Zoeken in blog

BBrutal
OOrderly
JJoyful
AAccurate
KKeen
OOld

Name / Username:

Name Acronym Generator
From Go-Quiz.com
Laatste commentaren
  • grootmoeders apotheek (Gilbert Van Oost)
        op grootmoeders apotheek....
  • Dubai Escorts (alisha jonwal)
        op foto trouw
  • he he (Lieve)
        op Olà
  • altijd leuk (Thea)
        op Olà
  • even terug ? (ani)
        op Olà
  • Goedemiddag (Dirk)
        op Olà
  • 5QShDGKPEe (3JbCKahvYd)
        op foto trouw
  • YlKU5OJqPq4E (Ybq7EG66pRZ)
        op FOTO LOGO ANTWERPEN
  • HTAyCDQA (XYwLsi9VV8)
        op Het loopt niet altijd zoals gepland ....
  • qI9mM8WJ (ZCVhBY2eB)
        op Het loopt niet altijd zoals gepland ....
  • hello hello hello - nice to see you, please visit again!
    hallo, olà, doei, bonjour, bedankt voor je bezoekje!
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    NABORAM
  • Hier vind je informatie over borstkanker : website Antwerpen
  • een moeder aan de computer
  • dear son...
  • The good old days.

    Foto
    New Page 1

     

    this picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of ocean waves.
    Alone they might be washed away, but together they stand strong.
    Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing a wave of my own.
    I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.

     All of us girls,

    Old and young,
    Near and far,
    Hold special memories of good times we've shared.
    We've had our share of hard times when our friends were there to make us feel better.
    We've shared...
    our hearts,
    our time,
    our secrets ,
    our fears,
    our hopes

    and our dreams.
    Let us never break the chain of friends!


    Mrs.Bo and Mr. Silver

    27-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bang, boef, patat....

    Het moest er natuurlijk van komen.  

    Gisteren vertrokken we aan zee voor een fietstocht en zoals ik al gezegd heb : ik ben nog maar een L-fietser, ik heb het nooit echt geleerd en nooit veel gedaan.   

    Verklaring hiervoor : het broertje van mijn moeder was op vijfjarige leeftijd op zijn fietsje doodgereden en daarom was moeder doodsbang om ons te leren fietsen.

    Maar ik dwaal af.  

    Ik peddelde rustig achter mijne zilveren over de mooi aangeduide fietswegen in de Westhoek, we waren op weg naar Middelkerke.  Plots begon Mr. Silver te twijfelen, ik hing in zijn wiel, dus ik twijfelde twee keer zo erg en voor ik het wist lag ik èn mijn fiets tegen de vlakte.   Flink gekneusd krabbelde ik recht met de hulp van enkele andere fietsers en de inmiddels teruggekeerde, beteuterde zilveren fietser.

    Ik bekeek hem en hij bekeek mij en zijnen eurocent had deze keer geen tien seconden nodig om te vallen : "we zullen maar naar huis gaan zeker?".   Ik knikte gewoon, sprong gezwind terug op mijn eveneens iets gekneusde stalen electrische ros en peddelde tegen 100 in't uur terug naar de caravan (als ge overdrijft liegt ge niet).   

    Vannacht hebben we dan eindelijk ons nieuw superbreed bed ingewijd en het is wel even wennen.  Om de zilveren snurker te bereiken wanneer hij snurkt wordt het moeilijk, hij ligt te ver van me weg.  Vanavond neem ik een golfstok mee naar bed om te kloppen. of heeft er iemand een beter voorstel?

    Ik kom net van het blog van Natoken en las daar over haar winkel perikelen met haar echtgenoot.

    Die perikelen verdwijnen in het niets wanneer ik terugdenk aan de aversie die mijn vader had tegen winkelen :


    Mijn moeder moest voor vader naar de winkel, daar voor hem broeken of een kostuum uitzoeken, deze mee naar huis brengen, vader thuis laten passen, na twee was hij het passen al beu, dus moeder moest al goed weten wat hij nodig had en vervolgens moest ze met de niet gekozen stukken dan terug naar de winkel.   Idem dito voor gesloten sandalen, want schoenen wou hij niet dragen, zijn voeten hadden lucht nodig.

    Niet enkel broeken, maar alle kleding van vader moest aan huis bezorgd worden.  Nieuwe sokken  moesten dan ook eerst door de handen van mij en mijn zus passeren, want alle ragfijne elastiekjes moesten eruit gehaald worden, daar kon hij niet tegen, dat spande en dat jeukte.

