|
Jaja het was pure claustrofobie dat me gisteren plots deed beslissen om terug naar huis te komen. Ik kreeg het plots stik benauwd in de beperkte ruimte van ons huisje op wielen.
Ondanks het feit dat het aan zee altijd minder warm is dan thuis kon ik daar ook al enkele nachten niet goed slapen, ach wat zeg ik .... ik slaap nooit en nergens goed, ik ben een echte insomniac. Ik word van het minste geluid wakker, het gesnurk zacht of luid van mijn bedgenoot, druppels op het dak, de wind, een straal zonnelicht, enfin... noem maar op.
Eergisteren nacht zat ik dus in het kot van de nacht spelletjes te spelen op mijn laptop, wat moet je anders doen in een tinnen koekendoos van enkele vierkante meters, zeg nu zelf??? Het was toen dat mijn claustrofobie in volle furie haar kop opstak en gilde: "ik wil hier uit, ik wil hier weg, ik wil terug naar mijn huisje !!! ".
Bovendien zitten we daar nu al veertien dagen aan zee en na veertien dagen weg van huis krijg ik altijd een aanval van heimwee. Ik ben tenslotte nog aan het bekomen van onze lange reis naar Australië.
Vermits mijn rug naar mijn mening 'beter' is dan voor de infiltratie - ik heb een hele week zonder pijnstillers kunnen leven - ga ik dan vrijdag naar het ziekenhuis voor deel twee van de infiltratie, we moesten dus toch naar huis en één dagje vroeger maakte de zaak niet.
Bij nader inzicht was het geen slecht idee om gisteren terug te komen, want dit weekend is het de grote vakantie wissel en zullen de autostrades weer chock-a-block vol zitten.
De temperatuur in Antwerpen viel bijzonder goed mee toen we thuis arriveerden en ik dook meteen mijn zwembadje in. Mr. Silver maakte van de gelegenheid gebruik om de de zwembadstofzuiger in mijn handen te duwen, want na twee weken rust lag er wel 't een en 't ander op de bodem. Ach ... ik vond het helemaal niet erg om rustig over en weer zachtjes met mijn stofzuiger rondjes te lopen in het water. De zon brandde niet te warm op mijn rug en ik was weer waar ik me best voelde: thuis.
Na het avondeten viel ik van puur contentement in slaap in de zetel, iets wat me zelden overkomt, met als gevolg dat ik slaapdronken rond tien uur naar mijn bed trok en daar natuurlijk onmiddellijk terug klaarwakker werd.
Geen nood : de TV aangezet en een paar uurtjes TV gekeken. Mr. Silver plofte wat later naast me neer en wat ik niet kan, kan hij ongelooflijk goed. Hij valt in slaap nog voor zijn hoofd het hoofdkussen raakt en welgeteld drie minuten later begon hij weer bomen door te zagen waar ooit iemand grote, dikke, lange ijzeren bouten in geklopt had.
Met een zucht gaf ik het op en ik trok naar de logeerkamer in de hoop daar Morpheus te vinden. Nada, noppes, niks. Ik heb nog steeds naweëen van dat buikgriepje van vorige week en ik verging van de krampen. Na eindeloos draaien en keren ben ik dan toch - zonder bril - op zoek gegaan naar Buscopan en ik heb zelfs een pijnstiller genomen, iets wat ik al heel de week heb proberen te vermijden om aan te kunnen voelen of mijn rug nu nog pijn deed of niet. Ik schreef : 'zonder bril' en zonder mijn bril om drie uur 's nachts ben ik zo blind als een mol, dus het was op de tast. Op de tast dan ook weer terug naar boven, waar ik nog tot vijf uur heb liggen woelen. Ik luisterde naar de regendruppels op ons dak en het ruisen van de wind, maar was blij dat wij aan het ergste van de storm ontsnapt waren, vergeleken met andere plaatsen in België.
Ik ben dan uiteindelijk toch in slaap gevallen en werd plots wakker door een speels zonnetje dat door de gordijnen scheen. In onze logeerkamer komt de zon op. Ik had geen horloge, er hangt geen klok, er staat geen wekker en mijn bril lag in de andere slaapkamer. "Dedju... seffens staat zoon 2 hier met de kinderen" ging als een flits door mijn hoofd en ik sprong uit bed om wat later beneden te merken dat het nog maar zeven uur was. Ik heb dus vannacht welgeteld een tweetal uurtjes geslapen.
Een dutje na de middag zal er ook niet inzitten, want de kindjes blijven hier terwijl zoon 2, die morgen met vakantie gaat, nog enkele dringende boodschappen moet doen en 's avonds blijven ze allemaal eten, zo kunnen we nog een babbeltje doen voor ze vertrekken.
Wanneer we terug naar zee gaan hangt van verschillende factoren af : hoe het verder afloopt met mijn rug, het weer en niet te vergeten ... mijn claustrofobie! ;-)
|
enne...ook van mij :succes met je prik!Dikke flodderkus !
je mag er niet aan denken dat je huisje of je koekedoos wegvliegt !
) maar 't heeft geholpen 
