this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
16-08-2011
Moederdag/Vaderdag
Omdat onze kinderen het niet vanzelfsprekend vinden dat hun ouders hen dikwijls uit de nood helpen, tonen ze regelmatig hun dank, wat echt niet hoeft, maar wat we toch altijd fijn vinden.
Van de ene krijgen we regelmatig een bloemetje en een dikke kus en knuffel en de andere nodigt ons uit op de Antwerpse moederdag (15 augustus) om bij hen te komen eten.
En zo geschiedde gisteren.
Maar…het zou niet bij Mrs.Bojako zijn indien alles vlotjes verliep.
Mr. Silver had die ochtend gezorgd dat wasmachine en droogkast vlotjes hun werk deden in de machinekamer: (de kamer naast de keuken waar alle lawaaierige apparatuur staat).
Ik kwam naar beneden, rook iets verbrand en snuffelde tot ik bij de oorzaak kwam : de droogkast.
Onmiddellijk werd die afgezet en Mr. Silver zijn reukorgaan bevestigde even later dat het naar verbrande rubber ruikt.Nog een hint dat het ding kapot was : de trommel draaide niet rond.Ge moest geen Einstein zijn om te weten dat het ding finaal de geest had gegeven.
“Hoelang hebben we deze droogkast al?” vroeg Mr. Silver alsof ik een wandelende geheugenbank ben.
“Geen flauw idee” : was dan ook mijn antwoord.
Aangezien we ons geen van beiden de aanschaf konden herinneren zal het wel lang geleden zijn.
Maar mijne Handige Harry kon het weer niet laten.De droogkast werd verschoven en opengemaakt en even later stond hij trots met een kapotte rubber riem voor mijn neus.
“Zieddet …de riem is kapot” zegt hij fier.
“Wow!” antwoord ik flegmatiek. (je bent Brits of je bent het niet).
Terwijl ik aan het stofzuigen ben zie ik uit een ooghoek dat hij op het internet ‘droogkast riemen’ aan’t opzoeken is.
Even later merk ik dat hij de droogkast nog verder heeft opengemaakt en erin zit te prutsen. Hij is toch van plan om het ding te herstellen.
“Shoeke, geef de stofzuiger even aan mij, ik zal het vanbinnen eens kuisen”.
Ik vraag me na zoveel jaar huwelijk zelfs niet meer af waarom het nodig is om een kapotte droogkast langs de binnenkant te stofzuigen en geef braaf de stofzuiger.
Ik trok naar boven om me op te tutten voor het moederdag feestje bij de kinderen.
Bijna klaar kwam ik terug beneden, ik keek even op mijn horloge omdat Schwiegermutti om 2.30 u moest gehaald worden.
Plots klonk er een hééééél zacht : “Shoeke…”, maar wel uitgesproken op een manier die onmiddellijk mijn zesde zintuig in gang zette.
Ik keek op en daar stond Mr. Silver met zijn hand over een pols waar bloed uit spoot. Letterlijk!Overal rond hem grote bloedspetters….en Molly maar likken...
Ik aarzelde niet, nam een pas gedroogde badhanddoek, rolde die op en draaide die stevig rond de pols van Mr. Silver.
“Heel goed op de wonde blijven drukken….waar is je Sis kaart en je identiteitskaart?Kom, we gaan naar de auto en ik rijd je onmiddellijk naar spoed, volgens mij heb je een slagader geraakt.” zei ik doodkalm.
Ik panikeer enkel op kalme momenten. J
Bloedend als een rund zat Mr. Silver naast me in de auto, wat witjes rond zijn neus.
Op spoed merkten ze dat er dringend moest ingegrepen worden en het duurde niet lang of er kwam een dokter om de boel mooi te hechten.
“Hoe is’t gebeurd?” vroeg ze, terwijl ze hem eerst de verdovende prikken en vervolgens de naaldprikken toediende, terwijl hij manmoedig zijn pijnen en smarten verbeet.
“Euh..ik was de droogkast vanbinnen aan het stofzuigen en ge kunt niet geloven hoe scherp de randen daar binnen zijn”antwoordde Mr. Silver stilletjes.
Ondertussen belde ik Schwiegermutti op met een smoesje, dat we haar wat later kwamen halen, want indien ik haar de waarheid vertelde viel zij ook van hare sus en moest ik haar ook naar spoed halen en brengen.
Zoon werd ook verwittigd dat we iets later gingen zijn.
Gelukkig was er die dag geen ramp gebeurd in Antwerpen en gelukkig waren er geen spieren of pezen doorgesneden, dus een half uurtje later stonden we allebei terug buiten, Mr. Silver met vijf draadjes in zijn pols en een mooi verband en we konden vertrekken naar mijn moederdag feestje.
Enfin...weer een Moederdag om nooit te vergeten! J
Twee dagen komt achternichtje/petekind naar ons en daarna drie dagen Tibo.
De eerste is dertien jaar, de tweede wordt deze maand twee jaar en dan moeten we nog rekening houden met de nog steeds groter wordende Molly die midden in haar puberteit zit.
Een meisje van dertien!
Wat doet een meisje van dertien graag?Ik zou het begot niet weten.
Zelf hebben we zonen gehad, vier kleinzonen en onze enige kleindochter is nog bijlange geen dertien, en mijn dagboek ben ik maar beginnen bijhouden op m’n veertiende.
Dan maar naar vriendin Paz gebeld die een kleindochter heeft van dertien.
Zij brengt me up to date en dan is het afwachten of mijn dertienjarige graag diezelfde dingen doet als haar dertienjarige.
’t Is alvast een stageperiode voor de tijd wanneer onze eigen kleindochter die leeftijd bereikt.
Al bij al valt het mee.Ook het weer.
We gaan haar thuis afhalen in de verre kempen, want mama werkt.
Het begint al goed: ze is niet thuis.
Haar iets oudere zus verwijst ons door naar een straatje wat verder in het dorp, waar ze bij een vriendin is blijven slapen.
We bellen daar aan : noppes.Na vééééél bellen doet er eindelijk iemand aan de voorkant van de straat de deur open, daar waar ik achteraan sta te bellen omdat er aan de voorkant geen bel was.Ik besef dat we nu op den boerenbuiten zijn!
Zelfs de waakhond blaft niet, hoewel er een grote sticker voor het raam hangt : PAS OP VOOR DE HOND.
Net wanneer we besluiten om dan maar zonder nichtje terug huiswaarts te keren doet een dame de voordeur open op een kiertje.
Hoewel het al 11.30 u is blijken de twee tieners nog te slapen.Petekind staat wel binnen de vijf minuten aangekleed en gepakt beneden. In de auto vertelt ze ons dat zij en haar vriendin de hele nacht niet geslapen hebben, maar voorgelezen uit de Twilight boeken en ze zijn dan om half zeven ’s morgens buiten gaan kijken naar de rijzende zon ???!!! vervolgens zijn ze terug in bed gekropen en daarom sliepen ze nog … voilà.Het leven van een dertienjarige J
We rijden met haar naar onze koekenstad.
Via de Grote Markt naar de Groenplaats, waar we iets drinken en een hapje eten, want petekind heeft nog niet ontbeten.
De zon blijft wonder boven wonder schijnen en we trekken naar de Meir.Mr. Silver heeft Molly aan de leiband en zelfs Molly gedraagt zich uitzonderlijk braaf tussen al die drukte.
Her en der duiken we een winkel binnen omdat petekind iets ‘kei-cool’ heeft opgemerkt.Mijn moderne woordenschat gaat er zienderogend op vooruit.
De Vlaaikensgang vindt ze ook ‘kei-cool’ en ze wist niet dat er zoveel mooie plaatsen in Antwerpen waren.Ik zeg haar dat een rondleiding door Antwerpen op de lijst komt voor een volgend bezoekje.
Ik leer ook bij dat op dertien jaar je je huid heel goed moet verzorgen en ik krijg les in de producten die ik daarvoor nodig heb.Voor een droge huid is een vochtinbrengende crême een absolute must.
Gelukkig heb ik al heel mijn leven een vette huid, dat heeft me al een fortuin uitgespaard aan vochtinbrengende crêmes.
Wat verder in de prachtige shopping center in de voormalige Stadsfeestzaal weet een zeventienjarige juffrouw ons te overtuigen dat we onze vingernagels op een wonderbaarlijke manier kunnen laten blinken. Voor een demonstratie verwijs ik graag door naar de nageltjes van petekind en inderdaad, op één, twee en drie heeft petekind één schitterend blinkend nageltje.
Het strafste is dat het hele zakje met alle toebehoren normaal vijftig euro kost, maar vandaag is het te verkrijgen voor de luttele som van vijfendertig euro.De oogjes van petekind glinsteren en ik zie haar niet dikwijls, dus ik haal mijn plastic geld boven en ze krijgt een geschenkje. Haar ogen stralen.
Boven in de boekhandel koop ik haar een boek van Twilight, hoewel ik dus enkel vaagjes weet dat het over vampieren en weerwolven gaat.
Bovendien zijn de jongens (vampieren/weerwolven) ook kei-cool.Ze verzekert me ook dat het geen horror verhalen zijn maar roomans, liefdesverhalen dus. J
Buiten wacht de geduldige Mr. Silver met Molly en we gaan hem uit zijn lijden verlossen.
In de auto krijgt petekind een SMS bericht dat haar zus en de vriendin van haar zus door de glazen achterdeur van hun huis zijn gevallen en nu allebei op spoed worden verzorgd.
Ik schrik me rot, maar petekind verzekert me dat het wel niet waar zal zijn en dat het maar een plagerij van haar zus en die vriendin is.
