Ziezo, we zijn terug thuis in onze eigen ‘Casa Costaplenti'. De terugkeer met een tjokvolle auto ging vlot tot Kruibeke - het gaat altijd vlot tot Kruibeke en dan is ‘t naar de chokkedijzen. Meestal gaan we er af in Temse om niet in de file te zitten, maar deze keer opteerde HDMGW (hij die moet gehoorzaamd worden) om via de Kennedy tunnel te rijden. Godzijdank had ik een goed boek en mijn hoofdtelefoon met MP3 speler. Ik zat even snor als thuis in de zetel.

Molly zat wat minder snor, want zoals ik al zei : de auto zat barstensvol. Wat een mens toch allemaal meeneemt voor een maandje vakantie aan zee tch tch tch ....

Maar ja, aan ons zeetje kan je op één maand alle seizoenen aan je voorbij zien gaan - wat ook gebeurd is - je moet op alles voorbereid zijn. Met je rubber laarzen door de zee pannen kletsen is nog altijd even plezant als toen je klein was.

Boven op het dak van de auto: de grote bench van Molly, de box voor Molly, de tweedehands kinderfietswagen (voor Molly). Achter op de auto de fietsen en in de auto al onze bagage. Ik denk dat we volgende keer best een busje moeten kopen.

Fietsen hebben we dit jaar niet veel gedaan omwille van Molly. Ze is veel te groot uitgevallen om in een mandje vooraan te liggen.

Daarom de aanschaf op de rommelmarkt van die kinderfietswagen.

Haar eerste rit was vrij chaotisch. Het wagentje hing natuurlijk achter de fiets van Mr. Silver, ik kan zelf amper fietsen, ik ging mijn leven niet riskeren door aan mijn fiets nog een wagentje te hangen met een bange, bibberende hond erin.

En bang was ze! (maar als ge bang zijt krijgt ge ook klop - Antwerps gezegde)

Hoewel ze goed vastgemaakt was met haar riem aan de riempjes in de wagen, hing ze er op slag terug uit en kreeg al ademnood omdat de riemen, bedoeld om haar in de kar te houden, zo strak stonden.

Na veel gesakker, geduw en gepor en een andere manier van vastmaken èn met het dakje open in plaats van toe leek het te lukken.

Mr. Silver fietste eerst, ik erachter aan en Molly keek me met trieste ogen vanuit haar bewegend karretje aan,  met ogen waarin duidelijk stond geschreven : «maar wat doen jullie me toch allemaal aan?»

Maar het lukte!  Wij zoefden weg.  De wind deed haar oren flapperen.  Voor zich zag ze haar baasje en achter zich haar vrouwtje ...hoera... we kunnen nu met onze fiets èn Molly op stap.

Zunde dat we het pas op het einde van onze vakantie geprobeerd hebben, maar kom, de zomer staat nog voor de deur. Hier in Antwerpen kunnen we ook fietsen.

Honden/fiets/experts zullen denken : maar mensen toch : laat die hond naast de fiets lopen!  Maar dat is echt niet mogelijk met een jonge hond op drukke wegen. Dat is goed als je op de boeren-boeren-buiten woont (nog moeilijk te vinden in België) waar je niet voortdurend massa's mensen of auto's tegenkomt.

Onze vakantie was dit jaar écht voor herhaling vatbaar, iets wat zelden gebeurt bij mij. Meestal snak ik na één weekje vol heimwee terug naar mijn huisje, maar deze keer niet.  Ik had nog gerust een maand of twee daar kunnen blijven.  't ja wat wil je :  ik ben een vis en vissen horen thuis aan zee zeker?

Terug thuis miste ik zelfs het steeds wisselend panoramisch zicht op strand en zee.  Ons huisje voelde claustrofobisch aan. Misschien was dit te wijten aan het feit dat ons voortuintje volledig overgroeid was en de blauwe regen vooraan zo ongelooflijk weelderig bloeide dat het bijna bij de buren binnendrong. Het gras in de tuin achter ons huis stond kniehoog, het water in het zwembad liep bijna over: enfin er moet heel wat werk gedaan worden om de natuur terug binnen de perken te krijgen.   We zijn vertrokken na maanden droogte, maar zo te zien is het tijdens onze afwezigheid niet droog gebleven.  Enkel mijn mooie, grote buxus heeft het begeven.

Zij die gaat beginnen werken in de tuin, groet u!

02-07-2011 om 13:25 geschreven door BOJAKO  

(onze elegante Lady Molly)

Ons maandje vakantie aan de Costa Belgica loopt zo zoetjesaan naar het einde toe.  Al met al is de maand voorbijgevlogen en indien we eerlijk zijn : het was voor de Belgische kust een typische maand wat het weer betreft.

We waren natuurlijk rot verwend door de atypische tropische maanden april en mei en daarom leek het alsof wij slecht weer hebben gehad.

Goed, het was geen weer om in badpak op het strand te zitten of in zee te zwemmen, maar dat was dit jaar toch niet mogelijk met onze reeds flink uit de kluiten gewassen Molly.

We hebben toch bijna elke dag een flinke wandeling kunnen maken en ik had niet echt winterkleding nodig.    Ge ziet:  ik ben een eeuwige optimist en mijn glas is altijd halfvol. (West Vleteren bezocht op een minder goede dag)

Onze laatste dagen beloven volgens de weervrouw zwoele,  tropische te worden,  hoewel mijn zicht op 't zeetje dit nu niet echt ziet.   Ik zie voor me een leeg strand ('t is nog vroeg hé) een vrij kalme zee en een grijze, mistige, zonloze lucht.   Maar 't kan verkeren zei Bredero.   't Is in elk geval een pak warmer dan de vorige dagen.   Wie weet, misschien kan ik straks, morgen of overmorgen toch nog de mottebollen uit mijn badpak kloppen en mij in zee wagen... dat zal wel op de foto komen denk ik.  

Gisteren waren het hier Garnaalfeesten,  maar wij waren uitgenodigd bij schoonbroer en zus Oostende.   De twee broers gingen er naar de havenfeesten en schoonzus en ik hebben een heerlijke babbelnamiddag samen doorgebracht.  Molly heeft zich voorbeeldig gedragen.  Mijn opvoeding à la Cesar Millan begint vruchten af te werpen.

's Avonds om 9 uur klokslag wil madam gaan slapen en 's morgens om 9 uur wordt madam wakker en natuurlijk moet ze dan onmiddellijk buiten wegens grote P...s.  Mr. Silver is dolblij dat hij elke ochtend kan/mag uitslapen tot een uur of 9.

Molly eet niet, nee ze vreet ongelooflijke hoeveelheden hondenbrokken, hoewel ze kieskeurig begint te worden.  De Pedigree brokken waren op,  we wisselden dan maar af met wat er in de winkel voorradig was,  namelijk Frolic brokken en madam vond die Frolic superheerlijk en weigerde daarna de Pedigree brokken die we nadien terug gekocht hadden.   Maar dat was buiten de ijzeren lady (moi) gerekend.   De zak Pedigree moest op vooraleer ik terug Frolic kocht.   Een hele dag heeft ze gevast, maar uiteindelijk is ze bezweken.  

Ze begint al goed te luisteren, kent haar naam en weet verdorie heel goed wanneer haar vrouwtje boos is.  Ik zet me dan in ‘de Cesar Millan houding' en straal alzo  blijkbaar machtige energie uit.  Net zoals Cesar vorm ik een klauw met mijn hand en met een duidelijke Tsch... geluid doe ik zoals de moederhond die haar jong corrigeert (liefhebbers van het programma op National Geographic zullen wel begrijpen wat ik bedoel).   We waren van plan om in juli met haar naar de hondenschool te gaan, maar ik  twijfel of dit nog nodig zal zijn.   Wat er wel zal gebeuren in juli is haar sterilisatie.   Dit moet gebeuren voor ze de eerste keer loops wordt en dan hebben we nooit ‘bloederige' problemen of onverwachte puppy problemen.

Mijn laatste operatie zit nog vers in mijn geheugen en mijn hart bloedt al een beetje als ik denk dat Molly nu ook onder het mes moet, maar de dierenarts heeft me verzekerd dat ze goede pijnstillers zal krijgen.

Haar tanden heeft ze nu bijna allemaal gewisseld.   Overal in het appartement vonden we tandjes,  die Mr. Silver met een verterende blik verzameld heeft.   Ik vraag me af wat hij ermee gaat doen - een halsketting laten maken voor haar eerste verjaardag ????

Ik heb niet dikwijls kunnen schrijven en lezen in blogland, maar dit was echt te wijten aan de abnormale perikelen bij Mobistar Everywhere.  Vandaag lijkt het systeem weer te werken, dus vooraleer de hele internet santeboetiek het weer begeeft zal ik snel mijn tekst op mijn blog plakken.

Hou jullie vingers gekruist,  klop op hout of doe wat je normaal doet als je bijgelovig bent .... Mobistar here I come !!!!

26-06-2011 om 08:55 geschreven door BOJAKO  

Het was natuurlijk te verwachten na twee maanden tropisch weer,  dat dit niet  kon blijven duren en ja ... juni werd een druilerige, frisse maand,  met af en toe een beetje zon.

