Lap, dat komt ervan als ge met iemand lacht zoals ik met ons Myette! Eergisteren stond ik op, deed mijn mond open om zoals steeds met een stichtende opmerking mijn dag te beginnen en ..... niets, noppes.....slechts een hees gemompel kwam eruit.

“WATTE?” riep mijn ventje van de andere kant van de keuken waar hij mijn taske koffie aan het schenken was.

Nog harder – maar raar genoeg – nog stiller riep ik : “IK BEN MIJN STEM KWIJT”, maar het klonk meer als   ik ben mijn stem kwijt....

Ventje kwam naar me toe, gaf me mijn koffie en zei: “tch,tch,tch – amaai dat gaat hier stil worden, hoe hebt ge dat nu weer gedaan?”.

Geef toe dat mannen soms rare vragen kunnen stellen!

Het erge van hees zijn is dat ge u nog meer inspant om geluid voort te brengen wat tot gevolg heeft dat ge nog heser wordt.

En nu...net op het ogenblik dat iedereen me telefoneert om ons geluk te wensen met onze Seppe kan ik niet praten.

Ik durf ook niet naar Seppe gaan want stel je voor dat het iets besmettelijk is. Het zal natuurlijk besmettelijk zijn want ik heb het gekregen na het lezen van het blog van Myette.

Zoon 2 brengt seffens nieuwe foto’s want nu heb ik de kleine al twee dagen niet gezien en hij verandert zoals elke pasgeborene constant.

Hees zijn heeft ook zijn amusante kanten, toen ik gisteren toch trachtte om iets uit te leggen aan ventje begon hij hoe langer hoe harder tegen mij te roepen. Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat ik niet doof was maar enkel hees.

Toen gisterenmiddag daarentegen de twee kleinzoontjes hier waren en ik heel stil tegen heb sprak, had het als resultaat dat ze me allebei met heel grote ogen verwonderd aankeken en zich de hele middag voorbeeldig hebben gedragen.

Trouwe lezers weten dat ik volgens Paz een stem heb als een klok zoals ‘The Nanny'.

Deze stille kant van de nanny kenden de kleinzonen niet en ik merkte dan op dat ze veel sneller reagereerden op gefluister dan op een luide opmerking.

Over ‘The nanny’ gesproken. Leren jullie ook zo veel bij van die opvoedkundige programma’s op TV. Ze zijn niet allemaal even goed maar één ding blijkt toch overduidelijk: slecht gedrag van de kinderen is altijd te wijten aan de foute aanpak van de opvoeders, en ik ben het hier helemaal mee eens.

Ik wil niet zeggen dat wij ouders het slecht bedoelen, maar we moeten toch durven toegeven dat we het heel dikwijls fout aanpakken of aangepakt hebben in het verleden.

Net zoals de nanny op TV buk ik me nu bv. elke keer tot op ooghoogte van mijn kleinkinderen om hen dan op zachte maar duidelijke wijze te zeggen dat iets niet mag en ik moet zeggen het heeft effect.

’t Is natuurlijk meer dan hoogstwaarschijnlijk dat mijn schoondochter haar kinderen goed opvoedt en dat die van haar veel beter luisteren dan mijn twee bengels vroeger.

Vandaag heb ik wat extra tijd om mijn favoriete blogs te lezen want ventje is tot morgen weg. Schoonma moet vandaag aan één oog geopereerd worden voor ‘staar’, ik durf het moeilijker en correcte woord beginnende met ‘Cat.... ‘ niet schrijven want mijn spellchecker werkt al lange tijd niet meer en ik ben eerlijk gezegd te lui om een woordenboek te gaan zoeken.

Vermits er na de operatie op regelmatige tijdstippen oogdruppels moeten toegediend worden, gaat ventje er een nachtje slapen en vanaf morgen schakelen we een verpleegster in om het te doen.

Als alles goed verloopt dan wordt binnen twee weken het ander oog gedaan.

Dit is de allereerste operatie van schoonma die nu 83 is en ze is er al maanden van overstuur, en ik geef jullie op een briefje, je weet pas wat overstuur is als je ‘slavisch’ overstuur bent.

Roepen en tieren en aan je haren trekken hoort er bij, want naar het schijnt lucht dat enorm op.

Misschien is het beter dan een kalmeerpilletje... wie weet? Ik ben toch benieuwd om te horen hoe het daar in de operatiekamer gegaan is. Ze gingen het doen met lokale verdoving ondanks het feit dat ik gewaarschuwd had om schoonmama ( een héééél slavische ) volledig onder narcose te brengen of écht plat te spuiten. Maar ja.... die dokters kennen schoonma niet hé?

Enfin straks weten we meer.... ik ben benieuwd.

Ik ga ook weer voor de zevenenzevenstigste keer proberen om op het blog van ons aller Chia te geraken. Misschien nu het niet langer zo warm is dat het zal lukken. Hoop doet leven.

Ons Paz’ke heeft ook moeilijkheden met haar blog, nu heeft ze een spiksplinternieuwe computer en ze kan geen blogberichten toevoegen. Ik vraag me af hoe dat aan de computer kan liggen?