Ik zeg haar dat ik zo’n bericht alles behalve een plezante plagerij vind en ik vraag haar om toch terug te informeren, want met zulke zaken valt niet te lachen.
Uiteindelijk krijgen we bericht van de werkende mama dat het inderdaad zo is en dat ze momenteel met haar oudere dochter en vriendin op spoed zit.
Wat een jonge moeder lijden kan!
Gelukkig hebben wij de andere dochter bij ons, anders zat zij misschien ook in het ziekenhuis.
Eens bekomen van de schok rijden we als afsluiter naar een eetcafé in onze buurt.Ik heb geen flauw idee wat petekind lust of niet lust en daar kan ze kiezen.
Vervolgens gaan we naar huis, want het is woensdag en dat is Mr. Silver z’n theater hobby avond.
Kleinzoon 1 belt of hij even op bezoek mag komen en even later staat hij aan de deur.Goed voor mij, nu heeft petekind wat gezelschap.Iets later gaat de voordeur bel en daar staat kleinzoon 2 met zijn mama.Blij dat ik hen ook nog eens kan knuffelen.
Beiden (de kleinzonen natuurlijk) spelen ze met het object van de aantrekkingskracht (de IPAD van grootvader) – jullie dachten toch niet dat ik het was zeker? J
Opeens zie ik kleinzoon 2 verwoed in zijn haar krabben en ik zeg lachend : “ge hebt toch geen luizen zeker?”Wanneer ze dit hoort schrikt schoondochter 1, want ze heeft vanop kamp een bericht gekregen dat het er vergeven was van de luizen.
Met z’n allen beginnen we in de haren van de twee jongens te rommelen.Ik zou geen luis of een neet kennen moest ik er een tegenkomen, maar ik krijg les van petekind, want onlangs hebben haar jongste zus en broertje ook luizen gehad.Ik zie helemaal niets, maar schoondochter 1 besluit wijs dat ze toch best naar huis gaat om eens goed met de luizenkam op zoek te gaan naar eventuele beestjes vooraleer het een epidemie wordt.
Brrr… ik krijg al jeuk als ik het woord luis schrijf.Ik zal mezelf ook zo’n kammetje moeten aanschaffen indien er zoveel luizen in omloop zijn.
Daarna kijk ik samen met petekind nog wat TV, enfin zij kijkt, ik zit wat met de IPAD van Mr. Silver te spelen (ik moet toch ook het leren, zie dat ik ook ooit zo’n prachtig ding krijg).
Ik schrik wel wanneer ik opkijk en zie dat er net een sex-programma op Vijf TV is begonnen.
Oeps… Sex op dertien, dat moet petekind thuis maar zien indien dat mag.
De TV gaat onmiddellijk uit.Bovendien is het na tien uur en ze heeft de vorige nacht bijna niet geslapen dus tijd voor bed.
Na een herschikking van alles en nog wat in de kamer nestelt ze zich tussen de kussens en ze besluit nog wat te lezen in haar nieuwe vampieren boek.
Al bij al denk ik dat het een geslaagde dag was, alvast voor ons en hopelijk ook voor haar.
Gisteren heeft ze, zoals alle tieners waarschijnlijk, geslapen tot hoognoen en daarna vroeg ze toelating om wat op de laptop naar youtube filmpjes te kijken en we vertrokken veel te vroeg naar haar zin terug naar huis, "ze was liever nog wat langer gebleven", zei ze met een verdrietig gezichtje.
Ik beloofde haar dat ze zeker en vast nog eens op bezoek mag komen.
Nu ga ik me omschakelen op de ‘tweejarige’ mode, want seffens komt the one and only kleinzoon 4 - Tibo, de strafste van de vijf kleinkinderen. Ik zal mijn gewrichten maar al wat invetten.
Een wijze raad van mijn zus, die eergisteren voor de eerste keer grootmoeder is geworden van een kleinzoon : Max:
‘speel nooit met de kindjes op de grond indien je er niet zeker van bent dat je terug recht kan geraken. J’
Vandaag in Antwerpen kijken we uit op een grijze, sombere lucht, maar het is ontzettend warm en plakkerig. Hoewel ...ik klaag niet, het regent niet en dat is al heel wat in België. Hopelijk blijft het zo, want straks komt zoon 2 terug uit vakantie en dan komen ze hier eten.
Mr. Silver, mijne sous-chef, en ik hebben de voorbereidingen voor de maaltijd al achter de rug. Hoe noemen ze dat weer op Njam : de mise en place ? Strakjes is het klaarmaken dan een fluitje van een cent en kan ik ook mee aan tafel zitten en horen hoe hun vakantie verlopen is.
‘k Heb een nieuwe tip gekregen van broer 2 tegen de wespen, want sinds ik onlangs gestoken werd mijd ik buiten eten als de pest.
Met alle kleinkindjes en Molly wil ik het vandaag nog eens wagen.
O ja ... de tip : op tafel schoteltjes met water met in elk schotelje een zestal kruidnagels. Die geur zouden wespen niet écht appreciëren volgens broer 2.
Terwijl ik gisteren lekker op zwier was met mijn blogvrienden heeft Mr. Silver zijn gouden hart nog eens laten zien en heeft hij gezorgd voor een nieuwe zonnewering op het appartement van zijn mamoesjka.
De aankoop zelf was al een beproeving, maar het plaatsen een nog grotere.
Toen de oude scandiaflex van de jaren zestig eraf gehaald werd om plaats te maken voor de nieuwe zonnewering, zag l'oeuil de Moscou van mamoesjka dat het stuk blootgekomen muur wel best een wasbeurt en een likje verf zou kunnen gebruiken.
Na een namiddag winkelen met zijn mamoesjka hield hij het echter voor gezien en hij weigerde vlakaf om nog grote kuis te doen ook. Da's pas durven hé?!
Toen de bestelling binnen was en mocht afgehaald worden heeft hij de zware dozen ocharme langs een draaitrapje naar het achtste verdiep moeten sleuren omdat ze te groot waren voor de lift.
Morgen moeten de oude scandiaflexen langs diezelfde draaitrap naar beneden gedragen worden, maar dan komt schoonbroer zee meehelpen.
Eeerlijk is eerlijk, schoonbroer had ook aangeboden om te komen helpen bij het plaatsen, maar Ostende is niet achter de hoek en mijne zilveren kan nooit wachten. Hoe rapper het achter de rug is hoe liever hij het heeft.
Zelf vond ik dat de leverancier beter zelf de spullen had geleverd met een lift, want mijn zilveren ventje is ook niet meer zo jong en ik zou nog graag hebben dat hij enkele jaartjes meegaat. Hartfalen zit in zijn familie.
Ik vroeg dan natuurlijk ook of hij gek geworden was toen hij me vertelde dat hij de dozen naar boven had gesleurd naar het achtste verdiep. Dat is smeken om een infarct.
Maar ja... zoals altijd knikt hij braafjes jaja, maar hij doet toch altijd zijn goesting. Dat zal nooit veranderen vrees ik.
Onze, ofte zijn/hun groententuin levert momenteel stapels snijbonen op en daarnet zijn ze allemaal door het snippermolentje gedraaid en verpakt om in te vriezen. Het teveel gaat naar de kinderen.
De opvoeding van Molly evolueert gunstig. Ik volg de richtlijnen van mijn goeroe Cesar Millan goed op en ik betwijfel of het echt nodig zal zijn om met haar naar de hondenschool te gaan. Mr. Silver is niet echt happig omdat de lesuren van de dichtstbijzijnde hondenschool zijn hobby werk bij het Dion theater in het gedrang brengt.
Benieuwd of de twee bange kleinkindjes straks hun angst zullen kunnen overwinnen want Molly wordt natuurlijk elke maand wat groter. Ik denk niet dat ze zo groot zal worden als vader Bouvier, maar ze lijkt op een Bouvier en ze is al veel groter dan haar moeder Beagle.
Het werk roept, dus het hobbyschrijven moet hiervoor wijken.
Maandag den eerste augustus tweeduizend en elf ...en ja hoor, joepiedepoepie ... eindelijk terug zon. Slechts voor enkele dagen voorspelt mijn krant, maar 'wie het kleine niet begeert is het grote niet weerd': zei moeder zaliger altijd.
Ik fleur er onmiddellijk van op, dat merk je waarschijnlijk wel aan de toon van dit schrijfsel.
Mr. Silver sprong daarnet ook gezwind op zijn fiets om naar zijn/hun tuintje te trekken om aldaar ijverig te zoeken naar groenten tussen het onkruid, dat ongelooflijk weelderig tiert door de vele recente plensbuien.
Plensbuien die het onmogelijk maakte om te tuinieren, tenzij hij zich een zuidwester aanschaft. Hmmm....misschien een goed idee voor een volgende verjaardag.
Dit jaar kreeg hij van mij zoals beloofd de beruchte I-PAD voor zijn verjaardag. Iets waar ik natuurlijk zelf ook al op verlekkerd was, maar waar ik nu met mijn handen afblijf, want het is zijn geschenk. De afspraak is dat hij mij er mee leert werken wanneer hij het onder de knie heeft.
Je zou denken dat werken met THE PAD evident is, maar niets is minder waar. Oooooo nee!
In de supergrote winkel die zulke zaken verkoopt en wiens naam we niet zullen noemen, krijg je een vingervlugge demonstratie van wat THE PAD allemaal kan, maar wanneer je informeert naar een gebruiksaanwijzing, wordt je vaagjes gezegd dat je dit alles kan terugvinden bij Apple op het internet, kwestie van bomen/papier te sparen zie je? Enfin, je spaart dan niets uit, want je moet het zelf thuis afdrukken op je eigen papier.
