|
Donderdag vertrokken we van de zee terug naar huis omdat ik de volgende dag al om 8 uur in het ziekenhuis moest zijn.
In de auto zei ik tegen mijne zilveren : "oei, ik had die nieuw patatjes vandaag twee keer moeten koken zoals moeder het me vroeger geleerd heeft, want ik verga van de buikkrampen" .. enfin 't begon al goed...
's avonds komen er uit de mond van Mr. Silver woorden die ik uiterst zelden hoor : " shoeke ik voel mij niet goed, ik barst van de koppijn...": amaai, dat was verschieten. "Hebt ge misschien te lang in de zon gezeten?" vroeg ik hoopvol, maar hij zei van nee en ik voelde aan zijn voorhoofd dat hij gloeide. "Pakt de koortsthermometer eens" zei ik en na een kwartier kwam hij terug met drie thermometers waarvan er geen enkele nog werkte. Ik raadde hem aan om een Dafalgan te nemen en wat te slapen. Zonder koorts zou ik me meer ongerust hebben gemaakt, want als een man plots hevige hoofdpijn krijgt zonder koorts, dan kan het wel iets ernstiger zijn. Wij vrouwen zijn het veel meer gewoon om hoofdpijn te hebben. Vroeger elke maand, met de regelmaat van een klok, een flinke migraine.
Ik nam me al voor om de volgende ochtend een taxi te nemen naar het ziekenhuis indien hij nog ziek zou zijn, want na de infiltratie mag je niet auto rijden, maar toen ik uit de douche kwam liep hij al terug rond, weliswaar nog flink ziek, maar bijzonder moedig - vrouwen zullen begrijpen wat ik bedoel. :-)
Fris gewassen, allez ikke toch, en met een Buscopan in mijn lijf tegen die verdomde patatten krampen vertrokken we naar het ziekenhuis. Ik had zo'n kompassie met Mr. Silver, dat ik hem zei om terug naar huis te gaan en nog wat te rusten vermits de behandeling toch ongeveer een halve dag in beslag nam.
Mijn darmen gingen tekeer alsof WOII er plaatsvond. Net wat je nodig hebt als je vrij lang op je buik moet gaan liggen met naalden in je lijf. Ik hoopte maar dat ik geen onbetamelijke geluiden zou produceren, of nog erger, met naalden en al naar de WC zou moeten sprinten.
En lieve verpleegster trok me zo'n ziekenhuisschort aan, ge kent die hé, die waar ge vanachter alles bloot houdt, echte haute couture. 'Gemakkelijk indien ik rap op de WC moet zijn' dacht ik nog. De verpleegster leidde me naar een godzijdank 'koele' ruimte waar ongeveer een zestal ziekenhuis kruising stoel/bedden stonden en ik moest in één van die stoelen plaatsnemen. Toen begon het zoeken naar een ader om een katheder in te steken, een onbegonnen werk bij mij - ik ben aderloos en heb dit al tot treurenstoe moeten ondervinden. Zoals ik zei was het een lieve verpleegster, ze geloofde me toen ik haar zei dat ik zelfs op de afdeling hematologie in Leuven was afgekeurd als donor omdat ze mijn aders niet vonden. Ze prikte me dus in de hand en koppelde een infuus aan. Bij al wat ze deed kreeg ik een duidelijke uitleg waarom en waarvoor ze het deed en zo heb ik het graag, want je voelt je altijd zo zenuwachtig en hulpeloos in een ziekenhuis. Ik begrijp dat het voor die verpleegster wel moeilijk moet zijn om steeds weer diezelfde uitleg aan elke patiënt te moeten geven, maar net daarom waardeer ik het zo. Voor hen is het dagelijkse routine, maar voor ons is het allemaal niet zo evident.
Na een tijdje reden ze me met stoel en al naar een andere ruimte waar een dokter en een andere verpleegster gekleed waren alsof ze een nucleaire oorlog verwachten. Ik zit me nog steeds af te vragen wat voor producten ze daar in mijn lijf gespoten hebben???
"Wilt u op de tafel kruipen op uw knieën mevrouw en dan met uw gezicht in dat gat vooraan, u vervolgens neerleggen en ik ga een kussen onder uw buik leggen." zei de nucleair aangekleedde verpleegster.
Ik lapte al de regels van elegantie aan mijn laars en kroop zo goed ik kon met mijn slechte rug en een baxter in mijn hand op die tafel. Ik hoop dat er geen verborgen camera aanwezig was. Op je buik liggen is niet evident wanneer je dikke boobies hebt en het duurde even vooraleer ik Lucy en Daisy in een comfortabele positie had gelegd. Toen liet ik mijn gezicht in het gat neerhangen.
Nu zou je denken dat de dokter na deze voor mij hachelijke onderneming onmiddellijk zou beginnen met zijn werk ... nee hoor, net zoals een tandarts die eerst je mond vol machinerie hangt begon ook deze dokter dàn een klapke te doen. "aha mevrouw is Engelse zie ik?" Door het gat gaf ik zo goed het ging in steno het verhaal van mijn leven, want de man leek geïnteresseerd en ondertussen zat hij lustig aan zijn bureau paperassen in te vullen. Ik werd met de minuut zenuwachtiger, want ik zat tenslotte vol Buscopan en Lucy en Daisy lagen helemaal niet op hun gemak.
