Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar t is verdorie toch gemakkelijk als je wat geld hebt. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het moet niet overdreven veel zijn, maar toch liefst voldoende om je rekeningen te kunnen betalen, genoeg overschot voor eventuele onverwachte rekeningen en liefst nog een beetje om je te laten genieten van je vrije tijd en als het kan je kinderen indien nodig uit de nood te helpen.
Weinig of geen geld brengt heel veel zorgen met zich mee, maar op dit ogenblik hebben mensen met veel geld precies evenveel zorgen.
Hoe meer je hebt, hoe meer je kan verliezen.
Voor mensen met een hogere welstand is de val naar beneden veel groter en moeilijker te verwerken dan bij de doorsnee burger die zon welstand nooit gekend heeft en altijd de eindjes aan elkaar heeft moeten knopen.
Wanneer je op korte termijn je fortuin drastisch ziet verminderen, dan kan ik me voorstellen dat het koud zweet je uitbreekt.
Om één of andere mysterieuze reden zijn de beelden van Wall street in de jaren dertig, toen failliete zakenlui uit het raam sprongen, in mijn geheugen opgeslagen.
Ik weet eigenlijk niet waarom, want thuis hadden we geen geld en het beetje dat we nu hebben bijeengespaard door zuinig te leven en hard werken, dient om ervoor te zorgen dat we later onze kinderen niet tot last zullen zijn.
Maar of het nu over veel of weinig geld gaat, het beetje dat we hebben zou ik ook niet graag kwijtspelen!
Zelfs op Seniorennet gaat vandaag de Poll over de huidige financiële onrust.
t Ja
wat moet je doen om je spaarpotje in zon kwakkel financieel klimaat veilig te stellen? Ik zou het begot niet weten.
De grote crisis van de jaren dertig begon ook in Amerika op de aandelenbeurs toen de koersen in elkaar klapten.
Mensen gingen toen in paniek massaal hun spaarcenten van de banken afhalen, met als gevolg dat de banken allemaal failliet gingen en veel andere mensen daardoor hun spaargeld verloren.
Het gevolg van al die faillissementen was dat de koopkracht van iedereen verminderde omdat men sterk moest bezuinigen.
Dat had dan weer tot gevolg dat er firmas failliet gingen, wat dan weer tot gevolg had dat heel veel arbeiders ontslagen werden.
De crisis bleef ook toen niet beperkt tot de VS. Het werd daarna een internationale bank crisis.
Amerikaanse banken begonnen de schulden van alle landen op te eisen wat de economie wereldwijd ineen deed storten met massale werkloosheid en armoede tot gevolg.
Iemand zonder spaargeld die veel geleend heeft kan zich nu misschien enigzins gerust voelen, maar als we naar de vorige crisis kijken, dan zien we dat ook die mensen slachtoffer werden. Ze konden hun leningen niet meer afbetalen omdat ze werkloos werden.
Ook in de jaren dertig greep de president van de VS in en diende bij het Congres een noodwet in, bedoeld om grote banken niet verder mee te sleuren in de faillissementen van de kleine banken.
Toen werd dit voorstel onmiddellijk aanvaard, maar uiteindelijk herstelde de economie zich pas na een tweede wereldoorlog.
Het Amerikaanse Congres is deze keer niet zo happig om het voorstel van President Bush klakkeloos en snel te aanvaarden.
Vandaag lees ik dat er weer een heel grote spaarbank failliet is gegaan, WaMu (Washington Mutual). De genadeslag kwam naar het schijnt omdat spaarders hun geld massaal van hun spaarboekjes afhaalden.
Als we even de Poll van Seniorennet van vandaag bekijken :
Dan merk ik dat op dit ogenblik 845 stemmen hebben geantwoord :
Ik doe niets speciaals, ik hou hoe het was |
79.6% |
Ach, ik ben een fatalist
wat moet gebeuren zal gebeuren, erover piekeren lost de zaak toch niet op, want onze toekomst ligt uiteindelijk zoals het altijd geweest is, in de handen van de grote Multinationals en rijke economen.
Maar
. als we even de tijd nemen om de geschiedenis van de vorige crash te bestuderen, dan merken we dat een massale geldafhaling bij de banken de zaak nog verergerd en bespoedigd heeft.
Het beetje dat we op de bank hebben zullen we dan maar laten staan zeker?
Om op een leukere noot af te sluiten :
vanavond gaan ventje en ik lekker uit eten met onze kinderen om onze veertigste huwelijksverjaardag te vieren.
Dàt zullen ze ons dan toch niet meer kunnen afpakken. :wink:
|