    Bovendien moest en zou hij boxer shorts hebben in de jaren dat er nergens nog een boxershort te vinden was en daar moest moeder oude winkels en markten voor afschuimen en die dan allemaal opkopen...
    zouden ze daar tegenwoordig voor scheiden denkt ge ??? 


    27-07-2010 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
    » Reageer (8)
    25-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.update'tje...

    Gisteren de hele dag rondgelopen zoals een zombie wegens wreed slaapgebrek.

    Mr.Silver zag het, besefte dat het een 'pietekleinbeetje' zijn schuld was en hij stelde voor om de volgende nacht in het tweede caravan bed te slapen.

    Hahahahahahaha....

    Het bed is vlak naast het ander bed in de caravan!

    Maar kom, ik deed niet moeilijk, hij was tenslotte van goede wil en ik stelde maar één voorwaarde, zijn hoofd moest  binnen bereik zijn.

    Toen hij vroeg waarom zei ik : "omdat ik dan, wanneer je snurkt, er op kan kloppen!"

    Ik heb maar één keer moeten kloppen en voelde me deze ochtend herboren.

    Vanmiddag hebben we de rommelmarkt van Nieuwpoort gedaan als beloning voor de inzet van Mr. Silver en ik mag zeggen en schrijven : zonder rugpijn en zonder verdoving!     Als dat geen goed nieuws is?!   Bovendien hebben we nog wat rommel gekocht om bij de andere rommel te leggen.   Nee serieus:  een nieuw paar lakens op maat van ons nieuw bed en dit voor 10 €, geen slechte koop vind ik.  

    Het leven op de camping zag er vandaag ook plots veel beter uit.

    Op mijn nieuw aangeschafte fiets op batterijen ging zelfs het fietsen zeer vlot.

    Ik blijf hier nog even aan zee.  Ik schrijf weliswaar 'nog even' ....  want wij hebben de sleutels van onze garage.  In onze garage staat de auto van onze zoon 1.   Zoon 1 heeft die auto nodig wanneer hij terugkomt van zijn reis en zijn Camper terug moet binnendoen.

    Ach....we moeten thuis ons nieuw bed nog inwijden nietwaar? 

    25-07-2010 om 17:33 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen)
    » Reageer (4)
    24-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de minder avontuurlijke ...

    Ik zit hier nog steeds aan onze geliefde Noordzee kust, nogmaals in het kot van de nacht, in een killige, klammige caravan ('t is nog nacht hé)  en ik ben dankzij de decibels van mijn teerbeminde zilveren op dit ongoddellijk uur blogjes aan't lezen.

    Ik kom net van het blog van Myette, die ocharme de muren opkruipt bij gemis aan avontuur.

    Hier in deze caravan zit net het tegenovergestelde, namelijk : de volstrekt niet avontuurlijke vrouw.  De vrouw die droomt van haar huisje in het verre Antverpia, die ook droomt van haar prachtig nieuw bed met dito matras dat nog niet is mogen ingewijd worden, haar grootscherm televisie met honderd posten, haar gasvuur met zes pitten en grote oven, haar badkamer mèt WC dat bovendien nog binnen in dat huis staat.

    Hier zit de vrouw die al bijna vijfenveertig jaren lang door haar zilveren vechtgenoot van hot naar her wordt gesleurd,  liefst zo avontuurlijk en goedkoop mogelijk en vreselijk dik tegen haar goesting.   Hier in deze blikken doos zit de vrouw die geboren werd om slechts héél af en toe te vertoeven in het buiten of binnenland, maar dan wel in een vijfsterren hotel aan een paradijselijk strand.  Een verwarmd binnenzwembad is ook al goed, zeker indien het hotel aan de Noordzee ligt.

    Lieve Myette, wij zijn gewoon met de verkeerde man getrouwd kindje!   Op elk potje past een scheeltje, maar bij ons beiden is er iets misgelopen vrees ik.

    Ik ben nochtans de enige niet-avontuurlijke in mijn familie, dat over heel de globe verspreid zit.   Misschien moet ik à la Freud de oorzaak zoeken in een onverwerkt jeugdtrauma? 

    Ik herinner me nog elk detail van ons vertrek uit Engeland ergens midden de jaren negentienhonderd vijftig -  Mon Dieu,  wat klinkt dat nu bijna Napoleonesk   

    Vanop een afstand zie ik met mijn kinderogen de  grote uitverkoop van al ons hebben en houwen, ginder thuis in het verre Noord-oost Engeland waar ik zo gelukkig was, de lange treinreis, de tranen van mijn broer en mijn ouders, die me helemaal van streek brachten, de bootreis, de aankomst, de vreemde taal, de aanpassing ....

