|
Er is iets serieus mis met mijn schrijfknobbel. Hiermee bedoel ik niet de knobbel die je aan je vinger krijgt door veelvuldig schrijven, maar de inspiratieknobbel in je hersenen.
Die hersenknobbel laat me tegenwoordig in de steek. Niks inspiratie, nada, rien, nul komma nul.
Als je niets te zeggen hebt kan je beter zwijgen werd me vroeger aangeleerd. Daarom is het hier tegenwoordig ook al eens stil.
Echt eens flink een boom doorzagen wil ik hier ook niet doen, dat heb ik vorige vrijdag bij mijn blogmaatjes gedaan en daar kreeg ik de broodnodige steun en troost die me er weer bovenop hielp. Mijn blogmaatjes zijn ook flink wat goedkoper dan een therapeut. :-D
Ik zou kunnen schrijven dat ik uitkijk naar onze vakantie aan zee in juni, maar dan zou ik liegen
vrienden weten waarom :twisted:
Maar kom
de zon schijnt vandaag en vanmiddag komt kleinzoon 4 en dan gaan we van het mooi weer genieten door een lange wandeling te maken.
Kleinzoon kan dan zijn middagdutje doen in de buggy en ik kan op de buggy steunen om mijn pijnlijke rug en knie wat te helpen.
Wat er plots mis is met mijn knie is ook weer een raadsel.
Met Herniaretta heb ik al leren leven en ik kijk al reikhalzend uit naar de facet infiltratie in de pijnkliniek in juli, maar ik denk dat mijn knie me gewoon even wil laten weten dat zij er ook nog is.
Madam knie stuurde signalen naar mijn hersenen alwaar mijn werkloze schrijfknobbel zich bevindt en zei daar : laat dat mens nu eens ophouden met zagen over maag en darmen en rug, vermeld mij eens
ik ben er ook nog! waarop mijn gehoorzame neuronen onmiddellijk van de gelegenheid gebruik maakten om nog wat extra pijnscheuten naar mijn rechterknie te zenden.
Ligt het aan mijn kniekussen, die ik s nachts tussen mijn benen gekneld hou omdat Herniaretta zich zou koest houden terwijl ik slaap?
Ik denk het niet, want ik slaap al heel lang met dat kussen.
Vroeger, in betere tijden, lag dat been over Mr. Silver gedrapeerd, maar ze is er niet meer zo welkom sinds ze meer en meer gebruikt wordt om te stampen wanneer hij voor de zoveelste keer een vreselijk decibel-overschrijdend snurkconcert geeft.
Soit, een tube zalf en dezelfde pijnstiller die ervoor zorgt dat Herniaretta zich koest houdt maakt het lopen ietwat draaglijk.
Ik vertel het zelfs niet meer aan mijn dokter, want ik haar ogen lees ik : ge wordt een dagje ouder madammeke en wat vermageren zou ook goed zijn voor uw kniekes.
Praise Buddha dat ik ook graatmagere mensen ken die rug- en knielijder zijn. :-8)
Voilà, dit is nogmaals het bewijs dat senioren enkel nog kunnen praten en schrijven over hun pijntjes en kwaaltjes.
Ik zou jullie nogmaals en tot treurens toe kunnen vertellen dat ik kapot was van emotie na het lezen van Sprakeloos van Tom Lanoye, maar dat heb ik al twee keer gedaan en ik wil niet dat jullie denken dat ik ook nog mijn marbollen (*knikkers) begin kwijt te geraken. Ik wil enkel en alleen dat iedereen het boek leest.
Seffens komt onze jongste schattebol, dus ik ga ons huis even wat kindvriendelijker maken. (zijn autootjes en garage klaarzetten).
Zelf is hij nog het meest verliefd op de Dinky toy autootjes van zijn grootvader, die veiligheidshalve achter glas bewaard worden en de twee gebronsde tutters (*fopspenen) van zijn vader en oom die achter hetzelfde glas bewaard worden. Mijn moederhart kon en kan er nog steeds geen afstand van doen. :-D
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
,en kinderen..zie ik gewoon niet,en ouderdomskwaaltjes ..da kopke wil da ni toegeven,daar voel ik me 20 ,maar lijf en leden
maar ik klaag ni,er zijn ergere dingen he Bijouke...zoals vakanties aan zee