Maar zijn wij oude Belgen of zijn we dat niet?  Wij zijn dat dus niet, maar voelen ons wel zo ingeburgerd dat we gepakt en gezakt zijn vertrokken,  voorzien van kledij voor alle weer.

Het eeuwig probleem is het verschil in energie niveau tussen Mr. Silver en mezelf.   Mr. Silver heeft wat men in België placht te zeggen : geen zittend gat en ik kan gerust een hele dag lamzakken met een goed boek in mijn handen, achter mijn Peecee of voor de teevee.

Thank Buddah dat we terug een hond hebben die regelmatig moet ‘gelucht' worden, zo verveelt mijne zilveren zich niet dood en zo krijg ik een beetje rust.   Dank ook aan de toeristische dienst der Vlaamsche Kusten omdat ze, regen of geen regen, toch allerlei zaken organiseren om de toerist uit zijn villa, appartement, caravan of tent te lokken.

Eergisteren was het braderij in Koksijde.  Onze vrienden en wij vertrokken overmoedig iets te vroeg en we werden aan de hoek van de straat terug ons appartement ingeblazen door de felle stormwind en de pletsende regen.   Nog steeds overmoedig besloten we om tussen de buien door toch te vertrekken en wel met de kusttram om eventuele parkeerproblemen te vermijden.

Wat reed er die dag niet?   Wie staakte er die dag?   Jazeker ... de kusttram!  Dit werd ons na een kwartier wachten gemeld door een passerende taxi chauffeur.

Bon, we geven niet snel op, we vertrokken weer iets later, goed ingeduffeld en voorzien van genoeg paraplu's met de auto naar Koksijde en aldaar hebben we ons een weg gebaand door de massa van de enkele andere gekken en de twee kraampjes die nog niet weggewaaid waren.

De volgende dag - zondag - kwam Laura toch even piepen en was de wind niet zo fel.  Om Mr. Silver te plezieren vertrokken we nu naar de plaatselijke rommelmarkt in Koksijde dorp.   Het was een immense rommelmarkt, een rommelmarkt zonder einde.   Ik wist niet dat er zoveel rommel in Koksijde was!   Ik, de vrouw met een gat in haar hand, kocht zoals altijd wat rommel en enkele boeken.   De lokale cafébaas had houten tafels op straat gezet en hij verkocht hete honden met ajuin en mosterd in een kwart baguette.    Na twee uur rommelen vloog ik als een raket naar een stoeltje en de hete hond spoelde ik door met een heerlijke Westmalle Triple.   Mijn Contramal was intussen uitgewerkt en Herniaretta gaf duchtig van haar peretten.   Het werd tijd om huiswaarts te keren.  Mr. Silver was voldaan,  Molly was voldaan en ik was stik kapot.   Iedereen tevreden.

Vanmorgen keek ik door het raam en mijn moed zakte meteen in mijn Crockskes.  Weer grijs en nat:   wat moest ik vandaag doen om Mr. Silver van de vervelingsdood te redden?  

God dank de katoenen sokskes van de mensen van het Belgisch kust toerisme:    vandaag trokken de Peerdenvisschers in zee en houdoevast ... ze gingen niet enkel vissen, neeje...ze gingen bovendien de garnalen koken en weggeven.   Joepiedepoepie.... Ondanks het feit dat hij geen vis of garnaal door zijn strot krijgt: er was iets te doen, er was een reden om buiten te gaan.

Ik duwde Mr. Silver en Molly bijna de voordeur uit en nestelde me vervolgens met een diepe zucht neer in de zetel met een tas koffie om rustig mijn krant te lezen en een ochtendprogramma te bekijken op ITV. 

Cesar Millan, de hondenfluisteraar op National Geographic en al geruime tijd mijn goeroe,  raadt mensen aan om een hond te nemen met dezelfde graad van energie als zijzelf.  Iemand die niet graag uren wandelt moet dus een bulldog met korte pootjes nemen.    Had ik dat maar geweten bij het kiezen van een man!

Maar kom, we blijven bezig en we hebben goede vrienden.  In de late namiddag zijn we bij hen uitgenodigd voor een drankje en een hapje en zo krijgen we weer een vakantiedag gevuld.

Maar de maand is nog niet om en het weerbericht ziet er echt niet schitterend uit voor de volgende dagen.    Ik zit met mijn handen in mijn haar hoe ik Mr. Silver nog de rest van de maand kan bezighouden, 't is verdorie nog erger dan een kind.    Hij kan maar zo lang met zijn verrekijker staan turen vanop het terras en er is bitter weinig te zien op een leeg strand.   Tot hiertoe heeft hij nog maar één blote boebie gezien en dan nog van een dame op leeftijd (ik heb ook even gepiept omdat ik het niet geloofde)

Vrij grappig maar tegelijk zielig is de reddingsboot die voortdurend over en weer vaart voor een volkomen leeg strand en zee en de arme redders van het openlucht zwembad op het strand, die wachten op zwemmers.

Indien het droog weer wordt,  dan vrees ik dat morgen onze fietsen van stal zullen komen.

En zo krijg ik mijn boeken nooit uitgelezen... tch tch tch ....  Héél diepe zucht!

20-06-2011 om 15:39 geschreven door BOJAKO  

Mijn blogje was amper geschreven en LAP, weer geen internet en weer eindeloze GSM gesprekken met Mobistar. 

Uiteindelijk (omdat ik bijna een zenuwcrisis kreeg) heb ik de telefoon doorgegeven aan Mr. Silver.  Terwijl hij voor de tweede keer de eindeloze reeks vragen doorspartelde sprong het lichtje onderaan de PC aan dat meldde dat we verbinding hadden.
Benieuwd hoe lang

Nu zegt de technische dienst me dat ik terug moet bellen naar de dienst facturatie omdat ze me een fout tarief hebben aangerekend.   115 € is voor roaming in het buitenland en ik had nochtans duidelijk gezegd dat ik in het binnenland zat.   Ik moet nu een kredietnota trachten te bekomen.  Als dat even moeilijk is als een verbinding trachten te bekomen dan staan we er goed voor.   Volgens de technische dienst heb ik enkel een driemaandelijkse extra bundel nodig van 15 € per maand.   Ook genoeg als je weet dat mijn gewoon abonnement herbegint op de 22ste.

Normaal gezien doe ik geen enkele betaling via een domiciliëring, maar het ging niet anders toen we het contract van Internet Everwhere afsloten.  Nu moet ik rekenen op de goodwill van Mobistar om inderdaad op tijd een kredietnota te zenden.   Je zou voor minder terug een container voor hun parking zetten

Ook benieuwd hoe hoog mijn GSM rekening zal zijn op het einde van deze vakantie na al die eindeloze wacht-gesprekken.   Pffft...

Maar kom..om het even over iets plezanter te hebben : 't is hier nog altijd prachtig weer.   We hebben net een flinke wandeling achter de rug.  Molly ligt strijk.

De gezamenlijke verjaardagsfeest (vier jarigen)  van vorig weekend met alle kinderen en kleinkinderen is goed verlopen en we hadden goed weer dus alle kinderen konden buiten op het strand.

 
Meer daarover in een volgend logje ... tenminste als we internet verbinding krijgen

15-06-2011 om 16:34 geschreven door BOJAKO  

tch tch tch ... altijd moet er toch een haar in de boter zitten hé?

Ik gebruik al verschillende jaren Internet Everywhere van Mobistar en ik was een heel tevreden klant...tot vanmorgen, nee tot vorige vrijdag om juist te zijn.

Vanmorgen was ik ziedend!  

Vorige vrijdag:  poef ...gedaan met surfen.  Mobistar had mij geblokkeerd omdat mijn megabytes, gigabytes, bits ...weet ik veel,  op waren.  Heu ???  Ik had zeker niet meer of minder aan de PC geweest dan andere jaren, maar kom, alles is mogelijk.

Ik nam telefonisch (GSM) contact met Mobistar en na de gebruikelijke - op TV heerlijk geparodieerde- honderduizend nummertjes drukken, kreeg ik eindelijk een dame aan de lijn die me een extra 500 dinges verkocht voor een kleine 115 € jawadde Zjérard.   VRIJDAG zei ze me dat ik enkele uren later terug online kon.  Een vriendelijke, behulpzame doch dure madam.

Drie uur later: noppes, niks te internetten.

Zaterdagochtend, eerste werk (er was een lang weekend op komst) terug gebeld (GSM) en weer de hilarische honderduizend nummers gepasseerd tot ik uiteindelijk maar op een nummer drukte, ik wist al lang niet meer op welke dienst ik beland was.  Het bleek de technische dienst te zijn.   Deze lieve, beleefde meneer was verwonderd en zei dat ik nog zeker voldoende bytes, bits ... weet ik veel ...had, na mijn telefoontje de dag ervoor had ik een SMS gekregen dat alles in orde was.  Meneer zag dit ook allemaal op zijn screen en zei dat de fout bij hen lag.  Men was me vergeten te deblokkeren.   Hij ging ervoor zorgen dat het zo snel mogelijk gebeurde.

En weer ... mijn voeten Zjérard.   Zaterdag avond nog altijd niks.   Zondag hoefde ik niet te bellen om van mijn oren te maken, want zondags wordt er bij Mobistar niet gewerkt.