    Als kind vond ik het toen wel een groot avontuur, maar sindsdien kan ik nergens meer heen zonder een zieklijk wee gevoel en vlinders in mijn buik.   Zodra ik ergens aankom begin ik af te tellen naar de dag dat ik terug naar huis mag.

    Mag ... nog zo'n woord.   Ik hoef tenslotte maar aan Mr. Silver te zeggen : "ik wil naar huis" en dan pakken we in, we zitten deze keer tenslotte niet aan de andere kant van de wereld.   

    Maar ik hou me in omwille van mijn liefhebbende, avontuurlijke snurker hier op de achtergrond, de man die vindt dat hij zich wreed inhoudt voor mij, want zonder mij was hij al de hele wereld rondgetrokken met een rugzakje. 

    Eergisteren kocht hij me nog een electrische fiets omdat ik zo moeizaam vooruit geraak tegen de wind in met mijn gewone fiets.  Fietsen is zo wat het enige dat we hier samen kunnen doen.

    Ik kan hier zitten lezen, haken, computeren, video of TV kijken, maar dat zijn allemaal dingen die je thuis ook kan doen vindt hij. 

    Nee, hier aan zee moeten we buiten, moeten we bewegen, moeten we de gezonde lucht opsnuiven...

    en ik ... ik ....

    IK WIL NAAR HUIS !!!!!!!!

     

    PS:  ik neem nog steeds geen pijnstillers en de facetinfiltratie deel 2 lijkt te werken.  Ik hou mijn vingers en tenen gekruist terwijl ik dit neerpen.

     

    24-07-2010 om 05:45 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
    » Reageer (3)
    19-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.tweede poging ....



    Ik speel nu op veilig en tik deze tekst nu eerst in op Word.


    Wat facetinfiltratie deel 2 betreft : onderstaande prent (zie vorige posting) drukt niet enkel mijn frustratie van gisteren uit, maar ook de doorstane pijn van vorige vrijdag : naalden die in zenuwen gestoken worden, om vervolgens verhittende electrische microgolf schokjes door diezelfde zenuwen te jagen, bijna zo erg als een tand laten ontzenuwen zonder verdoving!


    Goed, het waren maar 90 seconden braden per prik, maar er waren 6 prikken en het leek een eeuwigheid te duren. Ik bibberde op de tafel blijkbaar als een espenblad, want meneer doktoor zei : "maar mevrouw, u bibbert als een espenblad". Ik heb nog nooit een bibberend espenblad gezien, maar dat zal wel een vlaamse gezegde zijn zeker?!


    De dokter zei me ook dat het nog wel één à twee weken kan duren vooraleer ik de echte verbetering zou voelen en indien de pijn ooit zou terugkomen, dan kan alles moeiteloos herhaald worden. Dat klonk ontzettend geruststellend (sic), zeker toen ik besefte dat al de andere aanwezige patiënten waar ik die dag mee gepraat had habitués waren.


    Mr. Silver wou me troosten met een cadeautje voor de doorstane pijn en smart en hij zei : "shoeke willen we eens gaan zien voor een nieuw matras, 't is tenslotte solden!" en hij troonde me mee naar de matrassen winkel.

    Daar werden we opgevangen door een topverkoopster. Geloof me : ik herken een topverkoopster wanneer ik ze zie, want langs moeders kant waren alle vrouwen topverkoopsters.

    Deze dame kon een ijskast aan een eskimo verkopen.


    We vroegen bescheiden om een solden matras, afmeting 1,40 m breed, bestemd voor een ruglijdster.

    De dame bekeek me van top tot teen met een lachend verbaasd gezicht en zei : "slapen jullie nog in zo'n klein twijfelaarke, maar allez zeg, en dat in deze tijd."


    Nu moet je weten dat zij niet de enige is die hiermee lacht. Ook onze zoon zag me enkele weken terug in ons echtelijk bed liggen (pijnlijke rug) en ook hij vroeg me toen of ons bed altijd zo smal was geweest.

    Ik verzekerde hem dat ons bed nog steeds dezelfde afmetingen had als vroeger en dat hij en zijn broer en nog vele jaren mee ingelegen hadden. Met z'n vieren op één meter veertig!

    Ons bed een twijfelaarke noemen... huh !


    Maar... nu de verkoopster diezelfde opmerking maakte liet ik mijn ogen ronddwalen door de toonzaal en ik zag er inderdaad nog enkel van die grote luxueuse hotel beddenbakken waar je zo heerlijk in slaapt.