Noch Mr. Silver, noch ikzelf snapte hoe het ding werkte, we konden het enkel aan en afzetten, en het beeld laten draaien, maar kleinzoon 1, tien jaar oud en net terug uit vakantie zag THE PAD liggen en zijn oogjes begonnen te meteen te schitteren.
“Wow nana...hebben jullie een I-Pad?” vroeg hij met ogen vol bewondering.
Op die manier krijg je nog bewonderende blikken van je kleinkinderen, door bij te blijven op het gebied van informatica, al snap je er zelf niets van.
Kleinzoon 1 toonde ons hoe alle apps. (applicaties) werkten en zei ons meteen dat we oom D. zo snel mogelijk moesten contacteren, want die was een wizard op gebied van I-PAD. Die klein mannen worden volgens mij geboren met een ander netwerk in hun hersenen dan wij vroeger. Onvoorstelbaar hoe ze het allemaal onmiddellijk begrijpen.
Zogezegd, zogedaan. Neef D. werd opgebeld en hij raadde ons aan om eerst en vooral een I-tunes ticket van 15 € te kopen (wist ik veel wat dat was) en dan zou hij THE PAD komen opstarten.
Omdat het zijn cadeautje was, stond ik erop dat Mr. Silver moest noteren wat neef D. deed, om het daarna aan mij uit te leggen. De man van Apple in de grote superwinkel was ons vergeten te zeggen dat THE PAD enkel maar werkt via je computer. Je moet dus eerst THE PAD verbinden via een USB poort met je PC en dan kan je pas verder. Nu, van zo'n klein beetje nuttige informatie zou de Apple verkoper niet doodgevallen zijn nietwaar?
Op een ik en een gij, enfin ietske meer, toch een dik uurtje, had neef D. het geflikt en werkte onze I-PAD naar behoren. Kleinzoon 1 belde ons kort daarna op om te informeren of alles in orde gekomen was, want hij zit op hete kolen. Straks en morgen komt hij naar hier en zijn vingertjes jeuken al om er mee te kunnen spelen.
Down, in de put, depressief, pffft....mijn voorraad vitamine D is weer opgebruikt vrees ik, maar geef toe, een mens zou van minder in zijn bed kruipen en er nooit meer uitkomen met dat verdomde pokkenweer!
En ik die dacht dat wij het niet getroffen hadden met het weer in juni aan zee. Wij hebben nog hoerenchance (*geluk) gehad vergeleken met de mensen die een fortuin uitgeven hebben om in de maanden juli en augustus aan zee te zijn.
Zoon 2 zit er nu en elke keer ik naar buiten kijk krimpt mijn hart. Hun zuurverdiende vakantie valt letterlijk in het water. Nu maar hopen dat het jong zijn de bittere pil ietwat zoeter maakt.
Zoon 1 en familie waren naar de Ardèche en vervolgens naar Spanje getrokken en ook zij hebben slecht weer gehad. In hun laatste SMS bericht stond dat er al mos groeide op hun tent.
Vandaag verwachten we ze terug en vanavond komen ze eten.
Wat schotel je voor aan mensen die drie weken Franse en Spaanse kost hebben gegeten? Lekker Belgisch eten natuurlijk! Een rosbief, bloemkool met witte saus, puree gemaakt van patatjes uit de hof van Mr. Silver en als dessert een éclair (of twee). Benieuwd naar hun reisverhalen.
Gisteren was het eindelijk droog én warm en Molly was dringend aan een wandeling toe nu haar sterilisatiewonde bijna genezen is, dus wijle op stap naar het dichtsbijzijnde strand, het strand van Sint Anneke.
Eerst een wandeling door het bos. Molly deed braaf haar kakje en wij raapten het netjes op in het zakje. Zo hoort het. Maar dan sta je daar, midden in een bos met een zakje kak in je hand en nergens een vuilbak te bespeuren.
Andere brave hondeneigenaars hadden ook netjes de kakjes van hun honden opgeraapt in de daartoe bestemde zakjes en uiteindelijk zag je dat ze dan maar beslist hadden om de zakjes netjes langs de weg te deponeren. Zakjes in allerlei kleuren, netjes volgens de wet gevuld met hondenstront. Wat een zicht en dat allemaal omdat er niet langs de wandelweg her en der een vuilbakje staat.
We kwamen uit het bos gewandeld en bogen naar rechts af om naar het échte Sint Annekes strand te stappen, nog altijd hoopten we een vuilbak aan te treffen. Noppes, nada. Mr. Silver liep nog altijd met het zakje hondenstront in zijn hand. 'Hou je stad rein'.... mooie slogan, maar ik hou ook graag mijn echtgenoot rein. Ik weet dat het niet mag, maar van pure opgekropte frustratie zei ik : “smijt dat zakje zover je kan in het riet langs de Scheldekant, ge kunt er zo toch niet mee blijven rondlopen.” Hij droeg het al de hele tijd voor zich uit als een homo-handtasje.
Bij onze wandelingen hoort altijd een pit-stop. (nee geen pis-stop, een piT-stop). Als pit-stop verkoos Mr. Silver deze keer de taverne Roma, diezelfde Roma waar men mits tijdige reservatie gebakken haringen kan eten. De Roma naast radio Minerva, Minerva de post met antieke liedjes en even antieke DJ's, die altijd aanstaat in onze wagen.
Meestal kijkt de zuinige zilveren altijd eerst naar de prijskaart, maar deze keer vond hij dat niet nodig. De Roma zag er niet duur uit, integendeel!
Toen we zaten keken we wel naar de drankkaart en sloegen bleek rond onze neus uit. Een Duvel kostte begot vier euro en een huisgemaakte Sangria vijf euro. Zelfs in de mooiste etabilissementen op de zeedijk vroeg men geen 4 € voor een Duvel. Da's verdomme honderdzestig oude Belgische franken voor een glas bier, en dat voor een gepensioneerde die er niet zeker van is dat hij in de toekomst nog pensioen zal trekken.
Omdat ik bang was Sangria sap uit een fles van de Aldi te krijgen informeerde ik toch maar even bij de ober of het wel échte Sangria was, een goede Sangria, een Sangria zoals beschreven op het blog van Huismus.
De ober was eerlijk: “'t is een eigen recept mevrouw, maar ik moet wel zeggen dat het fruit uit de diepvriezer komt.” Ach hij was eerlijk en ik stikte van de dorst, dus ik bestelde mijn nog duurdere Sangria. Negen euro in totaal: driehonderdrieënzestig oude Belgische franken voor twee drankjes. (Extra fooi niet inbegrepen) Mannekes toch : daar maak ik thuis met gemak het avondeten voor, plus vino! En de ober had wel gezegd dat het fruit uit de diepvriezer kwam, maar hij was er vergeten bij te zeggen dat het nog steeds bevrozen was.
In de krant en op TV zie je dan een betoging van caféhouders die beweren dat ze failliet gaan omdat roken niet meer wordt toegestaan. De klanten blijven weg.
Neenee mensen, jullie gaan failliet omdat niemand die prijzen nog kan of wil betalen, 'k zal ik het u zeggen: nèh!
Het zal nog zo ver komen dat we van thuis ons drankje moeten meenemen en het opdrinken op een bankje met zicht op de Schelde.
't Zal ook wel aan het weer liggen, maar ik maak me daar nu vandaag nog altijd druk over.
Ook over die voortdurende zever op de toenemende hoop grijze senioren en het steeds weerkerend gezeur: wie gaat er hun pensioen blijven betalen.
Moet je weten dat velen van ons de kans niet hebben gekregen om verder te studeren en gewerkt hebben vanaf ons vijftien, zestien jaar en al die tijd hebben afgedragen voor ons pensioen. Het is dus geen geschenk dat we krijgen, het is ons zuurverdiend spaargeld dat de regering van toen ging beleggen ....voor later. Wat een flater....(een poëtische opwelling )
We hadden het beter zelf gespaard op een spaarboekje. Bovendien heb je ruim je vijfenveertig jaar gewerkt als je begon te werken op die leeftijd. Elke keer ik jonge politiekers over de vergrijzing en de pensioenen hoor zagen krijg ik boebels van ambetantigheid. Precies of we zijn schooiers.
Ge ziet lieve lezers, het wordt tijd dat het zonnetje terug begint te schijnen, dan erger ik me niet aan alles en nog wat en dan word ik terug mijn eigen lieve, verdraagzame, brave , zichzelve.
want ..... O, wat is het leven mooi als de zon schijnt ..... lalalalalalala.... enz.
Vorige Zondag : telefoon van zoon 2 : «mama dringend…kunnen jullie de drie kinderen komen halen aan het zwembad, vrouwtje is flauwgevallen en moet mee met de ambulance, zo snel mogelijk aub, want ik wil naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met haar is».
Wij natuurlijk in vliegende vaart naar het zwembad, de kindjes in onze auto geladen, terug naar huis, eten gemaakt, want ze hadden alle drie grote honger na het zwemmen.
De verlossende telefoon : «Ze mag mee naar huis mama, ze is volledig oververmoeid». Niet moeilijk als je tegenwoordig kleuterjuf bent en dan thuis nog drie kleutertjes hebt, je zou van minder oververmoeid worden. Gelukkig vertrekken ze donderdag op vakantie, dan kan schoondochter hopelijk bekomen en uitrusten. Het idee om de kleuterklassen te splitsen is hoognodig, er zitten veel te veel kindjes in één klas.
Maandag: ik maak pruimenconfituur van de heerlijke pruimen ons gebracht door neef en zijn vrouwtje.