Maandag probeerde ik nogmaals te bellen, feestdag of geen feestdag en in kreeg zowaar weer het antwoordapparaat met de honderduizend nummers.    Na het indrukken van wederom een eindeloze reeks nummers (met GSM) kreeg ik een stem die me verzocht om te wachten, er waren nog wachtende voor mij.   Er waren nog héél veel wachtenden voor mij, want een uur later zat ik nog steeds naar de muzak te luisteren, op regelmatige tijdstippen onderbroken door de stem met het verzoek : gelieve aan de lijn te blijven .... etc.etc...

Na een uur hield ik het voor gezien.  Ik smeet mijn GSM en Mobistar stick op de tafel en besloot om te wachten tot vanmorgen.

Vanmorgen kreeg ik, na mijn eindeloos getoets een feeks aan de lijn die vast en zeker net haar maandstonden had ofwel een fameuze kater.   Het venijn droop uit haar stem.  Ik moest haar niet hebben, ik moest de technische dienst hebben.   Toen ik haar vroeg of ze me even wou doorschakelen sneerde ze : "nee ge moet terug naar het eerste nummer bellen en zo de technische dienst bereiken."    Had ik ze door de telefoon kunnen trekken dan had ik voorzeker haar neus afgebeten en terug uitgespuwd.

Enfin ... terug - ik moet het niet meer zeggen zeker.   Eindelijk !!!! de technische dienst bereikt en zie voorwaar ... vier uur later kan ik weer online!   Wat een service!

Intussen kwamen er twee SMS'n van Mobistar binnen;  of ik zo goed zou willen zijn te antwoorden op hun klanten tevredenheidsonderzoek.   10 was héél tevreden, 1 was niet tevreden. 

Ik heb ze een dikke NUL gegeven.

Nu ben ik benieuwd hoeveel ze me op het einde van de maand zullen aanrekenen.  Ik hou mijn hart al vast.

Zij die haar hond dringend moet buitenlaten (grote P...S) groet jullie allemaal

14-06-2011 om 13:00 geschreven door BOJAKO  

Voilà.. zo zijn we al woensdag den achtste juni,  de dagen zoeven voorbij.

Hier is het vandaag prachtig weer, een stralende zon in een helblauwe lucht boven een grijs-groene-blauwe zee met kabbelende witte kopjes van de golven, héérlijk...wat wil je nog meer?

Gisteren was het een ander verhaal.  Miezerig grijs en nat, maar vermits we kleding bij hebben voor alle seizoenen vertrokken we toch, gekleed in een dikke fleece, anorak en rubber botten,  langs het strand naar Koksijde.   We lopen gewoonlijk richting wind- in- de- rug en komen dan met de tram terug, maar gisteren kwam de wind van de zee, dus het bleef gelijk.   Het moet wel eb zijn, want in mul zand kan ik niet lopen, dan protesteert Herniaretta teveel.  Zelfs bij eb verdoof ik haar met straffe medicatie.  Die medicatie verdooft dan ook een abces dat ik eergisteren plots op mijn tandvlees kreeg boven een hoektand.  Ik heb echt geen zin om hier op zoek te gaan naar een tandarts tenzij de pijn niet meer te harden is.

Broer Ardennen en schoonzus zijn gisteren vertrokken na het ontbijt en nu zijn Mr. Silver en ikzelf alleen op ons eentje tot zaterdag, want dan komen kinderen en kleinkinderen feesten.

Molly groeit als een kool en vreet nog alles op wat ze onderweg op straat of op strand vindt.  Ik weet echt niet hoe we dat moeten afleren.  Ik denk dat ik thuis in de tuin verschillende zaken ga insmeren met straffe Wasabi of pili pili, misschien leert ze het zo af.  

Onze oudste zoon was ook een alleseter en een allesdrinker.   Nadat hij op tweejarige leeftijd alle restjes uit  de glazen van de gasten had opgedronken heb ik de volgende dag op ons salontafel bouillon blokjes als appetizers gepresenteerd met daarnaast in een mooi  glas een mix van maïzena/water/peper  en zout.  Daarna was hij héél voorzichtig vooraleer hij iets opdronk of at.   Nu ik er over schrijf besef ik dat hij nog steeds aan alles ruikt vooraleer hij eet of drinkt.

Zondag was het hier rommelmarkt op de dijk en ik heb voor 30 € een tweedehands fiets-kinderkar kunnen kopen.  Het is onze bedoeling om Molly daar in te krijgen zodat we met de fiets weg kunnen met de kar +Molly. Benieuwd of het zal lukken.

Ik heb vandaag de krant nog niet gelezen, weten ze nu al de oorzaak van de EHEC besmetting?  Ik heb gisteren het lot getart en tomaten gegeten en de dag daarvoor sojascheuten.  Eten is nu, tot men zeker is, een vorm van Russische roulette.

Zij die vandaag een komkommer gaat eten groet u. 

08-06-2011 om 12:50 geschreven door BOJAKO  

geniet nog even van de rust

Happy Birthday Comments Pictures - Photobucket

05-06-2011 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Zoals je merkt schrijf ik weinig, maar dat is een goed teken, het is een gevolg van het super extra mooi weer hier aan zee.

Met zo'n weer zit je niet binnen achter je PC,  maar buiten op een terras met een lekker drankje.   Op het strand zonnebaden mag niet omwille van Molly. 

Toen we hier aankwamen was ik er van overtuigd dat we de zomer gehad hadden, maar gelukkig hadden de weergoden compassie en hebben ze nog voor wat extra mooi weer gezorgd, waarschijnlijk tot groot ongenoegen van de boeren en tuiniers.

De trouwe Mr. Silver had er geen rekening mee gehouden dat onze parochiefeesten ‘met Vlaamse kermis' pal in onze vakantie zouden vallen en hij is plichtsbewust teruggekeerd om daar vier dagen te werken als hulp friturist.  

Broer Ardennen helpt ook elk jaar en zo komt het dat ik hier nu met schoonzus Ardennen als grass widow* aan zee zit.

*1. A woman who is divorced or separated from her husband. 2. A woman whose husband is temporarily absent. 3. An abandoned mistress. 4. The mother of a child born out of wedlock.

We missen onze handige Harry's,  want hoewel het appartement mooi oogt valt alles in duigen wanneer je het aanraakt.   We deden de vaatwasmachine open en de deur viel eraf.  Ik sloot de gordijnen en had ze in mijn handen.   Uit de kranen komt slechts heel lauw water,  wat het afwassen met de hand heel moeilijk maakt.   Ik deed de deur van mijn kleerkast toe en had die ook bijna in mijn handen.   Schoonzus krijgt de deur van haar kleerkast nog slechts op een kier open.  

Ik ben serieus van mijnen tak gaan maken in het verhuur agentschap en ze hebben me beloofd dat maandag iemand naar ons vaatwasmachine zal komen kijken.   Alle andere opmerkingen schuiven ze netjes op de rug van de respectievelijke eigenaars.   " 't ja mevrouw, wat wil je, de eigenaars hé...we zullen het hen melden, maar ze hebben toch een nieuw salon gezet dit jaar..." pfft.. alsof dat al de rest goed maakte.  

Nu Mr. Silver weg is moet ik elke ochtend met Molly de obligatoire ochtendwandeling maken.   Ik ben helemaal geen ochtendmens, dus dit gebeurt met automatische piloot.   Ik laat Molly zo lang mogelijk in haar bench en  trek de eerste kleren aan de ik vind, dan snel snel  een jas aan, ik verstop mijn haar onder een pet en vertrek onfris en ongewassen met Molly naar het duinenpad,  waar ze braafjes haar behoefte doet.   Nog voor mijn ontbijt deponeer ik een warm zakje hondendrolletjes (byeuch,kots kots) in de daartoe bestemde bak en dan keren we huiswaarts.

Gisteren kwam schoondochter 2 op bezoek met haar mama en de kleinkindjes.   Tibo, de jongste, is helemaal niet bang van Molly, maar de twee oudsten zijn nog altijd doodsbang.   Ik dacht dat het zou beteren wanneer ze zagen dat kleine Tibo helemaal niet bang was, maar nee hoor... het zal nog wat tijd en geduld vragen vrees ik.  

Zo, de voormiddag vliegt voorbij en we moeten van deze mooie dag nog profiteren, want morgen kan het misschien gedaan zijn.   We wonen tenslotte in België en niet in Spanje.   Ik moet ook nog een krant kopen om te zien of ze nu eindelijk de oorzaak van de komkommer bacterie gevonden hebben.     Als je de borden ziet wegnemen in  restaurants, dan merk je dat iedereen sla, tomaten en komkommers netjes op het bord laat liggen ... 't ja ... ik zal ook pas gerust zijn wanneer ik weet hoe de vork in de steel zit, of liever ... of de bacterie in de komkommer of de tomaat zit!

04-06-2011 om 10:54 geschreven door BOJAKO  

De eerste dag van onze vakantie aan zee kregen we nog héél mooi weer, het prachtig weer dat wij (de boeren niet ) al goed gewoon waren en waarvan we wensten dat er geen einde aan kwam tot minstens eind september.