    De topverkoopster had mijn dwalende blik niet gemist en ze troonde me aan haar arm mee naar zo'n luxe model, kwakte er twee plastiekjes op (voor de voeten) en zei verleidelijk in mijn oor : "ga daar eens op liggen mevrouw en zeg eens wat je daar van denkt".

    Ik deed braaf wat ze zei en droomde weg en voor ik het wist waren we een factuur aan't betalen van een nieuwe luxe bed met een luxe matras en een stel bijpassende lakens, want de mijne van mijn twijfelaarke zijn nu natuurlijk allemaal te klein.

    De garnituur van kussens en sprei kregen we er gratis bij, met een brede glimlach van de top verkoopster natuurlijk.

    Haar dag kon niet meer kapot en onze spaarpot heeft weer een ferme deuk.

    Ik sluit af met haar overtuigende verkoops - sale - woorden: "allez mevrouw toe, op jullie leeftijd ... zeg eens eerlijk, hoeveel bedden gaan jullie nog verslijten? "


    19-07-2010 om 13:32 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    » Reageer (12)
    18-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GIL - KRIJS - SCREAM - etc...

     

     

    afbeelding : Louisa Giffard

     

    Nooit ..... MAAR DAN OOK NOOIT schrijf ik nog een hele tekst rechtstreeks in de editor! De verbinding viel uit en ik ben alles kwijt..... miljaarde miljaarde miljaarde ...... **$$$*!!&$**

    18-07-2010 om 18:35 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    » Reageer (2)
    15-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.claustrofobie...

    Jaja het was pure claustrofobie dat me gisteren plots deed beslissen om terug naar huis te komen.   Ik kreeg het plots stik benauwd in de beperkte ruimte van ons huisje op wielen.

    Ondanks het feit dat het aan zee altijd minder warm is dan thuis kon ik daar ook al enkele nachten niet goed slapen, ach wat zeg ik .... ik slaap nooit en nergens goed, ik ben een echte insomniac.   Ik word van het minste geluid wakker, het gesnurk zacht of luid van mijn bedgenoot, druppels op het dak, de wind, een straal zonnelicht, enfin... noem maar op.

    Eergisteren nacht zat ik dus in het kot van de nacht spelletjes te spelen op mijn laptop, wat moet je anders doen in een tinnen koekendoos van enkele vierkante meters, zeg nu zelf???   Het was toen dat mijn claustrofobie in volle furie haar kop opstak en gilde: "ik wil hier uit, ik wil hier weg, ik wil terug naar mijn huisje !!! ".

    Bovendien zitten we daar nu al veertien dagen aan zee en na veertien dagen weg van huis krijg ik altijd een aanval van heimwee.   Ik ben tenslotte nog aan het bekomen van onze lange reis naar Australië.

    Vermits mijn rug naar mijn mening 'beter' is dan voor de infiltratie - ik heb een hele week zonder pijnstillers kunnen leven - ga ik dan vrijdag naar het ziekenhuis voor deel twee van de infiltratie, we moesten dus toch naar huis en één dagje vroeger maakte de zaak niet.

    Bij nader inzicht was het geen slecht idee om gisteren terug te komen, want dit weekend is het de grote vakantie wissel en zullen de autostrades weer chock-a-block vol zitten.  

    De temperatuur in Antwerpen viel bijzonder goed mee toen we thuis arriveerden en ik dook meteen mijn zwembadje in.   Mr. Silver maakte van de gelegenheid gebruik om de de zwembadstofzuiger in mijn handen te duwen, want na twee weken rust lag er wel 't een en 't ander op de bodem.   Ach ... ik vond het helemaal niet erg om rustig over en weer zachtjes met mijn stofzuiger rondjes te lopen in het water.  De zon brandde niet te warm op mijn rug en ik was weer waar ik me best voelde:  thuis.

    Na het avondeten viel ik van puur contentement in slaap in de zetel, iets wat me zelden overkomt, met als gevolg dat ik slaapdronken rond tien uur naar mijn bed trok en daar natuurlijk onmiddellijk terug klaarwakker werd.  

    Geen nood : de TV aangezet en een paar uurtjes TV gekeken.   Mr. Silver plofte wat later naast me neer en wat ik niet kan, kan hij ongelooflijk goed.   Hij valt in slaap nog voor zijn hoofd het hoofdkussen raakt en welgeteld drie minuten later begon hij weer bomen door te zagen waar ooit iemand grote, dikke, lange ijzeren bouten in geklopt had.