We gaan even boodschappen doen, bij thuiskomst heeft Molly de rand van de keukenhanddoek gepakt, eraan getrokken, met als gevolg een pot pruimenconfituur op de keukenvloer en Molly compleet van slag en met schuldige ogen in haar bench. Gelukkig maar dat ze geen glas heeft opgegeten, misschien lustte ze de confituur niet.
Dinsdag : de grote dag. Molly moet gesteriliseerd worden.
Omdat ze angstig is bij de dierenarts geven we ze op aanraden van de arts een kalmeer pilletje een uurtje op voorhand. Daar aangekomen krijgt ze twee prikken in haar bil en wij mogen vertrekken. De dierenarts zal ons bellen wanneer alles achter de rug is.
Terwijl Molly weg was maakten we gebruik van de tijd om onze lieve vriendin H. te bezoeken die, na een telefoontje, tot onze grote verwondering nog steeds, na veertien dagen, in het ziekenhuis was. Meestal ben je na drie dagen thuis. Ze was geopereerd aan een nekwervel om de pijn in schouder en arm weg te nemen.
Zoals we weten uit ervaring kan er soms iets mislopen en bij vriendin is dat ook gebeurd. De operatie diende om te voorkomen dat haar arm zou verlamd worden en tot grote ontsteltenis van vriendin èn de chirurg was dit na de operatie het gevolg. Gelukkig kan ze haar linkerhand nog ‘redelijk’ bewegen, maar de hele linker arm is gevoelloos en dat kan nog lange tijd duren om in orde te komen. Een lange revalidatie zal nodig zijn.
Tegen de avond volgt de tweede verlossende telefoon van die week, alles is goed en we mogen Molly komen halen. Ze ligt nog groggy in de bench van de dierenarts. Ze krijgt een hippe jas aan om te voorkomen dat ze aan de wonde likt en ook om te voorkomen dat er vuil in de wonde komt. Deze jasjes vervangen de vroegere grote kol die de dieren moesten dragen na een ingreep.
Woensdag: veel werk met Molly, want elke keer ze buiten wil om een plasje of een kakje te doen moeten we de broekkant van haar pakje losmaken en erop letten dat ze van de gelegenheid geen gebruik maakt om aan de wonde te likken. Dus regen of geen regen: wij moeten mee de tuin in en nadien het broekje weer sluiten. Ze krijgt elke dag nog een flinke pijnstiller en lijdt zo te zien geen pijn.
Donderdag : zoon 2 en familie vertrekken met onze caravan op vakantie naar zee en Mr. Silver heeft aangeboden om te komen helpen bij het opzetten van de voortent, wij hebben tenslotte al jaren ervaring. Ik mag mee voor de rit, want ik kan of mag niets doen. Ik voel me de hele dag een beetje ‘de trop’ , maar heb gelukkig een boek bij. Op de kleinkindjes passen gaat ook niet, want die zijn nog altijd bang van Molly. Het begint te beteren, maar toch …
De hele dag blijft het gelukkig droog, maar wanneer we besluiten om naar huis te vertrekken krijgen we de hele terugweg de nationale dretch over ons heen. Bakken en bakken water…. Ik hoop maar dat het beter weer wordt voor de kinderen. (en voor ons ook natuurlijk)
En zo zijn we bij vrijdag aanbeland. Nog een dagje of twee en dan mag het pakje van Molly uit en zou de wonde al wat moeten geheeld zijn. Nog een viertal weken voor ze volledig weer de oude is en mag crossen en springen. Tot dan moeten we proberen om haar kalm te houden.
Schwiegermutti is voor enkele dagen aan zee bij schoonbroer, zoon 1 en familie zijn nog op vakantie, zoon 2 is nu ook op vakantie.
Vanaf nu kan het enkel maar kalmer worden nietwaar?
Amaai, de dagen zijn weer voorbij gevlogen. Ik heb Mr. Silver uiteindelijk met veel moeite kunnen overtuigen dat het vorig stukje écht niet over hem ging, maar over alle mannen in de penopauze. Laat ons zeggen dat hij mij niet echt gelooft, maar hij mokt nooit, dat is een groot pluspunt.
Vorige week donderdag vertrokken we bij hels weer naar broer 1 en schoonzus Ardennen om daar onze caravan op te pikken.
Vrijdag keerden we terug bij prachtig zomerweer om onze sleurhut te deponeren op de oprit van zoon 2, die ermee op vakantie gaat.
Hij en zijn vrouwtje zijn allebei jarenlang scouts geweest, dus kamperen met drie kinderen moet voor hen een fluitje van een cent zijn.
Uit dankbaarheid voor de gedane moeite vroeg zoon ons om te blijven eten en vermits het niet regende aten we buiten. Schoondochter en kleindochter gingen kijken naar K3.
NOOIT EET IK NOG BUITEN IN VOLLE WESPENTIJD ! (ze zijn er vroeg bij dit jaar)
Waarom? OMDAT EEN VERDOMDE WESP MIJ WEER GESTOKEN HEEFT! Daarom.
Pijn ….mannekes, niet te doen, niet te doen. Ik dacht dat ik van mijne sus ging draaien en het is niet mijn eerste wespensteek. Ik had het verdomde beest nog niet gezien, weggejaagd of gemept. Niets van dat al. Ze zat rustig op mijn ringvinger en ik wachtte even rustig af tot ze zou wegvliegen. Ze moet net een off-day gehad hebben zeker, want ze stak en ze stak met alle venijn dat ze in haar lijf had.
Natuurlijk mepte ik haar na de steek morsdood. Zo dood als een pier, een pierenwesp. Dead as a doornail, zo plat als een vijg, want nu was ik ook één en al venijn. ‘t Was wel vijgen na Pasen, maar ze zal nooit meer steken, neem dat van mij aan.
Omdat er kleine kindjes rondliepen en ik hen geen wespentrauma wou geven, onderdrukte ik met heel veel moeite een gil en de pijn. Niemand van ons wist op dat ogenblik wat te doen en zoon smeerde dan maar flink wat Flamasil op mijn vinger.
Het eten was op, de gil werd nog steeds onderdrukt en de pijn was zo mogelijk nog erger geworden, dus we namen zo snel mogelijk afscheid van zoon en kindjes.
In de auto permitteerde ik me flink wat gekreun en gezaag en gevloek en thuis Googlede ik onmiddellijk naar : behandeling wespensteek.
Voor al die nog gestoken zullen worden :
-het venijn er zo goed mogelijk uitzuigen
-nabehandelen met azijn.
Voilà, zo gemakkelijk is het. Had ik het een uur vroeger maar geweten!
Vandaag lijkt het alsof het menselijk weer zal worden in tegenstelling tot gisteren. Hopelijk blijft het zo en kunnen we met Molly een grote wandeling maken, want dinsdag moet ons arm hondje onder het mes. Onze dierenarts raadt aan om haar eierstokjes te verwijderen voor ze de eerste keer loops wordt. Zo vermijden we een hoop gesmos en onverwachte zwangerschappen.
Gisteren ging ik nog wat oefenen aan de computer en wat ik toen las op ons madam haar blog grensde aan het onwaarschijnlijke. Ik kreeg bijna een attack.
Ik vroeg haar of ze wel besefte hoe belachelijk ze mij gemaakt had ten aanschouwe van de ganse wereld.
Met haar -onschuldig, ik weet totaal niet waar ge het over hebt- gezicht vroeg ze wat ik bedoelde.
Ik zei haar dat iedereen nu zou denken dat ik niet meer goed functioneer, nu zij zo uitgebreid over de penopauze begint te schrijven, de mensen gaan denken dat ze affectie van mijnentwege tekort komt.
Ik moet toegeven dat het niet meer is zoals veertig jaar geleden, toen was het natuurlijk overal en altijd, en nu is het nog maar soms en dan nog liefst in’t bed op een zacht matras, maar ik lijk helemaal niet op die oude vent op dat prentje.
Spijtig dat ik nog niet weet hoe ik een foto op haar blog moet zetten, want mijn zelfbeeld heeft een vreselijke deuk gekregen.
Ik heb haar dat dan ook heel duidelijk gezegd. Ik ben nog altijd in mijn gat gebeten.
Er is tenslotte niets erger dan een man die niet altijd kan. Wanneer uw vrouw dan zo’n zaken in’t lang en in’t breed beschrijft op haar blog dan moet dat rechtgezet worden.
Bij deze ga ik dat dan ook doen:
Dat ventje op die foto ben ik niet!
‘de mijne’ heeft geen naam, hij is anoniem!
erectiele disfuncties zijn er enkel tengevolge van een Duveltje teveel en dan omdat ik gewoon in slaap val, niet omdat ik niet functioneer!
ik heb nog altijd veel zin, maar ik vergeet tegenwoordig vrij snel en ik val gemakkelijk in slaap!
vermoeidheid: ja natuurlijk, ik heb nog nooit zo hard moeten werken dan sinds ik gepensioneerd ben, ik val na het nieuws uitgeput als een blok in’t slaap!
vergeetachtig: altijd geweest, ik herinner me totaal niets meer van de tijd voor ik mijn vrouwke leerde kennen! Volledige black-out.
afname van spierkracht: en wie heeft er dan dat zwembad voor madam ineengestoken?
toename van vetmassa: ik weeg geen gram teveel, ik was vroeger gewoon veel te mager! Ik kan het ook niet helpen dat het vet zich enkel op mijn buik zet.
afname van botmassa: ik zou het niet weten, hoe kunt ge dat nu zien? Rond mijn botten hangt vlees, ik zie mijn knoken niet.
dunner worden van huid en haren: laat me niet lachen, ik heb meer haar op mijn hoofd dan zij en het zijn dan nog krulletjes als ik het laat groeien.
transpireren en flushes: dat komt dan uit de mond van de vrouw die regelmatig ons bed uitdrijft, ik heb last van ‘haar’ flushes ja.
depressief, nerveus, agressief: maar enfin toch, ik ben de kalmte in persoon, ik word enkel agressief als iemand tegen mijn kar rijdt zoals elke gezonde man.
rokers en drinkers een afname van Testosteron: mijn hoela, ik drink al mijn hele leven en ik heb er nog nooit last van gehad! Ge moet wel zorgen dat ge een gezonde pint drinkt, ik raad iedereen Duvel aan!
erectiestoornissen omdat ze geen maatje 38 heeft, ik moet oppassen wat ik hier nu zeg, maar tussen ons gezegd en gezwegen, ze heeft nooit een maatje 38 gehad!
mijn viriliteit willen bewijzen door een jonge vrouw te nemen? Hmmm....daar valt over na te denken!
nog kinderen willen maken: geen krul op mijn hoofd dat daar nog aan denkt, die slapeloze nachten van vroeger ben ik nog steeds niet te boven.