Eindelijk stond de dokter op en kwam hij doen wat hij moest doen. Enfin, op dat ogenblik had ik nog geen flauw benul van wat hij moest of ging doen. Ik had wel het vermoeden dat het iets met naalden te maken had. Ook hij begeleidde me verbaal door het hele gebeuren : " uw rug gaat nu koud aanvoelen mevrouw, niet verschieten. Er gaat een venijnige prik komen mevrouw, niet verschieten. Nog een venijnige prik mevrouw, ontspannen mevrouw, of mijn naald breekt nog af. Dankuwel mevrouw." en eindelijk de finale woorden : "voilà dat was het, is't gegaan?" waarop ik zoals altijd geijkt antwoord : "veel minder erg dan een bevalling zonder verdoving dokter".
Lucy en Daisy mochten terug in hun normale stand komen/hangen en ik moest terug van de tafel op de rijdende stoel plaatsnemen. De verpleegster reed me terug naar de vorige kamer waar alle andere stoelen nu bezet waren door andere dames. Diegenen die kennen zullen dit begrijpen. Het duurde geen vijf minuten vooraleer het een heel gezellig vrouwenkranske werd. Ieder vertelde zijn verhaal en we kregen er nog een lekker tasje koffie met een koekje om te bekomen, want na de infiltratie moet je een uur in die stoel blijven rusten.
De dokter had me ook nog verwittigd : " Indien er geen verbetering optreedt moet u volgende week niet terugkomen voor de volgende stap mevrouw, indien er wel een merkbare verbetering is wel en indien het erger wordt moet ge ook terugkomen. Probeer dat allemaal maar te onthouden zonder notitie boekje op mijn gezegende leeftijd, kapot van de zenuwen en de krampen en na zo'n ingreep! Ik zei het zinnetje tien keer na elkaar op in mijn hoofd als een mantra en hoopte dat ik het kon onthouden. Ik stond versteld dat er een mogelijkheid was dat het niet zou helpen, dit was mijn laatste kans om van die eeuwige rugpijn af te geraken. Ik rekende erop dat dit zou helpen, de neurochirurg had tenslotte zo overtuigend geklonken.
Om in te kunnen schatten of de pijn al of niet verdween, was ik de dag voordien al gestopt met mijn straffe pijnstillers, maar nu deden niet enkel mijn darmen pijn, maar ik kreeg bovendien nog erge krampen in mijn maag.
Mijnen trouwe zilveren zat ziek maar flink te wachten in de wachtkamer (daarom heet het wachtkamer natuurlijk) en voerde me huiswaarts waar we allebei neerfloepten, volledig uitgeteld en dat tijdens een hittegolf... niet te doen! Tegen het einde van de dag beseften we dat we allebei een zomergriepje hadden.
Onze kinderen vertrokken op reis en kwamen die avond nog even langs in hun prachtige gehuurde Camper om afscheid te nemen, maar ik had hen voordien gebeld om op afstand te blijven zodat we hen niet zouden besmetten.
We wuifden hen uit en ik trok naar het ene bed en vroeg vriendelijk aan Mr. Silver of hij in de logeerkamer wou gaan slapen. Bij zo'n temperaturen heb je geen gloeiende, koortsige man naast je nodig in je bed.
Het lukte me toch niet om te slapen, dus ik trok terug naar beneden en nestelde me in de zetel in de buurt van de pas aangeschafte airco. Ik voelde me zo ziek dat ik op dat ogenblik niet kon oordelen of ik nu baat had gehad van de infiltratie of niet. De volgende dag voelde ik me nog altijd even slecht en had ik nog evenveel last van krampen.
Mr. Silver daarentegen voelde zich stukken beter en stelde voor om toch terug naar zee te vertrekken, al was het maar om de koelte. Ik zat in een ongelooflijke tweestrijd omdat ik me zo ellendig voelde, maar kom, je kan je evengoed ellendig voelen aan zee als thuis. Ik liet hem alles in de auto steken en kroop er als laatste in, toen de airco al wat afkoeling gaf.
Toen we eindelijk aan zee waren was ik blij dat Mr. Silver me meegesleurd had, aan zee was de temperatuur beduidend lager en er stond een fris windje en ik kon eindelijk terug ademen.
Voilà en nu zit ik hier zondag ochtend, de maag en buikkrampen zijn veel beter, ik voel me niet meer ziek en ik durf het bijna niet te schrijven maar .... geen pijnstilling genomen - en ik hou mijn tenen gekruist terwijl ik dit schrijf - geen rugpijn gehad de hele nacht, ik kon me zelfs draaien en keren als een twintigjarige ..... hopelijk blijft het zo! :-)
|
) wat betreft die aders ,daar kan ik je een polleke in geven...allee ik wil zeggen,belanden bij mij ook altijd aan mijn polleke voor een infuus