    Met een zucht gaf ik het op en ik trok naar de logeerkamer in de hoop daar Morpheus te vinden.  Nada, noppes, niks.    Ik heb nog steeds naweëen van dat buikgriepje van vorige week en ik verging van de krampen.   Na eindeloos draaien en keren ben ik dan toch - zonder bril - op zoek gegaan naar Buscopan en ik heb zelfs een pijnstiller genomen, iets wat ik al heel de week heb proberen te vermijden om aan te kunnen voelen of mijn rug nu nog pijn deed of niet.   Ik schreef : 'zonder bril' en zonder mijn bril om drie uur 's nachts ben ik zo blind als een mol, dus het was op de tast.   Op de tast dan ook weer terug naar boven, waar ik nog tot vijf uur heb liggen woelen.    Ik luisterde naar de regendruppels op ons dak en het ruisen van de wind, maar was blij dat wij aan het ergste van de storm ontsnapt waren,  vergeleken met andere plaatsen in België.

    Ik ben dan uiteindelijk toch in slaap gevallen en werd plots wakker door een speels zonnetje dat door de gordijnen scheen.   In onze logeerkamer komt de zon op.   Ik had geen horloge, er hangt geen klok, er staat geen wekker en mijn bril lag in de andere slaapkamer.   "Dedju... seffens staat zoon 2 hier met de kinderen" ging als een flits door mijn hoofd en ik sprong uit bed om wat later beneden te merken dat het nog maar zeven uur was.   Ik heb dus vannacht welgeteld een tweetal uurtjes geslapen.

    Een dutje na de middag zal er ook niet inzitten, want de kindjes blijven hier terwijl zoon 2, die morgen met vakantie gaat, nog enkele dringende boodschappen moet doen en 's avonds blijven ze allemaal eten, zo kunnen we nog een babbeltje doen voor ze vertrekken.

    Wanneer we terug naar zee gaan hangt van verschillende factoren af :  hoe het verder afloopt met mijn rug, het weer en niet te vergeten ... mijn claustrofobie!  ;-)

     

    15-07-2010 om 11:03 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    » Reageer (10)
    11-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de facetten zijn geïnfiltreerd...

    Donderdag vertrokken we van de zee terug naar huis omdat ik de volgende dag al om 8 uur in het ziekenhuis moest zijn.

    In de auto zei ik tegen mijne zilveren : "oei, ik had die nieuw patatjes vandaag twee keer moeten koken zoals moeder het me vroeger geleerd heeft, want ik verga van de buikkrampen" .. enfin 't begon al goed... 

    's avonds komen er uit de mond van Mr. Silver woorden die ik uiterst zelden hoor : " shoeke ik voel mij niet goed, ik barst van de koppijn...": amaai, dat was verschieten.   "Hebt ge misschien te lang in de zon gezeten?" vroeg ik hoopvol, maar hij zei van nee en ik voelde aan zijn voorhoofd dat hij gloeide.   "Pakt de koortsthermometer eens" zei ik en na een kwartier kwam hij terug met drie thermometers waarvan er geen enkele nog werkte.   Ik raadde hem aan om een Dafalgan te nemen en wat te slapen.  Zonder koorts zou ik me meer ongerust hebben gemaakt, want als een man plots hevige hoofdpijn krijgt zonder koorts, dan kan het wel iets ernstiger zijn.    Wij vrouwen zijn het veel meer gewoon om hoofdpijn te hebben.   Vroeger elke maand, met de regelmaat van een klok, een flinke migraine.

    Ik nam me al voor om de volgende ochtend een taxi te nemen naar het ziekenhuis indien hij nog ziek zou zijn, want na de infiltratie mag je niet auto rijden, maar toen ik uit de douche kwam liep hij al terug rond, weliswaar nog flink ziek, maar bijzonder moedig - vrouwen zullen begrijpen wat ik bedoel.

    Fris gewassen, allez ikke toch, en met een Buscopan in mijn lijf tegen die verdomde patatten krampen vertrokken we naar het ziekenhuis.   Ik had zo'n kompassie met Mr. Silver,  dat ik hem zei om terug naar huis te gaan en nog wat te rusten vermits de behandeling toch ongeveer een halve dag in beslag nam.

    Mijn darmen gingen tekeer alsof WOII er plaatsvond.  Net wat je nodig hebt als je vrij lang op je buik moet gaan liggen met naalden in je lijf.   Ik hoopte maar dat ik geen onbetamelijke geluiden zou produceren, of nog erger, met naalden en al naar de WC zou moeten sprinten.

