Ik had me voorgenomen om eerst en vooral mijn boekhouding te doen, daarna wat op te rommelen en te kuisen,  want straks komt Pazke op bezoek.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen dacht ik ‘Foert’ – ik weet dat zij het helemaal niet erg vindt als het hier wat overhoop staat.   Een gezellig babbeltje heeft voorrang.

Ik merkte ook dat ik al enkele dagen achterstond met mijn dagboek en op mijn leeftijd kan ik niet meer zeker zijn of ik morgen nog weet wat er enkele dagen geleden gebeurd is.

Dinsdag was een ongelooflijke dag, eentje die ik voor geen geld ter wereld had willen missen.

Zoon 2 was een tijdje terug gefilmd en geïnterviewd voor de Europese school en dinsdag was hij gevraagd om te komen spreken voor de leerkrachten in diezelfde school.

Ik vind het erg dat ik de video hier niet op mijn blog kan plaatsen, maar ik moet tenslotte discreet omgaan met zijn persoonlijk leven.  Het is tenslotte niet zijn dagboek.

In feite moet ik bekennen dat ik niet weet hoe ik een video moet uploaden zodat ik het op mijn Facebook kan zetten, dan kan het wel door vrienden en familie bekeken worden – indien er iemand mij raad kan geven hoe het moet, dan zou ik dit zeer op prijs stellen.

Het onderwerp dyslexie me blijft nog steeds boeien, ik volg de evolutie omdat ik besef dat misschien ooit één van mijn kleinkinderen het zou kunnen overgeërfd hebben en dan wil ik weten hoe het tegenwoordig op school aangepakt wordt.

Daarom had ik aan zoon 2 gevraagd of ik mee mocht om te luisteren.   Ik beloofde om héél braaf en stil achteraan in de zaal te zitten en mijn mond te houden.

De video met het interview met zoon werd eerst afgespeeld en de zaal werd muisstil.

Daarna mochten de leerkrachten aan zoon vragen stellen.

Alles was in het Engels omdat het voor de Europese school was.  
Ik zat stomverbaasd te luisteren hoe goed zoon 2 nog Engels sprak,  want onderling spreken wij nu altijd Nederlands en er wordt nog bitter weinig Engels gesproken nu mijn beide ouders overleden zijn.

Van alle kanten werden vragen op zoon afgevuurd en ik keek vol bewondering naar de vrucht van mijn schoot.

Hij antwoordde zo ongelooflijk zelfzeker en straalde zoveel zelfvertrouwen uit dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg.  

Voor me zat een jonge vrouw en toen zij het woord kreeg stond ze recht en zei dat ze geen vraag had,  maar dat ze ontzettend blij was dat ze het verhaal van zoon had mogen horen en dat ze er heel veel uit geleerd had.

Nadien werd hij nog door heel veel mensen gefeliciteerd.  

Ik was ongelooflijk blij en trots dat ik het had mogen meemaken.

Nadien kregen we door de school een diner aangeboden en veel mensen hadden hem nog vragen willen stellen,  maar zoon wou zo snel mogelijk vertrekken om verder in hun nieuw huis te werken – de verhuis is gepland voor 29 november.

Gisteren hebben we de hele dag op Seppe gepast – hij was voor één keer gelukkig  eens niet ziek.  De kribbe was gesloten voor een pedagogische studiedag.

Een zieke Seppe is een handvol – een niet zieke Seppe zijn vierenveertig handen vol.   De deugnieterij droop gewoon uit zijn pretoogjes.

Mr. Silver en ik waren gisterenavond doodop.   Indien men de energie van zo’n tweejarige zou kunnen bottelen en verkopen dan waren we op slag schatrijk.

Om half vier hebben we dan kleindochter van school gehaald en hen beiden naar hun nog steeds zieke mama gevoerd.

Kleindochter keek maar sipjes omdat zij niet was mogen meekomen.   Ik stelde haar meteen gerust – ze moest nog maar twee keer slapen,  want zaterdag komen ze allebei naar ons en ze blijven overnachten.

Gisteren kwam broer Ardennen, op de terugweg van een bezoek bij zus Engeland, even langs om naar onze auto te kijken die al een tijdje een raar geluid maakte.

Ik weigerde om er nog grote ritten mee te maken tot ik wist wat het gekletter was.

Broer suste me en zei dat er waarschijnlijk een klepje van de uitlaat doorgeroest was. 

Toen hij echter wat later terug binnenkwam was hij toch geschrokken.

Twee van de vijf bouten in het wiel waren helemaal gelost en kletterden rond onder de hubcap.

Nu herinner ik me dat er ooit op de snelweg een wiel van de auto van Paz is gevlogen en ik ben blij dat ik zo voorzichtig ben geweest om geen lange afstanden te rijden.   

Vandaag las ik in de krant een artikel over een heel moedige man die een kindje uit het water heeft gered.  

Een buggy was de helling afgerold met een kindje erin en was in een diepe vijver gerold.

De man is zonder aarzelen in het koude water gesprongen en heeft het kindje gered.   Nadien heeft zijn vrouw nog heel wat werk gehad om hem en de grootmoeder van het kindje (die even later ook in de vijver was gesprongen), uit het water te sleuren.

Waarom ik dit nu belangrijk genoeg vind om dit hier te schrijven : wel ten eerste omdat ik het heel moedig van de man vind en ook omdat ik heel toevallig vorige zaterdag op een feest naast deze zeer moedige mensen aan tafel zat.

Lees meer hier : (GVA)