|
Impressionist artist, Barry Thomas, floods his canvases with light, vibrant energy and vivid color
Zaterdag was een prachtige zonnige dag, ietsie pietsie aan de frisse kant, maar die blauwe lucht en dat heerlijk zonnetje is al een belofte dat de lente eraan komt.
Niets kan tippen aan die eerste zonnestralen op je gezicht, de eerste keer dat je echt buiten kan na na die ellenlange winterperiode.
De bomen die terug tot leven komen, de krokusjes....aaahhhh....zalig.
Om hoogtes te kennen moet je ook dieptes gekend hebben, die vreselijke winter is nodig om je zo intens te laten genieten van de weerkerende lentezon.
Als je in een land woont waar de zon altijd schijnt dan heb je er toch veel minder aan, geef toe, je vindt het gewoon vanzelfsprekend en koestert het op de lange duur niet meer.
Dan, als de lente en daarna de zomer met zijn zwoele hete dagen weer teneinde loopt, kijk je weer uit naar de pracht van de herfst en de koude en de sneeuw van de winter.
Allee, ikke toch, sorry mensen maar ik werd zowaar even poëtisch bij het zien van zoveel zon in een prachtige blauwe lucht.
Zaterdag avond waren we uitgenodigd voor een gezellig en lekker etentje bij de dochter en schoonzoon van onze vrienden, dus besloten ventje en ik om zondag (we waren er van overtuigd dat het goed weer ging blijven) eens naar Cadzand by the sea te rijden om te gaan kijken of onze caravan de winterstormen getrotseerd had.
We gingen er voor vaderkesdag een dagje uit van maken.
Zondag ochtend stond ik goedgezind op, trok met een brede smile de gordijnen open van de slaapkamer en ik zag een vieze, grijze, mistige lucht en mijn opgeruimd gevoel zakte ter plekke in mijn sloefen.
Potvernondedekke toch....en zaterdag wast zo mooi geweest.
Enfin na een paar tassen straffe koffie besloten we om toch maar naar zee te gaan. Ingeduffeld voor een siberische winter zijn we vertrokken. Tegen Zelzate aan , - ik was net uit volle borst aant meezingen met Barry White en wat zag mijn lodderig oog, jaja.....ons Laura, de zon, ze was er. Toen we Cadzand binnenreden scheen ze in al haar glorie en pracht. Zaaaaaaalig.
t Caravanneke stond nog recht, ongehavend en maar een klein beetje bekeuzeld.
Nog even wachten en als het iets warmer weer is kunnen we daar overnachten en alles in orde brengen voor The Long Hot Summer - strandwandelingen maken en fietsen als mijn rug het toelaat. Of gewoon lekker buiten zitten in de zon en picnicken en de frisse zeelucht diep inademen. Ne mens is toch rap gelukkig hé?
We zijn dan lekkere verse vis, garnaaltjes en kreukeltjes gaan kopen in Breskens en dan vrolijk nog altijd uit volle borst Barry White zingend terug huiswaarts.
|