    En lieve verpleegster trok me zo'n ziekenhuisschort aan, ge kent die hé, die waar ge vanachter alles bloot houdt, echte haute couture.     'Gemakkelijk indien ik rap op de WC moet zijn' dacht ik nog.   De verpleegster leidde me naar een godzijdank 'koele' ruimte waar ongeveer een zestal ziekenhuis kruising stoel/bedden stonden en ik moest in één van die stoelen plaatsnemen.  Toen begon het zoeken naar een ader om een katheder in te steken, een onbegonnen werk bij mij - ik ben aderloos en heb dit al tot treurenstoe moeten ondervinden.  Zoals ik zei was het een lieve verpleegster, ze geloofde me toen ik haar zei dat ik zelfs op de afdeling hematologie in Leuven was afgekeurd als donor omdat ze mijn aders niet vonden.   Ze prikte me dus in de hand en koppelde een infuus aan.  Bij al wat ze deed kreeg ik een duidelijke uitleg waarom en waarvoor ze het deed en zo heb ik het graag, want je voelt je altijd zo zenuwachtig en hulpeloos in een ziekenhuis.   Ik begrijp dat het voor die verpleegster wel moeilijk moet zijn om steeds weer diezelfde uitleg aan elke patiënt te moeten geven, maar net daarom waardeer ik het zo.   Voor hen is het dagelijkse routine, maar voor ons is het allemaal niet zo evident.

    Na een tijdje reden ze me met stoel en al naar een andere ruimte waar een dokter en een andere verpleegster gekleed waren alsof ze een nucleaire oorlog verwachten.   Ik zit me nog steeds af te vragen wat voor producten ze daar in mijn lijf gespoten hebben???

    "Wilt u op de tafel kruipen op uw knieën mevrouw en dan met uw gezicht in dat gat vooraan, u vervolgens neerleggen en ik ga een kussen onder uw buik leggen." zei de nucleair aangekleedde verpleegster. 

    Ik lapte al de regels van elegantie aan mijn laars en kroop zo goed ik kon met mijn slechte rug en een baxter in mijn hand op die tafel.  Ik hoop dat er geen verborgen camera aanwezig was.  Op je buik liggen is niet evident wanneer je dikke boobies hebt en het duurde even vooraleer ik Lucy en Daisy in een comfortabele positie had gelegd.  Toen liet ik mijn gezicht in het gat neerhangen.

    Nu zou je denken dat de dokter na deze voor mij hachelijke onderneming onmiddellijk zou beginnen met zijn werk ... nee hoor, net zoals een tandarts die eerst je mond vol machinerie hangt begon ook deze dokter dàn een klapke te doen.   "aha mevrouw is Engelse zie ik?"  Door het gat gaf ik zo goed het ging in steno het verhaal van mijn leven, want de man leek geïnteresseerd en ondertussen zat hij lustig aan zijn bureau paperassen in te vullen.   Ik werd met de minuut zenuwachtiger, want ik zat tenslotte vol Buscopan en Lucy en Daisy lagen helemaal niet op hun gemak.

    Eindelijk stond de dokter op en kwam hij doen wat hij moest doen.   Enfin, op dat ogenblik had ik nog geen flauw benul van wat hij moest of ging doen.  Ik had wel het vermoeden dat het iets met naalden te maken had.   Ook hij begeleidde me verbaal door het hele gebeuren : " uw rug gaat nu koud aanvoelen mevrouw, niet verschieten.   Er gaat een venijnige prik komen mevrouw, niet verschieten.   Nog een venijnige prik mevrouw, ontspannen mevrouw, of mijn naald breekt nog af.  Dankuwel mevrouw."   en eindelijk de finale woorden : "voilà dat was het, is't gegaan?"  waarop ik zoals altijd geijkt antwoord : "veel minder erg dan een bevalling zonder verdoving dokter".

    Lucy en Daisy mochten terug in hun normale stand komen/hangen en ik moest terug van de tafel op de rijdende stoel plaatsnemen.   De verpleegster reed me terug naar de vorige kamer waar alle andere stoelen nu bezet waren door andere dames.   Diegenen die kennen zullen dit begrijpen.  Het duurde geen vijf minuten vooraleer het een heel gezellig vrouwenkranske werd.   Ieder vertelde zijn verhaal en we kregen er nog een lekker tasje koffie met een koekje om te bekomen, want na de infiltratie moet je een uur in die stoel blijven rusten.

