(dit is geen foto van Seppe, ik moet ze nog downloaden!)


Zoon 2 straalt, schoondochter straalt, de grootouders stralen en allen hebben we een brede, gelukkige grijns op ons gezicht dat zich strekt van het ene oor naar het andere.

Met z’n vieren kunnen we eindelijk onze  nieuwe aanwinst bewonderen.

"Amaai wat een knap ventje, en ne grote en ne lange en heeft hij zijn ogen al opengedaan, en welke kleur hebben ze?" een spervuur van vragen wordt op de jonge ouders afgevuurd.

Al die vragen worden kalm beantwoord door de fiere moeder en vader.

De vader: ” ja hij ziet er nu eindelijk wat presentabel uit, toen hij eruit kwam zat hij helemaal ineen gefrommeld en zag hij blauw, op dat moment was hij niet bepaald knap te noemen, maar nu is, zoals ge ziet, alles een beetje rozer aan’t worden en ziet hij er niet langer uit alsof hij uren onder water heeft gelegen." (een heel nuchtere kijk op zaken heeft onze jongste zoon - maar alles wordt wel met heel veel trots gezegd).

De kleine zijn oogjes zijn nog dicht en gezwollen zoals die van Mr. McGoo van de tekenfilmpjes en ik meen me te herinneren dat dit bij zijn papa ook zo was.

Om al de grootouders een fijn gevoel te geven bekijken en draaien en keren en keuren we onze nieuwe kleinzoon langs alle kanten en zeggen vervolgens :

"zie, als ge hem zo langs deze kant bekijkt dan trekt hij wat op de Boempa", maar als we een studie van zijn neusje maken komen we tot het besluit dat het niet identiek het neusje van zijne papa is (we hebben foto’s bij ter vergelijking). Draaien we hem om en bekijken we hem langs een andere kant dan heeft hij toch weer wat weg van zijn zusje.

Wanneer hij verschoond wordt gaan we even piepen, roepen dan allemaal dat we nog nooit vanzeleven zo’n grote .......hebben gezien en alle aanwezig mannen glunderen en zeggen dat hij dit zeker van hen heeft.

De zon schijnt op zijn kleine pasgeboren hoofdje en zo op het eerste gezicht lijkt het alsof hij zilverblonde haartjes heeft die in zachte krulletjes tegen zijn hoofd kleven. Dit heeft hij dan weer zeker van zijn doeshka (ventje) want volgens schoonma was die was blijkbaar blond met krulletjes maar in een oorlogskamp werden geen babyfoto’s genomen.

Ik hou het warm, slapend bundeltje Seppe in mijn armen en hij is de rust zelve, hij heeft zijn eerste nacht helemaal doorgeslapen zonder wenen en al flink gegeten (helemaal zoals zijn vader denk ik dan weer trots bij mezelf, maar ik zwijg).

Schoondochter heeft deze bevalling zonder epidurale verdoving doorstaan en is heel fier dat ze dit heeft kunnen doen.

‘Maar pijn, amaai mannekes pijn.....ik wist niet dat er zo’n pijn bestond’ zegt ze erbij.

Ik denk daarbij terug aan vroeger en herinner me inderdaad die laatste vreselijke contracties die aanvoelen alsof  ge gevierendeeld wordt.

“zoudt ge het nog eens doen zonder verdoving?” vraag ik. “zeker en vast, bij de volgende ga ik het weer proberen!” antwoordt ze, één dag later en ze spreekt al van de volgende, een moedig vrouwtje.

Dan komt de grote zus van anderhalf jaar binnen en volgt .......de grote kennismaking.

De grote bult in mama’s buik is nu een baby geworden. Probeer dat maar te vatten op die leeftijd.

Grote zus is bekend als ons lopend wervelwindje. Ze kan geen ogenblik stilzitten maar doet alles met een zo’n grote, lieve grijns op haar gezichtje dat ge er niet boos op kunt zijn.

Mama houdt broertje vast en we zetten zus op het bed erbij voor een foto en ik spreek tegen haar zoals ik doe als ze in de buurt van onze oude hond komt: “zachtjes hé lieveke, heel zachtjes aaien want anders doet ge het boeleke pijn, geef maar een heel zacht kusje”.

Ze bekijkt de baby heel verwonderd, denkt bij zichzelf dat hij er helemaal anders uitziet dan onze hond maar onder luide aahhhh’s en oooooh’s van alle aanwezige grootouders en ouders bukt ze zich voorover en plant en smakkerd op het hoofd van Seppe. De camera’s flitsen en het moment wordt vereeuwigd.

Waarop ze dan onmiddelijk rechtveert, hem met zijn pyama vastpakt en probeert uit het bed te zwieren als een pop waarmee ze even niet meer wil spelen.

“Edaan.....” zegt ze tevreden en weer met die grote lieve smile en we zien dat ze applaus verwacht.

We brengen de baby onmiddellijk in veiligheid terwijl zij zich nu in het bed dicht tegen haar mama nestelt voor de lange tijdspanne van exact drie seconden, en ik zeg tegen zoon 2 dat hij maar beter de baby de eerste tijd op een wat veilige hoogte legt zodra hij thuis is,  want voor kleindochter is hij op dit ogenblik niet meer of minder dan een bewegende pop.

Zoon 2 kijkt me aan zoals alleen zonen dit kunnen met een blik van :
“ moeder: zie ik er nu zo dom uit of denk je dat alleen maar? “ waarop ik wijselijk besluit om mijn goede raad maar voor mezelf te houden, ondervinding zal hen wel alles leren.

De verpleegster komt en de hele santeboetiek, schoondochter in bed incluis wordt naar een veel ruimere kamer gereden, ' Thank Boeddha ' denk ik met deze hitte. Ze had een grote kamer voorzien maar de vorige dame was nog maar net vertrokken en de kamer moest eerst gepoetst worden. Er wordt in dit ziekenhuis aan de lopende band bevallen.

We zijn nog maar net ter plaatse en gesetteld en er komt tot onze grote verbazing een volledige TV ploeg de kamer ingestapt, voorop  een jonge man met een grote, pluizige microfoon aan een stok van één meter lang, die hij onder de neus van schoondochter steekt.
Even flitst Candid Camera door mijn hoofd, maar die komen gewoonlijk niet binnen met hun camera's.

Een jonge dame  zegt dat ze van VTM zijn en even een korte reportage maken voor het nieuws om te zien welke invloed de hitte heeft op mensen in allerlei verschillende omstandigheden.

Al goed dat ze het niet gedaan hebben tijdens de bevalling zelf denk ik bij mezelf!

Schoondochter blijft ijzig kalm en sereen en antwoordt op alle vragen die gesteld worden alsof ze al haar hele leven interviews geeft.

Ik sta tegen een muur geplakt naast een andere man van VTM en vraag hem wanneer het zal uitgezonden worden.

“Tijdens het nieuws” fluistert hij in mijn oor “maar ’t is niet zeker of het er in komt hoor....er wordt een montage van alle opgenomen items gemaakt en er wordt veel geknipt”.

Gisterenavond hebben we natuurlijk naar het nieuws gekeken op VTM en nada, noppes, niets, dan later terug naar het laat -avondnieuws, en weer niets.

Ik geef niet op, staks ga ik weer naar het  journaal kijken, wie weet? Mijn kleinzoon één dag oud en al op TV.

Andy Warhol eat your heart out!


aan alle lieve blogvrienden en vriendinnen die ons hun lieve wensen toestuurden - bedankt en een dikke zoen.  't was fijn dat jullie zo meegeleefd hebben...