|
Ongelooflijk, weeral een week voorbij!
Zo blijft mijn dagboek niet op punt hé.
Vandaag heb ik wat tijd over - tot nu toch - dus snel even alles up to date brengen.
Maandag en dinsdag was het baby-opvang-dag.
Dat was weer even wennen, zo'n kleine baby vraagt meer aandacht dan de wat oudere kleinkindjes.
Papke erin, boerke eruit, protjes vanonder, eten van gisteren vervolgens eruit in de pamper, verversen en puf ... ge zijt twee uur verder vooraleer ge het beseft.
Daarna een flinke wandeling om het schatje terug in slaap te wiegen.
Bij een broodnodige rustpauze omwille van Herniaretta, die ik sus met een glaasje lekker warme gluhwein, ontmoetten we tot onze grote verbazing Lea, de halve trouwboek van ons aller Ludovicus.
De twee glunderende grootmoeders bewonderen samen de dik ingeduffelde slapende baby en we oooeee'n en aaaa'en er duchtig op los.
Woensdag moest ik babysit forfait geven, want mijn hersenen moesten weer gezapt worden omdat mijn oren niet meer zouden fluiten.
Jaja...als ze niet met naalden in mijn knoesels steken voor mijn rug, dan zappen ze mijn hersenen voor mijn fluitoren.
De ziekenkas zal lachen, maar ik lach ook maar groentjes hoor, 'k ben nog nooit van mijn leven zo dikwijls in ziekenhuizen geweest.
De lieve jongen, diep in de koude kelders van het UZA, zei dat de EEG 'iets' had aangewezen vooraan in het midden van wat nog rest van mijn hersenen.
De vorige keer werd er gezapt op het hersendeel waar het gehoor zich situeert, maar nu ging hij zappen waar er 'iets' was vastgesteld.
Ik zette me schrap en incasseerde verbeten de kleine, venijnige tikjes van de electronische voorhamer tegen mijn hersenpan, ik voelde het daveren en trillen tot in mijn sinussen en mijn tanden.
Ik hoop echt dat die dokters weten wat ze daar doen, want indien ik voordien geen hersenbeschadiging had, dan zal ik dit nu beslist wel hebben vrees ik.
Trouwens ik vraag me af welk 'bruikbaar' deel van de hersenen zich bevindt in mijn voorste hersenkwab, dat ze nu aan het be-stroomstoten zijn.
Seffens verander ik, zoals Jack Nicholson in 'One flew over the cuckoo's nest', in een soort zombie na een lobotomie.
Enfin, de toekomst zal het uitwijzen.
Mr. Silver zegt dat ik altijd al een raar madam ben geweest en dat het zeker niet zal opvallen wanneer ik nog raarder begin te doen.
Van uwen snurk-slaapgenoot zult ge het maar krijgen. (diepe zucht)
Gisteren was het dan weer de bijeenkomst van mijn blogvrienden en ik spreek zeker niet voor mezelf wanneer ik schrijf dat we daar allemaal ongelooflijk van genieten en er naar uitkijken elke maand.
Nu moet ik me heel dringend wat gaan fatsoeneren, want ons voorlaatste nieuwsjaarsfeestje is vanavond en zoals ik er nu uitzie kan ik echt niet onder de mensen komen.
Spijtig, want met dit weer zijn mijn dikke wollen sokken, de dikke warme oma sjaal rond mijn schouders en mijn thermisch ondergoed nog steeds heerlijk om te dragen, in huis dan wel.
Ik heb ook al ongelooflijk geniet gehad van mijn hoge Australische UGG boots, die ik bij grote kou zoals nu zelfs in huis durf dragen.
Ik vraag me wel af wanneer ze zo'n warme botten ooit nodig hebben in Australië ???
Zelfs in de winter is het daar nog redelijk warm!
|
)ik zet de dag in elk geval weer opgewekt in,merci he Bijouke!