    De dokter had me ook nog verwittigd : " Indien er geen verbetering optreedt moet u volgende week niet terugkomen voor de volgende stap mevrouw, indien er wel een merkbare verbetering is wel en indien het erger wordt moet ge ook terugkomen. Probeer dat allemaal maar te onthouden zonder notitie boekje op mijn gezegende leeftijd, kapot van de zenuwen en de krampen en na zo'n ingreep!   Ik zei het zinnetje tien keer na elkaar op in mijn hoofd als een mantra en hoopte dat ik het kon onthouden.    Ik stond versteld dat er een mogelijkheid was dat het niet zou helpen, dit was mijn laatste kans om van die eeuwige rugpijn af te geraken.  Ik rekende erop dat dit zou helpen, de neurochirurg had tenslotte zo overtuigend geklonken.

    Om in te kunnen schatten of de pijn  al of niet verdween,  was ik de dag voordien al gestopt met mijn straffe pijnstillers, maar nu deden niet enkel mijn darmen pijn, maar ik kreeg bovendien nog erge krampen in mijn maag.

    Mijnen trouwe zilveren zat ziek maar flink te wachten in de wachtkamer (daarom heet het wachtkamer natuurlijk) en voerde me huiswaarts waar we allebei neerfloepten, volledig uitgeteld en dat tijdens een hittegolf... niet te doen!    Tegen het einde van de dag beseften we dat we allebei een zomergriepje hadden.

    Onze kinderen vertrokken op reis en kwamen die avond nog even langs in hun prachtige gehuurde Camper om afscheid te nemen,  maar ik had hen voordien gebeld om op afstand te blijven zodat we hen niet zouden besmetten.

    We wuifden hen uit en ik trok naar het ene bed en vroeg vriendelijk aan Mr. Silver of hij in de logeerkamer wou gaan slapen.   Bij zo'n temperaturen heb je geen gloeiende, koortsige man naast je nodig in je bed.

    Het lukte me toch niet om te slapen, dus ik trok terug naar beneden en nestelde me in de zetel in de buurt van de pas aangeschafte airco.   Ik voelde me zo ziek dat ik op dat ogenblik niet kon oordelen of ik nu baat had gehad van de infiltratie of niet.    De volgende dag voelde ik me nog altijd even slecht en had ik nog evenveel last van krampen.  

    Mr. Silver daarentegen voelde zich stukken beter en stelde voor om toch terug naar zee te vertrekken, al was het maar om de koelte.    Ik zat in een ongelooflijke tweestrijd omdat ik me zo ellendig voelde, maar kom, je kan je evengoed ellendig voelen aan zee als thuis.  Ik liet hem alles in de auto steken en kroop er als laatste in, toen de airco al wat afkoeling gaf.

    Toen we eindelijk aan zee waren was ik blij dat Mr. Silver me meegesleurd had, aan zee was de temperatuur beduidend lager en er stond een fris windje en ik kon eindelijk terug ademen.

    Voilà en nu zit ik hier zondag ochtend, de maag en buikkrampen zijn veel beter, ik voel me niet meer ziek en ik durf het bijna niet te schrijven maar .... geen pijnstilling genomen - en ik hou mijn tenen gekruist terwijl ik dit schrijf - geen rugpijn gehad de hele nacht, ik kon me zelfs draaien en keren als een twintigjarige ..... hopelijk blijft het zo!

    11-07-2010 om 09:21 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    » Reageer (11)
    05-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.globetrotterkes....

    Na een héél warm weekje thuis zijn we nu terug aan zee.   Ik begin elk putteke op de autostrade al goed te kennen.   Deze keer zijn we er geraakt zonder banden problemen.

    We moesten terug naar huis omdat er van alles gepland was.   Een middagje uit met twee goede vriendinnen, een dagje op Tibo passen, een cake bakken voor het verjaardagsfeest van Seppe, na de middag de maandelijkse afspraak met de blogvrienden en daarna natuurlijk het verjaardagsfeest.

    Gelukkig kon ik thuis regelmatig in ons zwembadje duiken om even af te koelen, maar ik klaag niet hoor ... van mij mag het heel de zomer zo blijven!   Zeker nu Mr. Silver in de solden voor mij een prachtige airco gekocht heeft.    Eindelijk koelte in huis.   Zo moet het zijn:  in de tuin warm, in het zwembadje nat en fris en binnen lekker koel, ....o, wat is het leven mooi als de zon schijnt .... lalalalala....

    Maar hier in ons sleurhutje aan la mer du nord is een ventilator ruim voldoende om verfrissing te krijgen.   Aan zee waait er altijd een stevige bries, enfin zo begin ik toch te denken.

