|
Het is weer zo ver. We beginnen de eerste schoolkriebeltjes te voelen.
Zoon 2 en zijn vrouwtje staan in het onderwijs en zijn al volop bezig met de voorbereidingen.
Bij zoon 1 en zijn eega beperkt het zich momenteel tot de aankoop van nieuwe schoenen en kleding voor de zoontjes en wat schoolgerief.
Nu zou je denken dat wij als grootouders dat deel al lang achter de rug hebben, maar nee hoor, vergeet het... van het moment dat je kleinkinderen hebt herbegint de hele reutemeteut.
De twee schoondochters stonden hier elk deze week met hun overvolle agendas voor mijn kalender en ze hebben al de opvang uren voor de maand september erop gezet.
De kalender verloor op slag haar blanke maagdelijkheid.
Kleinzoon 1 zet de stap naar de grote school, het eerste leerjaar.
t Is gewoon niet te vatten hoe snel het allemaal gaat.
Kleinzoon 2 gaat hogerop in de kleuterschool, kleindochter nog naar de kribbe en kleinzoon 3 komt volle dagen bij ons op de dagen dat zijn mama niet werkt. Ze heeft dan toch de knoop doorgebeten en besloten om halftijds te werken.
Na de herfstvakantie zou kleinzoon 3 dan ook deeltijds naar de kribbe gaan.
We kregen het geen van beide over ons hart om dat klein mini-prutske nu al naar de kribbe te doen.
Dat brengt natuurlijk weer een hoop veranderingen teweeg tenhuize Bojako.
De box (speelpark pour les Hollandais) moet weer op de hoogste stand gezet worden, terug op zoek naar de bewegende muzikale mobile om boven aan de box te hangen, het speelmatje, het babybadje, de babyrelax uit de kelder, beneden een verzorgingstafel in orde te brengen zodat bomma niet voortdurend op en af de trap naar de badkamer moet. Terug een voorraad mini pampers aanleggen, we hebben ze nu in alle maten en modellen liggen.
Het babyspeelgoed ook terug bij elkaar zoeken en een flinke wasbeurt geven. Er komt zoals je ziet weer heel wat meer leven in de brouwerij.
Ik vind het wel plezant dat ventje het nu ook allemaal eens meemaakt. Bij onze kinderen heeft hij dit deel gemist.
Het brengen en halen van school, de pampers verschonen, de flesjes geven, de hongerige mondjes vullen als ze thuiskomen. Het luisteren naar het volledig verloop van hun dag, toch zeker van de twee oudsten.
Kleinzoon 1 zal vanaf nu waarschijnlijk ook wel wat werkjes meekrijgen na school, maar er zal nog moeten afgesproken worden met zijn mama op welk tijdstip ze dit wil doen. Ik kan me voorstellen dat je als ouder daar zelf graag zicht op hebt. Maar soms, als ze een late shift heeft, dan zal kleinzoon toch ofwel met ons ofwel met de papa het lees- of schrijflesje moeten doornemen.
Er zal een enorm zware last van mijn hart vallen als blijkt dat kleinzoon 1 geen leesproblemen heeft. Hij speelt momenteel veel liever met cijfers dan met letters alhoewel hij ze allemaal al goed kent en al vlot zijn naam schrijft, maar toch....de ongerustheid knaagt weer voor de eerste keer sinds vele jaren.
Een vrij erge vorm van dyslexie (woordblindheid) wordt doorgegeven in onze familie. Tot hiertoe bij mijn jongste zoon en één van mijn neven. Zoon 1 en de andere neven en nichten zijn ervan bespaard gebleven.
Elk jaar rond deze tijd voel ik weer de nood om alle ouders, grootouders en leerkrachten in te lichten over deze handicap.
Dus, als er mogen bij herhaling terug over deze problematiek op mijn blog geschreven wordt, dan weten jullie waarom.
Dat is voor diegene die het vorig jaar gemist hebben.
Nu nog enkele dagen genieten van de zalige rust voor de storm....
om de vraag van PietjeBob te beantwoorden: Milo vind je als je hier op drukt:
|