Het einde kwam echter de tweede dag van onze vakantie.  Frisjes, stevige wind, af en toe een regendruppel, maar kom...nog te doen.  We konden nog een flinke strandwandeling maken tot in Nieuwpoort.

De derde dag idem dito, zelfs nog wat beter.  Zou het terug zomer worden?

Vierde dag : brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.........  koud maar droog.   Maar een goede Belg is meer gewoon.  Over het topje een truitje, daarover een fleece, daarover een windjak.  Inplaats van sandalen terug sokken en schoenen en hup....terug op stap, maar een ietsiepietsie kortere wandeling.

Molly vindt alles hier zalig.   Door de pannen op het strand pletsen met het vrouwtje, aan een lange leiband alle kanten op- en aflopen door het zand.  Heerlijk gewoon.   Vervolgens thuis lekker bekomen en slapen aan de voeten van het vrouwtje.

Op dit strand mag Molly enkel nog aan de leiband op twee ‘gedoogzones' eentje links en eentje rechts.   Stom wanneer je ziet dat paarden wel op het strand mogen.  Waarom mogen mensen met paarden wel op het strand en mensen met honden niet?   Zou het kunnen omdat mensen met paarden welstellender zijn en daarom meer invloed hebben op het gemeentebestuur, of is een eventuele boete gewoon peanuts voor hen?

Hier in Oostduinkerke mag je met een hond niet meer op het strand (buiten de ‘gedoogzones') na eind maart.   In Nieuwpoort,  enkele stappen naar rechts,  mag je tot midden juni met je hond op het strand.   Begrijpe wie het kan. 

Natuurlijk is dit een gevolg van mensen die het vuil van hun honden in het verleden niet opgeraapt hebben.   Wij zijn goede burgers, ouders en grootouders en wij hebben ook niet graag dat onze kleinkinderen tussen de drollen moeten spelen.   Alles wordt netjes opgeraapt en in een vuilbak gedeponeerd - vuilbakken die je op de ‘gedoogstranden' niet vindt trouwens.   Daar loop je dan als hondenbaasje met een zakje stront dat je niet kwijgeraakt.    

Maar de paarden .... Moeten die stoppen en hun hoop in een plastic zakje steken?   Huh... wat denk je?    Paardenstront is goed voor het milieu!     Voor een zak goede paardenstront moet je waarschijnlijk geld betalen.

Jaloers op de paardenmensen?   Wie ikke?  

Natuurlijk!   Wat dacht je dan?

28-05-2011 om 17:39 geschreven door BOJAKO  

We zijn veilig en wel aangekomen aan zee.   De auto was barstensvol, dat is altijd het nadeel als je op appartement gaat en niet op hotel.   Je moet dan ook al je linnen meebrengen.

Wanneer je naar de Vlaamse kust komt moet je ook altijd voorzien zijn voor vier seizoenen, dus je eigen bagage is ook mucho mucho meer dan voor een trip naar het zonnige zuiden. 

Bovendien moesten we nu ook rekening houden met Molly,  die nu al meer dan tien KG weegt.  Haar grote  bench moest samen met de strandstoelen boven op de auto en heel de weg naar zee werden we overspoeld door een oorverdovend gerammel.   Ik blokkeerde het hels lawaai en luisterde naar muziek via mijn spiksplinternieuwe mp3 speler en las rustig verder in mijn spannend boek van Dan Brown.   Voor ik het besefte waren we goed en wel gearriveerd.

Het appartement was door omstandigheden onze tweede keuze en wel omdat er overal tapis plein ligt, niet echt mijn ding en ook niet bepaald praktisch aan zee.  Toen we het huurden wisten we ook niet dat we met een puppy zouden arriveren.   Thuis is Molly volledig zindelijk,  maar dit was haar eerste verblijf in een appartement.   Bovendien had ze voor de allereerste keer de spaanse spetter, dat gaat ge nu altijd zien hé.    Waarschijnlijk heeft ze weer één of ander plant uit onze tuin opgegeten ofwel is het een gevolg van haar twee laatste spuiten en de ontwormingspillen.  Ik rekende ook op haar gezond verstand om niet van het terras te vallen.  't was even spannend toen ze haar hoofd tussen de spijlen stak, maar dieren zijn slimmer dan je denkt. (hoop ik toch).

Bij aankomst heb ik veiligheidshalve (om de tapijt te sparen) urenlang met haar langs zee en duin gewandeld terwijl Mr. Silver de inhoud van de auto naar boven sleurde,  maar mademoiselle lostte geen druppel!  

Toen we flink wat later voorraad insloegen in de lokale supermarkt kon ze buiten op straat haar blaas en darmen eindelijk niet meer baas en kreeg Mr. Silver de buitengewoon plezante taak om haar ‘lopende productie' van de straatstenen te schrapen met een plastic zakje.   Godzijdank is er aan zee altijd zand  voorhanden, zelfs in de zijstraten.

Het appartement is heel ruim en we hebben een ruim terras aan de voor- en achterkant.  Ik zit nu voor me uit te kijken naar een zonnig strand en zee...heerlijk!   Maar... ik meen gehoord te hebben dat we vandaag nog één prachtige dag krijgen, maar dat het dan gedaan is.  Finito sunshine.  't  Ja, dat mooi liedje kon gewoon niet blijven duren hé.   Bovendien zijn alle boeren op hun blote kniekes tegen de sterren op aan het bidden voor regen.  Daar kunnen de weergoden niet tegenop.

Ach wat, ik heb mijn regenkleding ook bij, zelfs mijn rubber botten.

Maar ik dwaalde weer af ...de keuken is bijzonder klein en niet bepaald goed uitgerust.  Geen oven en een slecht werkende microgolf oven.   Wel een afwasmachine.  Waarschijnlijk hopen de verhuurders dat we elke avond op restaurant zullen gaan, kwestie van de horeca ook iets te gunnen.

Af en toe uit eten gaan zit wel in de planning, maar toch is het de bedoeling om ook veel thuis te eten, zijn we senioren of zijn we dat niet?  Twee drankjes op een terrasje en je bent al gauw 10€ kwijt.  Dat kan onze bruine elke dag niet trekken!

De internet verbinding via Mobistar Everywhere verloopt hier uitstekend, maar gierige Mr. Silver wil dat ik probeer om aansluiting te krijgen via het internet van een ander (men zegge dit niet voort) zoals Ludovicus dat meestal doet.   Ik heb echter geen flauw idee hoe dat moet, Ludovicus zal me dat eens moeten uitleggen.

Vandaag gaan we profiteren van een dagje rust en lekker zonnen.   Spijtig genoeg is het zwembad nog niet open, dat zal pas na 18 juni zijn.. doemme toch.    De zee zelf is nog veel te koud.

Langs deze weg wil ik ook mijn zus en mijn schoondochter een héél gelukkige verjaardag wensen!

Zo, dat was het voor vandaag.

Zonnige zalige zeegroetjes aan al mijn lieve lezers!

25-05-2011 om 07:59 geschreven door BOJAKO  

Het is weer even geleden, maar vandaag heb ik wat tijd om te schrijven. Niet veel, want onze vakantie aan zee nadert met rasse schreden en Mr. Silver zit achter mijn veren om lijsten af te drukken en zaken al klaar te leggen om mee te nemen (hij heeft een aardje naar zijn moeder).

De lijsten afdrukken wil ik met plezier doen, maar nu al beginnen inpakken voor volgende week vind ik een beetje teveel van het goede.

Ik vrees zelfs dat we nooit alles in de auto gaan krijgen, zeker nu we al het gerief van Molly ook moeten meenemen.

Vorige week hebben we ons niet verveeld zoals je kan zien aan de foto's en dan staan er de helft nog niet op.

Zo was er nog het prachtig feest van kleinzoon 2 (camera vergeten) - de dag dat Tibo geweest is (geen tijd gehad om de camera te nemen) enfin, we vervelen ons nooit.

Kleindochter en kleinzoon 3 zijn doodsbang van honden wat nu wel een probleempje is wanneer ze een dagje op bezoek komen. Ofwel moet Molly de hele tijd aan de leiband, ofwel staan de kleinkinderen gillend boven op tafel.

kleindochter oefent haar rolschaatsen met Molly veilig ver weg aan de leiband achter in de tuin bij Mr. Silver.

samen hebben ze een mooi kamp gebouwd en Molly mag (nog steeds aan de leiband) even op bezoek komen.  Kijk eens hoe relax kleindochtertje is

(de knuffelstoel was ook een goede ontsnappingsplaats met veel kussens rond hen ter bescherming.)

't ja ...Ik moet absoluut iets bedenken om hen van die panische angst af te helpen.

Kleinzoon 1 is natuurlijk al wat ouder en hij is helemaal niet bang, want hij herinnert zich nog heel goed ons vorig hondje Flor.

Kleinzoon 2 was bang, maar doet zijn uiterste best om dit moedig te overwinnen. Samen hebben we naar een video gekeken hoe je puppy's moet trainen en nadien hebben ze die training op arme Molly proberen toe te passen. Het arm dier heeft op ultra korte tijdspanne leren zitten en liggen dankzij het doorzettingsvermogen van de twee kleinzonen.