Viagra: ik zou ze wel eens willen uittesten, wie weet hoe plezant het dan pas wordt, ik zal ons madam eens vragen om er bij den apotheker te gaan halen, benieuwd wat voor een gezicht ze dan zal trekken als we de klok veertig jaar terug draaien! Haha, wedden dat ze het op een lopen zet na de derde keer !
Een zomergriepje velt me momenteel. Ge weet hoe dat gaat hé? Snot, hoesten, warm-koud-koud-warm, last van maag, last van darmen etc. etc.
Ik ga niet langer zagen, ik ga u dat besparen en hier gewoon in alle stilte lijden. Tijdens het lijden ben ik mijn dagboek aan het opkuisen en soms kom ik af en toe een tekst tegen waar zelfs ik nog af en toe moet bij grinniken. (helpt beter dan medicijnen) Hier zo eentje :
Andropauze, penopauze, mannen en de overgang, prostaat probelemen, erectiestoornissen,Viagra...
Heb ik uw aandacht dames? Al van bij de titel van dit stukje zeker Ik dacht het, en ik ben zeker dat de enkele heren die mijn blog bezoeken ook geïnteresserd zullen zijn.
Op veel dames blogs lees ik over hun problemen voor/bij/tijdens en na de menopauze, maar bij de enkele mannelijke blogs die ik bezoek lees ik nergens iets over hoe zij het ouder worden ervaren op hormonaal gebied.
Misschien worden mannen gewoon niet oud?
De fallus – penis (waarom geven mannen hun penis trouwens een naam, en meestal dan nog een stoere? ) bevindt zich tegenwoordig als symbool in een heel diepe crisis en dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de veranderende rol van de man in de huidige samenleving.
Vrouwen hebben hun menopauze, maar hebben mannen iets vergelijkbaars? Er wordt wel verondersteld dat hormonale veranderingen ook bij mannen op middelbare leeftijd een soort overgang veroorzaken. Ik ging op zoek naar een duidelijke uitleg op het internet maar vond niet zo onmiddelijk een pasklaar antwoord.
Ik ging tegelijkertijd ook op zoek naar een gewone naaktfoto van een wat oudere man om bij dit stukje te plaatsen en dat was ook niet zo evident. Naakte vrouwen vond ik in alle maten en modellen, maar zoek maar eens een ‘gewone’ naaktfoto van een man op middelbare leeftijd.
De term ´andropauze´, ´mannelijke menopauze´, mannelijk climacterium´, ‘penopauze’: het zijn allemaal termen die gebruikt worden voor de beschrijving van het verouderingsproces bij mannen wat bij de vrouw als algemene term 'de menopauze' heeft.
Alle volgende symptomen zouden te wijten zijn aan de geleidelijke afname van het testosterongehalte van de ouder wordende man.
-erectiele disfunctie, (hij krijgt hem niet meer omhoog)
-afname van libido, ( hij heeft niet veel zin meer)
-snel optredende vermoeidheid, ( hij heeft niet veel zin meer)
-verlies aan concentratie en vergeetachtigheid, (oef, wij vrouwen hebben dit ook )
-afname van spiermassa en kracht, (hij wordt net als wij dames gewoon een dagje ouder)
-toename van vetmassa aan het bovenlichaam en rond de buik, ( komt ook bij dames voor)
-afname van botmassa, (idem dito)
-dunner worden van de huid en haren, (velen hadden al lang geen haren meer, maar toen werd ons gezegd dat het kwam door een teveel aan testosteron, maar dat laten we dan maar even buiten beschouwing)
-vasomotorische symptomen zoals transpireren en flushes (vapeurkes) ,
-symptomen zoals depressies, nervositeit, snel geïrriteerd zijn en agressie. (hmmm...werd vroeger ook aan een teveel van Testosteron toegeschreven)
Alhoewel men beweert dat de menopauze bij een vrouw abrupt optreedt, denk ik dat men hiermee het stoppen van de menstruatie bedoelt, want de ganse menopauze-periode overspant wel enkele jaren.
Bij de ouder wordende man zou er een 'langzame' afname zijn van de productie van het hormoon Testosteron plaatsvinden. Bij vrouwen treedt de menopauze op rond de vijftig en bij mannen zou de periode variabeler zijn, van achter in de dertig tot midden zeventig... da’s wel héél variabel vind ik.
Bij vrouwen is de oorzaak van de menopauze heel duidelijk. Je hormoon huishouding stopt met werken, je produceert geen tikkeneikes meer, je kiekenkot doet dan maar haar deuren toe. Punt ander lijn. De leeftijd waarop dat gebeurt varieert, maar het einde meldt zich op een heel duidelijke manier: je menstrueert niet meer (niet veel vrouwen die ik ken zijn daar rouwig om).
Waarom bij een man het testosteron gehalte begint af te nemen, zou aan een heleboel factoren te wijten zijn: ziekte, gebruik van cortisonen, erfelijkheid enz. Hun winkel blijft dus nog wel open, maar het verkoopcijfer daalt zienderogen, de beurs crasht.
Verder zou hun levensstijl bepalend zijn voor de afname van het hormoon. Bij rokers en drinkers en dikke mannen of gestresseerde mannen treedt vaker een verlaagde testosteronspiegel op, wat natuurlijk als gevolg heeft: een verminderde interesse in seks en potentie, maar ‘dit is niet bewezen’ beweert men – ah nee hé... het idee van de viriele vent moet blijven !
Hij heeft waarschijnlijk erectiestoornissen omdat zijn vrouw geen twintig meer is en geen maatje 38 meer draagt!
Hoe dikwijls lezen we niet dat een tachtigjarige man met een jonge sexy vrouw trouwt? Naar mijn mening wil hij hiermee enkel zijn viriliteit bewijzen, want ik kan met de beste wil van de wereld niet geloven dat hij niet beseft dat hij enkel omwille van zijn dikke portefeuille of status zo gewild is. Als je zo iets beweert komt iedereen natuurlijk onmiddellijk met Charlie Chaplin op de proppen, die ruim in de tachtig nog een kind produceerde.
De uitzondering bevestigt inderdaad de regel en waarschijnlijk had hij toen als multimiljardair een prototype van het wonderbaarlijk geneesmiddel Viagra of een standby donor.
Dat is nog zo iets dat mij verbaast. Voor vrouwen worden pillen uitgevonden om geen kinderen te krijgen, en voor mannen wordt nijverig gezocht naar pillen om kinderen te kunnen maken.
Enfin... ik ga hier geen wetenschappelijk werk schrijven, ik wou enkel een tussentijdse bedenking kwijt.
Kunt ge niet grinniken? Denkt ge dat ik geflipt ben? Wacht tot morgen, dan komt het beste!
Zo stilletjesaan begint het thuis zijn weer te wennen. Voorbereiden voor een vakantie vraagt werk, maar terug thuiskomen vraagt evenveel werk, zo niet meer.
Het appartement aan zee laten we kuisen na vertrek, grote opkuis maakt geen deel uit van een vakantie vind ik.
Thuis: alles uit die tjokvolle auto werd binnengezet, een deel in de gang, een deel in de keuken, valiezen naar boven etc. en vervolgens moest dat allemaal weer gesorteerd en weggelegd worden.
De grote zak was diende gewassen, gedroogd, gestreken en weggelegd te worden en dan begon pas het echte werk.
Om terug in de tuin te kunnen moet eerst het kniehoge gras gemaaid worden. Boven op het terras moest de Blauwe Regen dringend gesnoeid worden, want het kwam al bijna binnen door de ramen.
Het stof van meer dan een maand diende gekuist te worden, enfin jullie kennen dat allemaal, verder uitleg hoeft niet zeker?
Ijskast, diepvries en voorraadkast dienden gevuld te worden... we hebben ons nog niet verveeld.
Tijdens onze afwezigheid was de deur van onze grote diepvriezer blijven openstaan. De diepvriezer zelf had enorm veel moeite gedaan om alles te bewaren en was op volle toeren beginnen draaien en het geheel was veranderd in één grote blok ijs.
Nu is de vraag: moet heel die kostelijke voorraad vlees en groenten weggegooid worden of niet? Tenslotte was er niets ontdooid, alles was gewoon één grote ijsklomp. We hadden er potvolkoffiemetklontjes net voor ons vertrek voor circa 200€ vlees ingestoken!
Wie de schuldige was die de deur heeft laten openstaan zal een open vraag blijven, maar ik was die week niet thuis, ik zat toen al aan zee, maar ik wil niet naar een ander met kasseien werpen, dus we zwijgen als vermoord over het schuldig verzuim.
