Vorige week is gestart met de heel onverwachte vroeggeboorte van een achterneefje. Twee maanden te vroeg werd hij met spoed op de wereld gezet. Vandaag, op het einde van de week kunnen we zeggen dat mama en baby het nu vrij goed stellen.
Spijtig genoeg kregen we vandaag dan ook het bericht dat de tante van onze schoondochter op de, voor ons senioren prille leeftijd van zestig, vannacht overleden is. Vanmiddag gaan we bij schoondochter haar verjaardag vieren en de ganse rouwende familie zal daar ook aanwezig zijn. Het doet me even heel stil worden en terugdenken aan het huwelijk van schoondochter met onze zoon. Toen was ook, net drie dagen ervoor, mijn moeder begraven. Vreugde en leed samen verwerken op één dag, het schijnt een weerkerend iets te zijn in het leven van mijn lieve schoondochter.
Het weer lijkt vandaag ook niet goed te weten welke kant het moet uitgaan, zon afgewisseld met regen. Een lach en een traan....passend misschien op deze dag.
De waterpokjes van kleindochter zijn nu allemaal rode droge vlekjes. Het arm schaapje had zelfs pokjes op haar tong. Nu is het uitkijken naar de pokjes van Seppe. Babys worden nu wel ingeënt tegen veel kinderziekten. Mazelen en dikoor hoeven we al niet meer te verwachten. Oef... Hoe het volgende week gaat aflopen met babyopvang als hij ziek wordt zal wel problematisch worden, want ventje en ik vertrekken donderdag voor een maand naar zee. We komen de tiende natuurlijk even terug om te stemmen en nog een verjaardagsfeest mee te pikken en dan zijn we terug ribbedebie.
Gisteren was ik een namiddagje op stap met goede vrienden en toen ik thuiskwam kwam ventje me tegemoet gepikkeld met een heel gepijnigd gezicht. Hij was van een trapje gestuikeld en nu denkt hij dat hij weer een teen gebroken heeft. Hij heeft wel ondervinding, want vorig jaar rond deze tijd heeft hij ook een teen gebroken door er een betonpaal op te laten vallen. We worden dus al experts op het gebied van gebroken tenen. De teen in kwestie was heel pijnlijk, dik en blauw. Met een heel klein stemmetje, eigen aan mannen die pijn hebben, vroeg hij gisteren avond laat .... en shoeke ....wat denkt ge, moeten we naar spoed zoals de vorige keer? waarop ik even humde en haade ... niet goed wetende wat zeggen. Nadenken en 'Hummen en Haaen' is dan altijd een goed redmiddel.
Vorige keer hebben ze tussen uw twee tenen een compreske gestoken en de twee tenen als steun tegen elkaar geplakt, misschien moeten we nu hetzelfde doen antwoordde ik na enkele ogenblikken van diepe bezinning. Waarop hij dan zei: weet ge, ik zal er eens een nachtje over slapen en we zullen zien hoe het er morgen vroeg uitziet. Moedig ventje hé, geef toe?
Het moedig ventje kwam deze ochtend kreunend en mankend de trap af en de pijn droop als het ware van zijn gezicht. Maar, als vrouw weet ik dat mannen het een ietsiepietsie moeilijker hebben met het verbergen van smarten en pijnen, zeker die van henzelf.
Enfin, ik zette mijn Florence Nightingale hoedje op, nam mijn doosje van het rode kruis en ik heb zijn twee tenen voorlopig deskundig als steun tegen elkaar geplakt met een compreske ertussen, net zoals vorig jaar. Om het nog indrukwekkender te maken heb ik een flinke dot Feldene zalf op het compreske gedaan. In moederkeszalf gelooft hij niet meer, tch tch tch ...
Met een bemoedigend klopje op de schouder zoals een volleerde pseudo verpleegster zei ik: als t morgen nog dikker wordt en groen uitslaat dan zullen we het amputeren met de kippenschaar.
Ventje kon er niet om lachen...
Hij heeft soms écht geen gevoel voor humor.
|