Tibo (de jongste) is helemaal niet bang van Molly, hij neemt een koekje, trekt haar muil open en duwt het erin, maar omdat ze beiden even groot zijn en mentaal even oud (allebei peutertjes) zijn wij doodsbang om hen uit het oog te verliezen. Gisteren heb ik van pure vermoeidheid Molly achter het hek gezet om even tot rust te komen, maar het was niets gekort want Tibo stak gewoon zijn handje voortdurend door de stijlen... pffft....

Volgende keer gaan we gewoon vele kilometers wandelen met z'n allen en dan ben ik niet alleen moe maar zij ook en dan lukt het misschien wat beter wanneer ze uitgeput terug thuiskomen.

Voilà, veel meer nieuws is er niet van het thuisfront tenzij ...

Ik heb mezelf wel eindelijk een MP3 speler aangeschaft met een goede hoofdtelefoon zodat ik tijdens de lange autoritten niet meer naar het gezever en de tjingel tjangel moet luisteren dat mijne zilveren zo graag op de radio hoort.

Mijn CD's op de computer rippen naar MP3 mode en die dan overzetten naar de MP3 speler hebben me ook een flink tijdje zoet gehouden. Zo ben ik nog ergens een dagje kwijtgeraakt.

Bovendien heb ik aardbeien confituur gemaakt met de versgeplukte aardbeien uit de tuin van de tuinierende bompa's. De asperges mocht Mr. Silver zelf kuisen en invriezen, mijn pijp was uit.

We zijn tussendoor ook nog even op bezoek geweest bij nichtje Gent (petekind van Mr. Silver) om hun eerstgeborene te bewonderen.

Maar nu ga ik wel stante pede de orders van mijne zilveren opvolgen en de reislijst opzoeken en afdrukken voor hij terug thuis komt van zijn dagje uit met z'n ex-collega's. Ik zou echt niet willen dat hij zenuwachtig begint te worden.

Molly ligt daarna rustig te bekomen in haar supergrote bench en hieronder zie je hoe groot ons drie maanden oude puppy al geworden is.

17-05-2011 om 13:01 geschreven door BOJAKO  

Ons vorig hondje Flor was een mini kleine puppy dat je de eerste maand in je handpalm kon vasthouden en hij bleef redelijk klein en ...bang en schichtig en hij had een wreed slechte spijsvertering. Soms schrok hij van zijn eigen schaduw.

De eerste maanden nam ik hem mee naar mijn werk in een kartonnen doosje waarin hij zich veilig voelde.

Toen de doos wat te klein begon te worden vond ik het tijd om hem een groter nestje te geven maar dat lukte niet, hij was zijn doos kwijt en wilde nooit iets anders meer. Zestien jaar lang heeft hij altijd aan mijn voeten gelegen en onder ons bed geslapen. Ik kan de keren niet tellen dat ik over hem gestruikeld ben of op zijn staart heb getrapt.

Vanaf het begin had ik me voorgenomen om het met Molly volledig anders aan te pakken, zeker omdat de kans erin zat dat ze groot zou kunnen worden.

De kleine bench die we ooit gekocht hadden voor Flor kwam uit de kelder en Molly liep erin alsof het altijd haar lievelingsplekje was geweest en het was vanaf de eerste nacht haar slaapplaats: beneden zoals het hoort. Wanneer het te druk is met de kinderen of wanneer ik tegen haar van mijn oren maak, dan is het haar toevluchtsoord, ze voelt er zich veilig.

Maarrrr... Molly groeit als een kool. Wat zeg ik? Molly groeit als bamboo, ze schiet gewoon de hoogte in, ge hoort ze warempel groeien. Het is ons nu overduidelijk dat ze de genen van haar vader heeft geërfd en wij zijn er van overtuigd dat we meer een Bouvier/ Beagle hond gaan krijgen dan een Beagle/Bouvier.

Omdat ze zo tegen warp snelheid groeit kon ze nog amper in haar bench. Ik porde Mr. Silver al een tijdje aan om een nieuwe, veel grotere bench aan te kopen, maar zuinig zoals altijd ging hij eerst eens op het web kijken of er geen tweedehands te koop stonden.

Raar maar waar, er waren er zelfs veel te koop, tot in Limburg toe. Naar mijn mening spaar je niets uit indien je van Antwerpen naar Limburg rijdt voor een occasie bench gezien de prijs van de benzine. Maar we hadden geluk : via Lier konden we in Vilvoorde een XXL (maat Duitse Scheper) overkopen voor de redelijke prijs van 35 €. De eigenaars vroegen 40 €, maar zuinige zilveren wist nog iets van de prijs af te dingen.

Rekening houdend met het verleden (Flor die ocharme geen nieuwe bench wou na zijn versleten kartonnen doosje) besloten we om eventuele gelijkaardige problemen met Molly listig te omzeilen.

Ik wandelde met haar naar schoondochter 1 en bleef daar terplekke terwijl Mr. Silver de nieuwe bench stiekem verwisselde voor de oude. Zodra alles in orde was belde hij me op om te zeggen dat de kust veilig was. Haar deken en speeltjes lagen nu in de XXL en de X-Small was terug verbannen naar de kelder.

Gespannen keken we toe terwijl Molly naar haar nieuw verblijfplaats toe wandelde en er aarzelend haar poot in zette. ‘t Is een heel slimme madam en je hoorde de radertjes in haar hoofd draaien en piepen. Ik bengelde langs boven een lekker sneetje droog brood door de roosters (haar lievelings snoepje) en alle twijfel verdween meteen.

Als er brood was, dan was het thuis. Het ijs was gebroken. Ze vleide zich neer, kon voor de eerste keer in lange tijd haar poten helemaal terug uitstrekken in alle richtingen en ze was gelukkig. Wij ook natuurlijk

Vannacht heeft ze geen kik gelaten, ze heeft geslapen als een roosje en absoluut niet getreurd om haar vorig nestje.

Oef !

Weer een zorg minder.

10-05-2011 om 13:09 geschreven door BOJAKO  

Af en toe even ontstressen is meer dan noodzakelijk en daarom zijn we maandag met goede vrienden voor drie dagen naar Wiltz (Groot Hertogdom Luxemburg) geweest.  Het hotel was proper en netjes.  We kregen een verzorgd ontbijt en een bijzonder lekker viergangen menu 's avonds.

 aankomst hotel

al 36 jaren dikke vriendinnen

Tijdens de dag gingen we de omgeving verkennen zoals je kan zien op de foto's.

 boottochtje van 2 uur op een stuwmeer

 op de terugweg naar huis eerst een kasteel bezocht, daarna in Maredsous een lekkere boterham met kaas en ham gegeten en een frisse pint gedronken  en daarna via  naar de tuinen van Annevoie naar huis...

 en op 't einde van de tuinwandeling even uitrusten!

Amper terug thuis was het een overrompeling.   Tibo was de dag ervoor naar het ziekenhuis geweest om poliepjes te laten verwijderen uit zijn neusje en om buisjes in z'n oren te laten steken.  Er was aangeraden om hem enkele dagen daarna rustig te houden en daarom kwam hij bij ons.  Hij had aan zijn operatie geen trauma overgehouden en was zijn eigen zichzelve: gezond en gelukkig.   Laat ons nu hopen dat hij wat minder neus- keel- en oorinfecties krijgt.

Molly had de drie dagen en vier nachten kennel ook overleefd en zij was ook dolgelukkig om terug thuis te zijn en wij waren even dolgelukkig om haar gezond en wel terug te krijgen.

Broer en schoonzus Ardennen moesten heel vroeg donderdag ochtend in een ziekenhuis in Antwerpen zijn voor een onderzoek en zij zijn daarom de nacht ervoor bij ons komen slapen.

Vandaag is het wat minder hectisch,  Tibo is naar de andere grootouders, want het is de eerste vrijdag van de maand en vanmiddag zie ik mijn blogmaatjes nog eens.

Het mooi weer blijft maar duren, dus - vingers gekruist - hopelijk nog zeker één middag zon zodat we buiten op een terrasje nog wat extra vitaminen D  kunnen opladen.

06-05-2011 om 12:02 geschreven door BOJAKO  

het ouderwetse speelgoed heeft nog altijd succes...

Vorige zaterdag waren we ongelooflijk blij dat het zo'n mooi weer was, want kleinzoon 2 verjaarde. We konden buiten in de tuin zitten en zoon 1 zorgde voor een lekkere BBQ. Verder was er nog een taarten buffet en acht jonge kinderen konden tot laat in de avond buiten in de tuin spelen. Heerlijk!

Bobonne last een korte rustpauze in

Zondag hadden wij een rustdag ingelast, enfin ikke toch. Mr. Silver is met Molly een lange wandeling gaan doen, zij heeft veel beweging nodig en Mr. Silver wandelt graag zolang er halverwege een pitstop kan ingelast worden voor één of twee Duveltjes.

Ik zou liegen indien ik zou schrijven dat ik niet blij ben dat het vandaag een beetje frisser is. Ik bedoel niet dat ik terug dat vreselijk herfstweer wil, maar het was al bijna zover dat ik de airco wou opzetten. Eens de 25°C voorbij is het voor mij te warm. Mr. Silver daarentegen begint zich dan pas in zijn element te voelen.

