|
Héhé, even snel een blogstukje schrijven want ventje heeft al laten weten dat hij weer een rommelmarktje wil doen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wat die man heeft met rommel zal altijd een vraag blijven.
Ik kijk soms in de spiegel en vraag me af of ik ook tot die categorie behoor. Volgens schoonma had hij veel beter kunnen doen, hij had de dochter van de burgermeester van Brasschaat veel jaren terug kunnen krijgen zei ze, later bleek dat het de dochter van de concièrge van de burgermeester van Brasschaat was, maar ja, ik wist het weeral.
Gisteren dacht ik ook dat ik een lekker middagje aan mijn PC zou mogen zitten want hij had besloten om takken te vermorzelen.
Plezant dat er zoveel machines uitgevonden zijn om mannen op pensioen bezig te houden.
Maar de takken waren spijtig genoeg te rap op en hij had niet veel zin om iets anders te doen dus kwam hij mij weer ambeteren.
Gaan we eens weg? vroeg hij met een zielig gezicht.
k dacht dat we vandaag eens thuisbleven antwoordde ik en ik wist al dat mijn middagje PCen naar de knoppen was. Hoe moet ik nu ooit goed leren werken met mijn foto programma? Ventje verwacht wel dat ik alles kan en nog wel liefst onmiddellijk op de computer, maar hij beseft niet dat er in zelfstudie veel tijd kruipt. (ik zwijg natuurlijk als een graf over mijn tijd in blogland).
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik gaf weeral toe en wijle weg.
Shopping center Wijnegem. Als mijn ventje een vrouw was geweest had hij een rijke vent moeten treffen.
Ik dacht zo bij mijn eigen zichzelve, als ik dan toch moet rondlopen in een shopping center dan shoppen we maar. Een mooie T-shirt, enfin twee T-shirts om juist te zijn. Een video, het laatste boek van Ben Elton en ik was op dreef.
Ventje kreeg het in de mot dat ik op dreef was en begon me richting uitgang te trekken.
Ik heb ook mijn truukjes!
Als we dan toch bezig zijn dacht ik, dan ineens volle bak: kom we gaan eten shoeke, k heb geen zin om te koken. In for a penny in for a pound
Ik heb ooit eens een auto gezien met een sticker erop: Im spending my childrens inheritance. Ik vond dat bijlange nog niet zo slecht gezien. Niet dat er zon fameuze inheritance is, maar als we dood zijn ist gedaan nietwaar?
Toen we eindelijk, veel later, verzadigd thuiskwamen kreeg ik echter een koude douche. Ik keek naar mijn kalender en daar stond een groot, rood kruis op de zevende april : KIJK NAAR TV 1 THUIS PAZ KOMT ERIN.
Oeioei, te laat. Sorry hoor Pazke. Ik hoop dat je het me vergeeft. Ik kom zeker naar je optreden kijken in het Dion theater hoor (als het nog niet te laat is J ).
En nu snel me klaarmaken want ventje staat weeral te trappelen om te vertrekken.
Iets in me zegt dat hij graag naar deze rommelmarkt gaat omdat hij er altijd zijn eerste lief tegenkomt.
Ach....als hij maar gelukkig is hé?
|