Ook de grote groentetuin, die Mr. Silver samen bewerkt met de vader van schoondochter 2, was volledig overwoekerd. Vader van schoondochter 2 was ook met vakantie geweest tijdens diezelfde periode en echte tuiniers weten dat in juni een tuin vééééééél verzorging nodig heeft.
Wij lijden verlies door onze openstaande diepvriezer, maar hij leed verlies toen kort na aankomst in hun Spaanse vakantieoord zijn portefeuille gestolen werd. Gedeeld leed is halve leed tussen de twee mannen in de grote groentetuin.
Sinds we terug thuis zijn schijnt Laura volop. Mr. Silver heeft mijn zwembad grondig gereinigd en gefilterd en ik heb er al lekker in liggen plonzen. Heerlijk toch, wie wil er nu weg als je hier in België zo'n mooi weer hebt?
Molly kan, net zoals ik, blijkbaar ook niet tegen hoge temperaturen. Ze ploft overal neer en slaapt veel en wanneer we gaan wandelen puft ze bijna even erg als ik. Misschien heb ik dan toch een hond met dezelfde energie ofwel past het lief beest zichzelf aan mijn energie niveau aan. Pure empathie!
Drie van onze kleinkindjes zijn of waren op kamp en vandaag kwamen de briefjes aan.
De enveloppe van kleindochter (zeven jaar oud en op haar eerste kamp) was helemaal volgetekend met bloemen en gekleurde hartjes. Haar briefje was als volgt :
Lieve nana en Doeshka
ik mis je zoo
de eers dag
was ik wat
verdrieteg
ik mis julie
zoo tog
Haar pijn ging als een pijl recht door mijn peperkoekenhart. Ik vloog naar de telefoon om daar te vernemen van zoon 2 dat ze veilig en wel terug thuis was. De brieven waren bij het begin van het kamp geschreven, maar daarna had ze zich reuze geamuseerd. Oef!
De brief van kleinzoon 1 ( tien jaar oud ) klonk heel wat optimistischer:
Liefste Nana en Doeshka
t'is hier leuk op kamp
maar kan wel niet goed
slapen omdat we naast
een treinspoor liggen en naast
een vliegveld. ‘k heb jullie gemist.
Xxx
Het briefje van kleinzoon 3 ( acht jaar oud en artiest in spé)
Dag nana en doeska het is heel leuk op
kamp maar ik mis je wel een beetje
groetjes j.
Met daaronder getekend een heel schattig lachend muisje.
Wat me het meeste treft in de drie briefjes is dat ze ons allemaal missen en wil je nu iets weten?
Ziezo, we zijn terug thuis in onze eigen ‘Casa Costaplenti'. De terugkeer met een tjokvolle auto ging vlot tot Kruibeke - het gaat altijd vlot tot Kruibeke en dan is ‘t naar de chokkedijzen. Meestal gaan we er af in Temse om niet in de file te zitten, maar deze keer opteerde HDMGW (hij die moet gehoorzaamd worden) om via de Kennedy tunnel te rijden. Godzijdank had ik een goed boek en mijn hoofdtelefoon met MP3 speler. Ik zat even snor als thuis in de zetel.
Molly zat wat minder snor, want zoals ik al zei : de auto zat barstensvol. Wat een mens toch allemaal meeneemt voor een maandje vakantie aan zee tch tch tch ....
Maar ja, aan ons zeetje kan je op één maand alle seizoenen aan je voorbij zien gaan - wat ook gebeurd is - je moet op alles voorbereid zijn. Met je rubber laarzen door de zee pannen kletsen is nog altijd even plezant als toen je klein was.
Boven op het dak van de auto: de grote bench van Molly, de box voor Molly, de tweedehands kinderfietswagen (voor Molly). Achter op de auto de fietsen en in de auto al onze bagage. Ik denk dat we volgende keer best een busje moeten kopen.
Fietsen hebben we dit jaar niet veel gedaan omwille van Molly. Ze is veel te groot uitgevallen om in een mandje vooraan te liggen.
Daarom de aanschaf op de rommelmarkt van die kinderfietswagen.
Haar eerste rit was vrij chaotisch. Het wagentje hing natuurlijk achter de fiets van Mr. Silver, ik kan zelf amper fietsen, ik ging mijn leven niet riskeren door aan mijn fiets nog een wagentje te hangen met een bange, bibberende hond erin.
En bang was ze! (maar als ge bang zijt krijgt ge ook klop - Antwerps gezegde)
Hoewel ze goed vastgemaakt was met haar riem aan de riempjes in de wagen, hing ze er op slag terug uit en kreeg al ademnood omdat de riemen, bedoeld om haar in de kar te houden, zo strak stonden.
Na veel gesakker, geduw en gepor en een andere manier van vastmaken èn met het dakje open in plaats van toe leek het te lukken.
Mr. Silver fietste eerst, ik erachter aan en Molly keek me met trieste ogen vanuit haar bewegend karretje aan, met ogen waarin duidelijk stond geschreven : «maar wat doen jullie me toch allemaal aan?»
Maar het lukte! Wij zoefden weg. De wind deed haar oren flapperen. Voor zich zag ze haar baasje en achter zich haar vrouwtje ...hoera... we kunnen nu met onze fiets èn Molly op stap.
Zunde dat we het pas op het einde van onze vakantie geprobeerd hebben, maar kom, de zomer staat nog voor de deur. Hier in Antwerpen kunnen we ook fietsen.
Honden/fiets/experts zullen denken : maar mensen toch : laat die hond naast de fiets lopen! Maar dat is echt niet mogelijk met een jonge hond op drukke wegen. Dat is goed als je op de boeren-boeren-buiten woont (nog moeilijk te vinden in België) waar je niet voortdurend massa's mensen of auto's tegenkomt.
Onze vakantie was dit jaar écht voor herhaling vatbaar, iets wat zelden gebeurt bij mij. Meestal snak ik na één weekje vol heimwee terug naar mijn huisje, maar deze keer niet. Ik had nog gerust een maand of twee daar kunnen blijven. 't ja wat wil je : ik ben een vis en vissen horen thuis aan zee zeker?
Terug thuis miste ik zelfs het steeds wisselend panoramisch zicht op strand en zee. Ons huisje voelde claustrofobisch aan. Misschien was dit te wijten aan het feit dat ons voortuintje volledig overgroeid was en de blauwe regen vooraan zo ongelooflijk weelderig bloeide dat het bijna bij de buren binnendrong. Het gras in de tuin achter ons huis stond kniehoog, het water in het zwembad liep bijna over: enfin er moet heel wat werk gedaan worden om de natuur terug binnen de perken te krijgen. We zijn vertrokken na maanden droogte, maar zo te zien is het tijdens onze afwezigheid niet droog gebleven. Enkel mijn mooie, grote buxus heeft het begeven.
Ons maandje vakantie aan de Costa Belgica loopt zo zoetjesaan naar het einde toe. Al met al is de maand voorbijgevlogen en indien we eerlijk zijn : het was voor de Belgische kust een typische maand wat het weer betreft.
We waren natuurlijk rot verwend door de atypische tropische maanden april en mei en daarom leek het alsof wij slecht weer hebben gehad.
Goed, het was geen weer om in badpak op het strand te zitten of in zee te zwemmen, maar dat was dit jaar toch niet mogelijk met onze reeds flink uit de kluiten gewassen Molly.
We hebben toch bijna elke dag een flinke wandeling kunnen maken en ik had niet echt winterkleding nodig. Ge ziet: ik ben een eeuwige optimist en mijn glas is altijd halfvol. (West Vleteren bezocht op een minder goede dag)
Onze laatste dagen beloven volgens de weervrouw zwoele, tropische te worden, hoewel mijn zicht op 't zeetje dit nu niet echt ziet. Ik zie voor me een leeg strand ('t is nog vroeg hé) een vrij kalme zee en een grijze, mistige, zonloze lucht. Maar 't kan verkeren zei Bredero. 't Is in elk geval een pak warmer dan de vorige dagen. Wie weet, misschien kan ik straks, morgen of overmorgen toch nog de mottebollen uit mijn badpak kloppen en mij in zee wagen... dat zal wel op de foto komen denk ik.
Gisteren waren het hier Garnaalfeesten, maar wij waren uitgenodigd bij schoonbroer en zus Oostende. De twee broers gingen er naar de havenfeesten en schoonzus en ik hebben een heerlijke babbelnamiddag samen doorgebracht. Molly heeft zich voorbeeldig gedragen. Mijn opvoeding à la Cesar Millan begint vruchten af te werpen.
's Avonds om 9 uur klokslag wil madam gaan slapen en 's morgens om 9 uur wordt madam wakker en natuurlijk moet ze dan onmiddellijk buiten wegens grote P...s. Mr. Silver is dolblij dat hij elke ochtend kan/mag uitslapen tot een uur of 9.
Molly eet niet, nee ze vreet ongelooflijke hoeveelheden hondenbrokken, hoewel ze kieskeurig begint te worden. De Pedigree brokken waren op, we wisselden dan maar af met wat er in de winkel voorradig was, namelijk Frolic brokken en madam vond die Frolic superheerlijk en weigerde daarna de Pedigree brokken die we nadien terug gekocht hadden. Maar dat was buiten de ijzeren lady (moi) gerekend. De zak Pedigree moest op vooraleer ik terug Frolic kocht. Een hele dag heeft ze gevast, maar uiteindelijk is ze bezweken.
