Dinsdag heb ik al mijn moed bijeen geschraapt, ben in mijn vwoituurke gestapt en helemaal op mijn eentje naar de Kempen gereden, natuurlijk met de goede begeleiding van ons Ttttommeke.

Vroeger reed ik elke dag en was er geen vuiltje aan de lucht, maar nu ik niet meer werk lijkt het heel normaal dat mijn heer en meester steeds het stuur in handen heeft.

Het gevolg is dat ik nu nog heel weinig zelf met de auto rijd, tenzij diezelfde heer en meester een Duvel teveel op heeft.  
Zonder enig protest krijg ik dan de toelating om huiswaarts te keren.  
Ik krijg dan ook nooit commentaar op mijn rijstijl omdat hij binnen de minuut naast me ligt te ronken.

Enfin, ik dwaal weer af.

Zonder veel moeite geraakte ik bij ons Pazke in het mooie Kempenland en samen brachten we een heerlijke babbeldag door.

Herman – echgenoot van Paz – verdween de hele dag ( misschien was hij verbannen naar elders in huis :lol:) en verscheen slechts ’s middags aan tafel om een lekker ‘tomat crevetje’ te eten.

Toen ik aan Paz terloops vertelde dat ik zo’n pieteklein beetje verslaafd was aan een woordspel op Facebook – dankzij Lieve !!! - zei ze me dat zij veel liever het spelletje Chainz speelde op Seniorennet.

Ik merkte de volgende dag onmiddellijk dat Paz uit nieuwsgierigheid toch het woordspelletje had gespeeld en me al had verslagen.  

Natuurlijk ging ik toen kijken naar het spelletje Chainz en potverdekke, miljaarde, miljaarde...is dat een verslavend spelletje zeg! 
Ik speel dat zelfs nog verder  in mijn dromen.

Gisteren werden bij onze lieveling Seppe de amandelen en poliepen verwijderd en er werden ook buisjes in zijn oren gestoken, dit allemaal in de hoop dat hij nu eindelijk voor een lange periode gezond zal zijn.

Toen we hem gisteren gingen bezoeken,  met een geschenkje voor de doorstane pijnen en smarten,  lag hij nog altijd onrustig slapend op het buikje van zijn zwangere mama.   Zijn ademhaling was een mengeling van luid gekreun/geronk/gesnurk.  

Daarnet heeft zijn papa gebeld dat het vandaag helemaal niet goed gaat met hem, hij heeft nog heel veel pijn ondanks de pijnstillers en weigert te drinken, wat bij een klein kindje wel moet omdat ze zo snel uitdrogen.   Het zou te mooi zijn indien ook deze ingreep zonder complicaties zou aflopen.  
We zullen maar duimen!:roll:

Mijn amandelen werden slechts verwijderd toen ik twintig was en de pijn daarna staat met een beitel in mijn geheugen gegrift.

Tien vreselijk lange dagen heb ik afgezien en kreeg ik absoluut niets door mijn keel.

Mijn ouders waren van mening dat je altijd flink moest zijn, nooit mocht klagen over pijn en altijd op je tanden moest bijten.  

We hadden nooit meer in huis dan een aspirientje en toen ze me dat aanboden kon ik het niet doorgeslikt krijgen.

Van een ander soort pijnstiller,  zoals bv. een poepsnoepje :shock:,   hadden ze blijkbaar nooit gehoord en ik natuurlijk ook niet.  Ik heb dus 'vrouwmoedig' tien dagen helse pijnen doorstaan.

Bovendien was door de operatie de linkerhelft van mijn tong verlamd en sprak ik met een vreselijk spraakgebrek, voor zover ik geluid kon uitbrengen …

Het heeft nog zes weken geduurd vooraleer mijn tong terug normaal functioneerde en ik zat met de schrik dat ik er voor de rest van mijn leven mee zou zitten.

Mijne zilveren en mijn zonen zullen denken wanneer ze dit lezen:  “ het was beter zo gebleven, dan zou het hier een pak stiller zijn in huis!”.:-8)

Mr. Silver is nog steeds bezig met de verbouwing van de zolder bij zoon 2 en morgen zijn we daar uitgenodigd om samen Pasen te vieren, natuurlijk indien Seppe weer niet in het ziekenhuis belandt. :-?

Zoon 2 en familie zijn heelhuids terug thuis na een korte vakantie en dit op dezelfde dag dat we hun postkaartje ontvingen.  

Er stond op het kaartje een lachend ventje van kleinzoon 1 met de woorden :  Het is hier heel leuk.  

Kleinzoon 2 had een wenend ventje op de kaart getekend met de tekst (door zijn mama geschreven natuurlijk) : “ik mis je een beetje”.

Dat missen is wederkerig.  

Kleinzoon 2 is mijn grootste knuffelaar en leeft net zoals ik in een eigen fantasie wereldje.   Wij begrijpen elkaar heel goed.

Maar elk kleinkind heeft zijn eigen plaatsje in mijn hart.  

Kleinzoon 1 weet dat hij heel speciaal is : omdat hij mijn eerste kleinkind is.  

Kleinzoon 2 weet het om voornoemde reden.

Kleindochter weet dat zij heel speciaal is omdat ze mijn enige en liefste kleindochter is en Seppe…
’tja Seppe – die is heel speciaal omdat hij sinds zijn geboorte zoveel bij ons geweest is.   Bovendien is hij nog helemaal niet geïnteresseerd waar hij in de rangorde van mijn liefde staat, want tot nu zou ik ook kunnen zeggen: omdat hij de jongste is, maar eind augustus zal dit ook niet meer zijn.

Ik heb zelf nooit mijn grootouders gekend.  

Mijn  Belgische grootouders heb ik slechts enkele keren gezien en daar heb ik helemaal geen goede herinneringen aan.   

Daarom ga ik ervan uit dat elk kleinkind of kind omwille van zijn eigenheid,  een zeer speciaal plaatsje in je hart moet krijgen en ze moeten dat ook weten en horen.