’t Is ten eerste al niet achter den hoek,  want zus woont net boven Wales.

Broer en schoonzus Ardennen reden met ons mee in de auto en hebben eerst bij ons overnacht omdat we heel vroeg moesten vertrekken. 

We gingen via de Eurotunnel van  Calais naar Folkestone en van daar is het dan nog een flink eind rijden naar zus.

Broer en mijne zilveren waren al aan het redetwisten over de route rond Londen die ons lief GPS madammeke aangaf.

Wij tikken altijd de snelste weg in met tolwegen. Dan ga je oostwaarts rond Londen via de Dartford tunnel.

Broer beweerde dat het korter was indien je de M25 westwaarts nam en dat je zo ook tolwegen vermeed.

We namen ons voor om het op de terugreis uit te testen, maar da’s een verhaal voor een volgende keer.

Twee mannen in een auto die bekvechten met een virtuele vrouw in een GPS is een hilarisch scenario voor een film.

Maar ik dwaal weer af:

Zus (anglais) was net voor we arriveerden twee vrienden uit Verviers (français) gaan afhalen op het vliegveld van Birmingham.

Schoonbroer (Irlandais) wist van niets – die was gewoon lekker gaan golfen en ging daarna naar een etentje van zijn golfclub.

Neef/België (flamand) was inmiddels ook bij zus gearriveerd met de auto, hij was op dat ogenblik voor z’n werk in Engeland en hij ging wat later ook zijn vrouwtje (hollandais) afhalen,  want zij kwam ook per vliegtuig.

Gelukkig woont zus in een zeer groot huis en konden we er bijna allemaal logeren.

Omdat het bij zus allemaal zo groot en zo mooi is voelen ventje en  ik ons daar altijd zo’n beetje  Daisy en Onslow.  

Slaapkamers en badkamers bij de vleet, een conservatory waar je in verloren loopt.  Enfin, laat ons zeggen : …er is room for a pony.

Zij circuleren ook in heel andere, veel hogere kringen dan wij en dan moet je voortdurend op je hoede zijn dat je geen faux pas maakt.   

Niet zo simpel veur ne gewoene warkmens!

Voor schoonbroer was het een complete verrassing toen hij ’s avonds laat thuiskwam en ons daar allemaal aantrof.

zaterdag:

De volgende dag, de zaterdag dus, arriveerden ook hun twee zonen en nog enkele andere vrienden die ook allemaal ver weg wonen in andere uithoeken van Engeland.

Wij hebben de hele zaterdag geshopt-till-we-dropped.   Alle engelse lekkernijen die we hier niet kunnen vinden kopen we op onze trips naar mijn ex-homeland.  

Branston’s pickels, mint sauce, meat-pies, pork-pies, cornish pasties,  mushy peas, Shredded Wheat, Malt vinegar, Golden Syrup, Lemon Curd, leesboeken..enfin veuls teveul om op te noemen.

’s Avonds was het dan le moment suprême : het groot surprise feest.  

Voor schoonbroer was het al zijn 'oemptiende' retirement party, hij was zelf de tel al kwijt.

Schoonzus, broer Ardennen en wij deelden een tafel met de Waalse vrienden van zus – het taalprobleem werd op die manier opgelost. 

Les Anglais ne parlent pas français en omgekeerd la même chose dus.

Neven en nichten (de jonkheid ) deelden een andere tafel en aan de eretafel bij zus en schoonbroer zaten hun goede vrienden.

De Chef, zo werd me verteld,  was ooit nog kok geweest op het schip van The Queen herself - astemblief, wat zegt ge daar van Fons?   Da’s autre cheese hé? :lol:

Na het diner vertrokken veel gasten terug naar hun hotel of naar huis,  maar wij hebben nog tot de vroege uurtjes doorgefeest bij zus thuis.

Zoals hiervoor reeds gezegd: de Frans sprekende vrienden van zus spraken geen engels en de engelse vrienden van zus spraken geen Frans.   Wijle daarentegen wipten gezwind over en weer van Vlaams naar Engels en Frans en hadden ze er nog een paar Duitsers en Spanjaarden tussengesmeten dan was dit ook nog gelukt!

Alhoewel… 't is niet zo gemakkelijk als je wat gedronken hebt, ik verzeker het u, tegen het einde van de avond sprak ik tegen de  Engelsen Frans en tegen de Walen Vlaams en tegen mijne zilveren Chinees…

De overbuurman van zus – een ongelooflijk grappige Schot – maakte de avond voor ons onvergetelijk.
De man hoorde thuis op een scène voor stand-up comedy.

Hij ging thuis even zijn gitaar halen en tot in de heel vroege ochtenduurtjes werd er uitbundig gezongen en ter afsluiting van de avond ging de whisky chalice rond. (zie fotooke hierboven)

Mijnen inmiddels al goede vriend – de plezante Schot – legde me uit dat dit in Schotland een vriendschaps ritueel is – men vult de chalice met whisky en geeft het vervolgens aan elkaar door,  iedereen neem een flinke slok en eens den toer gedaan werden alle armen gekruist en werd er uit volle borst door alle aanwezigen Auld Lang Syne gezongen.   

Zeg nu zelf….op gebied van rituelen, tradities en singalongs  zijn die Britten toch niet te kloppen hé? :wink:

(vervolg dag 2-3 volgt later)