Toen hij vanmorgen vroeg terug kwam van Zaventem was hij aan't klappertanden van de kou.

Iedere would-be tuinier snakt ook naar een beetje regen voor de pas geplante groentjes en bloemen en onze ge-verticuteerde tuin kan ook een zachte nachtelijke douche gebruiken.

We zijn wel blij dat neef 1 en familie terug zijn van hun vakantie in Florida, want hun alarm ging om de haverklap af en Mr. Silver, peter van de neef in kwestie wordt dan opgeroepen door de buurvrouw. Uiteindelijk heeft de politie eergisteren beslist om de alarm volledig af te zetten.

Misschien was de oorzaak van al die commotie de poes die Mr. Silver vond in hun buiten atelier waar ook een alarm staat. Nog niet zo heel lang geleden werd er in het atelier ingebroken en waren ze met al het duur gereedschap van neef weg.

Gisteren moesten we terug naar de dierenarts voor de tweede reeks spuiten van Molly en het plaatsen van een chip, maar deze keer was Molly niet zo happig om op de tafel te zitten, ze wist precies wat er aan te komen zat.

Op een maand tijd is ze al verdubbeld in gewicht, ze is nu drie maanden oud en weegt 8 KG en de dierenarts is ervan overtuigd dat ze meer genen van haar papa (Bouvier) heeft geërfd dan van haar mama (Beagle).

Ze past nog maar krapjes in de bench van onze vorige hond, dus we zullen zeker een nieuwe bench moeten kopen.

Ik vroeg de dierenarts welke maat van bench ik best zou nemen en na Molly grondig bestudeerd te hebben zei ze : «ik zou toch zeker rekenen op de maat van een Duitse Herder». Jawadde Zjérard!  We zullen maar zakken van Delhaize meenemen om haar vuil op te rapen ipv diepvries zakjes.

Na het bezoek aan de dierenarts moesten we nog avondeten en toen ik na het eten rechtstond om af te ruimen kreeg ik me daar een pijnscheut in mijn rug om U tegen te zeggen.

Ja lap .. Herniaretta 'the bitch' was ontwaakt uit haar winterslaap.

Heel de nacht heb ik geen oog dichtgedaan en vandaag is ze nog flink van haar peretten aan ‘t geven. Ik hoop dat mijn facet infiltratie van vorig jaar juli niet uitgewerkt is.  Ik weet trouwens niet of zo'n infiltratie maar tijdelijk is of niet. Ach ...het was te goed om waar te zijn zeker?!

Gelukkig heb ik nog zware pijnstillers in huis, maar van een mooie wandeling zal de eerste dagen niet veel meer in huis komen vrees ik.

Dedju toch!

27-04-2011 om 11:21 geschreven door BOJAKO  

Ik was daarnet op het blog van Natoken en las haar relaas over jarretellen en corsetten.  Plots herinnerde ik me dat ik in 2007 ook over die vreselijke dingen had geschreven op mijn blog.

Gewoon voor de lol en om Natoken gezelschap te houden, zet ik hier weer mijn stukje van toen .

Jarretellen...is er één vrouw die werkelijk graag die vreselijke marteltuigen droeg?

Ik weet het, op de foto’s van sexy lingerie ziet het er allemaal heel mooi en verleidelijk uit. Maar écht? Ik ben nog van voor de tijd van de panty’s en moest die verdomde dingen een hele tijd dragen.

Ik hoorde al bij de gelukkige generatie, want die voor mij droegen een echt corset waaraan vier kousenknijpers hingen. Ik heb corsetten gezien, mijn grootmoeder droeg zo’n corset, eentje met baleinen en ongelooflijk veel haakjes en oogjes en koordjes. Ze was een half uur bezig om dat ding ’s avonds uit te krijgen. Over dat corset droeg ze een grote, roze flanellen broek dat bijna tot aan haar knieën hing. Het woord ‘sexy’ was toen nog niet uitgevonden.

Mijn grootmoeder was graatmager en moest geen corset dragen, maar hoe moest ze anders haar kousen ophouden?
De baleinen van het corset priemden onderaan in haar borstjes, die waren toen klein, ze was mager nietwaar en dan heb je meestal geen dikke borsten.
Omdat het zo’n pijn deed stak ze op de pijnlijke plaats een in vieren gevouwen herenzakdoek zodat de balein niet langer in haar borst priemde. In feite staken er overal zo van die herenzakdoeken. Omdat ze zo mager was deden die baleinen waarschijnlijk overal pijn.

Dit heeft er helemaal niets mee te maken, maar ’s nachts droeg ze ook een haarnetje dat ze onder haar kin met een strikje toeknoopte. Ook dat heb ik mogen aanschouwen.
Ik denk dat ik haar ’s avonds vanuit mijn bed met open mond zat aan te staren.
Het was voor een jong meisje teveel om allemaal ineens te verwerken.

Mijn vader besliste wanneer het moment aangebroken was dat ik moest overstappen van kniekousen naar nylon kousen en wanneer ik een BH moest dragen.

Die BH vond ik echt niet nodig want ik had nog bijna geen borstjes. Ik was vreselijk gegeneerd dat mijn ouders mijn twee kleine Clementinnekes hadden opgemerkt.

"Poeha", zei mijn vader, "dat is een BH tegen de borstjes die gaan komen, dan hebben die steun dan nodig."

Vaders wil was wet en moeder kocht het nodige aan. Mijn eerste BH’tje, het leek op zo eentje dat Madonna nu over haar kleren draagt. Ronde stiksel die kleiner werden naar de tepel toe. Puntvormig. Zelfs als je geen tepels had leek het nu alsof ze er waren.

Ik kon mijn borsten door die vreselijke BH niet langer verstoppen, ook niet voor mijn broers.

Elke keer ze me langs achter passeerden namen ze de elastiek van de sluiting vast en lieten die tegen mijn rug knallen.

Maar mijn jarretellen waren hun lievelings speelgoed. Ze deden niet liever dan zo’n ding vastnemen (zedig met mijn rok en ‘combinaison’ erbij natuurlijk) en die dan laten schieten met een grote "poinnnngggg". Ik kon de blauw plekken op mijn billen en rug op de lange duur niet meer tellen en zij maar lachen en zich uit de voeten maken vooraleer ik hen in een Nelson greep op de grond gooide. Vader vond het ook allemaal vreselijk grappig. Hij deed het natuurlijk zelf niet, maar hij bestrafte nooit mijn broers. Mijn jongere zus zag met lede ogen aan wat haar wat later te wachten stond. Zij had geluk, zij mistte net de periode van de jarretellen.

Mijn eerste jarretellehouder was van donkerblauw satijn en het sneed mijn heupen bijna in twee door de neerwaarts trekkende kracht van de kousen die eraan vasthingen. Ze waren toen natuurlijk niet elastisch, zeker niet het stuk dat om je middel zat. Dat mocht niet uitrekken want anders zakte het hele spul af. Sexy mijn hoela!

Tussen je broek en je kous had je dan dat vreselijk aan de elementen blootgestelde stuk witte bil. Vreselijk, zeker in de sixties toen de minirok uitkwam. Al die vieze ouwe venten achter je aan de opstap van de tram en maar schuine opmerkingen maken.

De uitvinder van de panty’s verdient een evengroot standbeeld als de uitvinder van de pampers.

(Lieve, van het blog ‘Zabrila en Constantijn’ vindt trouwens dat de uitvinder van de tampax en de moderne maandverbanden ook een standbeeld verdient en ik ben het met haar eens, wie verdient er volgens jullie nog een standbeeld?)

Trouwens, ik ken nog een heel oude mop over de panty.

Wil je die horen? Goed hier komt het:

Vraag: Hoe kan je zien of een dame met panty’s een windje laat?

Antwoord: wanneer haar schoenen uitvliegen!

Ik weet het, ik weet het.... het is een vreselijke kindermop, ééntje van vroeger, toen de panty pas op de markt kwam. Maar toen konden mijn broers er wel heel hard om lachen, even hard als om mijn pijnlijk gezicht bij de zoveelste jarretellen knal.

En nu draag ik liefst een lange broek met sokjes... héhé..... helemaal niet sexy maar oooo zooo gemakkelijk en pijnloos.

22-04-2011 om 10:20 geschreven door BOJAKO  

Gisteren weer een druk dagje gehad.

‘s Morgens heel vroeg uit de veren, want om kwart voor negen moest ik al in ‘t ziekenhuis zijn voor mijn echo en RX.

Galstenen mijn voeten Zjérard, er was niets te zien op de echo, dat kon ik zelfs geweten hebben, want die zouden ze bij de veelvuldige scans tijdens mijn ziekenhuisopname ook wel opgemerkt hebben.

Alles daar pico bello dus, ook de longen. Het vocht is bijna allemaal weg en meneer doktoor is content en ik ben content.

Voor mijn maagproblemen moet ik terug naar af, naar de maag-darm specialiste waar het allemaal begonnen is.

Die maagproblemen zijn begonnen de derde dag na mijn operatie, ik herinner het me goed, want een goede vriend dokter was net op bezoek toen ik aan de verpleegster zei dat mijn maag precies in brand stond, hij raadde Omneprazole aan, wat ik sindsdien neem, maar het helpt niet echt.

