|
Mijn ventje is een man van weinig woorden, maar een man van grote daden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wanneer hij merkt dat ik in een serieus dipke zit, dan schiet hij in aktie.
Meestal probeert hij het probleem op te lossen op een manier waar hij ook wat plezier aan beleeft en trouwens, deze keer zat hij mee in de dip, hij mist Flor net zoveel als ik.
Shoeke, hebt ge geen zin om een paar dagen mee te gaan naar Londen met neef 1? vroeg mijn teerbeminde.
Ik keek omhoog van mijn boek, dat ik trouwens ondersteboven hield, over mijn brilleglazen heen, en zei volledig futloos: huh???
Ja shoeke, neef 1 moet weeral in Londen zijn voor zijn werk en dan kunnen we enkele dagen mee, wat vindt ge ervan?
s Lekker shoppen, eten, musea bezoeken, ....ge weet wel, ons gedachten eens verzetten!
Deze zin was een van de langste dat mijn ventje ooit aaneengeregen heeft, een overduidelijk teken dat hij héél graag zou willen dat ik met hem meega.
Ik antwoordde dus maar: huhuh, s goe, sal me goeddoen zeker, een van mijn meer kortere en bondige zinnen.
De dag voor het vertrek waren de kleinkindjes hier allemaal en bleef iedereen spagetti eten.
s Avonds om tien uur plofte ik pompaf in de zetel en ventje vroeg bezorgd: zoudt ge uw valieske niet maken shoeke, we moeten morgenvroeg wel om zes uur vertrekken hoor.
Ik keek hem met heel vermoeide ogen aan en zei: uhuh en trok naar boven, gooide verveeld wat kleren in de reiszak, kwam een kwartier later terug beneden en zei: t is klaar, ik ga dan nu maar slapen als ik er morgen zo vroeg uit moet.
Meestal zit ik dan nog een tijdje te bloggen, maar de fut was er helemaal uit.
Ik kon amper een letter schrijven.
Mijn biologische wekker liep de volgende ochtend af om vijf uur, ik heb nog nooit in mijn leven een echte wekker nodig gehad, en om tien voor zes stond ik gepakt en gezakt klaar.
Zelfs na veertig jaar vindt ventje dit een wonder, een vrouw die op een kwartier klaar staat en daarbovenop nog een picnic en koffie heeft klaargemaakt voor de reis. Zijn moeder heeft hier minimum een maand planning voor nodig.
Ik kom uit een groot gezin en werd opgevoed door de moeder van alle moeders! Goede organisatie was een must!
Enfin, vijf na zes 's morgens, alles nog heel donker en stil en wijle weg in de luxe-car van neef 1, de autotrein op en daar in de auto ons ontbijt opgegeten.
Doorgezoefd naar Londen, de jeugd van tegenwoordig heeft alles, dus ik kreeg een persoonlijke DVD speler en kon kijken naar The Aviator vanop de achterbank, trouwens een vreselijk saaie film, geen aanrader.
Ventje mocht vooraan zitten en mee genieten van de prachtige muziek van de Rooie, Hete, Chili Pepers of zo iets....
Dan verder snel ingecheckt in het hotel, neef weg naar zijn werk en wij met de taxi naar Oxford Street.
Gelukkig waren ze in Engeland niet enkel in Halloween stemming, maar ook al in Kerststemming, dus ik kon mijn broodnoodzakelijke kerstinkopen doen: crackers en christmas pudding en al wat kadootjes voor onder de kerstboom.
Weer de organisatie van ons moeder: op tijd met alles beginnen!
Kleinzoon 1 is al helemaal doordrongen van de Britse traditie, voor we vertrokken zei hij: nana ge gaat toch met kerstmis die knallers weer doen waar een papieren hoedje en een geschenkje inzit hé?....
Tuurlijk ging ik die kopen, kerstmis is kerstmis niet als we niet allemaal met een stomme papieren hoed aan tafel zitten in een kamer vol glitterende slingers en onze crackers met luid geknal opentrekken.
Ventje en ik hebben dus een weekendje gehad van:
shop till you drop,
eat until defeat,
drink till you sink....
en daarboven op, toch nog een vrij kort bezoekje aan het Victoria en Albert museum om een beetje cultuur op te snuiven.
Op de terugweg was ik weer zoet met de draagbare DVD speler en deze keer heb ik een betere film bekeken, The Thomas Crown affair met Pierce Brosnan, een appetijtelijk ventje dat zeker thuishoort in mijn rijtje rechts! Moet ik onthouden.
Ik kon de film op mijn gemak uitzien want het was file van Londen tot Ashford, waar we altijd nog even van de snelweg afrijden om in een grote supermarkt Brits eten te kopen dat ik hier in de supermarkten niet vind, mushy peas, mint sauce, pork pies, cornish pasties ... dropped scones, steak and kidney pies, mijn vriezer zit weer vol.
Netjes op tijd de trein weer op, en om elf uur gisterenavond waren we terug thuis, een flink pak armer, maar met mijn dipje was het al veel beter gesteld, ik had het achtergelaten in een boutique in Oxford Street.
Alhoewel het al heel laat was zette ik toch even de PC aan om mijn mails te bekijken en ja, lap, ik had het beter niet gedaan, ik kreeg bijna op slag mijn dipje terug.
Milo en Kamiel geven er voor de tweede keer de brui aan.
Twee heren die met hun gouden pen veel vrouwenharten sneller doen kloppen...
Zij hebben allebei wat mijn vader zou noemen: the gift of the gab.
Ik vertaal het niet want ik weet dat Milo graag een uitdaging heeft anders zou hij geen Egyptische hiërogliefen ontcijferen.
Laat hem als straf maar even zoeken.
Kamiel/Milo Milo/Kamiel - t is precies een siamese tweeling,
ze schrijven samen en verdwijnen steeds samen.
We zullen het weer eens zonder hen moeten doen, dat is al de tweede keer, en ik was nog niet bekomen van het feit dat Chia geen blog meer heeft. Drie lievelingsblogs weg op korte tijd, een mens zou van minder wit haar krijgen.
Al goed dat er nog trouwe blogs zijn waar we op kunnen rekenen.
Ik weet waaraan het ligt hoor, het was de vorige keer toen ze verdwenen net hetzelfde, ik had ze toen ook net allebei bij mijn favorieten gezet! Ik had dit onlangs weer gedaan.....grove fout....nooit meer doen Bojako...!!!
Vandaag moesten we dan weer vroeg vertrekken naar een familiefeest aan zee, dus weer geen tijd gehad om goed te lezen waarom ze er eigenlijk de brui aan geven, dat ga ik nu eens doen, blogjes lezen en kijken wie van mijn lievelingsauteurs er nog wèl schrijft.
PS. Als jullie mijn button-link naar jullie blog niet mooi of leuk vinden, dan moet je het maar zeggen hoor, ik gooi het er onmiddellijk weer af, als je maar allemaal blijft schrijven!
|
