|
Problemen thuis
Al het voorafgaande had toch wel een beetje zijn tol geëist in het gezin, bij mij maar ook bij mijn ouders, grootouders en iedereen had er zo wat zijn zegje over.
Bestond dyslexie nu wel of niet?
Waren mijn ouders niet gewoon wat overbezorgd.
Was dyslexie nu niet gewoon een woord waar ouders zich achter schuilen wanneer ze niet willen toegeven dat hun kind gewoon wat dommer is dan de doorsnee kind?
Er was wrevel tussen moeder en vader, tussen grootouders en ouders. Waren al die therapieën niet gewoon zinloos en nutteloos geldverspilling.
Toen achtte de kinderarts het moment gekomen om mij door te verwijzen naar een kinderpsychiater. Met welke bedoelingen hij me ooit daar naartoe heeft gestuurd zal steeds een raadsel blijven, maar uiteindelijk was het de beste beslissing die ooit genomen is.
De psychiater overtuigde mijn ouders dat al de bijkomende therapie zinloos was, ik ging toch tegen mijn zin, en ik kon beter mijn tijd in meer praktische zaken steken en harder werken aan de vakken waar ik wel goed in was en mijn tijd niet verspillen aan iets dat toch niet ging opgelost worden.
In de psychiatrie wordt er ook rekening gehouden met de mogelijkheid dat het kind een trauma zou verworven hebben tijdens de taalvormende periode.
In die zin heb ik enkele jaren met de kinderpsychiater samengewerkt, of ik toen ik heel klein was ooit een trauma opgelopen zou hebben weet ik niet, naar mijn mening komen de traumas tijdens je schooljaren en deze heb ik dan toch samen met de psychiater leren overwinnen.
Wordt vervolgd : De school
|
