|
Zondag was het Moederdag (in Antwerpen).
In de voormiddag kwam zoon 1 op bezoek met zijn twee zonen, die beiden prachtige kaarten voor me geknutseld en getekend hadden en zij bleven 's middags een boterhammeke eten. Schoondochter 1 moest ocharme op haar Moederkesdag de zieken verzorgen.
Na de middag kwam schoondochter 2 ons en haar ouders met de auto halen omdat ik dan ook een glaasje alcohol zou kunnen meedrinken en die dag geen BOBbette hoefde te zijn.
Zoon 2 had zichzelf overtroffen en zette ons een feestmaal voor om U tegen te zeggen.
Mijn dieëtste krijgt weliswaar een attack wanneer ik daar terug ooit terug op de weegschaal ga staan. Ik stel een volgend bezoek steeds maar uit in de hoop er voordien nog terug wat gewicht af te krijgen.
Deze week hadden we vrijgehouden om nog eens naar onze caravan aan zee te gaan.
Sloeg dat even tegen zeg! De hemelsluizen hadden al het water van juli opgespaard om dit op 15 en 16 augustus in één flinke dretjsh op ons neer te kwakken.
Hahahahahahaha......
Mr. Silver mocht op zijn kop gaan staan, mij krijgt hij met zo'n weer niet meer mee naar onze blikken doos. Ik blijf lekker thuis tot deze herfst-in-de-zomer voorbij is.
Morgen belooft de weerman iets beter weer en pas dan zal ik mijn goed hart laten zien en ik zal mijn rubber laarzen, windjak en zuidwester inpakken en gaan kijken of onze caravan al of niet weggewaaid of ondergespoeld is.
Ik ben ook tot het besluit gekomen dat mijn gezegende leeftijd om een ietsiepietsie meer luxe en comfort smeekt. Derhalve heb ik aan mijn ball and chain gezegd dat ik kamperen écht maar dan ook écht niet meer zie zitten. Nu niet, morgen niet, volgend jaar niet, nooit, jamais, never, enfin het zal wel duidelijk zijn wat ik bedoel zeker?
Kamperen is voor jonge mensen met stevige ruggen, buigbare knieën en een gevoel voor avontuur.
Natuurlijk behoort Mr. Silver nog tot deze categorie. Hoewel hij vier jaar ouder is dan ik blijkt hij de genen van zijn mutti geërfd te hebben en verkeert hij nog steeds in blakende gezondheid en ik hoop uit de grond van mijn peperkoekenhartje dat dit nog lang zo mag blijven.
Tenslotte moet één van ons nog blijven functioneren nietwaar.
Op verzoek van zijn tuingenoot, de vader van schoondochter 2, vermeld ik hier ook het ongelooflijk werk dat zij beiden deze zomer verricht hebben.
We eten al sinds geruime tijd elke dag vers geplukte groenten en aardappelen uit hun geliefde tuin.
Samen trekken ze 's morgens zoals Boer(en) Wortel van Felix Timmermans naar hun stukje grond, dat uitzonderlijk goed bemest wordt door het Crematorium aan de overkant van de straat. Daar aangekomen slaken ze beiden een diepe, gelukkige zucht en bekijken ze woordeloos ( het zijn allebei mannen van weinig woorden ) de vruchten van hun intense arbeid. Ze buigen en spitten nog moeiteloos ( soms toch ) de kilo's aardappelen uit de grond, plukken vervolgens gezwind tomaten en snijbonen. Ze banen zich met machetes een weg tussen de vele netels en brengen ook braambessen en rabarber mee om confituur te maken.
Vuil en bezweet komen ze dan thuis en zetten ze fier de vruchten van hun arbeid op het aanrecht en dan ....
(ik ga niet doen zoals Loewiesa en jullie in spanning laten wachten op het vervolg)
Nee ... en dan ...
Dan begint mijn werk !
Groenten kuisen, patatten schillen, confituur maken en koken .... :-D
|
dikke flodderkus voor een Bijouke!
