|
De feestdagen naderen tegen warp speed en ik kan niet meer zo goed tegen die snelheid functioneren. Ik ben meer een boemeltreintje geworden.
Enfin, het huis is versierd, de kerstboom staat en bijna alle pakjes zijn gekocht en verpakt en veilig uit de weg gezet zodat Molly ze niet kan vernielen. Nog één pakje en dan zijn we rond, dat is nog werk voor deze namiddag.
Mijn kerstmenu zal traditioneel zijn, maar het is nog iets te vroeg om daarvoor inkopen te doen.
Mr. Silver is even met zijn tuinmaat naar de gemeenschappelijke moestuin getrokken, want volgens de buurman zou er ingebroken zijn in hun ‘kot’ en zou er een glasraam gebroken zijn. Malheur de malheur.
Veel tijd zullen we deze namiddag niet hebben om te shoppen, want broer 2 en schoonzus geven laat deze namiddag een tuinfeestje met Gluhwein en hotdogs. We moeten goed ingeduffeld en liefst mèt paraplu komen. Gelukkig heeft Mr. Silver nog een Russische muts dat precies van Grizzlyberenhuid gemaakt is en bovendien oorkleppen heeft, want hij is nogal ne kouwelijke.
Gisteren heb ik mijn batterijen wat opgeladen door een echte luie pyama dag in te lassen… in de zetel voor de TV en lekker warm onder een dekentje. Ge zult het weeral zien hé, vlak voor de feestdagen en mijn keel ziet vuurrood.
Bovendien heeft mijne zilveren (denken we) een spier verrokken in zijn dijbeen.
Verdorie zeg : eerst zijn carpale tunnel syndroom, dan naar de dokter omdat hij een vrij grote cyste op zijn vinger kreeg, nu pijn in zijn dijbeen…ik vrees dat hij ook stillekesaan aan’t verslijten is. Zijn dijbeen moet toch pijn gedaan hebben, want hij trok vanmorgen naar de dokter, maar kwam onverrichter zake terug: de praktijk was toe en normaal zou hij naar een vervanger moeten, maar het doet waarschijnlijk dan toch niet zoveel pijn, want hij heeft er gewoon terug wat Voltaren op gesmeerd en is naar ‘den Hof’ vertrokken.
Vorige week vrijdag zijn we met de kinderen naar Urbanus gaan kijken in het Sportpaleis. Het was de eerste keer dat ik hem in levende lijve zag. De show was heel goed, maar eerlijk gezegd, in het Sportpaleis zit ge – indien ge betaalbare plaatsen wilt - zodanig ver van het podium dat Urbanus maar twee cm. groot lijkt.
Daarom moet ge, wilt ge iets zien, voortdurend kijken naar het reuze scherm dat boven hem hangt.
Nu vraag ik me af of ge dan niet beter wacht tot de show ooit op TV komt, dan kost het niets.
Diezelfde avond trad Deus op, dus ge kunt u voorstellen na afloop van beide shows wat een massa volk tegelijk stond te wachten op het openbaar vervoer om weer naar huis te kunnen. Er was ons op alle mogelijke manieren afgeraden om met de auto te komen. ’t Was ook een ongelooflijk pokkenweer.
Ik moet toegeven dat De Lijn zijn uiterste best heeft gedaan om deze enorme mensenmassa zonder ongelukken weg te krijgen, hoewel ik op een gegeven ogenblik vreselijk last kreeg van mijn claustrofobie toen ik tussen de massa zachtjes vooruitgeduwd en samengeperst werd. Dankzij de goede organisatie waren we net op tijd op de tram zodat ik niet van mijne sus gedraaid ben, maar het had geen vijf minuten langer mogen duren.
Allez hup … er wacht me nog een drukke dag, dus ik moet dringend aan de slag! ;-)
|