Ze begint al goed te luisteren, kent haar naam en weet verdorie heel goed wanneer haar vrouwtje boos is. Ik zet me dan in ‘de Cesar Millan houding' en straal alzo blijkbaar machtige energie uit. Net zoals Cesar vorm ik een klauw met mijn hand en met een duidelijke Tsch... geluid doe ik zoals de moederhond die haar jong corrigeert (liefhebbers van het programma op National Geographic zullen wel begrijpen wat ik bedoel). We waren van plan om in juli met haar naar de hondenschool te gaan, maar ik twijfel of dit nog nodig zal zijn. Wat er wel zal gebeuren in juli is haar sterilisatie. Dit moet gebeuren voor ze de eerste keer loops wordt en dan hebben we nooit ‘bloederige' problemen of onverwachte puppy problemen.
Mijn laatste operatie zit nog vers in mijn geheugen en mijn hart bloedt al een beetje als ik denk dat Molly nu ook onder het mes moet, maar de dierenarts heeft me verzekerd dat ze goede pijnstillers zal krijgen.
Haar tanden heeft ze nu bijna allemaal gewisseld. Overal in het appartement vonden we tandjes, die Mr. Silver met een verterende blik verzameld heeft. Ik vraag me af wat hij ermee gaat doen - een halsketting laten maken voor haar eerste verjaardag ????
Ik heb niet dikwijls kunnen schrijven en lezen in blogland, maar dit was echt te wijten aan de abnormale perikelen bij Mobistar Everywhere. Vandaag lijkt het systeem weer te werken, dus vooraleer de hele internet santeboetiek het weer begeeft zal ik snel mijn tekst op mijn blog plakken.
Hou jullie vingers gekruist, klop op hout of doe wat je normaal doet als je bijgelovig bent .... Mobistar here I come !!!!
Het was natuurlijk te verwachten na twee maanden tropisch weer, dat dit niet kon blijven duren en ja ... juni werd een druilerige, frisse maand, met af en toe een beetje zon.
Maar zijn wij oude Belgen of zijn we dat niet? Wij zijn dat dus niet, maar voelen ons wel zo ingeburgerd dat we gepakt en gezakt zijn vertrokken, voorzien van kledij voor alle weer.
Het eeuwig probleem is het verschil in energie niveau tussen Mr. Silver en mezelf. Mr. Silver heeft wat men in België placht te zeggen : geen zittend gat en ik kan gerust een hele dag lamzakken met een goed boek in mijn handen, achter mijn Peecee of voor de teevee.
Thank Buddah dat we terug een hond hebben die regelmatig moet ‘gelucht' worden, zo verveelt mijne zilveren zich niet dood en zo krijg ik een beetje rust. Dank ook aan de toeristische dienst der Vlaamsche Kusten omdat ze, regen of geen regen, toch allerlei zaken organiseren om de toerist uit zijn villa, appartement, caravan of tent te lokken.
Eergisteren was het braderij in Koksijde. Onze vrienden en wij vertrokken overmoedig iets te vroeg en we werden aan de hoek van de straat terug ons appartement ingeblazen door de felle stormwind en de pletsende regen. Nog steeds overmoedig besloten we om tussen de buien door toch te vertrekken en wel met de kusttram om eventuele parkeerproblemen te vermijden.
Wat reed er die dag niet? Wie staakte er die dag? Jazeker ... de kusttram! Dit werd ons na een kwartier wachten gemeld door een passerende taxi chauffeur.
Bon, we geven niet snel op, we vertrokken weer iets later, goed ingeduffeld en voorzien van genoeg paraplu's met de auto naar Koksijde en aldaar hebben we ons een weg gebaand door de massa van de enkele andere gekken en de twee kraampjes die nog niet weggewaaid waren.
De volgende dag - zondag - kwam Laura toch even piepen en was de wind niet zo fel. Om Mr. Silver te plezieren vertrokken we nu naar de plaatselijke rommelmarkt in Koksijde dorp. Het was een immense rommelmarkt, een rommelmarkt zonder einde. Ik wist niet dat er zoveel rommel in Koksijde was! Ik, de vrouw met een gat in haar hand, kocht zoals altijd wat rommel en enkele boeken. De lokale cafébaas had houten tafels op straat gezet en hij verkocht hete honden met ajuin en mosterd in een kwart baguette. Na twee uur rommelen vloog ik als een raket naar een stoeltje en de hete hond spoelde ik door met een heerlijke Westmalle Triple. Mijn Contramal was intussen uitgewerkt en Herniaretta gaf duchtig van haar peretten. Het werd tijd om huiswaarts te keren. Mr. Silver was voldaan, Molly was voldaan en ik was stik kapot. Iedereen tevreden.
Vanmorgen keek ik door het raam en mijn moed zakte meteen in mijn Crockskes. Weer grijs en nat: wat moest ik vandaag doen om Mr. Silver van de vervelingsdood te redden?
God dank de katoenen sokskes van de mensen van het Belgisch kust toerisme: vandaag trokken de Peerdenvisschers in zee en houdoevast ... ze gingen niet enkel vissen, neeje...ze gingen bovendien de garnalen koken en weggeven. Joepiedepoepie.... Ondanks het feit dat hij geen vis of garnaal door zijn strot krijgt: er was iets te doen, er was een reden om buiten te gaan.
Ik duwde Mr. Silver en Molly bijna de voordeur uit en nestelde me vervolgens met een diepe zucht neer in de zetel met een tas koffie om rustig mijn krant te lezen en een ochtendprogramma te bekijken op ITV.
Cesar Millan, de hondenfluisteraar op National Geographic en al geruime tijd mijn goeroe, raadt mensen aan om een hond te nemen met dezelfde graad van energie als zijzelf. Iemand die niet graag uren wandelt moet dus een bulldog met korte pootjes nemen. Had ik dat maar geweten bij het kiezen van een man!
Maar kom, we blijven bezig en we hebben goede vrienden. In de late namiddag zijn we bij hen uitgenodigd voor een drankje en een hapje en zo krijgen we weer een vakantiedag gevuld.
Maar de maand is nog niet om en het weerbericht ziet er echt niet schitterend uit voor de volgende dagen. Ik zit met mijn handen in mijn haar hoe ik Mr. Silver nog de rest van de maand kan bezighouden, 't is verdorie nog erger dan een kind. Hij kan maar zo lang met zijn verrekijker staan turen vanop het terras en er is bitter weinig te zien op een leeg strand. Tot hiertoe heeft hij nog maar één blote boebie gezien en dan nog van een dame op leeftijd (ik heb ook even gepiept omdat ik het niet geloofde)
Vrij grappig maar tegelijk zielig is de reddingsboot die voortdurend over en weer vaart voor een volkomen leeg strand en zee en de arme redders van het openlucht zwembad op het strand, die wachten op zwemmers.
Indien het droog weer wordt, dan vrees ik dat morgen onze fietsen van stal zullen komen.
En zo krijg ik mijn boeken nooit uitgelezen... tch tch tch .... Héél diepe zucht!
Mijn blogje was amper geschreven en LAP, weer geen internet en weer eindeloze GSM gesprekken met Mobistar.
Uiteindelijk (omdat ik bijna een zenuwcrisis kreeg) heb ik de telefoon doorgegeven aan Mr. Silver. Terwijl hij voor de tweede keer de eindeloze reeks vragen doorspartelde sprong het lichtje onderaan de PC aan dat meldde dat we verbinding hadden. Benieuwd hoe lang
Nu zegt de technische dienst me dat ik terug moet bellen naar de dienst facturatie omdat ze me een fout tarief hebben aangerekend. 115 € is voor roaming in het buitenland en ik had nochtans duidelijk gezegd dat ik in het binnenland zat. Ik moet nu een kredietnota trachten te bekomen. Als dat even moeilijk is als een verbinding trachten te bekomen dan staan we er goed voor. Volgens de technische dienst heb ik enkel een driemaandelijkse extra bundel nodig van 15 € per maand. Ook genoeg als je weet dat mijn gewoon abonnement herbegint op de 22ste.
Normaal gezien doe ik geen enkele betaling via een domiciliëring, maar het ging niet anders toen we het contract van Internet Everwhere afsloten. Nu moet ik rekenen op de goodwill van Mobistar om inderdaad op tijd een kredietnota te zenden. Je zou voor minder terug een container voor hun parking zetten
Ook benieuwd hoe hoog mijn GSM rekening zal zijn op het einde van deze vakantie na al die eindeloze wacht-gesprekken. Pffft...
Maar kom..om het even over iets plezanter te hebben : 't is hier nog altijd prachtig weer. We hebben net een flinke wandeling achter de rug. Molly ligt strijk.
De gezamenlijke verjaardagsfeest (vier jarigen) van vorig weekend met alle kinderen en kleinkinderen is goed verlopen en we hadden goed weer dus alle kinderen konden buiten op het strand.
Meer daarover in een volgend logje ... tenminste als we internet verbinding krijgen
tch tch tch ... altijd moet er toch een haar in de boter zitten hé?
Ik gebruik al verschillende jaren Internet Everywhere van Mobistar en ik was een heel tevreden klant...tot vanmorgen, nee tot vorige vrijdag om juist te zijn.
Vanmorgen was ik ziedend!
Vorige vrijdag: poef ...gedaan met surfen. Mobistar had mij geblokkeerd omdat mijn megabytes, gigabytes, bits ...weet ik veel, op waren. Heu ??? Ik had zeker niet meer of minder aan de PC geweest dan andere jaren, maar kom, alles is mogelijk.
