|
Gisteren was het verjaardagsfeest van kleinzoon 1. Zes jaar wordt hij. Naarmate de familie binnenkwam (en we waren met velen) werden de pakjes sneller en sneller opengescheurd. Zoals te verwachten hadden de kleinste geschenken het meeste succes, de protzak van tante Truus dat met veel hilariteit werd doorgegeven van kind naar kind en de reuze zeepbellenblazer van bobonne.
Zoon en schoondochter hadden gezorgd voor een prachtig buffet. De kindjes zaten samen aan een tafel, de oudjes (wij dus) aan de andere tafel en de jeugd (de ouders van al de kindjes) liepen er tussenin over en weer.
Alleen bobonne rookt nog en die stond af en toe helemaal alleen, in het midden van de tuin nog een nageltje van haar doodskist in te ademen. Bij de kinderen thuis mag er binnen niet gerookt worden.
Vandaag was het dan weer bij ons thuis te doen.
De familie van ventje kwam eten. Ze komen niet dikwijls want ze wonen aan zee.
Ventje was eergisteren alle boodschappen gaan doen omdat ik het nog zo druk had met de zieke en niet zieke kleinkindjes, en daartussenin nog even wou uitgaan met mijn blogvrienden.
We stonden vanmorgend vroeg op want ze kwamen op de middag eten, omdat ze vrij ver moeten rijden vertrekken ze niet graag laat.
Ventje die niet kan koken, doet tegenwoordig toch zijn uiterste best om behulpzaam te zijn.
Hij begon met de aardappelen te schillen en de uien want ik ging een aardappel/ui-gratin maken.
Verder had ik de menu, gezien de drukke week vooraf, nogal simpel gehouden.
Aspergerollekes (gekregen van schoondochter overschot van buffet) dienden als voorgerechtje, daarna had ik dus die gratin gepland, een paar lekkere kipjes in de oven om te braden, witloof met mayonnaise en als dessert Tiramisu ijs.
Voilà geen werk, gemakkelijk, poepsimpel.
Schoonbroer en schoonzus arriveerden met schoonma.
Na ons aperitiefje gingen we aan tafel, het voorgerecht ging er vlotjes in en ik ging naar de keuken om nog een korstje op de gratin te grillen en de kippen in stukken te verdelen.
Ik legde mijn eerste kip op de houten snijplank, nam mijn scherp mes en .....niks....ik geraakte er niet door!
Doeme, dedju, doeme, doeme....was dat?
Ik nam dan een kippenschaar om de kip door te knippen, denkend dat mijn mes bot was en weer geraakte ik er niet door.
Nog nooit gebeurd, het zweet parelde op mijn voorhoofd.
Ventje hoorde me tot in de living sakkeren, enfin iedereen hoorde het en ze kwamen allemaal kijken naar mijn gevecht met de kippen.
Met opeengeklemde tanden zei ik: t zijn verdekke precies soepkiekens, hoe kan dat nu...zo taai, dat heb ik nog nooit meegemaakt!.
Plots zie ik ventje rommelen in de vuilbak en hij vistte er de verpakking van de kippen uit euh....shoeke....t zijn inderdaad soepkiekens, ik wist niet dat er een verschil was, zet ze dan wat langer in de oven...
Mijn ogen schoten vuur, mijn tikker deed overuren en ik riep zenuwachtig: miljaarde miljaarde nondepippel.... maar enfin, dat ge niet kunt koken tot daartoe, maar dat ge verdomme geen braadkip uit een soepkip kent, dat gaat mijn verstand gewoon te boven!
Dat komt er nu van als ik zelf mijn boodschappen niet doe!.
Schoonma nam dit heel persoonlijk. Ik attakeerde verbaal hààr zoontje! Dat was nèt iets te veel.
Boos zei ze: Moh Shaakie kan die ventje tog nie on doen da da supkiekes zaain, waai zulle wel eite, in eurloch muste waai oek supkiekes eiten, du must nie zo kwoad zaain oep daain man, der elpt nok soe goe in die keuke und der duut soviel andere dinge in ois.
Schoonbroer grapte nog en zei dat het misschien nu het moment was om SOS Piet te bellen en schoonzus zei dat ze heel tevreden waren met enkel gratin en witloof, er hoefde voor hen geen vlees bij.
Enfin, nog altijd heel kwaad blafte ik ventje toe om uit de diepvries steaks te nemen. Normaal gezien laat ik die altijd een dag op voorhand zachtjes ontdooien want anders zijn ze taai.
Maar nood breekt wet, dus ik smeet ze de microgolf in om te ontdooien, de twee eerste kwamen daar doorgekookt uit inplaats van gewoon ontdooid, de drie volgende al iets minder gebakken.
Ik smeet dan weer alles nijdig in een bakpan, stak de gratin weer in de oven om op te warmen en legde wat later de twee gebakken schoenzolen bij ventje en mezelf op het bord, en de redelijk goede steaks op de borden van de andere familieleden.
Mijn hartslag was inmiddels gedaald van 200 naar 100 slagen per minuut en er is aan mijn tafel nog nooit zo fel op mijn eten gereageerd. Iedereen smakte en hmmmde...alsof het het laatste avondmaal was en zei om de minuut...wow, lekker zeg...goei biefstukske... alleen ventje zat er nog altijd als door de hand God's geslagen bij.
Hij was compleet van zijn melk.
Ik word zelden boos en nu was ik heel boos. Maar ik kan nooit lang boos blijven.
Ik begon er op de duur al zelf mee te lachen en zei: voilà nu heb ik ineens weer stof voor mijn blogstukje en om morgen te vertellen als we naar het feestje van onze vrienden gaan!
Mijn familie is nog aant bekomen van zijn laatste stunt.
Hij was toen ook alles gaan kopen dat op mijn lijstje stond voor een Barbeque, maar toen alles op tafel kwam bleek dat hij het vlees niet gekocht had.
Op mijn vraag waarom hij geen vlees had gekocht kreeg ik als antwoord: ik dacht er zit nog genoeg in de diepvries.
Hij was me dat wel vergeten te zeggen en hij kent er inderdaad zo weinig van dat hij niet beseft dat vlees uit de diepvries op voorhand moet ontdooien.
Als ik morgen doodval moet de sukkelaar voor de rest van zijn leven blikjes Cassoulet eten vrees ik of snel een andere vrouw zoeken die kan koken.
Enfin, al met al konden we er tegen het dessert om lachen, maar ventje was toen nog zodanig zijn kluts kwijt dat hij zelfs geen ijs meer kon scheppen in een kommetje.
Ik heb hem dan maar het knopje van het koffiezetapparaat laten aanzetten.
Hij ligt nu, stilletjes, nog steeds in de put, voor zich uit te kijken naar de tennis te kijken op TV. Ik zal hem wat moeten gaan troosten denk ik.
|
