zee met al haar bagage en terug thuis gedeponeerd. Niet te geloven dat één dame zoveel bagage meeneemt voor een vakantie aan zee.
Natuurlijk heb je hier aan de Noordzee wel gerief nodig voor drie seizoenen. Nat, koud en ‘misschien’ warm weer?
Ondanks haar hoge leeftijd blijft ze op en top een heel fiere dame.
Voor elke dag een andere outfit. Voor elke outfit de nodige accessoires en schoenen. Een beautycase vol verzorgings crèmes, lotions en schmink.
Iets minder fier zou best wel mogen, maar toch liever zo dan onverzorgd.

Zaterdag avond kwamen de twee oudste kleinzonen slapen.
Nu ze wat ouder worden, wordt het allemaal wel veel gemakkelijker en zo mogelijk nog plezanter.
Met een zevenjarige een gesprek voeren over het al of niet bestaan van God en verder leven via de overgeërfde genen is heel verfrissend en aangenaam.

bij de autootjes zijn er nog van grootvader!

Kleinzoon 1 denkt eerst altijd heel diep na met een diepe frons en geeft dan meestal een verrassend volwassen antwoord voor zijn leeftijd.

Kleinzoon 2, de vierjarige die zo fier blijft op zijn ‘volwassen’ onderbroeken met spleet vooraan, met de nodige show erbij hoe de flieter erdoor getrokken wordt,  is en blijft hilarisch.  Hij oefent momenteel op het scheelzien. 

Een zevenjarige filosoof en een vierjarige fantast die eindeloos kan spelen, wat kan een grootouder nog meer wensen.

Ze slapen nu ook allebei uitstekend.  De jongste bij mij in bed en de oudste bij zijn grootvader in de logeerkamer.

Het wordt al niet meer in vraag gesteld, het is al een gewoonte geworden.

Deze keer ben ik slechts één keer moeten opstaan om ventje wakker te schudden en te zeggen dat hij wat stiller moest zijn omdat zijn gesnurk anders de kleine zou wakker maken.

Toch kwam kleinzoon 1  rond zeven uur ook bij mij liggen “omdat grootvader zo’n rare geluiden maakte in zijn slaap”.

Na de middag toen de kleinkinderen door hun mama afgehaald waren,  werd ik naar de zoveelste rommelmarkt meegetroond door mijn fanatieke ‘rommel’ vent.
Gelukkig was het één dag mooi weer!

“The Antique Road show” op BBC is één van onze favoriete TV programma’s en sinds ventje daar gezien heeft dat er soms mensen waardevolle zaken voor een appel en een ei gekocht hadden op rommelmarkten, is hij altijd op zoek naar zo’n schat. 

Alhoewel ik hem al met hand en tand  uitgelegd heb dat alle rommelmarkten nog voor de opening afgeschuimd wordt door antiquairs, hoopt hij toch dat ze ‘iets’ over het hoofd gezien hebben.

Ze hadden deze keer weer ‘niets’ over het hoofd gezien, maar hij was toch gelukkig dat hij de markt voor alle zekerheid nog eens gecontroleerd had.

Meestal komen we thuis met nog wat meer speelgoed om bij onze al niet te overziene hoop speelgoed voor de kleinkindjes te leggen.

Ik moet altijd lachen als de mensen op een rommelmarkt zeggen : “ja maar mevrouw, als ge dit in de winkel gaat kopen kost dat vijfentwintig euro!” 
Steevast antwoord ik dan, “ maar ik ben niet in een winkel, ik ben op een rommelmarkt, dat wil zeggen dat u voor uw rommel die ge kwijt wilt nog een centje wilt”. 
Bovendien vind ik het pingelen plezant. 
Het doet me terugdenken aan de markten in Spanje in de jaren zestig.  Daar stond men erop dat je pingelde.

Vragen ze voor iets vijf of tien euro, dan bied ik onmiddellijk de helft en dan geniet ik van het pingelen zoals op een veemarkt. 

Mijn maternale grootouders waren vroeger marktkramers zie je.  Het zit in mijn genen ingebakken.

Vandaag eens een blanco dag op mijn kalender, dat is heel lang geleden.

Het regent ‘ouw wijven’ hier in Antwerpen,  dus dat wordt gezellig luieren in de zetel met een spannende thriller van Dean Koonz. 

Geen hoogstaande literatuur dat weet ik, maar wel enorm ontspannend!

kijk nana ik kan scheel zien !

