|
Ik zit hier nog steeds aan onze geliefde Noordzee kust, nogmaals in het kot van de nacht, in een killige, klammige caravan ('t is nog nacht hé) en ik ben dankzij de decibels van mijn teerbeminde zilveren op dit ongoddellijk uur blogjes aan't lezen.
Ik kom net van het blog van Myette, die ocharme de muren opkruipt bij gemis aan avontuur.
Hier in deze caravan zit net het tegenovergestelde, namelijk : de volstrekt niet avontuurlijke vrouw. De vrouw die droomt van haar huisje in het verre Antverpia, die ook droomt van haar prachtig nieuw bed met dito matras dat nog niet is mogen ingewijd worden, haar grootscherm televisie met honderd posten, haar gasvuur met zes pitten en grote oven, haar badkamer mèt WC dat bovendien nog binnen in dat huis staat.
Hier zit de vrouw die al bijna vijfenveertig jaren lang door haar zilveren vechtgenoot van hot naar her wordt gesleurd, liefst zo avontuurlijk en goedkoop mogelijk en vreselijk dik tegen haar goesting. Hier in deze blikken doos zit de vrouw die geboren werd om slechts héél af en toe te vertoeven in het buiten of binnenland, maar dan wel in een vijfsterren hotel aan een paradijselijk strand. Een verwarmd binnenzwembad is ook al goed, zeker indien het hotel aan de Noordzee ligt. :-)
Lieve Myette, wij zijn gewoon met de verkeerde man getrouwd kindje! Op elk potje past een scheeltje, maar bij ons beiden is er iets misgelopen vrees ik.
Ik ben nochtans de enige niet-avontuurlijke in mijn familie, dat over heel de globe verspreid zit. Misschien moet ik à la Freud de oorzaak zoeken in een onverwerkt jeugdtrauma?
Ik herinner me nog elk detail van ons vertrek uit Engeland ergens midden de jaren negentienhonderd vijftig - Mon Dieu, wat klinkt dat nu bijna Napoleonesk :-)
Vanop een afstand zie ik met mijn kinderogen de grote uitverkoop van al ons hebben en houwen, ginder thuis in het verre Noord-oost Engeland waar ik zo gelukkig was, de lange treinreis, de tranen van mijn broer en mijn ouders, die me helemaal van streek brachten, de bootreis, de aankomst, de vreemde taal, de aanpassing ....
Als kind vond ik het toen wel een groot avontuur, maar sindsdien kan ik nergens meer heen zonder een zieklijk wee gevoel en vlinders in mijn buik. Zodra ik ergens aankom begin ik af te tellen naar de dag dat ik terug naar huis mag.
Mag ... nog zo'n woord. Ik hoef tenslotte maar aan Mr. Silver te zeggen : "ik wil naar huis" en dan pakken we in, we zitten deze keer tenslotte niet aan de andere kant van de wereld.
Maar ik hou me in omwille van mijn liefhebbende, avontuurlijke snurker hier op de achtergrond, de man die vindt dat hij zich wreed inhoudt voor mij, want zonder mij was hij al de hele wereld rondgetrokken met een rugzakje.
Eergisteren kocht hij me nog een electrische fiets omdat ik zo moeizaam vooruit geraak tegen de wind in met mijn gewone fiets. Fietsen is zo wat het enige dat we hier samen kunnen doen.
Ik kan hier zitten lezen, haken, computeren, video of TV kijken, maar dat zijn allemaal dingen die je thuis ook kan doen vindt hij.
Nee, hier aan zee moeten we buiten, moeten we bewegen, moeten we de gezonde lucht opsnuiven...
en ik ... ik ....
IK WIL NAAR HUIS !!!!!!!!
PS: ik neem nog steeds geen pijnstillers en de facetinfiltratie deel 2 lijkt te werken. Ik hou mijn vingers en tenen gekruist terwijl ik dit neerpen.
|
)