Ach... klein bier, de rest is OK en dat zal ook wel goed komen zeker? Ik mag er alleen niet aan denken dat de specialiste met zo'n buis door mijn strot moet om in mijn maag te kijken. Ik moet al kokhalzen als ik een te groot stuk tuttefrut (kauwgom) in mijn mond heb

Na de middag zijn we naar een kennel geweest omdat we drie dagen in de rats zitten qua opvang voor Molly. Toen we die korte reis vastgelegd hebben wisten we niet dat we een puppy zouden hebben.

Onze kinderen waren bereid om Molly die drie dagen te verzorgen, maar ik wil het hen niet aandoen. 

Ons Molly is geen madammeke om zonder handschoenen aan te pakken, letterlijk en figuurlijk. Ze zit nog altijd in haar bijtfase, iets wat heel normaal gedrag is bij puppy's, maar ik ben als de dood dat ze de kleinkindjes zou pijn doen. Haar melktandjes zijn vlijmscherp.

Daarom de kennel, tot Molly goed en wel weet wie er baas is in huis (ikke dus) en dat er om te spelen niet mag gebeten worden in andermans vel.  Mijn handen zitten al vol plakkers.

Onze vorige hond is nooit naar een kennel geweest en ik hoop dat het bij Molly bij die drie dagen zal blijven en ik haar niet met een trauma terugkrijg. Ze is nu al flink zindelijk, buiten het occasioneel ongelukje.

De kennels waren proper en we werden ontvangen en kregen een rondleiding door een heel lieve jonge dame met een reuzengrote hond. Ik denk dat de hond even groot was als zijzelf.  Ze leidde ons rond en ik moest toch even slikken, ‘t was niet echt een vijfsterrenhotel.

Het geblaf van al die hondjes was oorverdovend, maar ze hebben elk een aparte, propere en voldoende grote ruimte binnen en buiten en ze mogen bij mooi weer zelfs om beurt op het gras wat ravotten.

Maar ja ... meenemen op hotel is ook geen optie, want dan genieten wij ook niet van onze korte vakantie.

We shall see hoe het afloopt said the blind man ...

Misschien wil ze niet meer terug naar huis   wie weet.

21-04-2011 om 14:04 geschreven door BOJAKO  

Zo'n ongelooflijk mooi weer voor de tijd van 't jaar, de dagen vliegen gewoon voorbij.  Je zou gek zijn om binnen te blijven en er niet van te profiteren zolang het duurt.  Ik heb amper tijd gehad om aan de PC te komen.

Vrijdag moest ik op controle bij ‘de Pancreas chirurg'. Deze keer verliep het onderzoek hectisch en snel door mij en niet omdat de dokter zo gehaast was.

Beneden in onze auto zat namelijk mijn hevig bloedende zilveren vechtgenoot.

Net voor we gingen vertrekken naar het ziekenhuis ( dat zal je altijd zien) hoorde ik hem van boven uit de badkamer roepen : «shoeke kom eens!!!» en omdat het zo onheilspellend klonk vloog ik als een raket de trap op.  Mijne macho hing geheel ontredderd over de lavabo met een van bloed doordrenkt washandje onder zijn neus.

Raar maar waar, maar op zo'n ogenblikken word ik ongelooflijk kalm. Ik nam een oude versleten handdoek uit de kast, duwde die onder zijn neus en zei kalm terwijl ik de WC deksel naar beneden deed:  «zet je hier rustig neer, knijp hard je neus toe onder je neusbeen, hou de handdoek eronder en wacht af, het zal seffens wel stoppen». Twee handdoeken later leek het wat beter te gaan en omdat de tijd nuu ècht begon te dringen voor mijn afspraak besloot ik twee vliegen te vangen in één klap.

Ik hielp Mr. Silver om zich verder aan te kleden, knoopte zijn veters en nam hem mee in de auto naar het ziekenhuis.

«Indien het seffens na mijn onderzoek nog bloedt dan gaan we naar spoed» zei ik troostend, terwijl hij in de geparkeerde auto bleef zitten.

De chirurg zal ons gesprek wel bizar gevonden hebben want het verliep ongeveer zo :

Hij : «Tiens meneer is er niet bij?!»

Ikke : «nee die zit in de auto te bloeden.»

Hij : « huh?»

Ikke : « euh ...hij heeft voor de eerste keer in zijn leven een ongelooflijke bloedneus en hij zit in de auto te wachten, want als het seffens niet gedaan is dan ga ik met hem naar spoed, maar ik moest hier bij u op de afspraak zijn om negen uur.»

Hij : «aaah»... (‘t is nog altijd een man van weinig woorden)

Hij : « en hoe is het verder?»

Ikke : «veel beter dokter dank u, nog veel last van mijn spijsvertering, maar de pijn aan de pancreas en de longen waar al het vocht zat is bijna weg.»

Hij : «ga eens op de tafel zitten zodat ik kan luisteren　...  hmm...dat klinkt heel goed, leg u eens neer.»

Er werd vervolgens wat geduwd en gepord in de gevarenzone, ik kreunde wanneer het pijn deed en toen zei hij: «dat is goed,  kom er maar af.»

Ikke : «zijn die spijsverteringsproblemen misschien nog een gevolg van mijn operatie?»

Hij : «hmmmm... hebt ge galstenen?»

Ikke : «voor zover ik weet niet.»

Hij : «ik ga u een briefje voorschrijven voor een echo en dan gaan we dat eens bekijken, hoewel, op de scans waren er geen galstenen te zien ... en laat seffens nog maar een foto van uw longen nemen en bel me dan maar nadien op voor de uitslag.»

Ik zat maar te denken aan mijne arme bloedende zilveren,  dus ik vroeg enkel nog wat ik moest doen ivm mijn maag, waarop hij antwoordde:

«Vraag maar aan uw huisarts om de juiste medicatie,  die zal u nu wel verder helpen.»  en voor ik het goed en wel besefte stond ik weer buiten bij Mr. Silver.   Het bloeden was nu bijna nihil, dus een bezoek aan spoed was niet meer verantwoord.

Omdat hij bloedverdunners neemt vond ik het wel raadzaam om even de huisarts op te bellen toen we terug thuis waren en zij zei inderdaad dat hij best enkele dagen geen bloedverdunners meer zou nemen.

Bij de apotheek waren we gestopt om bloedstelpende watten te kopen en de rest van de dag heeft hij rondgelopen met twee gele proppen watte in zijn neusgaten,  die ik netjes bijknipte zodat we na de middag een wandeling konden maken met Molly.

Zaterdag hebben we vervolgens een heerlijke zonnige dag aan zee doorgebracht bij schoonbroer en schoonzus met Schwiegermutti. Schoonbroer verjaarde. Na de middag hebben we lekker buiten in hun tuin gezeten en nog wat extra vitamine D opgezogen in het zonnetje. Ik begin warempel al een kleurtje te krijgen.

Zondag kwam zoon 2 op bezoek met de drie jongste kleinkindjes. Tibo had al kennis gemaakt met Molly,  maar de oudste twee waren nog echt bang. Zij keken toe van achter het hek terwijl Tibo zonder enige angst de hondenbrokjes één voor één in de mond van de puppy stak.

Wat later in de tuin kroop Seppe van de schrik boven op een geïmproviseerde boomtafel, -ineengeknutseld door Mr. Zilver als toog bij mooie dagen - waar hij even later natuurlijk prompt aftuimelde met het nodige concert en een geschramde knie als gevolg.

Na de middag trokken we met z'n allen naar het Nachtegalen park waar het leek alsof heel Antwerpen zich verzameld had aan de speeltuin en waar kleindochter en kleinzoon 3 onder mijn begeleiding met Molly aan de leiband mochten wandelen.

Toen ze naar huis ging zei kleindochter heel fier : «ik ben nu nog maar een pieteklein beetje bang hé nana?» waarop ik haar de hemel in prijsde en zei dat ze een ongelooflijk flink meisje was.

En nu is het weer het begin van een nieuwe week, er zijn geen nieuwe neusbloedingen geweest, ik voel me nog altijd misselijk en zal seffens een afspraak maken voor een echo.  Hopelijk zijn het geen galstenen, want ik mag er niet aan denken dat ik terug onder het mes moet.

Mr. Silver is nu naar zijn groentetuin en na de middag zullen we waarschijnlijk nog eens van het mooi weer profiteren en op stap gaan.

Binnenblijven moet je doen bij slecht weer en dat hebben we hier in België genoeg nietwaar?

Toedeloekes!

18-04-2011 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

De onverwachte, heerlijke,  korte zomer is spijtig genoeg voorbij, maar wij hebben er echt van genoten.

Twee dagen waren we bij broer  Ardennen en daar heb ik met schoonzus twee namiddagen in de Ardense zon zitten bakken.  De volgende dag zag ik zo rood als een kreeft.  't Ja in april denk je er nog niet aan om zonnecrème mee te nemen nietwaar?

Voor Molly was het haar eerste lange reis in de auto.  We hebben haar bench op de achterbank gezet en ze heeft tot Kontich gejankt en daarna de hele weg geslapen.  Gelukkig ging het bij het naar huis komen onmiddellijk goed, want het was de hele terugweg enorme file.