Ik nam telefonisch (GSM) contact met Mobistar en na de gebruikelijke - op TV heerlijk geparodieerde- honderduizend nummertjes drukken, kreeg ik eindelijk een dame aan de lijn die me een extra 500 dinges verkocht voor een kleine 115 € jawadde Zjérard. VRIJDAG zei ze me dat ik enkele uren later terug online kon. Een vriendelijke, behulpzame doch dure madam.
Drie uur later: noppes, niks te internetten.
Zaterdagochtend, eerste werk (er was een lang weekend op komst) terug gebeld (GSM) en weer de hilarische honderduizend nummers gepasseerd tot ik uiteindelijk maar op een nummer drukte, ik wist al lang niet meer op welke dienst ik beland was. Het bleek de technische dienst te zijn. Deze lieve, beleefde meneer was verwonderd en zei dat ik nog zeker voldoende bytes, bits ... weet ik veel ...had, na mijn telefoontje de dag ervoor had ik een SMS gekregen dat alles in orde was. Meneer zag dit ook allemaal op zijn screen en zei dat de fout bij hen lag. Men was me vergeten te deblokkeren. Hij ging ervoor zorgen dat het zo snel mogelijk gebeurde.
En weer ... mijn voeten Zjérard. Zaterdag avond nog altijd niks. Zondag hoefde ik niet te bellen om van mijn oren te maken, want zondags wordt er bij Mobistar niet gewerkt.
Maandag probeerde ik nogmaals te bellen, feestdag of geen feestdag en in kreeg zowaar weer het antwoordapparaat met de honderduizend nummers. Na het indrukken van wederom een eindeloze reeks nummers (met GSM) kreeg ik een stem die me verzocht om te wachten, er waren nog wachtende voor mij. Er waren nog héél veel wachtenden voor mij, want een uur later zat ik nog steeds naar de muzak te luisteren, op regelmatige tijdstippen onderbroken door de stem met het verzoek : gelieve aan de lijn te blijven .... etc.etc...
Na een uur hield ik het voor gezien. Ik smeet mijn GSM en Mobistar stick op de tafel en besloot om te wachten tot vanmorgen.
Vanmorgen kreeg ik, na mijn eindeloos getoets een feeks aan de lijn die vast en zeker net haar maandstonden had ofwel een fameuze kater. Het venijn droop uit haar stem. Ik moest haar niet hebben, ik moest de technischedienst hebben. Toen ik haar vroeg of ze me even wou doorschakelen sneerde ze : "nee ge moet terug naar het eerste nummer bellen en zo de technische dienst bereiken." Had ik ze door de telefoon kunnen trekken dan had ik voorzeker haar neus afgebeten en terug uitgespuwd.
Enfin ... terug - ik moet het niet meer zeggen zeker. Eindelijk !!!! de technische dienst bereikt en zie voorwaar ... vier uur later kan ik weer online! Wat een service!
Intussen kwamen er twee SMS'n van Mobistar binnen; of ik zo goed zou willen zijn te antwoorden op hun klanten tevredenheidsonderzoek. 10 was héél tevreden, 1 was niet tevreden.
Ik heb ze een dikke NUL gegeven.
Nu ben ik benieuwd hoeveel ze me op het einde van de maand zullen aanrekenen. Ik hou mijn hart al vast.
Zij die haar hond dringend moet buitenlaten (grote P...S) groet jullie allemaal
Voilà.. zo zijn we al woensdag den achtste juni, de dagen zoeven voorbij.
Hier is het vandaag prachtig weer, een stralende zon in een helblauwe lucht boven een grijs-groene-blauwe zee met kabbelende witte kopjes van de golven, héérlijk...wat wil je nog meer?
Gisteren was het een ander verhaal. Miezerig grijs en nat, maar vermits we kleding bij hebben voor alle seizoenen vertrokken we toch, gekleed in een dikke fleece, anorak en rubber botten, langs het strand naar Koksijde. We lopen gewoonlijk richting wind- in- de- rug en komen dan met de tram terug, maar gisteren kwam de wind van de zee, dus het bleef gelijk. Het moet wel eb zijn, want in mul zand kan ik niet lopen, dan protesteert Herniaretta teveel. Zelfs bij eb verdoof ik haar met straffe medicatie. Die medicatie verdooft dan ook een abces dat ik eergisteren plots op mijn tandvlees kreeg boven een hoektand. Ik heb echt geen zin om hier op zoek te gaan naar een tandarts tenzij de pijn niet meer te harden is.
Broer Ardennen en schoonzus zijn gisteren vertrokken na het ontbijt en nu zijn Mr. Silver en ikzelf alleen op ons eentje tot zaterdag, want dan komen kinderen en kleinkinderen feesten.
Molly groeit als een kool en vreet nog alles op wat ze onderweg op straat of op strand vindt. Ik weet echt niet hoe we dat moeten afleren. Ik denk dat ik thuis in de tuin verschillende zaken ga insmeren met straffe Wasabi of pili pili, misschien leert ze het zo af.
Onze oudste zoon was ook een alleseter en een allesdrinker. Nadat hij op tweejarige leeftijd alle restjes uit de glazen van de gasten had opgedronken heb ik de volgende dag op ons salontafel bouillon blokjes als appetizers gepresenteerd met daarnaast in een mooi glas een mix van maïzena/water/peper en zout. Daarna was hij héél voorzichtig vooraleer hij iets opdronk of at. Nu ik er over schrijf besef ik dat hij nog steeds aan alles ruikt vooraleer hij eet of drinkt.
Zondag was het hier rommelmarkt op de dijk en ik heb voor 30 € een tweedehands fiets-kinderkar kunnen kopen. Het is onze bedoeling om Molly daar in te krijgen zodat we met de fiets weg kunnen met de kar +Molly. Benieuwd of het zal lukken.
Ik heb vandaag de krant nog niet gelezen, weten ze nu al de oorzaak van de EHEC besmetting? Ik heb gisteren het lot getart en tomaten gegeten en de dag daarvoor sojascheuten. Eten is nu, tot men zeker is, een vorm van Russische roulette.
Zoals je merkt schrijf ik weinig, maar dat is een goed teken, het is een gevolg van het super extra mooi weer hier aan zee.
Met zo'n weer zit je niet binnen achter je PC, maar buiten op een terras met een lekker drankje. Op het strand zonnebaden mag niet omwille van Molly.
Toen we hier aankwamen was ik er van overtuigd dat we de zomer gehad hadden, maar gelukkig hadden de weergoden compassie en hebben ze nog voor wat extra mooi weer gezorgd, waarschijnlijk tot groot ongenoegen van de boeren en tuiniers.
De trouwe Mr. Silver had er geen rekening mee gehouden dat onze parochiefeesten ‘met Vlaamse kermis' pal in onze vakantie zouden vallen en hij is plichtsbewust teruggekeerd om daar vier dagen te werken als hulp friturist.
Broer Ardennen helpt ook elk jaar en zo komt het dat ik hier nu met schoonzus Ardennen als grass widow* aan zee zit.
*1. A woman who is divorced or separated from her husband. 2. A woman whose husband is temporarily absent. 3. An abandoned mistress. 4. The mother of a child born out of wedlock.
We missen onze handige Harry's, want hoewel het appartement mooi oogt valt alles in duigen wanneer je het aanraakt. We deden de vaatwasmachine open en de deur viel eraf. Ik sloot de gordijnen en had ze in mijn handen. Uit de kranen komt slechts heel lauw water, wat het afwassen met de hand heel moeilijk maakt. Ik deed de deur van mijn kleerkast toe en had die ook bijna in mijn handen. Schoonzus krijgt de deur van haar kleerkast nog slechts op een kier open.
Ik ben serieus van mijnen tak gaan maken in het verhuur agentschap en ze hebben me beloofd dat maandag iemand naar ons vaatwasmachine zal komen kijken. Alle andere opmerkingen schuiven ze netjes op de rug van de respectievelijke eigenaars. " 't ja mevrouw, wat wil je, de eigenaars hé...we zullen het hen melden, maar ze hebben toch een nieuw salon gezet dit jaar..." pfft.. alsof dat al de rest goed maakte.
Nu Mr. Silver weg is moet ik elke ochtend met Molly de obligatoire ochtendwandeling maken. Ik ben helemaal geen ochtendmens, dus dit gebeurt met automatische piloot. Ik laat Molly zo lang mogelijk in haar bench en trek de eerste kleren aan de ik vind, dan snel snel een jas aan, ik verstop mijn haar onder een pet en vertrek onfris en ongewassen met Molly naar het duinenpad, waar ze braafjes haar behoefte doet. Nog voor mijn ontbijt deponeer ik een warm zakje hondendrolletjes (byeuch,kots kots) in de daartoe bestemde bak en dan keren we huiswaarts.
Gisteren kwam schoondochter 2 op bezoek met haar mama en de kleinkindjes. Tibo, de jongste, is helemaal niet bang van Molly, maar de twee oudsten zijn nog altijd doodsbang. Ik dacht dat het zou beteren wanneer ze zagen dat kleine Tibo helemaal niet bang was, maar nee hoor... het zal nog wat tijd en geduld vragen vrees ik.
Zo, de voormiddag vliegt voorbij en we moeten van deze mooie dag nog profiteren, want morgen kan het misschien gedaan zijn. We wonen tenslotte in België en niet in Spanje. Ik moet ook nog een krant kopen om te zien of ze nu eindelijk de oorzaak van de komkommer bacterie gevonden hebben. Als je de borden ziet wegnemen in restaurants, dan merk je dat iedereen sla, tomaten en komkommers netjes op het bord laat liggen ... 't ja ... ik zal ook pas gerust zijn wanneer ik weet hoe de vork in de steel zit, of liever ... of de bacterie in de komkommer of de tomaat zit!
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
