|
Elke schoolvakantie is een steeds weerkerend probleem voor werkende ouders.
Als ex-werkende moeder kan ik er zelf van meespreken.
Op ATV pikte ik zondag nog een stukje mee van een programma over het doorstoten van werkende vrouwen door het glazen plafond. De grote struikelblok is nog steeds de verdeling werk/gezin. Dat is het voor ons altijd geweest.
Ik heb altijd graag gewerkt, was ambitieus en kom uit een geslacht waar de vrouwen mijn grootmoeder, tantes, moeder- altijd heel hard gewerkt hebben en daarbovenop nog heel het huishouden deden, tot en met het maken van kleding tot s avonds tien, elf uur.
Toen was er helemaal geen sprake van de nieuwe man.
Die lag uitgestrekt in zijn zetel te bekomen van zijn harde werktaak.
Toen ik trouwde en het vanzelfsprekend vond dat ik ook bleef meewerken stapte ik nog steeds in die leefwereld: de vrouw doet alles. Was me dat even schrikken.
Maar ik was jong, had veel energie en ben erin geslaagd om het allemaal te doen met zelfs nog veel vrijwilligerswerk s avonds erbij.
Hoe langer hoe meer ondervond ik hoe hard vrouwen moesten werken en ik vroeg aan mijn moeder waarom ze ons vroeger thuis niet meer had ingeschakeld in het huishoudelijk werk.
We hadden toch nog veel meer kunnen doen om haar te helpen als ze een beetje aangedrongen had. Als tiener zagen wij zelf het vele werk niet.
We moesten toen wel de meisjes toch elke dag ons steentje bijdragen met de afwas, kuis en patatten schillen, maar daar bleef het zo wat bij.
Maar moeder antwoordde: och kindje, ik heb niet meer van jullie verlangd omdat ik wist hoe moeilijk je het later nog ging hebben.
Ventje kwam uit een gezin met moeder aan de haard en had nog nooit vanzeleven zelfs een sok moeten oprapen.
Maar wij zijn de meisjes van 1968 en we begonnen meer en meer inbreng te verlangen van onze echtgenoot.
Ik herinner me nog steeds de ontzetting op het gezicht van mijn vader en mijn schoonmoeder die me allebei een vreselijke dolle mina vonden omdat ik probeerde om ventje mee in te schakelen in het huishouden.
Bij mij heeft het op zn minst vijfentwintig jaar geduurd.
Nu draait de lieve schat op volle toeren, maar toen ik werkte en kleine kindjes had was het nul komma nul.
Daarom heb ik nu zon begrip voor mijn werkende schoondochters. Eén ervan staat gelukkig in het onderwijs en haar man zoon 2 ook, die hebben gelukkig geen problemen met opvang tijdens schoolvakanties.
Schoondochter 1 en zoon 1 daarentegen moeten opvang zoeken tijdens de vakantieperiodes.
Schoondochter 1 kan als verpleegster nog een beetje schuifelen met haar uren, en haar opgespaarde overuren kan ze dan gebruiken om de tweede week vakantie als verlof op te nemen.
De eerste week proberen wij ze zoveel mogelijk uit de nood te helpen en dan nog vragen ze enkel het hoogstnodige.
Even terug naar het TV programma.
Er werd gesproken van werk-flexibiliteit samen met je werkgever.
Ik kreeg toch nog steeds de indruk dat het vooral van vrouwen verwacht werd dat ze flexibel zouden zijn.
Er nam maar één man deel aan het debat.
Ik ben nog niet zo heel lang gestopt met werken en ik kan me niet herinneren dat er veel mannelijke werknemers vrijaf vroegen omdat de kindjes niet naar school konden.
Ik geloof ook niet dat veel werkgevers deze flexibele vorm van werken door mannen zouden aanvaarden.
In een privé bedrijf wordt het ook maar met moeite en zuchtend toegestaan aan vrouwen, en dan worden de dagen ook nog eens afgetrokken van je jaarlijkse vakantiedagen.
Sociale verlofdagen of tijdskrediet is in de privé sector onbestaand.
Mannen hebben tegenwoordig ook recht op vier maanden ouderschapsverlof.
Deze vier maanden kunnen zelfs gespreid worden over enkele jaren indien nodig.
Maar indien mannen bij elke schoolvakantie een weekje onbetaald verlof zouden vragen om op hun kinderen te passen, dan ben ik van mening dat er ook heel veel mannen onder het glazen plafond zouden blijven hangen, net zoals de vrouwen.
Werken en kinderen hebben is volgens mij nog steeds een even groot probleem als vroeger.
Maar laten we even de positieve kant bekijken: zo krijgen we als grootouders ook nog eens de kans om te genieten van die kleine, lieve schatjes.
Het grote voordeel is dat het maar af en toe is en dat je ze s avonds terug meegeeft met mama of papa en s nachts goed kan slapen. Slapeloze nachten zou ik niet goed meer aankunnen.
Als kleinzoon 2 nu bijna drie jaar oud gisteren op mijn schoot klom, zich als een aapje aan me vastklampte en me bijna kapot knuffelde met kusjes dan smelt mijn hart.
Het regende gisteren, dus buiten spelen zat er niet in.
Kleinzoon 1 werd geïnstalleerd aan mijn laptop om spelletjes te spelen: want ik ben al groot hé nana?.
Met kleinzoon 2 leer ik dan de wondere wereld van Pingu, Telebullies (zo noemt hij ze), en Bumba en Dora kennen.
Er wordt heel lang nagedacht en besproken welke video of DVD we gaan opzetten.
Nee nana, nie Pingu met Walrus. Ik ben bang van walrus, walrus heeft heel grote tanden, maar die bijt nie hé nana, die doet alleen maar HAHAHAHAHAHAHA, maar ik wil nie walrus zien want ik ben bang.
Een Disney tekenfilm stel ik dan voor. nee nana nie de boze wolf, dan ben ik bang.
Na lang beraad en gezeten tussen al onze kindervideos en DVDs wordt de goede oude, vertrouwde Barbapapa gekozen.
Ik nestel me met kleinzoon 2 in de zetel, krijg nog een paar heerlijke natte kussen in mijn nek, hij neemt mijn hand vast met zijn zacht kleuterpolleke en voor de elfendertigste keer kijk ik weer mee naar de avonturen van Barbapapa.
s Avonds blijven ze dan eten met hun papa want schoondochter heeft een late shift.
Vermoeid maar gelukkig zak ik dan later lekker onderuit in mijn zetel om te kijken naar Sayid (zie mijn rechter kolom van mmmmmmmm....mannen) in Lost.
|