01-10-2007 om 14:23 geschreven door BOJAKO  

29-09-2007 om 12:59 geschreven door BOJAKO  

27-09-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

26-09-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

24-09-2007 om 10:19 geschreven door BOJAKO  

24-09-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Arachnophobia, die vreselijke, paniekerige angst voor spinnen, dat heb ik niet!
Ik weet ook dat een spin niet tot de insecten familie behoort én, zo beweert men toch, een heel nuttig euh....geleedpotige is, maar toch bezorgen ze me rillingen.

Zoals vanmorgen.

In mijn smetteloos wit bad (pas gekuist) zat deze ochtend een reuze exemplaar en laat het nu net die reuze exemplaren zijn die me veranderen in een koelbloedige killer.
De vele kleintjes die ik op mijn weg door de tuin ontmoet negeer ik met minachting,  alhoewel ik er voorzichtigheidshalve met een héél ruime boog omheen loop.
Ik mompel dan wel voortdurend binnensmonds mijn mantra :” ’t zijn nuttige beesten, ’t zijn nuttige beesten, ze eten muggen en vliegen, ’t zijn nuttige beesten.”
Maar zo’n reuzespin mag dan uiterst nuttig zijn omwille van haar afmetingen, net die moeten dood!
Met dat formaat kan ik niet leven.

Mijn werkwijze is (gevoelige personen best niet verder lezen): 
- in huis opzuigen met de stofzuiger en dan aan ventje vragen om de zak leeg te maken natuurlijk, ofwel indien mogelijk:
-levend koken!

De spin vanmorgen in mijn bad had echter postgevat onder de kraan en zat me doodstil te begluren.
Zonder geluid (ze mag niet schrikken en vervolgens bewegen) schuifelde ik naar de lavabo, bukte me héél stil en nam het plaspotje van de kleinkindjes.
Heel zachtjes liet ik het water lopen tot ik hete damp zag, ondertussen hield ik de spin voortdurend in het oog.
Ik vulde het potje met gloeiend heet water en vooraleer de spin wist wat er gebeurde kreeg ze de volle lading over zich heen.

Ik voel me op zo’n moment tegelijk triomfantelijk, maar toch ook een monster.

Reuzespin lag uitgeteld en iets bleker, zo leek me toch, op de bodem van het bad.
Voorzichtig rekte ik me uit naar de sproeier om ze weg te spuiten.
Net op dat ogenblik kwam ze terug bij haar positieven en kroop als een dronken zeeman tegen de wand op.

Van schrik liet ik bijna de sproeier vallen, maar op zo’n ogenblikken wil ik niet de flauw bees uithangen en ventje roepen.
Ik kan mijn eigen spinnen killen.

Over de groggy, halfgekookte monsterspin heen liet ik eerst het water heet worden tegen de andere rand van het bad want, zo werd me ooit verteld, als je een spin met koud water wegspoelt, dan rolt die zich in een bolletje en ze drijft.
Vervolgens klimt ze langs de overloop weer in je bad.
Of dit nu een Urban Legend is of niet, ik neem geen risico.
Bij mij worden ze gekookt zoals garnalen.
Ik wil ze daarna nog wel zien kruipen. Huh!

Eindelijk was het water heet genoeg om ze al sproeiend met de waterstraal naar de afloop te maneuvreren maar ze was verdorie te groot, zelfs dood, om door de gaatjes te geraken.

Walgend nam ik vervolgens een halve rol ‘proper’ WC papier zodat ik ze niet kon voelen en ik plukte ze uit de afloop en kieperde ze in een nano-seconde in de WC met papier en al natuurlijk en ik trok onmiddellijk door.

Nog steeds was ik er niet van overtuigd of het monster dood was.
Stel je voor dat ik me daarna even zet voor een plasje en ze kruipt langs de pot terug omhoog, ik mag er gewoon niet aan denken.

Dus...voor alle veiligheid nog een flinke scheut bleekwater in de pot en nu maar hopen dat ze echt kevendrager is. (Antwerps voor morsdood).

Ik ben voor alle veiligheid tot nu toe toch maar altijd naar de WC beneden geweest.

En zeggen dat de herfst - spinnentijd – pas morgen écht begint.

Bjeuch....

Toemaatje à la mode de "Kommaneuker":

Seppe is uit het ziekenhuis en komt seffens naar hier.

Zusje heeft het virus nu ook te pakken en nu is het bang afwachten of zij al oud genoeg is om het op eigen krachten te overwinnen zonder ziekenhuisopname.

Schoondochter gaat vanmiddag met haar naar de kinderarts want ze houdt ook niets binnen.

20-09-2007 om 14:29 geschreven door BOJAKO