|
Na een héél warm weekje thuis zijn we nu terug aan zee. Ik begin elk putteke op de autostrade al goed te kennen. Deze keer zijn we er geraakt zonder banden problemen.
We moesten terug naar huis omdat er van alles gepland was. Een middagje uit met twee goede vriendinnen, een dagje op Tibo passen, een cake bakken voor het verjaardagsfeest van Seppe, na de middag de maandelijkse afspraak met de blogvrienden en daarna natuurlijk het verjaardagsfeest.
Gelukkig kon ik thuis regelmatig in ons zwembadje duiken om even af te koelen, maar ik klaag niet hoor ... van mij mag het heel de zomer zo blijven! Zeker nu Mr. Silver in de solden voor mij een prachtige airco gekocht heeft. Eindelijk koelte in huis. Zo moet het zijn: in de tuin warm, in het zwembadje nat en fris en binnen lekker koel, ....o, wat is het leven mooi als de zon schijnt .... lalalalala....
Maar hier in ons sleurhutje aan la mer du nord is een ventilator ruim voldoende om verfrissing te krijgen. Aan zee waait er altijd een stevige bries, enfin zo begin ik toch te denken.
Gisteren zijn we, na aankomst, weer op onze stalen ros geklommen en zijn we naar het strand gefiets en ja ... weer heel de weg wind tegen. Ik was kapot ! Zoals ik jullie al tot treurenstoe verteld heb: ik kan niet goed fietsen, ik ben het nog aan't leren. Vooral de vitessen euh... gears... euh... dedju ik vind het correct nederlands woord niet, maar jullie begrijpen wat ik bedoel: wel van die vitessen snap ik echt niks. Mijn fiets heeft er zeven en de hele weg zit ik eraan te draaien in de hoop om wat gemakkelijker vooruit te komen, maar het lukt me niet, ik ben te dom om het te begrijpen.
Wanneer je met een auto traag rijdt dan zit je in een lage versnelling, één ofte twee dus, maar is dit ook zo op een fiets??? Mr. Silver heeft het me al honderd keer uitgelegd en ik snap er nog niks van. In eender welk vitesse geraakte ik gisteren amper vooruit tegen die wind. 't Kan natuurlijk ook aan mijn uitstekende conditie liggen (sic) :-) Bij nader inzien had ik misschien toch beter geïnvesteerd in een electrische fiets, maar het kwaad is al geschied. Ik heb een goede, maar gewone fiets gekozen met de bedoeling om wat te sporten. Kwestie van mijn dieet wat vooruit te helpen.
Dieet huh ... laat me niet lachen! We gaan van het ene feest naar het ander en ik durf me gewoon niet meer wegen. Mijn elastieken spannen nog altijd even erg, mijn boobies zijn nog altijd even groot, dus er zal nog niet veel veranderd zijn vrees ik.
Vanmiddag komen schoonzus en schoonbroer zee op bezoek en die brengen een gebakje mee ... hoe kan ik nu weigeren om daar een stukje van te proeven ???? en van dat warm weer krijgt een mens zo'n dorst hé. Ik maak nu elke dag na de middag een volle pot verse munt en gember thee en ik vind dit nog de beste dorstlesser, maar zo net voor het eten hoort bij dit warme weer toch een frisse Pastis, het lijkt nu toch alsof we in het zuiden van Frankrijk zitten, zeg nu zelf.
We hadden heel de maand juli vrijgehouden om een volle maand aan zee te blijven - geen afspraken - maar ja, de neurochirurg had enkel twee dagen vrij in juli. Natuurlijk... iedereen is dan op vakantie in het buitenland behalve Bibieke. De 9de en de 16de gaan we dus terug naar huis en dan keer ik, hopelijk pijnvrij, terug voor de rest van de maand aan zee. We moeten wel op tijd thuis zijn, want ik verneem zopas dat onze zoon 2 en zijn vrouwtje hun verjaardag vieren op 31 juli.
Met Tibo is alles nog niet in orde. Hij is terug beginnen overgeven, heeft nog steeds lichte koorts en volgens schoondochter 2 is hij op een half jaar amper 500 gr bijgekomen. Donderdag gaan ze terug naar de maag-darmspecialist. Ik hou tenen en vingers gekruist dat ze de oorzaak vinden, maar ik hoop ook dat het niets ernstig is. Steek aub allemaal een bougieke aan.
Voilà... tot zover het leven zoals het is op de camping.
Zonnige zeegroetjes aan al mijn lieve vrienden, familie en eventuele bloglezers!
|
,wat Tibo betreft ,het wordt echt tijd dat ze dat ventje kunnen helpen he,en boegiekes brand ik altijd ,dus nu één speciaal voor hem ,dikke,dikke kus van mij!