Molly heeft in de Ardennen ook voor de eerste keer de hele nacht ‘droog' in haar bench geslapen, een gewoonte die we nu thuis verder zetten.  Het ‘jong zot' zit er nog wel  in:  ofwel is ze compleet KO en slaapt ze als een blok, ofwel springt en danst ze rond als een gekke derwisj,  iets wat onze kleinzoon 2 wel een beetje bang maakte.   Haar melktandjes zijn nog vlijmscherp en al spelend heeft ze vandaag ook mijn wijsvinger op twee plaatsen geperforeerd,  wat het typen een beetje bemoeilijkt.   Hopelijk kalmeert ze snel, zeker wat de kleinkindjes betreft.  

Vergeleken met onze vorige hond is ze ook één grote vuilbak.   Zij eet alles maar dan ook alles, ook wat ze in de tuin tegenkomt en dat zijn niet altijd bepaald smakelijke dingen... ah nee!    Daarstraks heb ik een dode salamander uit haar mond gevist, een dode pad en dan zwijg ik nog over de ondergegraven uitwerpselen van de katten uit de buurt.   Molly graaft ze op en wij moeten er supersnel bij zijn of ze werkt dat ook naar binnen.   Bjakkes .... Ons vorig hondje was een heel moeilijke eter en zou nooit zo iets gedaan hebben.  Molly daarentegen.... hmmmm....niet bepaald appetijtelijk.   We zullen ze terug moeten aanlijnen in de tuin tot ze het afleert.

Omdat de weerman voorspelde dat gisteren de laatste warme dag zou zijn hebben we er natuurlijk ook van geprofiteerd en zijn we met vrienden nog maar een terrasje gaan doen en maar goed ook, want vandaag blaast er een ijskoude wind in de tuin.

Nu ga ik snel naar de keuken mijne zilveren souschef uit de nood helpen.   Hij mengt voor de eerste keer in zijn leven hamburgers....

Toedeloekes ....

12-04-2011 om 17:10 geschreven door BOJAKO  

 Zo hier ben ik eindelijk terug.  Van schrijven kwam vorige week weinig in huis.

‘t Ja wat wil je ... we hebben 'nog maar eens' een bijzonder drukke week achter de rug.

We vierden de achtentachtigste verjaardag van Schwiegermutti die er nog steeds twintig jaar jonger uitziet.

Op het feest was ook nichtje Gent aanwezig, die half april een kindje verwachtte. Het was dus voor iedereen een serieuze verrassing toen we hoorden dat ze diezelfde avond nog naar het moederhuis moest en daar bevallen is van een zoontje. Een paar uur vroeger en het was een Antwerpenaartje geweest.

Verder bestond de week uit het opvoeden van Molly, het opvangen van zieke kleinzoon 4 en de zeldzaam zieke Mr. Silver wat sparen en verzorgen.

Enfin, zoals je merkt, we vervelen ons niet.

Kleinzoon 4 had als laatste van zijn familie maag- darm problemen en Mr. Silver had voor de eerste keer in zijn leven een flinke sinus ontsteking.

Het spannendste moment was de kennismaking tussen kleinzoon 4 en Molly. Allebei zijn ze op dit ogenblik mentaal even oud en in dezelfde ontwikkelingsfase.

"Aai Molly, aai Molly": zei kleinzoon 4 terwijl hij de puppy aaide en dit ging prima tot hij per abuis flink aan een plukje haar trok waarop Molly luid kefte. Kleinzoon schrok en begon te janken en Molly schrok zo erg van dàt janken dat ook zij een concert inzette.

Twee jankers die moesten getroost worden!

Zoals je kan zien op de foto werden ze nadien de beste vriendjes, maar je kan ze geen ogenblik uit het oog verliezen, dat is momenteel onverantwoord.

Molly zit nu in haar socialisatie fase en volgens mijn oude hondenboeken moeten we haar nu aan alles blootstellen. Drukte, verkeer, lawaai, kinderen en andere honden.

Ze moet ook wennen aan haar halsband, want tot nu mocht ze nog niet buiten. Ik leer heel veel van programma's zoals De hondenfluisteraar, dus of Molly zin had of niet, ze moest en ze zou me volgen op straat. Haar nageltjes waren op slag wat bijgevijld.

Moedig doorstond ze haar korte trip door onze drukke winkelstraat en terug thuis viel ze in haar bench in een diepe, onrustige slaap. Zo klein en al zoveel te verwerken ocharme.

Vrijdag was het de maandelijkse bijeenkomst met mijn lieve blog maatjes, iedereen was aanwezig en er was zoals altijd heel veel te vertellen en heel veel ambiance.

Zaterdag was het prachtweer, het leek net zomer en met zo'n weer moet je buiten en een terrasje doen nietwaar. Zeker nu mijn nieuwe huisarts vastgesteld heeft dat ik een serieus tekort aan vitamine D heb. Nu begrijp ik waarom ik altijd zo hondsmoe ben. Mijn bloedwaarden stonden ver beneden het minimum.

Ik moet een olie-achtige substantie in capsules nemen (levertraan? ) en zoveel mogelijk buiten in de zon zitten.

Maar zondag was mijn pijp volledig uit. Ik was compleet op en heb de hele dag op de zetel gelegen en ben ‘s avonds heel vroeg in mijn bed gekropen en voilà...vandaag voel ik me weer prima.

Daarnet ben ik op controle naar de oogarts geweest en ik moet weer mijn brilleglazen laten versterken, dat wordt weer een dure rekening! Misschien overwegen om een bril in Nederland laten maken, naar het schijnt zijn ze daar een stuk goedkoper.

Mr. Silver is nu even naar zijn groentetuin en seffens komt een vriendin voor een babbeltje bij een tasje koffie. Hopelijk kunnen we buiten wat in de tuin zitten en zonnestralen met vitamine D opzuigen.

O... wat is het leven mooi als de zon schijnt !

Wie zingt dat liedje toch alweer?

04-04-2011 om 13:03 geschreven door BOJAKO  

MOLLY - 25.3.2011 - 9 weken oud

Ons hondje Flor is nu al vier jaar dood en af en toe hadden Mr. Silver en ik gezegd dat we - eens de kleinkindjes groot genoeg waren - misschien, ooit, wellicht, een nieuwe hond zouden nemen.

Met een hond heb je de vriendschap,  het plezier, maar ook de lasten nietwaar?

Kleinzonen 1 en 2 willen doodgraag een hond, maar hun mama en papa waren niet van plan zelf een hond te nemen, ze wisten toch dat het er waarschijnlijk bij ons ooit nog eens van ging komen.   Een heel duidelijke hint van kleinzoon 2 was de prachtige, in klei gesculpteerde hond die hij onlangs voor mijn verjaardag gemaakt had.

Zoon 2 had ook al eens gepolst wanneer wij terug een hond gingen nemen. Zelf hebben ze geen tijd, maar ook voor hun kindjes zou het plezant zijn om te wennen aan een hond.

Wanneer er eens lachend naar gerefereerd werd, dan zei ik : «ja allemaal goed en wel, maar wie gaat er op de hond letten indien wij eens weg willen» ; waarop dan steevast door beide zonen geantwoord werd dat zij er wel voor zouden zorgen.

Ik ben benieuwd?

We waren nog niet echt aan het zoeken... het idee speelde een beetje in ons achterhoofd, meer niet, maar toen bepaalde het lot hoe het verder ging verlopen.

Korte tijd geleden las ik op de Facebook pagina van een lieve vriendin, dat bij iemand die zij kende zeven lieve puppy's een eigenaar zochten. Papa was een Bouvier en mama een Beagle.   De foto's stonden erbij.

Hmmmm.... Mr. Silver kwam even naar de foto kijken en zei me : «neem eens contact op, dat kan toch geen kwaad.»

In mijn oren klonk dat als : «ik wil graag een van die hondjes», dus ik zette bij de comment op Facebook dat wij geïnteresseerd waren in een teefje.

Dagenlang kwam er geen antwoord en ik dacht dat de puppy's allemaal een goede thuis hadden gevonden.

Mr. Silver porde me echter nog eens aan om te informeren of dit wel zo was, dus ik vroeg het nog eens aan mijn vriendin en zij liet me weten dat er nog twee puppy's waren, een reu en een teefje, maar dat we snel moesten zijn.

We lieten er dus geen gras over groeien, we belden de eigenares van de puppy's op en vrijdag mochten we komen.

En wat dacht je .... op slag verliefd natuurlijk en een kwartier later reden we terug van de Vlaamse Ardennen naar huis in Antwerpen met een slapende puppy op mijn schoot.

Nu is het natuurlijk afwachten wat er gaat worden van die kruising tussen een Bouvier en een Beagle.

Wordt dat een Bouvier lijf met korte poten of een Beagle lijf op lange poten.

Groter dan onze Flor zal ze zeker worden, want op de foto is ze al bijna zo groot als Flor toen hij volwassen was en zij is nog maar negen weken oud.

De kleinkinderen hebben haar nog niet gezien. De twee oudste zijn op scoutskamp en de ander drie hadden een buikgriep.

Ik ben benieuwd hoe de kennismaking zal verlopen ...

(wordt vervolgd)

27-03-2011 om 12:49 geschreven door BOJAKO