    Gisteren zijn we, na aankomst, weer op onze stalen ros geklommen en zijn we naar het strand gefiets en ja ... weer heel de weg wind tegen.   Ik was kapot !   Zoals ik jullie al tot treurenstoe verteld heb:  ik kan niet goed fietsen, ik ben het nog aan't leren.    Vooral de vitessen euh... gears... euh... dedju ik vind het correct nederlands woord niet, maar jullie begrijpen wat ik bedoel: wel van die vitessen snap ik echt niks.   Mijn fiets heeft er zeven en de hele weg zit ik eraan te draaien in de hoop om wat gemakkelijker vooruit te komen, maar het lukt me niet, ik ben te dom om het te begrijpen. 

    Wanneer je met een auto traag rijdt dan zit je in een lage versnelling, één ofte twee dus, maar is dit ook zo op een fiets???   Mr. Silver heeft het me al honderd keer uitgelegd en ik snap er nog niks van.  In eender welk vitesse geraakte ik gisteren amper vooruit tegen die wind.   't Kan natuurlijk ook aan mijn uitstekende conditie liggen (sic)       Bij nader inzien had ik misschien toch beter geïnvesteerd in een electrische fiets, maar het kwaad is al geschied.   Ik heb een goede, maar gewone fiets gekozen met de bedoeling om wat te sporten.   Kwestie van mijn dieet wat vooruit te helpen.

    Dieet huh ... laat me niet lachen!   We gaan van het ene feest naar het ander en ik durf me gewoon niet meer wegen.   Mijn elastieken spannen nog altijd even erg, mijn boobies zijn nog altijd even groot, dus er zal nog niet veel veranderd zijn vrees ik.

    Vanmiddag komen schoonzus en schoonbroer zee op bezoek en die brengen een gebakje mee ... hoe kan ik nu weigeren om daar een stukje van te proeven ????  en van dat warm weer krijgt een mens zo'n dorst hé.   Ik maak nu elke dag na de middag een volle pot verse munt en gember thee en ik vind dit nog de beste dorstlesser, maar zo net voor het eten hoort bij dit warme weer toch een frisse Pastis,  het lijkt nu toch alsof we in het zuiden van Frankrijk zitten, zeg nu zelf.

    We hadden heel de maand juli vrijgehouden om een volle maand aan zee te blijven - geen afspraken - maar ja, de neurochirurg had enkel twee dagen vrij in juli.   Natuurlijk...  iedereen is dan op vakantie in het buitenland behalve Bibieke.     De 9de en de 16de gaan we dus terug naar huis en dan keer ik, hopelijk pijnvrij, terug voor de rest van de maand aan zee.   We moeten wel op tijd thuis zijn,  want ik verneem zopas dat onze zoon 2 en zijn vrouwtje hun verjaardag vieren op 31 juli.

    Met Tibo is alles nog niet in orde.   Hij is terug beginnen overgeven, heeft nog steeds lichte koorts en volgens schoondochter 2 is hij op een half jaar amper 500 gr bijgekomen.   Donderdag gaan ze terug naar de maag-darmspecialist.  Ik hou tenen en vingers gekruist dat ze de oorzaak vinden, maar ik hoop ook dat het niets ernstig is.  Steek aub allemaal een bougieke aan.

    Voilà... tot zover het leven zoals het is op de camping.

    Zonnige zeegroetjes aan al mijn lieve vrienden, familie en eventuele bloglezers!

     

    05-07-2010 om 13:19 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    » Reageer (12)


    Inhoud blog
  • Olà
  • een kat op een hete tinnen dak ...
  • lalalalala....die mooie zomer ....
  • to blog or not to blog ...
  • warm en koud en besparingen ...
  • het moet niet altijd serieus zijn .... :-D
  • een stadje doen ...
  • nooit gedacht dat ik zo iets zou posten ...
  • Op verzoek van veel vrienden hervat ik mijn blog …
  • eventje terug ...

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    100%
    150%
    200%
    LOEP


    Foto

    kleinzoon 1


    Foto

    kleinzoon 2
    Foto

    kleindochter
    Foto

    kleinzoon 3


    Foto

    kleinzoon 4


    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    tapascreatiefkoken
    blog.seniorennet.be/tapascr
    Startpagina !

    Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • HUISMUSJE 1

  • Zoeken met Google




    Archief per maand
  • 01-2017
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006
  • 04-2006
  • 03-2006
  • 02-2006
  • 12-2005
  • 11--0001

    ik zou niet nee zeggen indien ze het moesten vragen...
    maar ze vragen het niet......

    I wouldn't say no if they asked me....
    but they don't ask me.....


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • voor info over dyslexie moet je bij sprankel zijn!

  • Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • of voor nederland bij Balans


  • Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • kING OF THE CASTLE

  • Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk.
    Before you open this link, turn off my blog music at the top right!
    Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!


    Zoeken in blog



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!